The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน

ขอบคุณทับทิมกับน้องมลที่ให้คำแนะนำค่ะ อืม คิดไปคิดมา ไม่ย้ายดีกว่าค่ะ ยุ่งยากเปล่าๆ พอดีช่วงนี้เพิ่งจะว่าง เลยฟุ้งซ่านอยากทำโน่นอยากทำนี่ แต่เดี๋ยวพอเปิดงานมา ก็ยุ่งหัวขวิดเหมือนเดิม ขนาดแค่ Hi5 ผียังหลอกเลยอ่ะ สรุปแล้วไม่ทำดีกว่าค่ะบล๊อก อยู่นี่แหละ อบอุ่นดี ไม่อยากให้คนอื่นที่ไม่ใช่ชาเลี่ยนอ่านด้วย หวงสุดที่รัก ยิ่งหล่อๆ อยู่ด้วย เดี๋ยวใครมาแย่งไปโนะ โฮะๆๆ

ขอออกความเห็นด้วย แม้ว่าแต๋มจะตัดสินใจแล้วก็ตาม

เรื่องลอกฟิค คิดว่าไม่ว่าจะลงที่บล็อกหรือลงที่บ้านนี้ ถ้าคนคิดจะลอก เค้าก็ลอกได้ทุกที่แหล่ะค่ะ

จริงๆ บ้านชาเรี่ยนของเราไม่ได้ประกาศลิขสิทธิ์ไว้ด้วยซ้ำ คิดว่าเป็นช่องทางได้ง่ายกว่า

เพียงแต่ที่นี่คนไม่ค่อยรู้จักไง จะมีก็แต่พวกเราก็เลยรู้สึกได้ถึงความสงบมากกว่า

สำหรับการโพส จริงๆ ชอบระบบบล็อกมากกว่า เพราะว่าลงเป็นตอนๆ

ความเห็นก็แยกส่วนกันชัดเจนหาได้ง่ายกว่า คือไล่หน้าตามจำนวนตอน

แต่ที่บ้านชาเรี่ยนจะหาความเห็นเก่าๆ หาได้ยากกว่าเพราะมีหลายสิบหน้าและไม่แบ่งตอนชัดเจน


ทั้งนี้ทั้งนั้นจะลงที่บล็อกหรือลงที่บ้านชาเรี่ยน คนอ่านก็ตามอ่านได้ทุกที่ตามใจผู้แต่งค่ะ

ขอให้มีอ่านเต๊อะ จะลงที่ไหนก็บ่อยั่น ขอมุ่งมั่นอ่านต่อไป

มาช้ากว่าเพื่อนเลยอ่ะ แต๋มตัดสินใจไปแล้วเหรอเนี๊ยะ จริงๆ หลินกุก็มีความเห็นอย่าง o-yo คือ ลงที่บล็อคเป็นสัดส่วนกว่า แบ่งเป็นตอนๆ ได้ และก็มีลูกเล่นกว่า ส่วนที่นี่ก็มีข้อดีคือ อบอุ่น เหมือนเป็นส่วนตัวเฉพาะพวกเรา
ทั้งนี้ทั้งนั้นก็แล้วแต่สะดวกแต๋มค่ะ พวกเราตามไปอ่านได้ทุกที่ที่มีสุดที่รักอยู่ค่ะ

ตอนที่ 17 ภาพวาด

ระหว่างทางที่ฮ่องเต้พาเส่เยี่ยเดินกลับมาส่งที่จวนของนางนั้น ได้ผ่านสวนดอกไม้งามมากมาย หนึ่งในสวนเหล่านั้น มีแห่งหนึ่งเป็นสวนขนาดใหญ่ กั้นตำหนักที่เขียนว่าหอเทียนไต้กับตำหนักอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด

สองหนุ่มสาวเดินผ่านกลุ่มดอกไม้ด้วยความรู้สึกแตกต่าง คนหนึ่งกำลังกังวลถึงอนาคตของชาติบ้านเมือง อีกคนหนึ่งกำลังคิดถึงชายที่ตนเองห่วงใย แต่ด้วยอานุภาพของดอกไม้เหล่านี้ ทำให้คนทั้งสองลืมความกังวลใจไปได้ชั่วขณะ จริงอยู่ แม้ว่าหญิงสาวจะมองไม่เห็น แต่กลิ่นไอเย็นๆ และเสียงลมที่กระทบกับดอกไม้เหล่านั้นก็ทำให้นางรู้สึกได้ถึงความสวยงามและความสดชื่นของพวกมัน

"ที่นี่เป็นสวนดอกไม้งั้นหรือเพคะ" หญิงสาวเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี
"อืม เจ้ารู้ได้อย่างไร" ชายหนุ่มหันมามองหน้านางด้วยความประหลาดใจ
"หม่อมฉันได้กลิ่นเพคะ และหม่อมฉันยังแยกออกด้วยว่า มีต้นอะไรบ้าง" หญิงสาวอวด
"ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก เจ้ามองไม่เห็น จะรู้ได้อย่างไร"
"งั้น... ฝ่าบาททรงหยิบมาทายหม่อมฉันสักดอกหนึ่งสิเพคะ" หญิงสาวท้า ว่าแล้วฮ่องเต้หนุ่มจึงเดินไปที่พุ่มไม้ใกล้ๆ และตัดสินใจหยิบดอกสีชมพูอ่อนขึ้นมาดอกหนึ่ง
"กุหลาบป่า" เส่เยี่ยดมกลิ่นแล้วก็ทายถูกอย่างแม่นยำ
"สงสัยดอกนี้ง่ายไปมั๊ง งั้นลองดอกนี้ดีกว่า" ชายหนุ่มคว้าดอกสีเหลืองสดใกล้มือขึ้นมา แล้วส่งให้หญิงสาวลองทายดู
"เบญจมาศ"
"เหลือเชื่อเลย เจ้ารู้ได้อย่างไร" ฮ่องเต้หนุ่มเบิกตาโต
"ตั้งแต่เล็กจนโต หม่อมฉันก็โตมากับดอกไม้และสมุนไพรพวกนี้เพคะ ไม่เพียงแค่แยกแยะพวกมันออก หม่อมฉันยังรู้ด้วยว่า อะไรนำมารักษาโรคได้"
"เจ้าเป็นหมองั้นหรือ"
"ไม่เชิงเพคะ หม่อมฉันเก็บสมุนไพรขาย" หญิงสาวตอบ
"อ่อ เป็นแบบนี้นี่เอง" ฮ่องเต้พาหญิงสาวเดินคุยมาเรื่อยๆ จนลึกเข้าเขตสวนหอเทียนไต้
"นี่ งั้นลองดอกนี้ดีกว่า ข้าว่าเจ้าทายไม่ถูกหรอก" ชายหนุ่มเอื้อมไปหยิบดอกสีขาวนวลมาช่อหนึ่ง แล้วก็ยื่นให้หญิงสาวลองดมดู หลังจากเส่เยี่ยสูดกลิ่นของดอกไม้สีขาวช่อนั้น ใบหน้าของนางก็แดงระเรื่อ
"เจ้าทายไม่ถูกใช่ไหม ดอกนี้กลิ่นอ่อนมากเลยนะ" ฮ่องเต้ยิ้ม
"หม่อมฉันทายถูกแน่เพคะ"
"ดี งั้นบอกเรามาสิว่าเป็นดอกอะไร"
"เอ่อ... " เส่เยี่ยอ้ำอึ้ง
"ตอบไม่ถูกใช่ไหม งั้นเราเฉลยให้ก็ได้ ดอกรักไง" ว่าแล้วฮ่องเต้ก็ยกมือของเส่เยี่ยขึ้นแล้ววางดอกไม้ลงบนมือนาง หาได้รู้ไม่ ว่าเขากำลังทำให้นางอาย
"อ่ะเราให้เจ้านะ" ใบหน้าของเส่เยี่ยที่ระเรื่ออยู่แล้วกลับแดงขึ้นว่าเดิม ในใจของนางสับสน ความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่ ออกจะใจดีกับนางเสียด้วยซ้ำ หากเขาเป็นคนดี แล้วทำไมนางจะต้องไปตั้งแง่กับเขาด้วยนะ
"เจ้าคิดอะไรอยู่เหรอ ยืนเงียบเชียว" ฮ่องเต้เห็นหญิงสาวก้มหน้าเงียบก็หันมาถาม
"เปล่าเพคะ" เส่เยี่ยส่ายหน้า นางพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว
"ยังจะว่าเปล่าอีก ยืนเงียบไม่พูดไม่จา"
"หม่อมฉันแค่รู้สึกว่า ใครกันนะ โชคดีจัง ได้เป็นเจ้าของดอกไม้พวกนี้" หญิงสาวเปลี่ยนเรื่อง
"อืม นั่นสินะ ความจริงข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นที่อยู่ของใคร สวนที่หอเทียนไต้แห่งนี้ร้างมาหลายปีแล้ว"
"หอเทียนไต้" หญิงสาวเผลออุทาน นางจำได้ว่าครั้งแรกที่องครักษ์จั๋วพานางเข้าวังหลวงมาก็ผ่านที่สวนแห่ง แบบนี้ก็แปลว่าทางลับที่จะออกจากวังหลวงต้องอยู่แถวๆ นี้แน่ๆ
"มีอะไรงั้นเหรอ"
"ปะ.. เปล่าเพคะ" หญิงสาวเกรงว่าฮ่องเต้จะจับพิรุธได้ จึงไม่ซักเรื่องนี้ต่อ
"เอาหล่ะ นี่ก็เย็นมากแล้ว เรารีบพาเจ้ากลับดีกว่า เดี๋ยวท่านอาหญิงจะตำหนิเราได้" ว่าแล้วชายหนุ่มก็คว้ามือของหญิงสาวพานางเดินออกจากสวนแห่งนั้นไป

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

เวลาตะวันตกดิน ณ ตำหนักองค์ไทเฮา

"ฮ่องเต้เสด็จแล้ววววว" ขันทีขานนำมาแต่ไกล ส่วนไทเฮาเหมือนจะรู้ว่าฮ่องเต้จะเสด็จมา จึงเตรียมน้ำชาและของว่างเอาไว้รอ
"ถวายพระพรเสด็จแม่" ชายหนุ่มก้มลงคาราวะ
"ตามสบายเถอะ" ไทเฮาให้ฮ่องเต้นั่งลงแล้วก็กวักมือให้เด็กๆ ยกน้ำชาให้เขา
"ฮ่องเต้มาหาแม่ยามวิกาล คงไม่สบายใจเรื่องเสนาอ๋าวป้ายงั้นสิ" ไทเฮาตรัสถาม ส่วนฮ่องเต้นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"พะยะค่ะ"
"แล้วฝ่าบาททรงคิดจะทำอย่างไร"
"ยังไงหม่อมฉันไม่ยอมให้อ๋าวป้ายนำทหารหลวงออกไปจับชีเส้าเฟยแน่" ฮ่องเต้ตอบอย่างเด็ดเดี่ยว เขายอมอ่อนข้อให้คนๆ นี้มาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ยอมเขาอีกต่อไป
"เจ้าผิดแล้ว"
"ไม่ถูกงั้นหรือพะยะค่ะ หรือเสด็จแม่เห็นด้วยกับการกระทำของเสนาอ๋าว"
"แม่ไม่ได้เห็นด้วยกับอ๋าวป้าย แต่แม่ว่าการที่ฮ่องเต้จะไปฉะกับอ๋าวป้ายตรงๆ นั้นจะมีประโยชน์อะไร มีแต่เสียกับเสีย ไม้ซีกนั้นจะเอาไปงัดไม้ซุงไม่ได้ นอกจากอ๋าวป้ายจะไม่ยอมแล้ว ฝ่าบาทยังจะกลายเป็นที่ครหาของพวกขุนนางได้อีก"
"หรือเสด็จแม่มีหนทางอื่น"
"โบราณว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง" ไทเฮายิ้ม
"เสด็จแม่หมายถึง จะชนะอ๋าวป้ายได้ หม่อมฉันต้องเดาใจเขาให้ออก"
"อืม ถูกต้อง" ไทเฮายิ้มอย่างพอพระทัย
"ความจริง เกมนี้ก็เดาได้ไม่ยาก พรุ่งนี้ท่านเสนาต้องยืนกรานคัดค้านหม่อมฉันอยู่แล้ว และไม่ว่าหม่อมฉันจะกล่าวเหตุผลอะไร สุดท้ายเขาก็จะอ้างว่า หม่อมฉันยังเยาว์ สิทธิการบริหารอยู่ที่ 4 เสนาบดี จากนั้นพวกลิ่วล้อก็จะพากันสนับสนุนอ๋าวป้ายด้วยความรักตัวกลัวตาย" ฮ่องเต้พูดจบก็ส่ายหน้าด้วยความระอา เขาเริ่มจะหมดศรัทธาในบรรดาพวกขุนนางเสียแล้ว
"ฮ่องเต้ทรงท้อได้ แต่ห้ามถอย ในเมื่อทรงอ่านใจอ๋าวป้ายออกได้ถึงเพียงนี้ แล้วจะไปกลัวเขาทำไม" ไทเฮาเตือนสติ
"เสด็จแม่ก็รู้ พวกขุนนางพวกนั้น พึ่งใครไม่ได้สักคน หากไม่มีคนเข้าข้าง เถียงให้ตาย ข้าก็แพ้อ๋าวป้ายเขาอยู่ดี"
"แน่หล่ะ ต่อหน้าอ๋าวป้ายทุกคนก็เกรงใจเขาสิ แต่ใช่ว่าลับหลัง คนจะชื่นชอบเขาสักหน่อย"
"เสด็จแม่หมายถึง...." ฮ่องเต้คิด
"อ่อ.. หม่อมฉันเข้าใจแล้ว!!! ในเมื่อเราพูดต่อหน้าอ๋าวป้ายไม่ได้ เราก็ไม่ต้องพูดต่อหน้า" พอนึกแผนขึ้นได้ เขาก็ดีใจเหมือนเด็กๆ
"ดูท่าอ๋าวป้ายคงมีคู่แข่งแล้ว" ไทเฮายิ้มอย่างพอพระทัย ความจริงฮ่องเต้เป็นคนฉลาดอยู่แล้ว เพียงนางพูดนำทางนิดหน่อย เขาก็เข้าใจจนทะลุปรุโปร่ง
"ใครว่า เป็นเพราะพระปรีชาของเสด็จแม่มากกว่า" ฮ่องเต้รีบถ่อมตน

จากนั้น ฮ่องเต้ก็กล่าวลาไทเฮา เขารีบรุดไปที่ห้องหนังสือ แล้วก็สั่งให้กงๆ ไปตาม ซูเค่อซ่าฮา และเยี่ยปี้หลงมาพบทีละคน

"ถวายบังคมฝ่าบาท" เยี่ยปี้หลงก้มลงคาราวะฮ่องเต้
"อืม ลุกขึ้นเถอะท่านเสนา"
"ฝ่าบาทให้หม่อมฉันเข้าเฝ้ายามวิกาล ไม่ทราบว่ามีเรื่องด่วนอะไรพะยะค่ะ"
"เรื่องนี้ด่วนแน่ เราจะประหารตระกูลท่านเจ็ดชั่วโคตร" ฮ่องเต้ตอบน้ำเสียงเรียบ
"หา..... ว่าไงนะพะยะค่า ฝ่าบาท!!!" เยี่ยปี้หลงได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจจนตาแทบจะถลนออกจากเบ้า
"พระอาญามิพ้นเกล้า!!! หม่อมฉันทำอะไรผิดหรือพะยะค่ะ!!!" เสนาเยี่ยลนลานคุกเข่าลงขอความเมตตาจากฮ่องเต้
"ท่านเสนา เรื่องอะไร ท่านเองก็รู้อยู่แก่ใจ" ชายหนุ่มถมเสียงเข้ม
"โธ่ฝ่าบาท เรื่องอะไรพะยะค่ะ หม่อมฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย อ่อ... อ่อ... เรื่องเคลื่อนทัพหลวง นั่นไม่ใช่ความคิดของหม่อมฉันนะพะยะค่ะ เป็นความคิดของอ๋าวป้ายล้วนๆ หม่อมฉันก็บอกเขาแล้วว่ามันไม่ถูกต้อง แต่เขาก็ไม่เชื่อ เอ่อ.. แล้ว แล้วก็ เรื่องเวรคืนที่ หม่อมฉันเคยเตือนเสนาอ๋าวหลายทีแล้ว แต่เขาก็ไม่ฟัง หม่อมฉันเองก็จนปัญญา หม่อมฉันหาได้รู้เห็นกับเรื่องพวกนี้ไม่พะยะค่ะ ขอฝ่าบาททรงพิจารณาด้วย ทรงพิจารณาด้วย"
"ปัง!!!" ฮ่องเต้ทุบโต๊ะดังลั่น เยี่ยปี้หลงตกใจสะดุ้งจนม้ามเกือบแตก
"ท่านเสนา!!! ปากท่านบอกว่าไม่รู้ไม่เห็น แต่ท่านกลับเล่าความเคลื่อนไหวของอ๋าวป้ายเป็นฉากๆ แบบนี้ แล้วจะให้เราเชื่อท่านได้อย่างไร ว่าท่านไม่รู้เรื่อง" ฮ่องเต้ตวาดเสียงดัง
"พระอาญามิพ้นเกล้า พระอาญามิพ้นเกล้า ขอฝ่าบาททรงเมตตาด้วย หม่อมฉันผิดไปแล้วพะยะค่ะ ฮือ.." เยี่ยปี้หลงโอดครวญ
"ได้.. จะให้เราให้อภัยก็ได้ แต่ท่านต้องทำคุณไถ่โทษเสียก่อน"
"ได้พะยะค่ะฝ่าบาท ทรงรับสั่งมาเลย ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ หม่อมฉันก็จะทำเพื่อถวายฝ่าบาทพะยะค่ะ" เสนาเยี่ยรีบรับปาก
"ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอกท่านเสนา เมื่อกี๊ท่านว่า การเคลื่อนทัพหลวงนั้นมีความผิด เราอยากรู้ว่ามันผิดกฏของต้าซ่งข้อไหนบ้างเท่านั้นเอง"
"โอ๊ยยย ผิดหลายกฏเลยพะยะค่ะ หม่อมฉันจะสารยายให้ฟัง" ว่าแล้วเยี่ยปี้หลงก็อธิบายกฏหมายต้าซ่งอย่างละเอียดเป็นฉากๆ ให้ฮ่องเต้เข้าใจ ฮ่องเต้ทรงพอพระทัยเป็นอย่างมาก งานนี้เขาไม่ต้องลงแรงเลย แต่ก็มีคนช่วยคิดข้อมูลที่จะนำไปโต้แย้งกับอ๋าวป้ายพรุ่งนี้ได้
"ดี!!! พรุ่งนี้ เราหวังว่าท่านคงจะจำได้นะ ว่าพูดอะไรไปบ้าง เท็จทูลเบื้องสูงหน่ะ โทษก็ถึงประหารเจ็ดชั่วโคตรเช่นกัน" ฮ่องเต้กล่าวเสียงเข้ม
"หม่อมฉันทราบแล้วเปลี่ยนพะยะค่ะ" เสนาเยี่ยรีบรับปากทันที

จากนั้น เสนาเยี่ยก็ลนลานออกจากวังหลวงไป ความจริงเขาเป็นคนขี้ขลาดตาขาวอยู่แล้ว ถึงได้ตกเป็นเบี้ยล่างของอ๋าวป้ายโดยง่าย ดังนั้นเพียงแค่ฮ่องเต้ขู่นิดหน่อย เขาก็กลัวจนลนลานแล้ว ส่วนเสนาซูเค่อซ่าฮา เขาไม่ถูกกับอ๋าวป้ายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่กล้าแข็งข้อเท่านั้นเอง เพราะในราชสำนักคนของอ๋าวป้ายมีอยู่เต็มไปหมด หากเขาคิดจะเก็บใครก็ทำได้เหมือนโยนไม้ลงพื้น การเกลี่ยกล่อมซูเค่อซ่าฮาจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับฮ่องเต้ เหลือเพียงแต่เวลาแผ่นดินพรุ่งนี้เท่านั้น ใครจะอยู่เหนือใคร คงต้องคอยดูกันต่อไป

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

พลบค่ำ ตำหนักอ๋องถูจิ้น เจ้าหยาจือเดินมาพบหญิงสาวกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่สวนด้านนอก นางถือช่อดอกไม้แล้วก็หมุนมันไปมา ถูฮูหยินเห็นเช่นนั้นจึงอดที่จะเดินเข้าไปถามไม่ได้

"เส่เยี่ยเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ เจ้าใจลอยตั้งแต่กลับมาแล้วนะ"
"อ่อ ฮูหยิน ข้าไม่เป็นไรค่ะ" เส่เยี่ยส่ายหน้า
"หรือว่า... ฮ่องเต้รังแกเจ้า" เจ้าหยาจือลองถามหยั่งเชิงนาง
"เปล่าค่ะ ฝ่าบาททรงดีกับข้ามากเลย" นั่นสินะ ทำไมเขาต้องดีกับนางด้วยนะ หากเขาเป็นคนไม่ดี เรื่องอะไรๆ มันคงง่ายกว่านี้
"เฮ้อ.." เส่เยี่ยเผลอถอนหายใจออกมา
"ดูสิ ถอนหายใจยาวขนาดนี้ ยังจะว่าเปล่าอีก หากเจ้าไม่รังเกียจ คิดเสียว่าข้าเป็นแม่เจ้าก็ได้ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็บอกข้ามาเถอะนะ" เจ้าหยาจือยิ้มให้นางอย่างเป็นมิตร
"ความจริงแล้วก็ไม่ใช่เรื่องของข้าหรอกค่ะ" เส่เยี่ยใคร่ครวญแล้วว่าจะไม่เล่าเรื่องของชีเส้าเฟยให้ใครฟัง
"เป็นเรื่องคนอื่นงั้นหรือ"
"ใช่ค่ะ ฮูหยินคงได้ยินเรื่องที่ฮ่องเต้มีปากเสียงกับเสนาอ๋าวป้ายแล้วใช่ไหมคะ"
"อ่อ ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้เอง อืมใช่แล้วจ๊ะ ตอนนี้เรื่องนี้ลือให้ทั่ววังหลวงเลย"
"ข้าแค่เป็นห่วงว่า ฝ่าบาทจะยับยั้งเสนาอ๋าวได้หรือเปล่า"
"อย่าห่วงเลยจ๊ะ ฝ่าบาทรงพระปรีชา ต้องแก้ไขเรื่องนี้ได้อยู่แล้ว"
"จริงเหรอคะ" สีหน้าคนถามดูมีความกังวล
"จริงสิจ๊ะ เอ่อนี่ ข้ามีความคิดดีๆ นะ"
"อะไรงั้นหรือค่ะ"
"ในเมื่อเจ้าเป็นห่วงฝ่าบาท คืนนี้พวกเราทำขนมกัน แล้วพรุ่งนี้เอาไปถวายแต่เช้าดีมั๊ยหล่ะจ๊ะ"
"จะดีเหรอคะ"
"ทำไมหล่ะ"
"ก็ฝ่าบาทมีประชุมเสนาแต่เช้า คงต้องเครียดมากแน่ๆ เลย"
"ก็นั่นหน่ะสิ เราทำขนมไปถวาย รับรองว่าจะต้องดีใจแน่ๆ"
"อืม.. งั้นก็ได้ค่ะ" เส่เยี่ยลังเลนิดนึงก่อนจะพยักหน้ารับ แล้วก็เดินตามเจ้าหยาจือไป เพื่อไปเตรียมทำขนมในครัว

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

ชีเส้าเฟยออกตามหาเส่เยี่ยจนค่ำ เมื่อไร้ผู้คนบนถนนให้ถามไถ่ เขาก็กลับมารอที่ร้านเหล้าฉีถิง ด้วยความหวังว่า นางอาจจะกลับมาที่นี่ก็ได้ ครู่หนึ่งก็มีเสียงของคนคุ้นเคยออกมากล่าวคำทักทาย
"ศิษย์หลานนนน กลับมาแล้วเหรอ นิ..วันนี้ข้ามีโปรแกรมอาหารจานเด็ดมาเสนอเจ้าด้วยนา ดูสิว่าเจ้าจะทนไม่กินไหวรึเปล่า" จิวแปะทงพูดจบก็ตบมือเรียกให้เด็กๆ ยกอาหารออกมาเสริฟ
"พ่าง พาง พ้างงงงง และนี่คือ..."
"บะหมี่เนื้อตุ๋นห้ารส"
"ขากบหิมะทอดกรอบ"
"ไก่ยาจกอบภูเขาไฟ"
"ปลาตู้เจียนเมา"
"และเหล้าเผ้าต่าเติง..."
"ศิษย์หลานอย่าบอกนะว่า เมนูพวกนี้เจ้าจะไม่กินหน่ะ" จิวแปะทงกำไม้กำมือแน่นด้วยความมั่นใจว่า ชีเส้าเฟยต้องชอบอาหารเหล่านี้แน่ๆ แต่ทว่าชีเส้าเฟยกลับนิ่งเฉยประหนึ่งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"หา... ศิษย์หลาน ข้าเอาใจเจ้าขนาดนี้แล้ว ยังไม่เลิกงอนข้าอีกเหรอ" จิวแปะทงทำหน้าบึ้ง
"อาจารย์ อาหารพวกนี้ ไม่เพียงแต่ท่านไม่ได้ทำเอง แต่ท่านยังไม่ได้คิดเองอีกด้วย" ชีเส้าเฟยตอบน้ำเสียงเรียบ
"ข้าว่าแล้วววว เจ้ามันฉลาดเป็นกรด ยังไงคงปิดเจ้าไม่ได้อยู่แล้ว" พอถูกจับไต๋ได้ จิวแปะทงก็เกาหูแกรกๆ
"ในเมื่อพวกท่านมาแล้ว ทำไมยังไม่ปรากฏตัวอีก" วรยุทธของชีเส้าเฟยนั้นสูงมาก ตั้งแต่เขามาถึง ก็รู้แล้วว่ามีคนอื่นซึ่งมีวรยุทธอยู่ใกล้ๆ
"โธ่ นักพรตจิว ข้าบอกท่านแล้วเห็นไหมว่าหัวหน้าใหญ่ต้องจับได้" ลู่เสี่ยวฟงเดินลูบหนวดออกมาจากห้องครัวพร้อมกับกงซุนเช่อ
"แล้วหงเผาหล่ะ" ชีเส้าเฟยถาม
"นางก็ต้องมาอยู่แล้ว อาหารพวกนี้นางเป็นคนเตรียมให้ท่านนี่หน่า" พอลู่เสี่ยวฟงพูดจบ อ้อมหมิงเจิ้งก็เดินถือชามข้าวออกมาห้าชาม
"พวกเราพี่น้องไม่ได้กินข้าวด้วยกันมานานแล้ว ดีจริงๆ วันนี้ได้อยู่พร้อมหน้า" กงซุนเช่อกล่าวแล้วก็รับชามข้าวจากหงเผามา
"หัวหน้าใหญ่ ท่านกินสักหน่อยนะ" หงเผาตั้งใจส่งชามข้าวให้เขา ชีเส้าเฟยเห็นว่าปฏิเสธไม่ได้จึงรับชามข้าวนั้นไว้ แต่เขายังคงนั่งนิ่งเงียบ ใช่ว่าเขาจะอยากให้ทุกคนเป็นห่วง แต่ว่าอารมณ์ของเขาตอนนี้มันทำให้กินอะไรไม่ลงจริงๆ
"ข้าบอกให้พวกเจ้ารอที่ค่ายยังไงหล่ะ" ชีเส้าเฟยพูดกับหัวหน้าคนอื่นๆ
"ก็นักพรตจิวไปตามพวกเรามา นี่ท่านรู้มั๊ยว่าพวกเราเป็นห่วงท่านมาก" อ้อมหมิงเจิ้งกล่าวพรางตักอาหารใส่จานให้ชีเส้าเฟย
"ข้ามีธุระต้องทำ ไม่อยากรบกวนพวกเจ้า" เขาตอบ
"หัวหน้าใหญ่ ความจริงทุกข์สุขของพวกเราพี่น้อง ก็เกี่ยวพันกันมานานแล้ว ท่านไม่น่าต้องเกรงใจเลย" กงซุนเช่อแย้ง
"จริงด้วยๆ ยิ่งเป็นเรื่องผู้หญิงด้วย โอ๊ยย เรื่องนี้ข้าถนัด หัวหน้าใหญ่ท่านไม่น่ามองข้ามข้าเลย" ลู่เสี่ยวฟงเสริม ทำให้กงซุนเช่อต้องรีบสะกิดเขาให้พูดน้อยๆ หน่อย
"อาจารย์ปู่ นี่ท่านเล่าอะไรให้พี่น้องข้าฟังเนี่ย" ชีเส้าเฟยหันไปถามจิวแปะทงที่กำลังมีความสุขกับการกินอยู่
"อู่วว เปล่าๆ ข้าไม่ได้เล่าอะไรเลยนะ ข้าแค่บอกว่าเจ้าฝากนางในดวงใจไว้กับข้า จากนั้นแล้วนางก็หายไป แล้วเจ้าก็ไม่ยอมกินข้าวกินปลา แค่นั้นหน่ะ ที่เหลือข้าไม่ได้พูดอะไรเลย" จิวแปะทงพูดไปพรางก็ตักอาหารเลิศรสเข้าปากไปเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"หัวหน้าใหญ่ยังไงให้พวกเราอยู่ช่วยท่านนะ หลายแรงยังไงก็ดีกว่าแรงเดียว" กงซุนเช่อพยายามพูดชักจูงเขา
"จริงด้วย" ลู่เสี่ยวฟงสนับสนุน มีเพียงอ้อมหมิงเจิ้งเท่านั้นที่ดูนั่งเงียบกว่าเพื่อน
"ถึงข้าจะไล่ พวกท่านก็คงไม่ยอมกลับสินะ" ชีเส้าเฟยกล่าว เขาวางตะเกียบลง แล้วคว้าถ้วยเหล้ามาดื่มแทน
"อืม" คนอื่นๆ พยักหน้า
"พี่รองงั้นท่านมีแผนอะไรในใจ ลองว่ามาสิ" ชีเส้าเฟยหันไปถามกงซุนเช่อต่อ
"การหาคนโดยที่ไม่มีเบาะแสนั้น เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร..." กงซุนเช่อเริ่มอธิบาย
"แฮ่มๆๆ เดี๊ยวพี่รอง... ข้าขอแทรกหน่อย ท่านช่วยพูดตรงๆ ได้ไหม แบบว่าไม่ต้องอ้อมมากหน่ะ ข้าฟังแล้วปวดตับ ยังไงท่านช่วยข้ามไปตอนจบเลยได้ไหม ข้าใจร้อน"
"ได้ๆ คืองี้ ข้าอยากให้หัวหน้าใหญ่ลองอธิบายรูปพรรณสันฐานของแม่นางผู้นี้ก่อน แล้วข้าจะลองวาดภาพนางดู จากนั้นเราค่อยเริ่มออกตามหา โดยแบ่งเป็น 4 ทิศ เริ่มจากร้านเหล้าแห่งนี้ก็ไม่เลวนะ คงจะมีคนเคยพบเห็นนางบ้าง"
"อืม" ชีเส้าเฟยพยักหน้าพอใจกับแผนของกงซุนเช่อ ความจริงได้พี่น้องมาช่วย ความหวังที่จะพบเส่เยี่ยคงมีมากขึ้น เพราะกงซุนเช่อเป็นผู้ทักษะด้านการวางแผน อีกทั้งความรู้ของเขายังกว้างขวางอีกด้วย

หลังจากรับประทานอาหารค่ำแล้ว กงซุนเช่อก็ฝนหมึกและฟังคำบรรยายหน้าตาของเส่เยี่ยตามคำบอกของชีเส้าเฟยและจิวแปะทง จนในที่สุดก็ได้รูปวาดของเส่เยี่ยออกมา
"โหหหหหห สวยเหมือนกันนะเนี้ยหัวหน้าใหญ่ แม่นางคนนี้ไม่เลวเลยจริงๆ" ลู่เสี่ยวฟงทำท่าลูบปาก
"แต่ข้าว่าท่านวาดแขนนางใหญ่ไปหรือเปล่า ตัวจริงแขนเล็กกว่านี้นะ" จิวแปะทงบ่น
"นี่มันภาพเขียนนะจอมยุทธจิว จะให้เหมือนตัวจริงขนาดนั้นได้อย่างไร ท่านเก่งนักทำไมไม่ลองวาดเองดูหล่ะ" อ้อมหมิงเจิ้งรำคาญที่จิวแปะทงคอยขัดอยู่เรื่อย จึงดุเขา
"ก็ข้าแค่เสนอ ทำไมต้องดุด้วยเล่า" จิวแปะทงทำเสียงเล็กเสียงน้อยงอนเหมือนเด็กๆ
"เอาหล่ะๆ อย่าเพิ่งเถียงกันเลย หัวหน้าใหญ่ แล้วท่านหล่ะว่าอย่างไร" กงซุนเช่อหันไปถามชีเส้าเฟย ชายหนุ่มยืนสงบนิ่ง เขามองภาพวาดด้วยหัวใจที่ปวดร้าว เขาไม่น่าทิ้งนางไว้เลย ชาตินี้จะมีโอกาสตามหานางพบหรือไม่ หากนางเป็นอะไรไป เขาคงไม่มีวันให้อภัยตัวเอง
"หัวหน้าใหญ่ หัวหน้าใหญ่" กงซุนเช่อเห็นเขายืนนิ่งจึงต้องเรียกเขาซ้ำ
"หา.. พี่รอง ท่านว่าอะไรนะ"
"ข้าถามว่าภาพวาดนี้เหมือนแม่นางเส่เยี่ยหรือยัง"
"อืม เหมือน เหมือนมาก" ชายหนุ่มมองภาพแล้วก็พยักหน้า แววตาของเขาเห็นได้ชัดว่าไม่สบายใจ
"ดี งั้นวันนี้พวกเราไปพักผ่อนกันก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยออกตามหาแม่นางเส่เยี่ยกัน" กงซุนเช่อเห็นว่าดึกแล้วจึงให้ทุกคนไปพักกันก่อน
"อืม" ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย แล้วก็แยกย้ายกันไปนอน มีเพียงชีเส้าเฟยเท่านั้นที่นอนไม่หลับ เขามายืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง
"ขอให้แผนของพี่รองได้ผลด้วยเถิด" ชายหนุ่มเงยหน้ามองจันทร์เต็มดวงบนท้องฟ้า... เส่เยี่ยข้าต้องหาเจ้าให้พบ...

ว้าว...มารับของขวัญจากแค๋มไปเรียบร้อยแล้วค่ะ ขอบคุณแต๋มที่สร้างความสุขให้แฟนฟิคตลอดมาคะ



-----------------------------------------------------

ขอเม้นท์ฟิคหน่อย เส่เยี่ยหน้าแดงเพราะดอกรักของฮ่องเต้หนุ่มซะแล้ว

แบบนี้ต้องรีบให้ทั่นหัวหน้าใหญ่มาช่วยเส่เยี่ยเร็วๆนะค่ะ เป็นห่วงกลัวท่านลุงอกหักคะ

แล้วเส่เยี่ยก็ห้ามสับสนนะค่ะ อย่าไปหลงฮ่องเต้หนุ่มเด็ดขาดค่ะ please....

อย่าว่าแต่คนอ่านเลยค่ะ คนเขียนเองก็ใจร้อนอยากให้ชีเส้าเฟยมาช่วยเส่เยี่ยไวๆ เหมือนกัน เส่เยี่ยอยู่วังหลวงไปนานๆ อาจจะหวั่นไหวได้ รักแท้จะแพ้ชิดใกล้ (รึเปล่าน้า) ฮ่องเต้เล่นถวายขนมจีบทุกวันแบบนี้ น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน

แต่เส่เยี่ยยังมีเรื่องต้องสืบชาติกำเนิดอีก แล้วก็ต้องตบตีกับบรรดาเจ้าจอมก่อน ขั้นตอนนี้กระโดดไม่ได้ เพราะแต๋มจองจะเล่นบทเจ้าจอมเองเลย (จะได้ปรนนิบัติเสด็จพี่) ฮ่าๆๆ

จริงๆ เขียนตอนเส่เยี่ยพบเส้าเฟยจบแล้วค่ะ ชื่อตอนเผชิญหน้า มันเศร้ามากกกกก ต้องมาขออนุญาตแฟนคลับอาเส่ก่อนว่ายอมให้เส่เยี่ยบอบช้ำได้มากน้อยแค่ไหน ตอนนี้ตุนหนมจีบไว้เยอะๆ ค่ะ หลังๆ นางเอกกินน้ำตาแทนข้าวแน่ เพราะซ้อจางเราไม่ลืมคอนเซฟแก้แค้นอาเส่นะ

อ้าย ฮ่องเต้อ่ะ มุขจีบสาวเดิ้ลมากเลยนะเนี่ย จะให้เส่เยี่ยเอ่ยปากว่า รัก ฮึ่มๆๆๆ น่าจับมาพระตีก้นนักเชียว ทั้งบรรยากาศ สถานที่ การเอาใจ ทำให้เส่เยี่ยหวั่นไหวเป็นระยะๆนะเนี่ย เป็นใครไม่หลงไหล

ทั่น หนญ.ก็น่าสงสาร ป่านนี้แก้มตอบแล้วตอบอีก ข้าวปลาไม่ยอมกิน แล้วทำไม้ทำไม หนุ่มสาวถึงได้จากกันนานขนาดนี้ กองเชียร์ทรมานเหลือเกิ้นนนนน ฮึกๆ นี่ขนาดยังไม่ได้เห็นหน้า เส่เยี่ยก็ยังห่วงลุงชีขนาดนี้ ถ้าเห็นหน้า มิไปขอเลยเหรอคะผู้กินกับ เพราะลุงชีหล่อ 555 รออ่านตอนต่อไปค่ะ กองเชียร์ลุ้นให้หนุ่มสาวเจอกันจนผอมตาม หนญ.แล้วเนี่ย (ผอมแผลมค่ะ แหะๆ) ขอบคุณสำหรับของขวัญชิ้นนี้นะคะ รอ ร้อ รอ ตอนต่อไปจ๊ะ


ฮ้า ที่ผ่านมาเส่เยี่ยยังไม่ทุกข์เหรอเนี๊ยะผู้กินกับ อ้ายหย่า ตอนต่อไปจะทุกข์กว่านี้ อื้ม...จะพยายามทำใจค่ะ ท่องไว้ คอนเซปต์แก้แค้น เหอๆๆๆ ห้ามใจอ่อน

เชิญทรมารทรกรรมเส่เยี่ยตามสบายค่ะจางแต๋ม

เป็นการตอบแทนที่แต่งฟิคฉลองปีใหม่ให้ 55



ตอนนี้กำลังหลงรักคังซื่อเต็มเปาแล้วล่ะ คนอะไรโรแมนติกชะมัด

แต่แต๋มก็พาหัวหน้าใหญ่มาให้สงสารโอ้ จิตใจคนอ่านหวั่นไหว

ดีใจที่พรรคพวกที่ค่ายมาเสริมทัพ คิดถึงมากๆ เลย


เอาล่ะ . . ช่วยท่านกงซุนเสนอภาพวาดค่ะ

สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ..............

หลินกุเป็นพระยานนะ ว่าแฟนอาเส่ approve แล้วว่าให้ผู้แต่งทรมานเส่เยี่ยได้ จริงๆ ก็หายแค้นไปตั้งนานแล้วหล่ะค่ะ เพราะอาเส่บอบช้ำมาหลายเรื่องแล้ว ตั้งแต่ฟิคของแมร์ ของทับทิม ท่ามิ และจางงี้ แต่ฟิคแต๋มมันดันฉายปีละครั้ง คนอื่นเข้าแก้แค้นจบไปหมดแล้วเนี่ย แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะคะว่าบอบช้ำทั้งกายและใจ เพราะฉะนั้นจงเก็บเกี่ยวความสุขไว้ค่ะ อยู่กับคังซื่อ ไม่ทุกข์แน่นอน

หลินกุมุขฮ่องเต้น้ำเน่าอ่ะ เป็นแต๋มไม่หลงแน่นอน แต่พอเงยหน้าขึ้นไปเจอชิแลม โอ๊ยยยย ดอกบอระเพ็ดก็เขินได้ค่ะ ส่วนกองเชียร์เส่เฟย กินข้าวได้แล้วนะคะ เส่เยี่ยยังอยู่วังหลวงอีกนานค่ะ ตอนนี้ลุ้นเส่ซื่อแก้ขัดไปก่อนแล้วกัน

น้องมลมาขอตอนจบผู้กำกับแฮปปี้นี่อึ้งเลย จะพยายามนะคะ ตอนนี้คิดไว้หลายพล๊อตเหลือเกิน

โย่ ก็ตั้งใจเขียนให้หวานตอนต้นๆ แล้วไปเศร้าเอาตอนชีเส้าเฟยออกมานี่แหละค่ะ ต้องขอบคุณจิวแปะทงที่ไปช่วยตามพี่น้องมา นึกถึงฉากที่หัวหน้าใหญ่เพิ่งอกหักจากซีหงเหล่ยในนี่สุ่ยหายเลย สงสารมากๆ หงเผาร้องเพลงแล้วยังไม่ยอมยิ้มเลย ซิกๆ

นี่ ความจริงไอเดียวาดภาพก็เอามาจากซีดีที่โย่ไรท์ให้นะคะ ของแต๋มเจ๋งน้า เพราะได้ฉบับก๊อปปี้มาจากท่านกงชุนเองเลย

เจ้าจอมแต๋มขู่เหลือเกิน ชักหวั่นๆ แทนเส่เยี่ยแล้วสิค่ะ

อยากจะรู้จริงๆ ค่ะว่าเส่เยี่ยจะบอบช้ำทั้งกายและใจยังไง ผู้กินกับลงต่อวันนี้เลยสิค่ะ

ปล.ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้กะจะจบแฮปปี้เหรอเนี่ย

รูปวาด . . ฉบับจากท่านกงซุนวาดได้แจ่มจริงค่ะ

ก็ลืมนึกภาพวาดจริงๆ ไปเลยอ่ะ เพราะนึกแต่ว่าตอนอยู่กับหัวหน้าใหญ่

ชุดแต่งกายก็จะออกประมาณยุคฮั่นยุคหมิง ส่วนชุดยุคชิงก็ตอนอยู่กับคังซื่อ

55 แยกระบบนิดค่ะ ก็ฟิคของแต๋มออกแนวเจาะเวลา รวมหลายยุค

ทำเอาคนอ่านรู้สึกท้าทายต่อมจินตนาการดี แบบปรับโหมดเส่เยี่ยตามตัวละครรอบข้าง


ท่านหัวหน้าใหญ่น่าสงสารจริงๆ ด้วย นึกออกว่าเส่เยี่ยอยู่ด้วยแล้วจะช้ำใจแนวไหน

แต่ตรงช้ำกายเนี่ยซี่ คิดไม่ตก ใครหว่าจะมาทำร้ายร่างกายเส่เยี่ย

o-yo จะได้เตรียมอาวุธไปดักทำร้ายได้ถูก ถ้าเป็นชายก็ต้องขวามจาม

ถ้าเป็นหญิง อืม . . เอาสนับมือแล้วกัน เฮ่อ เฮ่อ . . ทำร้ายได้

แต่ไม่ได้บอกว่าแฟนคลับเส่เยี่ยจะไม่โต้กลับ ตอนนี้ขอไปสะสมตำราลอบทำร้ายก่อนนะ

สำหรับคังซื่อหรือหัวหน้าชีที่ทำร้ายจิตใจ อันนี้อภัยให้ค่ะ เห็นแก่ความดีและความหล่อ

ที่สะสมแต้มมานานหลายปี แต่คดีทำร้ายร่างกาย เชื่อว่าต้องไม่ใช่สองคนนี้

ดังนั้น . . ฮื่อ แฮ่ ลับฟัน ลับเขี้ยว เตรียมขย้ำเหยื่อ


ปล. ก็แต๋มแหล่ะ เอารูปนายน้อยเอ่อฉุนออกมาให้ยล

วิญญาณนายน้อยเลยมาปลุกพลังด้านมืด

tomtam พิมพ์ว่า:

หลินกุเป็นพระยานนะ

คำนี้น่าจะเขียนว่า "พยาน" นะคะ ใช่รึเปล่า

คืนนี้นอนดึกมั่กๆ อีกวัน โฮะๆ

น้องมล ฟิคเรื่องนี้ต้องจบแฮ๊ปค่ะ ไม่งั้นผู้กินกับอยู่ม่ายสุขแน่ๆ เหอๆๆๆ จะทุกข์ ตกระกำลำบากยังไง ก็ขอจบแฮ๊ปนะก๊ะ

o-yo เห็นกองเชียร์เส่เยี่ยเตรียมอาวุธแล้ว ศัตรูคงแหยงไม่น้อยค่ะ แต่ยังจิ้นไม่ค่อยออกว่า เส่เยี่ยอยู่กับลุงชีแล้วทำไมทุกข์อ่ะ ก็ลุงชีออกแสนดี มีพลังยุทธ์ ต้องปกป้องเส่เยี่ยได้จิ จะว่ารักชาติบ้านเมืองกว่าเหรอ คังซื่อก็ต้องทำหน้าที่ฮ่องเต้ มีหน้าที่รับผิดชอบมากกว่าอีก แล้วเส่เยี่ยยังต้องฟาดฟันกับสนม กำนัล โอ้ย ศัตรูรอบทิศเยอะกว่าอยู่กับลุงชีอีกนา

ยกมือช่วยเป็นพยานค่ะ (พยาน แบบนี้ถูกค่ะ o-yo แต๋มตั้งใจเขียนผิดป่าวววว) ยอมให้เส่เยี่ยตกระกำลำบากได้ แต่ขอมีหวีดบ้างสลับไป และก็ขอจบแฮ๊ปก็พอใจแล้วค่า

น้องมล หลินกุ ฟิคจบแฮปปี้แน่นอน เพราะผู้แต่งกลัวโดนแฟนคลับตื้บ 555

อ้ายหยา เล่นขวานเลยเหรอโย่ สงสัยต้องกลับไปทบทวนฉากนั้นอีกรอบซะแล้ว เอ่อฉุนน่ากลัวเหลือเกิน

ความจริงตอนนี้ เส่เยี่ยอยู่ในวังก็มีความสุขดีนะคะ ถ้านางเปิดใจยอมรับ เพราะฮ่องเต้ดีกับนางทุกอย่าง ไม่เคยทำให้นางไม่สบายใจเลย แต่ลุงชีเนี่ยดิ อยู่ด้วยแล้วต้องตกระกำลำบาก เจอลุงชีทีไร เป็นได้เสียน้ำตาทุกที ตั้งแต่ตอนสี่ขวบก็เสียแม่ พ่อก็โดนตามจับ พอมาเจอกันอีกทีก็ทะเลาะกับพ่อ สูญเสียพ่อไป ตาก็มาบอด แล้วลุงชียังจะทิ้งนางไปหาพี่น้องอีก ชะตาของเส่เยี่ยอยู่กับลุงชีเนี่ยจะมีแต่สูญเสียค่ะ (ถ้าสังเกต)

คำว่า พระยานตั้งใจเขียนผิดค่ะ แบบว่าเป็นมุข เหมือนพระญาติอะไรแบบนั้น แต่เพื่อนๆ ไม่ขำซะนี่ แหะๆ โทษที

ฟูว์ โล่งอก ที่เรื่องนี้จะจบแบบแฮปปี้ แล้วก็โล่งอกที่ผู้กิบกับชิแต๋มจะรอดพ้นจากการลอบทำร้ายจากแฟนๆ ด้วยข้อหาที่ทำร้ายจิตใจ ถ้าฟิคจบแบบไม่แฮปปี้ แต่เมื่อผู้กินกับยืนยันแบบนี้พี่ว่านของน้องมาก็คงไม่ต้องเหนื่อยมาเตรียมกู้ระเบิดให้แล้ว สถานการณ์ปลอดภัยกลับไปดูแลน้องมาเหมือนเดิมได้ค่ะ

ตอนที่ 18 ความลับหอเทียนไต้

เช้าวันต่อมา ณ ห้องประชุมเสนาบดี

เหล่าขุนนางมากันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ละคนต่างพากันตื่นเต้นว่าระหว่างฮ่องเต้กับอ๋าวป้าย วันนี้ใครจะเป็นผู้เพลี้ยงพล้ำ บางคนถึงกับลงขันพนันกันเลยทีเดียว หลังจากฮ่องเต้เสด็จมา เขาก็ดำเนินการตามแผน เสนาบดีใหญ่ซูเค่อซ่าฮาและเยี่ยปี้หลงต่างให้การสนับสนุนฮ่องเต้ อ๋าวป้ายมองแว้บเดียวก็รู้ว่าฮ่องเต้มีการเตรียมการมา ถึงเถียงไปก็คงไม่ชนะ จึงรีบกลับลำและยอมรับว่าความคิดของตนบุ่มบ่ามเกินไป ที่ทำไปเป็นเพราะห่วงใยในความปลอดภัยของบ้านเมือง คังซื่อได้ยินเช่นนั้นก็อึ้งและแปลกใจเป็นอันมาก เขาไม่คาดคิดว่าอ๋าวป้ายจะยอมง่ายดายถึงเพียงนี้ จึงได้แต่บอกกับอ๋าวป้ายว่าไม่เป็นไร เขาไม่คิดติดใจหรือเอาความ

ณ จวนเสนาอ๋าวป้าย

พออ๋าวเทียนลี่รู้ว่าบิดายกเลิกทัพไปปราบชีเส้าเฟย ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หาว่าบิดาไม่รักตนเอง ยอมให้คนอื่นมาดูถูก ยอมก้มหัวให้กับฮ่องเต้ อ๋าวป้ายได้ยินเช่นนั้นก็โกรธมากจนเกิดวิวาทกับบุตรชายขึ้นมาอีก
"ออกไป!!! เอาตัวมันออกไป!!! ข้าบอกให้เอามันออกไป!!!!!!!!!" อ๋าวป้ายสั่งให้ทหารรีบพาตัวอ๋าวเทียนลี่ออกไป ก่อนที่เขาจะทำร้ายบุตรชายมากไปกว่านี้ แล้วก็สั่งให้ทหารนำตัวมือปราบหันจุ้นเข้ามา หันจุ้นพอมาถึงเห็นอ๋าวป้ายกำลังเกรี้ยวกราดก็ตกใจกลัวจนตัวสั่น เขาเองก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้อ๋าวเทียนลี่ได้รับความอับอายในครั้งนี้เช่นกัน
"หันจุ้น!!! ข้าจะให้โอกาสเจ้าครั้งสุดท้าย!!! หากครั้งนี้ไม่สำเร็จ ไม่ต้องกลับมา!!! เข้าใจไหม!!!" หันจุ้นได้ยินดังนั้นก็รีบผงกหัวรับปากทันที
"เจ้าจงจับคนที่ค่ายเหลียนอิ๋นมาประหารทุกวัน จนกว่าชีเส้าเฟยจะออกมามอบตัว หากว่ามันยังหดหัว ก็ให้จับชาวเมืองมาฆ่าทิ้งให้หมด ข้าไม่สนว่าจะเป็นเด็กหรือว่าผู้ใหญ่ เจ้าต้องฆ่าพวกมันทุกๆ หนึ่งชั่วยาม จนกว่าไอ้กบฏมันจะยอมมอบตัว!!! เข้าใจไหม!!! หันจุ้น!!!" อ๋าวป้ายแผดเสียงลั่น ใบหน้าของเขาตอนนี้แดงกร่ำ ดุดันจนน่ากลัว
"ตะ.. แต่... แต่ว่า..." หันจุ้นพูดตะกุกตะกักด้วยความกลัว
"แต่อะไรวะ!!!" อ๋าวป้ายเห็นหันจุ้นลังเล ก็ทุบโต๊ะจนแตก
"จะ..จับ..ราษฏรมาประหาร กะ..เกรง..ว่าจะมีความผิดนะท่าน" หันจุ้นตอบ
"ข้าคุ้มหัวเจ้าอยู่นี่ จะกลัวอะไรวะ!!! หากเจ้าไม่ทำ ข้าจะนำตัวเจ้าไปประหารเดี๋ยวนี้เลย!!! จะตายตอนนี้ หรือว่าตายทีหลัง!!! เลือกมา!!! หันจุ้น!!!" อ๋าวป้ายตวาดสุดเสียงจนหันจุ้นหมอบไปกับพื้นด้วยความกลัว
"นะ.. นาย.. ท่านโปรดไว้ชีวิตด้วย ข้าน้อยทราบแล้ว ข้าน้อยทราบแล้ว ข้าน้อยจะรับใช้นายท่านให้ดีที่สุด" หันจุ้นหน้าซีด ปากสั่น เขาไม่เคยรู้สึกกลัวตายขนาดนี้มาก่อนเลย
"ดี!!! อย่าลืม!!! ถ้าไม่ได้หัวชีเส้าเฟยกลับมา ข้าจะเอาหัวเจ้าแทน!!! เข้าใจไหม!!!" อ๋าวป้ายพูดจบก็เอามือผลักหันจุ้นจนเขาล้มกระเด็น แล้วอ๋าวป้ายก็เดินออกจากห้องไป หันจุ้นเองรู้ชะตาชีวิตของเขาดี หากครั้งนี้เขาจับชีเส้าเฟยไม่ได้ เขาคงไม่รอดเป็นแน่ มือปราบถอนหายใจยาวก่อนจะตั้งปนิพานว่า ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร เขาต้องจับตัวชีเส้าเฟยให้ได้!!!

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

หลังจากเสร็จการประชุมราชกิจ ฮ่องเต้ก็เดินกลับมาที่ตำหนัก เมื่อมาถึงตำหนัก ชายหนุ่มก็ต้องยิ้มกริ่ม เพราะเห็นว่าเจ้าหยาจือกับเส่เยี่ยมารอตนเองอยู่แล้ว

"เราว่ากำลังจะไปหาท่านอาหญิงที่จวนอยู่พอดีเลย" คังซื่อพูดกับเจ้าหยาจือ หากแต่สายตาของเขามองไปที่หญิงสาวข้างๆ เจ้าหยาจือเห็นเช่นนั้นก็อ่านเกมออก
"จะหาหม่อมฉัน รึว่า... หาใครกันแน่ อย่าหลอกให้คนแก่ดีใจหน่อยเลยเพคะ" เจ้าหยาจือพูดจบก็หัวเราะ ฝ่ายคังซื่อก็เขินจนหน้าแดง โชคดีที่เส่เยี่ยตาบอด ไม่อย่างนั้นหากนางมองเห็นชายหนุ่มในตอนนี้ อาจจะตกหลุมรักเขาเลยก็ได้ เพราะว่าท่าทางเวลาอายของเขามันน่ารักมากกกก
"ท่านอาหญิงก็อย่าแซวเราหน่อยเลย เอ่อจริงสิ พวกท่านมาหาเราแต่เช้าไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรรึเปล่า" ฮ่องเต้รีบๆ เปลี่ยนเรื่องทันที ถึงเขาจะเป็นผู้ชายแต่ก็เขินเป็นเหมือนกัน
"เห็นเส่เยี่ยบอกว่า หมู่นี้ฝ่าบาททรงบริหารราชกิจจนเหน็ดเหนื่อย ก็เลยอยากทำอาหารมาถวายเป็นกำลังใจเพคะ" ฮูหยินยิ้ม
"ใช่ข้าคนเดียวที่ไหนหล่ะ" เส่เยี่ยรีบสะกิดเจ้าหยาจือ นางไม่ได้เป็นต้นคิดซะหน่อย เรื่องอะไรมาใส่ร้ายกันนี่
"อืม ยังไงเราก็ขอบคุณนะ" ชายหนุ่มยิ้ม ตอนนี้แก้มทั้งสองข้างของเขาแดงยิ่งกว่าหญิงสาวเสียอีก
"เส่เยี่ย รีบเอารังนกถวายฮ่องเต้สิจ๊ะ เดี๋ยวจะเย็นหมด" เหมือนเจ้าหยาจือจะจงใจ รู้ทั้งรู้ว่าเส่เยี่ยมองไม่เห็น ก็ยังส่งถาดอาหารให้นาง
"มาๆ ให้เราช่วยดีกว่านะ เส่เยี่ยเขามองไม่เห็น" ฮ่องเต้เห็นเช่นนั้นก็ไม่รอช้ารีบลุกพรวดมาจากโต๊ะแล้วรับถาดอาหารจากหญิงสาว แต่เพราะว่าไม่ทันระวัง มือของเขาจึงไปสัมผัสกับมือของหญิงสาวเข้า เส่เยี่ยตกใจ นางสะดุ้งจนถาดเกือบตกจากมือ
"ระวังนะ เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า" คังซื่อร้องขึ้นด้วยความเป็นห่วง โชคดีที่เขายังคว้าถาดเอาไว้ได้ทัน
"ไม่เป็นไรเพคะ โปรดประทานอภัยด้วย" หญิงสาวรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ นางไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ว่า ทำไมต้องประหม่าเวลาที่อยู่ใกล้ๆ กับเขาด้วย
"เราจะว่าเจ้าได้อย่างไร เจ้าอุตส่าห์มีน้ำใจกับเราเช่นนี้" ชายหนุ่มโน้มตัวลงมาพูดใกล้ๆ พรางส่งถาดอาหารให้กุ้ยกงกง เส่เยี่ยเริ่มหายใจไม่เป็นจังหวะ
"เอาหล่ะ เจ้ามานั่งตรงนี้ก่อน" ว่าแล้วคังซื่อก็ประคองหญิงสาวมานั่งพักที่เก้าอี้ข้างๆ
"หรือว่า จะยังไม่หายป่วยจากเมื่อวาน" ชายหนุ่มเอามือแตะไปที่หน้าผากของเส่เยี่ยเบาๆ หญิงสาวรู้สึกวาบไปทั้งร่าง ไม่ใช่เพราะอาการป่วย แต่เป็นเพราะเขาต่างหากที่ทำให้นางหายใจไม่สะดวก
"หม่อม... ฉันหายดีแล้วเพคะ..." หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา นางพยายามสูดหายใจลึกๆ แล้วท่องประโยคซ้ำๆ ในใจว่า "เรามาเพื่ออะไร เรามาเพื่ออะไร"
"ไม่มั๊ง ดูสิ หน้าเจ้าแดงมากเลย ข้าว่าให้หมอหลวงมาดูสักหน่อยดีกว่านะ" คังซื่อโวยวาย เขากำลังจะอ้าปากสั่งให้กงกงไปตามหมอหลวง แต่ก็โดนเส่เยี่ยห้ามเอาไว้ก่อน
"ฝ่าบาท... หม่อมฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆ เพคะ" ก็นางไม่ได้ป่วยจริงๆ นี่หน่า หญิงสาวคิด (ด้านร่างกายอาจจะไม่ แต่ด้านจิตใจเนี่ย ไม่รู้นะ....)
"งั้นยังไงนั่งพักที่นี่สักครู่ก่อนนะ" ฮ่องเต้เห็นเส่เยี่ยยืนกรานก็ไม่อยากขัดใจนาง

"งั้นเห็นทีหม่อมฉันคงต้องขอตัวกลับก่อน" เจ้าหยาจือยิ้มแล้วพูดขึ้น นางเริ่มรู้สึกว่าตนเองเป็นส่วนเกินซะแล้ว เห็นหนุ่มสาวคุยกันถูกคอเช่นนี้ จะอยู่เป็นตัวประกอบไปทำไม
"อ้าวท่านอาหญิงจะกลับแล้วงั้นหรือ" คังซื่อทำหน้าตกใจ แต่ลึกๆ ก็แอบดีใจอยู่เหมือนกัน โหะๆ
"เพคะ ยังไงหม่อมฉันฝากเส่เยี่ยด้วยนะเพคะ" อ้าวทิ้งกันเลย เส่เยี่ยคิด แต่นางยังไม่เสร็จภาระกิจนี่ ยังไงก็กลับไม่ได้อยู่ดี
"อืม ได้ เราสัญญาจะเป็นคนไปส่งนางเอง" ฮ่องเต้ยิ้ม วันนี้เขามีโอกาสได้ทำคะแนนอีกแล้วสินะ
"เพคะ งั้นหม่อมฉันทูลลา" เจ้าหยาก้มลงคาราวะฮ่องเต้แล้วก็เดินออกจากห้องไป ฮ่องเต้ส่งสัญญาณให้องครักษ์เหอตามไปส่งนาง ทีแรกองครักษ์เหอส่ายหน้า ฮ่องเต้ก็ทำหน้าดุใส่เขา สุดท้ายองครักษ์เหอก็จำต้องออกไป

หลังจากเจ้าหยาจือและองครักษ์เหอออกไปแล้ว เส่เยี่ยก็นั่งเงียบอยู่นาน นางไม่รู้ว่าจะชวนเขาคุยอย่างไรดี เมื่อหญิงสาวนั่งเงียบ ชายหนุ่มก็แกล้งไม่พูดบ้าง ให้เขานั่งมองหน้านางอย่างนี้ทั้งวันก็ไม่เบื่อ จนในที่สุดหญิงสาวทนไม่ไหว ต้องเป็นฝ่ายชวนเขาคุยก่อน
"อืม... เห็นว่าวันนี้ฝ่าบาทประชุมราชกิจแต่เช้า ไม่ทราบว่าเป็นอย่างไรบ้างเพคะ" เส่เยี่ยไอนิดนึงก่อนจะถามขึ้น ดูเหมือนนางไม่ได้ลืมว่ามาที่นี่เพื่ออะไร
"ขอบใจเจ้ามากนะที่เป็นห่วง... ความจริงวันนี้เป็นวันดี เพราะเรามีโชคถึงสองชั้นเลยทีเดียว" ฮ่องเต้ยิ้มตาโต
"โชคสองชั้นหรือเพคะ" เส่เยี่ยขมวดคิ้ว ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
"ก็เรื่องแรก วันนี้เราสามารถหยุดยั้งแม่ทัพอ๋าวป้ายได้ เขาจะไม่นำทัพไปจับตัวชีเส้าเฟยแล้ว" ชายหนุ่มตอบอย่างภูมิใจ
"จริงหรือเพคะ!!!" เส่เยี่ยลืมตัว นางเผลอดีใจออกมาจนแทบจะกระโดดจากเก้าอี้ อย่างนี้ลุงชีก็ปลอดภัยแล้วสินะ
"ดูเจ้าสิ ดีใจเสียยิ่งกว่าเราอีก" ฮ่องเต้เห็นท่าทางของเส่เยี่ยแล้วก็ยิ้มจนแก้มบุ๋ม เขาไม่เคยเห็นนางมีความสุขเช่นนี้มาก่อนเลย อยากจะถ่ายรูปเก็บไว้จริงๆ ฝ่ายเส่เยี่ยพอรู้ว่าตนเองดีใจจนเกินไป ก็รีบขอโทษขอโพยชายหนุ่ม นางสำรวมใบหน้าให้กลับเป็นปรกติทันที
"จริงสิ เห็นฝ่าบาทบอกว่ามีโชคสองชั้น แล้วอีกชั้นหนึ่งหล่ะเพคะ เป็นเรื่องอะไร" หญิงสาวทำเป็นชวนเขาคุยแก้เขิน ฮ่องเต้ได้ยินคำถามแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ เขาขยับเข้าไปใกล้ๆ นาง
"ก็... เจ้าไง" ชายหนุ่มกระซิบข้างหูนางเบาๆ ทำเอาหญิงสาวชาไปทั้งร่าง นางหลับตาแล้วพยายามบอกกับตัวเองไม่ให้หวั่นไหว "เรามาเพื่ออะไร เรามาเพื่ออะไร" คังซื่อสังเกตว่าเส่เยี่ยเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาแล้วเบือนหน้าหลบไปทางอื่น นี่เขากำลังทำให้นางอายหรือเปล่านะ แต่เขาก็พูดความจริงนี่หน่า วันนี้เส่เยี่ยอุตส่าห์ตุ๋นรังนกมาให้เขาแต่เช้า แถมยังมานั่งคุยเป็นเพื่อนเขาอีก แบบนี้ไม่เรียกว่าโชคสองชั้นแล้วจะเรียกว่าอะไร ชายหนุ่มนึกแล้วก็ยิ้ม

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังคิดอะไรเพลินๆ องครักษ์จั๋วและหลินกุเหนียงก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาในตำหนัก
"ฝ่าบาทหม่อมฉันมีข่าวร้ายมากราบทูลพะยะค่ะ"
"ฝ่าบาทหม่อมฉันมีข่าวมงคลมากราบทูลพะยะค่ะ" องครักษ์หลินกับองครักษ์จั๋วแย่งกันพูดขึ้นพร้อมๆ กัน หากแต่ว่าประโยคนั้นดูความหมายจะตรงข้ามกันเลย
"เอาหล่ะๆ เจ้าทั้งสองไม่ต้องแย่งกันพูด ดูสิ หน้าตาตื่นกันมาเลย องครักษ์จั๋วเจ้าพูดมาซิว่ามีอะไร เราอยากฟังข่าวดี ดูซิเผื่อว่าจะเป็นโชคชั้นที่สามหรือเปล่า" พอพูดถึงคำว่าโชคชั้นที่สามฮ่องเต้ก็มองไปที่เส่เยี่ยแล้วหัวเราะชอบใจ หญิงสาวแม้จะมองไม่เห็นแต่ก็รู้ว่าเขาจงใจจะแซวนาง
"คือ ไทเฮาทรงมีรับสั่ง อีกสามวันให้จัดงานคัดเรื่องฮองเฮาพะยะค่ะ" องครักษ์จั๋วตอบ
"อะไรนะ!!!" ฮ่องเต้ตกใจจนตาโต เขามัวแต่สนใจกับเรื่องอื่นจนลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย เขาไม่อยากได้ฮองเฮาคนไหน นอกจากคนนี้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา ทีนี้จะทำอย่างไรดี เสด็จแม่ต้องไม่ยอมแน่
"เจ้าแน่ใจเหรอ" ฮ่องเต้หนุ่มถามเสียงอ่อยแล้วทรุดตังลงบนเก้าอี้
"แน่ใจสิพะยะค่ะ ตอนนี้ที่ตำหนักกำลังวุ่นวายเรื่องเตรียมงานกันเลยทีเดียว" องครักษ์จั๋วตอบท่าทางตื่นเต้น คังซื่อได้ยินเช่นนั้นก็กุมขยับแล้วก็นั่งนิ่งเงียบ ทำเอาคนในห้องไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่อ หลังจากเงียบอยู่พักใหญ่ ฮ่องเต้ก็ถามองครักษ์จั๋วว่าไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม เขาสั่งให้ทุกคนออกไป ยกเว้นเส่เยี่ย
"เจ้าอยู่ก่อน!!!" เส่เยี่ยกำลังจะก้าวขาออกไปพร้อมกับหลินกุ ก็ต้องหยุดชะงัก ให้ตายสิ นางสังหรณ์ใจไม่ดีเลย

พอทุกคนออกไปหมดแล้ว ฮ่องเต้ก็นั่งเงียบ เขากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก จะทำอย่างไรดี คนที่จะแต่งด้วยก็ไม่ได้รัก ส่วนคนที่รักก็แต่งด้วยไม่ได้ ทำไมโลกนี้มันช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย สวรรค์ท่านเล่นตลกอะไรอยู่ ท่านส่งปิงเยี่ยมา แล้วก็พานางจากไป แล้วท่านก็ส่งเส่เยี่ยมา แต่ก็ไม่ให้ข้าได้เคียงคู่นางอีก ฮ่องเต้หนุ่มถอนหายใจ
"ฝ่าบาท ทรงเงียบไป เป็นอะไรรึเปล่าเพคะ" หญิงสาวนั่งนิ่งอยู่นานจนทนไม่ได้ต้องชวนเขาคุย
"เราไม่สบายใจหน่ะ" ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา หญิงสาวได้ยินแล้วก็อดสงสารเขาไม่ได้
"เส่เยี่ยเรามีเรื่องขอร้องเจ้า" อยู่ๆ ชายหนุ่มก็หันมาพูดกับหญิงสาวอย่างตั้งใจ เส่เยี่ยหน้าซีด เอาหล่ะสิ นี่เขาจะขอนางแต่งงานหรือเปล่า อย่านะ อย่าได้แม้แต่จะคิดเลยเชียวฮ่องเต้
"ระ... เรื่องอะไรเพคะ" หญิงสาวถามน้ำเสียงสั่น
"เราอยากให้เจ้ารักษาดวงตาของเจ้า พรุ่งนี้เราได้เชิญไต้ซือที่เรานับถือมา ท่านเป็นหมอเทวดา ตอนที่เราเด็กๆ เคยป่วยเป็นโรคร้าย แต่ก็หายได้เพราะท่านนี่แหละ เราอยากให้ท่านลองดูอาการของเจ้าสักหน่อย" หญิงสาวได้ยินเขาพูดเช่นนั้นก็ตื้นตันจนพูดไม่ออก นางเข้าใจว่าฮ่องเต้กำลังขบคิดเรื่องงานอภิเษกอยู่ แต่เขากลับมีจิตใจมาห่วงใยนางเช่นนี้ มันทำให้นางอึ้งไปเลยจริงๆ
"ได้เพคะ" นางตอบเขา
"เอาหล่ะ วันนี้เราคงคุยเล่นด้วยไม่ได้แล้ว เรารับปากท่านอาหญิงไว้ เดี๋ยวเราเดินไปส่งเจ้านะ" ฮ่องเต้พูดจบก็เข้าไปพยุงเส่เยี่ย หญิงสาวเกาะแขนเขาด้วยจิตใจหวั่นๆ ปกติเขาจะพูดไม่หยุด แต่วันนี้กลับดูเคร่งขรึมเสียเหลือเกิน เขาเงียบจนนางรู้สึกเป็นห่วง

หญิงสาวเกาะแขนฮ่องเต้เดินผ่านสวนเหมือนกับทุกวัน หากแต่วันนี้ไม่ได้หยุดเล่นเหมือนเคย แม้แต่คำพูดเดียวก็ไม่มีหลุดออกมาจากปากคังซื่อ มันทำให้เส่เยี่ยรู้สึกแปลกใจไม่น้อย แท้จริงแล้วเขาเป็นคนยังไงกันแน่นะ บางทีก็ดูเหมือนเด็กหนุ่มที่เอาแต่ใจตัวเอง บางทีก็ดูเหมือนชายหนุ่มนักรัก แต่เวลานี้เขาช่างดูเงียบขรึมเหลือเกิน ขรึมจนเกือบจะเหมือนใครบางคนที่นางเคยรู้จัก...

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

พระอาทิตย์ตกดินจนลับขอบฟ้า หลังจากรับประทานอาหารค่ำเสร็จ เส่เยี่ยก็มานั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องนอนของตัวเอง นางคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต หลังจากสูญเสียแม่ไป นางก็เหลือแต่พ่อเพียงคนเดียวที่รักนาง จากนั้นก็มาสูญเสียพ่อไปอีก ดูเหมือนสวรรค์จะเห็นใจจึงส่งลุงชีเส้าเฟยมาให้นาง แต่ตอนนี้นางก็ต้องมาพลัดพรากจากเขาอีก ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ที่ได้เข้ามาอยู่ในวังหลวงแห่งนี้ นับวันจิตใจของนางก็เริ่มเกิดความรู้สึกอบอุ่น ผูกพันธ์ ที่นี่แม้ไม่มีพ่อ ไม่มีลุงชี แต่ก็มีถูฮูหยินที่ใจดีและรักนางเหมือนกับลูกสาว และก็ยังมี "เขา" ที่คอยห่วงใยดูแลนางเสมอ นางไม่เข้าใจเลยจริงๆ สวรรค์ส่งนางมาที่นี่ทำไม หรือว่าแค่ต้องการทดสอบจิตใจนางเท่านั้น

ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ เสียงคนตีฆ้องบอกเวลาก็ดังขึ้น
"เที่ยงคืนแล้ว" หญิงสาวพูดกับตัวเอง นางพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว
"เหนือสองร้อยยี่สิบ เลี้ยวขวาสุดทาง เลี้ยวซ้ายสองร้อย ตะวันตกร้อยสี่สิบ" เส่เยี่ยคลำทางออกจากตำหนักไปสู่จุดหมายที่นางแอบท่องมันไว้ในใจทุกครั้งที่เดินผ่าน ใช่แล้วหอเทียนไต้ ทางออกสู่โลกภายนอกทางเดียวของนาง วันนี้หญิงสาวอยากลองแข่งกับชะตาดู หากครั้งนี้นางออกไปได้ ก็แปลว่าที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับนาง

หญิงสาวเดินตามทางมาเรื่อยๆ เมื่อนับก้าวจนครบแล้ว ก็มาหยุดอยู่เบื้องหน้าสวนหอเทียนไต้พอดี หญิงสาวจำกลิ่นดอกไม้พวกนี้ได้ กุหลาบป่า เบญจมาศ และ... ดอกรัก ใช่แล้วที่นี่คือสวนของหอเทียนไต้ที่นางเคยมาเดินเล่นกับ "เขา"

จากนั้นนางก็เริ่มสำรวจทางไปเรื่อยๆ ตั้งแต่รอบสวนไปท้ายสวน แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงร้องเพลงกล่อมเด็กดังขึ้น เสียงนั้นช่างฟังดูโหยหวนชวนให้ขนลุก ทำให้เส่เยี่ยต้องหยุดชะงักฝีเท้า และแล้ว!!! ก็มีมือหนึ่งมาดึงแขนของเส่เยี่ยลากร่างของนางไปตามพื้นหญ้า
"ท่านเป็นใคร!!! ปล่อย ปล่อยข้านะ ช่วย...." เส่เยี่ยพยายามจะร้องให้คนช่วย แต่ก็สายไปเสียแล้ว มีมือเอาผ้ามาอุดปากของนางไว้ และคนลึกลับผู้นั้นก็ฉุดร่างของหญิงสาวต่อไปจนกระทั่งสิ้นสุดผืนหญ้า เส่เยี่ยรู้สึกว่านางกำลังถูกลากผ่านพื้นแข็งเหมือนบันไดขึ้นมา จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ห้องโถงห้องหนึ่ง
"ชูววว ชูวววว... เงียบเพคะฮองเฮา เดี๋ยวพวกมันจะได้ยิน" เสียงคนลึกลับผู้นั้นพูดกับเส่เยี่ย
"ทะ.. ท่าน.. เป็นใคร" พอถูกปล่อยตัว เส่เยี่ยก็เอามือดึงผ้าที่อุดปากออก นางถอยร่นไปจนติดกำแพงด้วยความกลัว
"หม่อมฉันเองเพคะฮองเฮา ไม่ต้องกลัวนะเพคะ องค์ชายใหญ่ปลอดภัยแล้ว เอ่.. เอ้..." เสียงหญิงชราแปลกหน้าตอบนาง แล้วก็ร้องเพลงกล่อมเด็กก้องไปทั่วห้อง เส่เยี่ยกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พยายามจะทำใจดีสู้เสือ อย่างน้อยหญิงชราคนนี้ก็คงเป็นคนไม่ใช่ผีเป็นแน่
"ทะ.. ท่าน.. ป้าคะ ท่านป้าอยู่ที่นี่งั้นหรือคะ" หญิงสาวพยายามตั้งสติและชวนหญิงแปลกหน้าคุย
"ชูววววว อย่าเสียงดังสิ องค์ชายใหญ่กำลังจะหลับแล้วเห็นไหม" หญิงชราเอ็ดเส่เยี่ยแล้วก็ร้องเพลงกล่อมเด็กต่อไป เส่เยี่ยรอให้นางร้องเพลงจนจบแล้วก็ชวนนางคุยต่อ
"ท่านป้าคะ ท่านมาอยู่ที่ได้ยังไงคะ"
"ข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง นั่นสิ!!! ข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!! พวกมัน!!! พวกมันตามข้ามา แล้วจะมาพาองค์ชายใหญ่ไป เจ้า เจ้า... เจ้าอุ้มเขาไว้ อย่าให้พวกมันมาเอาองค์ชายใหญ่ไปนะ!!!" หญิงชราพูดกับเส่เยี่ยด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว เหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง แล้วนางก็ส่งห่อผ้าเด็กให้กับเส่เยี่ย ทีแรกหญิงสาวก็ตกใจว่ามีเด็กมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่พอรับห่อผ้ามาแล้วก็เข้าใจว่าหญิงชราผู้นี้คงเสียสติ เพราะในห่อผ้านั้นไม่มีอะไรอยู่เลย เมื่อเป็นเช่นนั้นเส่เยี่ยจึงนึกแผนการณ์อะไรออก
"โอ๋... องค์ชายน่ารักจังเลย" เอาวะ บ้ามาก็บ้ากลับแล้วกัน ดูสิว่าใครจะบ้ากว่ากัน หญิงสาวคิด ยังไงต้องหาทางออกไปให้ได้
"ใช่ๆ องค์ชายใหญ่น่ารักน่าชัง แต่ แต่ว่าพวกมัน จะมาเอาตัวเขาไป เจ้าอย่าให้พวกมันไปนะ!!!" หญิงชรากล่าวอย่างหวาดผวา
"ค่ะๆ ข้าทราบแล้ว เอ่อท่านป้าคะ อยู่ที่นี่มันอันตรายนะ ท่านพอรู้ไหมว่าที่นี่มีทางออกหรือเปล่า" เส่เยี่ยเห็นหญิงชราเริ่มไว้ใจ ก็พยายามหลอกถามนาง
"มี มีสิ" หญิงชราพยักหน้า
"แล้วทำไมไม่พาองค์ชายหนีไปหล่ะคะ ท่านพาข้าไปที่นั่นสิ เดี๋ยวข้าจะพาองค์ชายออกไปเอง" เส่เยี่ยเห็นว่ามีโอกาส ก็รีบชักจูงหญิงชราทันที
ฝ่ายหญิงชรากำลังจะลุกพาเส่เยี่ยเดินออกจากห้องโถงไป แต่อยู่ๆ นางก็หยุดชะงัก แล้วก็หันมามองเส่เยี่ยแบบไม่ไว้วางใจ
"เจ้า เจ้าหลอกข้า เจ้าเป็นพวกมันใช่ไหม เจ้าจะมาพาองค์ชายใหญ่ไปใช่ไหม!!!"
"เดี๋ยวๆ เดี๋ยวค่ะท่านป้า ข้าไม่ใช่พวกมันนะ" เส่เยี่ยปฏิเสธ หญิงชราไม่เชื่อ นางรีบคว้าห่อผ้าเด็กจากมือของเส่เยี่ยไป
"ข้าไม่เชื่อ เจ้าเป็นคนร้าย เจ้าเป็นคนร้าย"
"ไม่ใช่นะคะ ท่านดูดีๆ สิค่ะ ข้าเหมือนกับคนร้ายงั้นหรือ" เส่เยี่ยพยายามพูดจูงใจนาง หญิงชราเดินเข้ามาใกล้เส่เยี่ย แล้วก็เอามือหยาบกร้านลูบใบหน้าของนาง
"เจ้านั่นเอง ข้าจำเจ้าได้แล้ว เจ้าชอบมาเล่นกับองค์ชายรองที่นี่ แล้วก็เอาขนมมาให้ข้า องค์ชายรองโตแล้ว เขาฉลาดแล้วก็น่ารักมาก แต่เขาไม่เคยรู้ว่าเขามีพี่ชาย" หญิงชราลูบผมเส่เยี่ยเบาๆ แล้วอยู่ๆ นางก็ร้องไห้คร่ำครวญ
"ไป ไป เจ้ารีบไป เจ้ามาเล่นที่นี่ไม่ได้นะ บอกองค์ชายรองด้วย อย่ามาที่นี่อีก ฮองเฮาไม่ให้ข้าพูดกับใคร เจ้าไป ไปซะ" ว่าแล้วหญิงชราก็ทั้งผลักทั้งดึงเส่เยี่ยออกมาจนถึงหน้าสวน แล้วหญิงชราก็วิ่งหายลับไป เส่เยี่ยถอนหายใจเฮือกใหญ่ นางค่อยๆ ตั้งสติ คลำทางจนกลับมาถึงจวน คืนนั้นทั้งคืนนางนอนแทบไม่หลับเลย นางฝันเห็นภาพหญิงชราและองค์ชายใหญ่ตลอดทั้งคืน แท้จริงแล้วหญิงชราคนนั้นเป็นใครกันแน่ ทำไมนางถึงได้ไปอยู่ที่นั่น และฮองเฮา องค์ชายใหญ่ องค์ชายรอง นางหมายถึงใครกัน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่...

มาแล้วจ้าตอนที่ 18 สั้นหน่อยนะ แต่ตั้งใจให้มันจบแค่นั้น

จะบอกว่าในที่สุดแต๋มก็ทำบล๊อกของกระบี่สะท้านฟ้าแล้วนะคะ ก็มันทนไม่ไหวนี่หน่า อยากแปะเพลง ฮ่าๆๆ จริงๆ พอดีหยุดสองสามวันนี้ลองเล่นดูก็ติดใจ เห็นมันมีฟังก์ชั่น private ด้วย ก็เลยคิดว่าย้ายฟิคไปไว้ที่นั่นดีกว่า

สำหรับที่นี่ก็จะแปะจนถึงตอนที่ 20 นะคะ จากนั้นก็จะย้ายไปแปะที่บล๊อกถาวรเลย ใครอยากลองของใหม่ตามลิงค์ไปเลยจ้า

http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=realtomtam

อ้อ เกือบลืมบอก รหัสเข้าบล๊อกเนี่ย ถ้าคนไม่รู้ใจ ไม่มีทางเข้าได้ ฮ่าๆ "ชื่อภาษาอังกฤษ มีหกตัวอักษร ชายหนุ่มที่แต๋มหลงใหลหัวปักหัวโป่วมากที่สุดนะคะ"