The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน

tomtam พิมพ์ว่า:: ตอนที่ 12 แผนการของกงซุนเช่อ

ความเดิมจากตอนที่แล้ว ชีเส้าเฟย กงซุนเช่อ ลู่เสี่ยวฟงและอ้อมหมิงเจิ้งเดินทางมาถึงค่ายแม่ทัพหลินเซียง พวกเขาได้พบกับหลินชงจึงได้เสนอความคิดว่าจะช่วยหลินชงรับมือองครักษ์จั๋วอี้หังที่เดินทางมารับหลินกุเหนียงเพื่อไปงานคัดเลือกฮองเฮา

“จริงสิ!! ทำไมข้าลืมเรื่องนี้ไปได้นะ เดินทางมาครั้งนี้ ไทเฮาทรงรับสั่งให้พาหมอหลวงมาด้วย ยังไงท่านลองให้ท่านหมอหลวงตรวจดูอาการของน้องสาวสักหน่อยนะ” จั๋วอี้หังกล่าว
“เอ่อ.. คือ..” หลินชงตกใจมาก เขาไม่คิดว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นนี้
“คุณชายหลิน ท่านมีอะไรไม่สะดวกหรือเปล่า” จั๋วอี้หังเห็นชายหนุ่มเงียบไปจึงถามขึ้น
“คือ.. เอ่อ.. อ้อ.. น้องสาวข้าป่วยเป็นโรคระบาด ข้าเกรงว่าอาจจะทำให้พวกท่านต้องติดโรคไปด้วย” ชายหนุ่มตอบตะกุกตะกัก
“มันก็จริงของท่านนะ ท่านหมอหลวงท่านจะว่าอย่างไร” จั๋วอี้หังหันไปถามความคิดเห็นจากหมอหลวง
“ถึงจะเป็นโรคติดต่อแต่ก็ไม่น่าจะติดกันง่ายดายถึงเพียงนั้น ไม่เช่นนั้นแล้วพวกท่านคงจะติดกันไปหมดแล้ว หากใส่ชุดป้องกันสักหน่อยก็ไม่น่าจะเป็นอะไร ยังไงข้าก็ยินดีจะตรวจให้ครับ” หมอหลวงกล่าว ฝ่ายจั๋วอี้หังก็พยักหน้าเห็นด้วย
“นั่นสิ ให้หมอหลวงดูสักหน่อยเถอะนะ เผื่อจะมีทางช่วยรักษาได้”
“เอ่อ.. แต่ว่า..” หลินชงอ้ำอึ้ง
“คุณชายคะ อย่าลังเลอีกเลย ในเมื่อองครักษ์จั๋วและหมอหลวงมีน้ำใจเช่นนี้ ท่านก็รับน้ำใจพวกเขาไว้เถอะ เผื่อจะช่วยคุณหนูได้นะคะ” อ้อมหมิงเจิ้งที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นท่าไม่ดีจึงเดินเข้าไปช่วยหลินชงไว้
“เอ่อ.. หา.. ถ้าเจ้าว่าเช่นนั้น.. งั้นก็ได้” หลินชงหันมามองหน้าอ้อมหมิงเจิ้งด้วยความสงสัย ก่อนที่นางจะทำสัญญาณให้เขารู้ว่าไม่ต้องเป็นห่วง หลินชงจึงรับปากจั๋วอี้หังแล้วพาเขาไปพบหลินกุเหนียง

ยังไม่ทันที่เท้าของหมอหลวงจะก้าวเข้าสู่ห้องนอนของหลินกุเหนียง ก็มีกลิ่นเหม็นโชยออกมาจากห้องของหญิงสาวคลุ้งไปหมด หมอหลวงเดินเกร็งๆ ค่อยๆ ก้าวเข้าไปช้าๆ เขาเห็นร่างยาวนอนอยู่ใต้ผ้าห่มหนา เหมือนนางกำลังสั่นเทาด้วยความหนาว
“คุณหนูคะ ท่านหมอหลวงมาตรวจอาการท่านค่ะ” หงเผาตะโกนเข้าไปในห้อง พอคนที่นอนอยู่ได้ยิน ก็โบกมือไล่ เหมือนไม่ต้องการให้ใครเข้ามามารบกวน
“ไม่เป็นไรนะคุณหนู ข้าตรวจดูแค่ครู่เดียวก็จะจากไปแล้ว” หมอหลวงเดินเข้าไปในห้องคนเดียว ปล่อยให้คนอื่นที่เหลือรอลุ้นอยู่ข้างนอก เขาตรวจดูอาการของหลินกุเหนียงแค่ครู่เดียว ก็เดินออกมารายงานผลให้ทุกคนทราบด้วยสีหน้าไม่สบายใจเท่าไหร่นัก
“แปลกมาก ตั้งแต่เกิดมาข้ายังไม่เคยพบเห็นโรคเช่นนี้มาก่อนเลย” หมอหลวงส่ายหน้า
“ชีพจรของนางสับสนมาก เต้นแรงและหนักหน่วงไม่เหมือนชีพจรสตรีทั่วไป แถมในเลือดยังมีพิษไหลเวียนอยู่ทั่วร่าง ใบหน้าของนางก็มีฝีหนองพุพองเต็มไปหมด จนข้าแทบมองไม่ออกเลยว่าเป็นคุณหนูหลิน” หมอหลวงถอนหายใจอย่างหมดปัญญา ฝ่ายอ้อมหมิงเจิ้งก็เอามือปิดปากกลั้นหัวเราะไว้แทบไม่ทัน จนกระทั่งหลินชงและองครักษ์จั๋วเดินจากไปแล้ว นางจึงได้เดินเข้าไปในห้องของหลินกุเหนียง คนที่นอนป่วยอยู่ค่อยๆ ลุกขึ้นมา ด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ไม่นึกเลยว่าท่านก็เล่นละครเก่งเหมือนกันนะ” หญิงสาวพูดไปหัวเราะไป แล้วมานั่งลงบนเตียง
“สนุกมากใช่ไหม ตอนนี้ข้าป่วยอยู่นะ ยังจะมาแกล้งกันอีก ดูซิ ให้ใส่ชุดอะไรเนี้ย นี่ถ้าหัวหน้าใหญ่ไม่ขอร้อง ให้ตายข้าก็ไม่ใส่หรอก” ลู่เสี่ยวฟงบ่นพรางแกะของเหลวที่ติดอยู่บนใบหน้าของตนออก
“นี่อย่าเพิ่งเอาออกเลย ข้าว่าไว้แบบนั้นตลกดีออก” หงเผายิ้ม
“ใช่สิ เจ้าไม่ได้มาใส่เองนี่ คราวหลังจะเสนอตัวช่วยใคร ก็อย่าให้มาเดือดร้อนถึงข้าจะได้ไหม” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงขุ่น
“นี่เป็นไรไป ปรกติเจ้าชอบเล่นอะไรสนุกๆ แบบนี้ไม่ใช่เหรอ ทำไมแค่นี้ต้องอารมณ์เสียด้วย”
“ก็ใครจะไปอารมณ์ดีเหมือนเจ้าเล่า ตั้งแต่มาถึงค่ายแม่ทัพหลินก็ดูมีความสุขซะเหลือเกิน ไปๆ เจ้ารีบออกไปดูคุณชายหลินของเจ้าเถอะไป ข้าจะเป็นตายยังไง ไม่ต้องมาสนใจหรอก” หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็โกรธ ทำไมคุณชายลู่ต้องพูดจาถากถางน้ำใจนางเช่นนี้ด้วย ชีวิตของนาง รักพี่น้องในค่ายมากที่สุด จะไปเห็นคนอื่นดีกว่าเขาได้อย่างไร
“ตามใจ ตายไปเลยก็ดีเหมือนกัน ข้าจะได้ไม่ต้องห่วงอีก” หงเผาพูดจบก็เดินหุนหันออกไป จังหวะเดียวกันนั้นกงซุนเช่อก็เดินเข้ามาพอดี ทำให้ชนกับหงเผาเข้าอย่างจัง
“น้องสามระวังหน่อยสิ เจ้าจะรีบเดินไปไหน ยาข้าหกหมดแล้วเห็นไหม” กงซุนเช่อที่เดินถือถาดเข้ามาร้องโวยวาย
“ดี หกให้หมดเลย จะได้ไม่ต้องกิน” พูดจบหงเผาก็เดินสะบัดหน้าออกไป ปล่อยให้กงซุนเช่อยืนงงอยู่ตรงนั้น
“นี่ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ” ชีเส้าเฟยเดินตามเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดีจึงถามขึ้น เมื่อไม่มีคำตอบใดๆ เขาก็เลยเดินเข้าไปหาลู่เสี่ยวฟง

tomtam พิมพ์ว่า:: “คุณชายลู่ งานนี้เจ้าต้องขอบใจหงเผาเขารู้ไหม” ชีเส้าเฟยกล่าว
“จริงด้วยน้องสี่ ไม่อย่างนั้นองครักษ์พวกนั้นป่านนี้ก็ยังไม่ไปหรอก” กงซุนเช่อกล่าวเสริม พรางปิดประตูแล้วก็เดินมาที่เตียงของลู่เสี่ยวฟง
“เจ้ารู้หรือเปล่าว่าหงเผาเขาช่วยเหลือพี่หลินชงในครั้งนี้เพื่อแลกกับอะไร” ชีเส้าเฟยตั้งคำถาม พรางนั่งลงข้างๆ ลู่เสี่ยวฟง
“ข้าจะไปรู้เหรอ นางอยากเป็นฮูหยินหลินมั๊ง” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเท่าไหร่นัก ฝ่ายกงซุนเช่อได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะแล้วหันมามองหน้าชีเส้าเฟย
“เจ้าผิดแล้ว นางแลกกับยาถอนพิษถ้วยนี้ต่างหาก” กงซุนเช่อกล่าว
“นี่คือยาถอนพิษที่ใช้ทางการทหารไง” กงซุนเช่ออธิบายสรรพคุณแล้วก็ส่งถ้วยยาที่ตอนนี้เหลือเพียงครึ่งแก้วให้ลู่เสี่ยวฟง ชายหนุ่มรับมาไว้ในมือ เขาคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ดื่มเข้าไปจนหมดแก้ว
“เจ้ารู้นะว่าต้องทำอย่างไร” ชีเส้าเฟยตบบ่าของลู่เสี่ยวฟงเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“น้องสี่ เจ้าพักผ่อนมากๆ หล่ะ ไม่เกินสองชั่วยาม คิดว่าพิษในร่างเจ้าคงสลายไปหมด แล้วค่อยให้หัวหน้าใหญ่มาเดินลมปราณให้อีกที” กงซุนเช่อพูดจบก็ปิดประตูห้อง แล้วเดินตามชีเส้าเฟยออกไป ตอนนี้จึงเหลือเพียงลู่เสี่ยวฟงนั่งเงียบอยู่คนเดียว
“อะไรกัน.. พูดแค่นี้ก็ต้องงอนด้วย..”
“ผู้หญิงนะผู้หญิง ยังไงก็เป็นผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ”
“หายแล้ว จะแกล้งให้เข็ดเลย” ลู่เสี่ยวฟงบ่นพรึมพรำ ก่อนที่จะเอ็นตัวลงนอน แล้วหลับไปเพราะฤทธิ์ยา

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

เช้าวันต่อมา ณ ตำหนักไทเฮา

“ฮ่องเต้เสด็จแล้ว” เสียงทหารองครักษ์กล่าวนำทางก่อนที่คังซื่อจะเดินมาถึงหน้าห้องบรรทมของผู้เป็นมารดา
“ซือมาลากู เสด็จแม่ไปไหนงั้นเหรอ” เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง ไม่พบกับผู้เป็นมารดาก็ถามหา
“ไทเฮาทรงเสร็จออกไปไหว้พระที่นอกตำหนัก เพื่อขอพรให้ฝ่าบาทเรื่องงานแต่งตั้งฮองเฮาไงเพคะ”
“ไม่ต้องขงไม่ต้องขอแล้ว เจ้าดูนี่สิ นี่คือพิราบสื่อสารที่ทางค่ายแม่ทัพหลินส่งมา” ชายหนุ่มกล่าวอย่างตื่นเต้นพร้อมกับส่งกระดาษให้หญิงสาวดู
“ตายจริง ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้หล่ะเพคะฝ่าบาท”
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ไชโย!! ในที่สุดก็ไม่ต้องแต่งงานแล้ว” ฮ่องเต้ชูกระดาษขึ้นสูงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“เอฝ่าบาท แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ ต่อให้ลูกสาวแม่ทัพหลินป่วยจริง งานแต่งตั้งยังไงก็ต้องจัดอยู่ดีแหละเพคะ”
“เจ้าจะไปรู้อะไร ก็เสด็จแม่หน่ะโปรดลูกสาวแม่ทัพหลินมากที่สุด ตอนนี้นางป่วย ยังไงเสด็จแม่ต้องยอมเลื่อนพิธีออกไปแน่ๆ” ชายหนุ่มพูดไปยิ้มไป
“เอ๊ะเดี๋ยวก่อน กระดาษนี่ของจริงรึเปล่าก็ไม่รู้ ยังไงเรารอองครักษ์จั๋วกลับมาก่อน แล้วค่อยว่ากันดีไหมเพคะ”
“เจ้าอยากรอก็รอไปเถอะ งั้นข้าขอตัวไปฉลองก่อนะ” พูดจบแล้วคังซื่อก็เดินออกไปนอกตำหนักคว้ามือองครักษ์เหอที่ยืนรออยู่หน้าห้องไปด้วย
“ฝ่าบาทจะไปไหนพะยะค่ะ” องครักษ์เหอทำหน้าดุใส่เขา
“เดี๋ยวก็รู้เองหล่ะหน่า” คังซื่อไม่ได้สนใจสีหน้าขององครักษ์เหอเลย ว่าแล้วก็ลากเขาออกไปอย่างรวดเร็ว

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

tomtam พิมพ์ว่า:: เช้ามืดของวันที่สิบ ณ ร้านเหล้าฉีถิง

ซุนเส่เยี่ยนอนพลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ ในที่สุดนางก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นอน วันนี้แล้วสินะ ที่นางจะได้พบกับชีเส้าเฟยตามสัญญาของเขา เมื่อไหร่ถึงจะเช้าสักที เมื่อไหร่พระอาทิตย์จะขึ้น นางแทบจะอดใจรอไม่ได้แล้ว หรือบางทีพระอาทิตย์อาจจะขึ้นไปแล้ว แต่เพราะนางมองไม่เห็นก็เป็นได้ นักพรตจิวเองก็หายไปหลายวันแล้ว เขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับเขาและชีเส้าเฟย

เพื่อหยุดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง หญิงสาวจึงตัดสินใจเดินลงมาด้านล่าง หมายจะถามเวลากับคนที่อยู่แถวนั้น ระหว่างทางที่นางเดินลงมา มีชายวัยกลางคนๆ หนึ่งกำลังเมาเต็มที่ เขาเดินสวนกับนางพอดี จึงพูดจาแทะโลมนาง
“ไงน้องสาว ดึกดื่นค่ำคืนอย่างนี้จะไปไหนจ๊ะ" ชายวัยกลางคนไม่พูดเปล่าพรางเอามือของเขาลูบไปที่ใบหน้าของหญิงสาว
“ปล่อยนะ..” เส่เยี่ยผลักชายผู้นั้นออกไป ฝ่ายชายแปลกหน้าก็ไม่ยอมลดละ เขาพยายามเอามือมาโอบกอดหญิงสาวไว้ ทำให้นางดิ้นอย่างสุดแรงจนพลัดตกบันไดลงมา “ปัง”
“โอ๊ย” หญิงสาวร้องด้วยความเจ็บปวด นางเอามือกุมที่ขาของตัวเอง โชคดีที่บันไดไม่สูงมากนัก เส่เยี่ยจึงค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเดินกระโผกกระเผกหนีต่อไป ฝ่ายชายผู้นั้นก็ยังคงตามนางมาอยู่ แต่เป็นเพราะเขาเมามาก ทำให้ไล่ตามเส่เยี่ยไม่ทัน เขาจึงตะโกนส่งเสียงขู่ให้นางกลัว และก็ได้ผล เส่เยี่ยกลัวมาก ตอนนี้นางมองอะไรไม่เห็นเลย รู้แต่ว่าต้องหนีๆ ไปให้ได้ไกลที่สุด หญิงสาวค่อยๆ คลำทาง ล้มลุกคลุกคลานแล้วก็มาสะดุดเข้ากับคานประตูหน้าร้าน ทำให้ถลาเข้าไปชนกับกลุ่มคนที่เดินอยู่ด้านนอก
“เพล้งงงงงงง” เสียงแก้วแตกกระทบพื้น
“อุ๊ยตายยยย ว๊ายยยยย กรี๊ดดดดด นังเด็กบ้า ทำไมเดินไม่ระวังเลย” หญิงสาววัยกลางคนผลักเส่เยี่ยจนกระเด็นล้มลงไป แล้วนางก็ก้มลงเก็บเศษแก้วอย่างลนลาน พอเห็นว่าเศษแก้วเหล่านั้นแตกละเอียดจนไม่สามารถประกอบได้อีก นางจึงตาเขียวหันไปเอาเรื่องกับเส่เยี่ย
“นังเด็กบ้า ฉันจะฆ่าแก บังอาจทำอ่างแก้วมังกรสมัยราชวงศ์ถังของฉันแตก” ไม่พูดเปล่าหญิงวัยกลางคนลงมือตบตีเส่เยี่ยทันที
“เจ๊ๆ อะไรกันใจเย็นๆ ก่อนสิคะ” หญิงสาวชุดม่วงหน้าตาสะสวยที่เดินทางมาด้วยรีบวิ่งเข้าไปห้าม
“ก็นังบ้านี่นะสิ ทำอ่างแก้วของฉันแตกหมดแล้ว โฮ...” หญิงสาวร้องโอดครวญด้วยความเสียดายแล้วทำท่าจะเป็นลมล้มลงไป
“โธ่เจ๊ เงินทองของนอกกาย หาอีกเมื่อไหร่ก็ได้” หญิงสาวชุดส้มอีกคนที่มาด้วยก็เข้ามาช่วยกันปลอบใจหญิงวัยกลางคน
“นี่ นังหน้าจืด แก ชดใช้มาซะดีๆ ไม่งั้นแม่จะตบให้เสียโฉมเลย” หญิงสาวชุดแดงอีกคนที่มาทีหลังรู้สึกคันไม้คันมือจึงเดินเข้าไปหาเรื่องกับเส่เยี่ย
“พี่สาวทั้งหลาย ข้าขอโทษนะคะ คือข้ามองไม่เห็น ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่ว่าตอนนี้ข้าไม่มีเงินหรอก พวกท่านรอจนท่านลุงของข้ามาก่อนได้ไหม รับรองข้าจะต้องชดใช้ให้แน่ๆ” เส่เยี่ยที่นั่งอยู่พูดขอร้องอย่างน่าสงสาร หญิงสาวคนอื่นก็ทำท่าเห็นใจนาง แต่หญิงสาวชุดแดงทำท่าไม่ยอม
“ต๊ายอะไรกัน นี่กล้ายกพวกมาขู่พวกเรางั้นเหรอ รู้มั๊ยว่าพวกฉันเป็นใคร แม้แต่นายอำเภอยังต้องเกรงใจ แบบนี้มันต้องตบสั่งสอน” ว่าแล้วหญิงชุดแดงก็เข้าไปคว้าตัวเส่เยี่ยขึ้นมาพร้อมกับง้างมือจะตบนาง
“ควับ” หญิงสาวชุดม่วงรีบเข้ามาห้าม นางคว้ามือของหญิงสาวชุดแดงไว้ได้ทัน
“นี่เอี้ยนเอ๋อเจ้าอย่าป่าเถื่อนให้มากนักเลย” หญิงสาวในชุดม่วงกล่าว
“แล้วจะเอายังไง เจ้าจะชดใช้แทนนางหรือไง เหอะ” หญิงสาวชุดแดงทำสีหน้าเย้ยหยัน แล้วก็หันไปฟ้องหญิงวัยกลางคนที่ยืนโศกเศร้าอยู่
“เจ๊.. อย่าบอกนะว่าจะปล่อยมันไปเฉยๆ หน่ะ” หญิงชุดแดงไม่พูดเปล่า นางก้มลงเก็บเศษแก้วที่แตกขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วชูมันไปมาอย่างลอยหน้าลอยตา ฝ่ายหญิงวัยกลางคนเห็นเช่นนั้นก็เกิดโมโหขึ้นมาอีก นางทำท่าจะเข้าไปทำร้ายเส่เยี่ย
“แก!!! เอาอ่างแก้วฉันคืนมานะ” หญิงสาวคนอื่นๆ รีบเข้าไปช่วยกันห้าม
“ข้าขอโทษจริงๆ นะคะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ แต่ข้าไม่มีเงินให้พวกท่านหรอก” เส่เยี่ยสั่นและเดินถอยหล่นไปด้วยความตกใจ
"อืมหน้าตาสะสวยดี จับแต่งซักหน่อยคงใช้ได้" หญิงสาวชุดแดงเอามือเชยคางของเส่เยี่ยขึ้น พอคิดอะไรออกก็รีบเดินไปกระซิบข้างหูหญิงวัยกลางคนทันที
“ดี ไม่มีเงินใช้ใช่ไหม ถ้างั้น.. เด็กๆ จับตัวมันไป ไม่มีเงินใช้ ก็ต้องทำงานใช้” หญิงวัยกลางคนสั่ง จากนั้นชายหนุ่มร่างกำยำที่ติดตามมาด้วยก็เข้าไปจับตัวเส่เยี่ย นางได้แต่ร้องให้คนช่วย แต่ตอนนั้นยังไม่สว่างดีนัก จึงไม่มีใครได้ยินเสียงร้องของนาง

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

tomtam พิมพ์ว่า:: ณ ค่ายแม่ทัพหลินเซียง

“ปัง!!!” เสียงแม่ทัพหลินเซียงตบโต๊ะด้วยความไม่พอใจแล้วเขาก็เซล้มลงไปกับเก้าอี้ พอทหารจะเข้าไปช่วยประคอง เขาก็ห้ามเอาไว้
“ลูกชงนี่เจ้ารู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป เท็จทูลเบื้องสูงหน่ะ โทษถึงประหารเจ็ดชั่วโคตรเลยนะ” เมื่อถูกผู้เป็นบิดาตำหนิ หลินชงก็คุกเข่าลง ก้มหน้าก้มตายอมรับโทษ
“ท่านแม่ทัพ เรื่องนี้ข้าเป็นต้นคิดเองทั้งหมด ข้าจะรับผิดชอบเอง” ชีเส้าเฟยกล่าวว่าแล้วเขาก็คุกเข่าลงข้างๆ หลินชง ชายหนุ่มทั้งสองมองหน้ากันอย่างรู้ใจ แม้ไม่ได้เจอกันมานาน แต่พวกเขาก็รักกันเหมือนดั่งพี่น้องแท้ๆ
“ชีเส้าเฟย เจ้ากับค่ายเหลียนอิ๋นตอนนี้ยังเอาตัวไม่รอดเลย แล้วเจ้าจะเอาหน้าที่ไหนมาแบกรับความผิดแทนตระกูลข้า” แม่ทัพหลินเซียงดุเขาเสียงดัง ไม่ต่างกับตอนที่เขาเป็นเด็กเลย
“ข้า...”
“ในเมื่อข้าขับไล่เจ้าออกไปแล้ว เจ้าก็ไม่น่าจะกลับมาอีกเลย การกลับมาของเจ้ากลับสร้างความเดือดร้อนให้กับตระกูลของข้าอีก” แม่ทัพหลินพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ คำพูดของเขาทำให้ชีเส้าเฟยเจ็บลึกไปถึงขั้วหัวใจ เพราะในใจของเขาเคารพแม่ทัพหลินเซียงเหมือนบิดาแท้ๆ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
“ข้าทนไม่ไหวแล้วนะ พวกเราเสี่ยงชีวิตช่วยท่านไว้แท้ๆ แต่กลับมาด่ากันแบบนี้ แม่ทัพหลินเซียง ท่านคิดดูให้ดีๆ สิ ในเมื่อลูกสาวของท่านหนีการแต่งงานไป ต่อให้พวกเราไม่โกหก โทษของพวกท่านก็ถึงตายอยู่แล้ว นี่พวกเราช่วยท่านไว้ นอกจากท่านจะไม่ขอบคุณแล้ว ยังมากล่าวหากันแบบนี้อีก ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ เลย” อ้อมหมิงเจิ้งหมดความอดทนจึงระเบิดคำพูดออกมาเป็นชุด
“หงเผา!!! เจ้าห้ามเสียมารยาทต่อหน้าท่านแม่ทัพนะ” ชีเส้าเฟยหันไปดุอ้อมหมิงเจิ้ง ทำให้นางชักสีหน้าไม่พอใจ เพราะอะไรกันหัวหน้าใหญ่ถึงต้องเกรงใจแม่ทัพหลินเซียงมากขนาดนี้
“ดี เจ้าพูดได้ถูก งั้นแม่นางคนฉลาด ไหนเจ้าลองตอบข้ามาหน่อยสิว่า เรื่องคุณชายอ๋าวเทียนลี่ เจ้าจะแก้ปัญหาได้อย่างไร พวกเจ้าจับตัวเขาไว้ ตอนนี้อ๋าวไป้คงกำลังเดินทางมาที่นี่แล้ว แล้วข้าจะตอบคำถามนี้กับทางราชสำนักได้อย่างไร เจ้าว่ามาซิ” คำถามของแม่ทัพหลินเซียงถึงกับทำให้หงเผาอึ้งไป นางลืมไปเสียสนิทเลยว่านางได้พาตัวอ๋าวเทียนลี่มาด้วย แบบนี้ถ้าปล่อยตัวเขาไป ค่ายแม่ทัพหลินเซียงคงไม่พ้นข้อหากล่าวหา ว่าให้การช่วยเหลือคนร้าย อ๋าวเทียนลี่ต้องกลับมาเล่นงานทุกคนแน่
“น้องสาม เรื่องสำคัญขนาดนี้ทำไมเจ้าถึงลืมนึกไปได้นะ” กงซุนเช่อกระซิบกับนางเบาๆ
“ก็ตอนนั้นมันฉุกละหุกข้าเลยลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป” หงเผาตอบด้วยสีหน้ามีกังวล
“ลูกชงเจ้าเห็นหรือยัง ว่าการทำอะไรไม่ปรึกษาพ่อ มันทำให้พวกเราเดือดร้อนแค่ไหน” หลินเซียงหันไปตำหนิลูกชาย
“ท่านพ่อ ลูกสำนึกผิดแล้ว ลูกยินดีรับโทษทุกอย่าง ท่านพ่ออย่าไปตำหนิแม่นางอ้อมหมิงเจิ้งเลย”
“ตอนนี้พ่อไม่ต้องการตัวคนผิด แต่พ่อต้องการวิธีแก้ไข เอาหล่ะไหนพวกเจ้าเก่งกันนัก ลองบอกสิว่า เรื่องนี้จะจัดการยังไง” หลินเซียงมองไปที่หลินชง ชีเส้าเฟย และกงซุนเช่อ ที่ตอนนี้ต่างก็ก้มหน้าก้มตานิ่งเงียบกันไปหมด มีแต่หงเผาคนเดียวที่ทำท่าเหมือนจะคิดอะไรออก
“ที่จริง ข้าก็พอมีวิธีไม่ให้พวกข้าต้องเดือดร้อน และค่ายแม่ทัพหลินก็จะไม่เดือดร้อนด้วย แต่ข้ารู้ว่าท่านต้องไม่ยอมแน่” หงเผาเดินก้าวเข้ามาพูดกับแม่ทัพหลินเซียงอย่างท้าทาย
“หากเจ้ามีวิธีดีเช่นนี้จริง ทำไมข้าจะต้องไม่ยอมด้วยเล่า ไหนเจ้าลองบอกวิธีของเจ้ามาซิ” แม่ทัพหลินเซียงทำหน้าสงสัย
“ฆ่ามันซะ” หงเผาตอบน้ำเสียงเรียบ
“แค่นี้ก็จะไม่มีใครรู้แล้วว่าค่ายของท่านให้การช่วยเหลือพวกเรา”
“หา...” คนในห้องต่างพากันร้องออกมาด้วยความตกใจ บางคนก็เริ่มจะคล้อยตามกับความคิดของอ้อมหมิงเจิ้ง
“ไม่ได้!!!” แม่ทัพหลินเซียงค้านเสียงดัง
“แม้ว่าอ๋าวเทียนลี่จะไม่ใช่คนดิบดีอะไร แต่โทษของเขาก็ไม่ถึงตาย”
“ข้าก็นึกอยู่แล้ว ว่าท่านต้องไม่กล้า ถือว่า.. ข้าไม่เคยพูดเรื่องนี้ก็แล้วกัน” หงเผากล่าวแล้วก็เดินกลับไปยืนข้างๆ กงซุนเช่อ คราวนี้เป็นกงซุนเช่อที่ทำท่าเหมือนจะคิดอะไรออก
“ท่านกงซุน ได้ยินชื่อเสียงของท่านมานาน ไม่ทราบว่าท่านมีความเห็นอะไรกับเรื่องนี้หรือเปล่า” แม่ทัพหลินเซียงสังเกตเห็นอาการผิดปกติของกงซุนเช่อจึงเดินเข้าไปหาเขา
“ออ ปะ เปล่า ไม่มีนี่ เรื่องนี้ข้าเองก็จนปัญญาเหมือนกัน” กงซุนเช่อพูดจบก็พยายามไม่สบตาใคร ชีเส้าเฟยอยู่กับเขามานานจึงมองออกว่า กงซุนเช่อต้องคิดแผนการอะไรออกแน่ๆ เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากจะเสนอออกมาเท่านั้นเอง
“พี่รอง ตอนนี้พวกเรากำลังลำบาก ต่อให้ท่านไม่ช่วย ไม่ช้าทางการก็ต้องยกคนมากำจัดค่ายเราอยู่ดี ข้าเพียงแต่ไม่อยากให้ท่านแม่ทัพต้องเดือดร้อนไปด้วย ถ้าท่านมีวิธีอะไรก็ช่วยบอกมาเถอะ” ชีเส้าเฟยหันไปขอร้องกงซุนเช่อ
“หัวหน้าใหญ่ท่านอย่าบีบบังคับข้าเลย” กงซุนเช่อหันหน้าหนี
“พี่รอง ถือว่าข้าขอร้องหล่ะนะ” ชีเส้าเฟยพยายามกดดันเขาต่อไป
“โธ่.. หัวหน้าใหญ่.. ท่าน..” กงซุนเช่อถอนหายใจยาว...

lingu พิมพ์ว่า:: โหย แต๋มแอบย่องมาแปะฟิคต่อก็ไม่บอกกล่าวกันมั่งเลย นี่ถ้าไม่สังเกตลูกบอลเปลี่ยนสีตรงกระทู้ก็ไม่รู้นะเนี่ย

อ่านตอนคุณชายลู่ปลอมตัวเป็นแม่นางหลินแล้วขำก๊ากเลย จิ้นภาพออกเลยค่ะ แผนของอ้อมหมิงเจิ้งสุดยอดมากๆ ไม่นึกเลยว่านางจะแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี้ได้ดีขนาดนี้ ก็ว่าทำไมแม่นางหลินถึงมีพิษไหลเวียนทั่วร่าง หงเผาไปเอาใครมาแทนคนป่วย ที่แท้ก็คุณชายลู่นี่เอง ใช้ประโยชน์ได้ดีมั่กๆ แต่ แต๋มเขียนอาการคุณชายลู่ที่ดูจะหึงๆ งอนๆ แม่นางอ้อมหมิงเจิ้นโจ่งแจ้งไปติ๊ดนะคะ เพราะท่าทางมาดที่ผยองลำพองในตัวเองของคุณชายลู่ ไม่น่าจะออกอาการแคร์หญิงขนาดนี้อ่ะค่ะ

แล้วก็เส่เยี่ยอ่ะ ถูกจับตัวไปแว้ววววววว ต้องไปหอนางโลมแน่เลยง่ะ แล้วตอนนี้เส้าเฟยก็กำลังตกที่นั่งลำบากเหมือนกัน จะมาช่วยทันได้ไงเนี่ย แล้วจิวแป๊ะทงอยู่หนายยยย ทำไมปล่อยให้เส่เยี่ยลำบากแบบนี้ โธ่...แบบนี้เส้าเฟยกลับมาต้องลงโทษนะคะเนี่ย ถ้าให้เดา โฮะๆ คังซื่อกำลังจะไปฉลองข้างนอก ต้องเจอเส่เยี่ยแน่และตกหลุมรักนางแน่เลยใช่ปะๆๆ อ้ายยย แล้วนี่สองหนุ่มต้องมารักหญิงคนเดียวกัน ทำไงดีล่ะเนี่ย ไม่ยอมนะ เส่เยี่ยต้องคู่กับทั่น หนญ.คนเดียว :q17:

หลินกุชอบความเฉียบแหลม ฉลาด ของหงเผามากเลยค่ะ แต๋มเขียนออกมาจากละครได้ดีมากๆเลย จิ้นตามได้ทุกฉากเลย เรื่องกำลังสนุกไว้รออ่านตอนต่อนะคะ คุณผู้เขียน :q22:

O-yohyo พิมพ์ว่า:: ว้าว . . แต๋มลงฟิครวดเร็วจริงๆ ค่ะ ต้องขอบคุณองค์คังซื่อ

ที่ไปเดินชมตลาด ให้แต๋มเกิดแรงบันดาลใจ :q22:

อ่านตอนนี้แล้วทั้งขำทั้งสงสารคุณชายลู่

โถ . . แค่ป่วยก็จะแย่อยู่แล้ว นี่ยังต้องทาหน้าเละๆ แถมต้องแต่งหญิงอีก ก๊าก

หงเผาก็ฉลาดได้ใจดีค่ะ วางแผนไว้ล่วงหน้า คาดการณ์ได้ดีมาก

เห็นด้วยกับหลินกุที่ว่า คุณชายลู่น่าจะมีมาดกว่านี้ ไม่หึงใครง่ายๆ

ถึงหึงก็ไม่แสดงออกโจ่งแจ้งแบบนี้ ไม่งั้นเสียชื่อนักรักหมดดิ

แล้วเส่เยี่ยก็หนอ เคราะห์ซ้ำกรรมซัด อยู่เฉยๆ ก็ดีแล้ว

แหม่ . . อยากรู้เวลา ออกไปเดินทั้งที่ตาก็มองไม่เห็น

ดูดิ๊ เกิดเรื่องจนได้ แล้วแบบนี้ใครจะมาช่วยทันล่ะเนี่ย

จิวแปะทงก็ไปซ่าส์ที่ไหนก็ไม่รู้ หัวหน้าใหญ่ก็ต้องช่วยพี่น้อง

คงเหลือแต่ฮ่องเต้คังซื่อล่ะนะ พักนี้ขอนอกใจหัวหน้าใหญ่หน่อย :q5:

ก็ฮ่องเต้เดินชมตลาดโปรยเสน่ห์ไปทั่วขนาดนี้ ไม่หลงรักได้ไง :q18:

แต๋มไปดูคลิปอีกนะคะ จะได้มีแรงบันดาลใจอีก ชอบๆ :q3:

tomtam พิมพ์ว่า:: พอดีได้ดูคลิป ก็เลยลองปั่นดูสักหน่อย ทีแรกก็ว่ามันสั้นไปเหมือนกัน แต่ก็อยากลงเลย เพราะคนเขียนกำลังอิน คนดู(คลิป)ก็น่าจะอินด้วย ช่วงนี้งานยุ่งน้อยลงนิดนึง คิดว่าคงพอจะไหลได้ช่วงเสาร์อาทิตย์ จะพยายามลงให้ได้เดือนละครั้ง ไม่ให้ห่างเกินไป เดี๋ยวแป้กเหมือนตอนที่แล้ว ยังไงสั้นยาวก็อย่าเพิ่งว่ากันนะคะ

เรื่องคุณชายลู่ ก็อยากเอาใจแม่นางอ้อมหมิงเจิ้งเยอะๆ ค่ะ เห็นช่วงนี้เครียดเรื่องงาน :q3: ป่าวหรอก แต๋มอยากจะปูพื้นให้สองตัวละครนี้นิดๆ หน่อยๆ เพราะถ้าไปปิ๊งกันโป้งเดียว เดี๋ยวคนดูช๊อกไง จริงๆ ถ้าถามใจคนเขียนก็คิดว่า ทั้งคุณชายลู่และอ้อมหมิงเจิ้งก็ยังไม่รู้ตัวทั้งคู่นะคะ ตอนนี้คุณชายลู่กำลังป่วย หัวใจอ่อนแอ ก็เลยขี้น้อยใจเป็นธรรมดา หมดแรงซ่าไปเยอะ แต่คู่นี้ยังต้องประสบเคราะห์กรรมอีกเยอะค่ะ หลังจากนี้ไปจะพยายามลดความหวานลงละกันนะคะ (จะโดนอ้อมเตะไหมเนี้ย)

ว้า เพื่อนๆ เดาเหตุการณ์กันเก่งจัง

Timmy พิมพ์ว่า:: มาอ่านตั้งแต่เมื่อวานแล้วจ้า แต่หมดแรงเสียก่อน โดนวางยา อ๊ากกก

ไม่เกี่ยวกะฟิคแต๋มนะที่อ่านแล้วทำให้ง่วง แต่กินยาไปอ่ะจ้า :q3:

อ่านแล้วขำตั้งแต่เมื่อวานที่คุณชายลู่แต่งเป็นหญิง ไม่พอยังแต่งหน้าอีก

ป่วยแล้วต้องรับบทหนักแบบนี้ น่าสงสาร แม่ยกให้คะแนนเต็ม 10 เลยจ้า

ส่วนเส่เยี่ยก็ถูกจับตัวไปแล้ว ทำไงดีเนี่ย อย่างงี้ก็ใกล้เวลาจะได้เจอกะองค์คังซื่อล่ะสิ

เอาล่ะลุ้นๆจะเป็นยังไงต่อไป แต่แอบดีใจว่าคนเขียนจะเอามาลงเดือนละตอน

เย้ๆแล้วจะรออ่านตอนต่อไปเรื่อยๆน๊า....

O-yohyo พิมพ์ว่า:: ว้าว . . จะได้อ่านเดือนละครั้งเลยเหรอคะ ดีใจจัง

ตอนนี้ก็ไม่สั้นหรอกค่ะ เข้าใจว่ากว่าจะเขียนมาได้แต่ละตอน ต้องใช้สมาธิแค่ไหน

ยิ่งแต๋มงานยุ่งๆ อยู่ด้วย ขนาด o-yo ยังค้างนิทาน 1001 ทิวา ไว้เลยเนี่ย

ลุ้นอ่านเส่เยี่ยตอนเจอกับคังซื่อเหมือนทับทิมเลย จริงๆ ก็เชียร์ให้หัวหน้าใหญ่ค่ะ

แต่แหม กำลังอินกับคังซื่อชมตลาด ก็เลยอยากอ่านตอนคังซื่อเจอกะเส่เยี่ยไวไว

เรื่องจะได้เข้มข้นขึ้นอีก ตอนแรกลุ้นหัวหน้าใหญ่-เส่เยี่ย / คังซื่อ - คุณหนูหลินกุ

แต่นี่คุณหนูหลินกุมีพี่อี้หังแล้ว ใจคนอ่านก็เริ่มเจ้าชู้ อยากให้เส่เยี่ยมีบทกุ๊กกิ๊กกะคังซื่อนิดโหน่ย :q5: )

ส่วนคุณชายลู่ แต๋มก็เขียนตามสไตล์ที่แต๋มจากจิ้นเถอะค่ะ จะพยายามลบภาพบุคลิกของคุณชายลู่ในละครทิ้งไป

เพราะนี่คือนิยายที่แต๋มแต่งนี่หน่า ก็ต้องเป็นไปตามจินตนาการคนเขียนได้อยู่แล้ว

lingu พิมพ์ว่า:: มาดีใจด้วยค่ะ จะได้อ่านเดือนละครั้งก็ยังดีกว่า รอแบบไม่มีจุดหมาย แหะๆ

แต่ยังไงหลินกุก็เป็นกองเชียร์ฝ่ายหัวหน้าใหญ่เส้าเฟยแหล่ะ คังซื่อน้อยไปหาสาวๆ เอาข้างหน้านะ ห้ามแย่ง หนญ. :q8:

o-yo นิทาน 1001 ทิวา หลินกุแป๊กค่ะ ต้องรอให้พี่ชายมีหนังหรือละครเป็นที่แน่นอน ก็คงจะมีจินตนาการขึ้น มีเรื่องให้เขียนต่อได้ล่ะนะคะ ยังไงก็ไม่ทิ้งล่ะ :q11:

Andaman พิมพ์ว่า:: อ่านตอนใหม่นานแล้วนะเนี่ย แต่เพิ่งนึกได้ว่าลืมเม้นท์ให้แต๋ม

ก่อนอื่น อ้อมเห็นด้วยกับ o-yo นะ นี่เป็นนิยายที่แต๋มแต่ง เพราะฉะนั้นบุคลิคตัวละครต่างๆก็เอาตามที่แต๋มคิดน่าจะดีกว่า ไม่จำเป็นต้องถอดแบบมาจากละครหรอก ลองหลับตานึกภาพดูว่า ถ้าเส้าเฟยเกิดมีบุคลิคแบบลู่เสี่ยวฟ่งขึ้นมาในนิยายแต๋ม จะฮาแค่ไหน

ถ้าพูดถึงลู่เสี่ยวฟ่งตามนิยาย เค้าจะไม่มีฟอร์มมาดคุณชายนะ หลินกุ โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง เค้าจะแสดงอาการ และแสดงออกทั้งท่าทาง คำพูดออกมาอย่างโจ่งแจ้งว่า สนใจ ไอ้เรื่องรักแต่ไม่กล้าแสดงออกเนี่ย อ้อมว่าไม่ใช่ลู่เสี่ยวฟ่งแล้วล่ะ

อย่างในนิยาย เค้าสนใจสาวคนหนึ่ง แต่สาวคนนั้นมีสามีแล้ว และลู่เสี่ยวฟ่งบังเอิญเป็นเพื่อนสนิทกับน้องชายผู้หญิงคนนั้น (งง ไม๊เนี่ย) เค้าก็พูดออกมาหน้าตาเฉยว่า อยากให้เพื่อนของเขาเรียกเขาว่า "พี่เขย" น่ะ (ขนาดมีสามีแล้วนะนั่น)

แต่อย่างหนึ่งที่อ้อมยังไม่เห็นจากนิยายแต๋ม ในส่วนของลู่เสี่ยวฟ่งคือ ความฉลาดเป็นกรดของเค้าในการแก้ปัญหาต่างๆ ซึ่งจริงๆแล้วลักษณะเด่นของลู่เสี่ยวฟ่งจะเป็นเรื่องนี้มากกว่า ความเจ้าชู้หรือความกะล่อน แต่ก็นะ เรื่องนี้เส้าเฟย พระเอกนี่นา ^^ แต่(อ้อม)หงเผาไม่เอาพระเอกคนนี้นะ ขอเอาลู่เสี่ยวฟ่งแทน กรี๊ดดดดด

ตอนต่อไป สำหรับเส่เยี่ย

ให้อ้อมเดา อ้อมว่า เส่เยี่ยต้องโดนจับไปหอนางโลม แล้วคังซื่อแอบหนีออกนอกวังมาเจอ และได้ช่วยเอาได้ จึงเป็นจุดที่เกิดรักสามเส้าขึ้นมาระหว่าง เส้าเฟย-เส่เยี่ย-คังซื่อ

O-yohyo พิมพ์ว่า:: อยากจะบอกว่า อ่านไปอ่านมา เรื่องนี้นะ จากพระเอก 2 คน

คือหัวหน้าใหญ่กะคังซื่อน้อย ตอนนี้ก็เริ่มที่จะรู้สึกว่า

มีลู่เซียวฟงกะพี่อี้หัง ที่เริ่มจะมีรัศมีขึ้นมาแล้วค่ะ ประมาณ 4 คู่ ชูชื่น ไงงั้นเลย :q5:

ไปเจอรูปอาเส่รูปนี้มา รู้สึกว่าเข้ากับอิมเมจเส่เยี่ยตอนตาบอดดีค่ะ

ประมาณว่ากำลังนึกอยู่ว่าตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย ท่านลุงชีจะมาถึงรึยังหนอ

cipher พิมพ์ว่า:: เข้ามากรี๊ดค่ะ เพิ่งเห็นเมื่อกี้ว่ามีตอนใหม่มาลง ไม่คิดว่าคนเขียนจะลงเร็วขนาดนี้ แต่คนอ่านชอบนะค่ะ ขอบคุณค่ะ :q15:

lingu พิมพ์ว่า:: อืม คุณชายลู่ หลินกุก็ไม่ได้ดู ก็เลยไม่เข้าถึงบุคลิคของคุณชาย เท่าที่เห็นจากคลิป mv รูป ก็เลยเดาๆ เอาล่ะจางอ้อมว่า คุณชายลู่เจ้าชู้ กรุ้มกริ่ม จะหลีหญิงก็หลีตรงๆ แสดงออกให้เห็นแน่นอนค่ะ (อย่างตอนชักกระบี่แล้วขยิบตาให้) ตอนจีบนางเอกแบบโจ่งแจ้ง แต่ตอนหึงเนี่ย ไม่แน่ใจว่า คุณชายขี้หึงรึป่าว หึงแล้วแสดงออกรึป่าว ก็เลยเดาเอาว่า ดูจากรูปลักษณะ คุณชายลู่เป็นคนหยิ่ง ผยอง เป็นชายมั่นเต็มที่ อาจไม่แสดงอาการหึงออกมาเพราะกลัวเสียฟอร์มน่ะค่ะ ไม่รุว่าในเรื่องที่อ้อมดู คุณชายลู่เคยหึงสาวๆรึป่าวคะ หลินกุก็เลยนึกภาพคุณชายหึงไม่ค่อยออกเลย ตรงกันข้ามกับท่าทางหลีหญิงงามน่ะ อิอิ

ความจริง ฟิคก็คือฟิค แต๋มอาจเขียนบุคลิคของตัวละครให้ต่างไปจากในละครก็ได้ค่ะ ประเภทฟิคแบบนี้เค้าแบ่งออกเป็นประเภทๆเหมือนกันนะ แบบฟิคที่ก๊อปนิสัยมาจากตัวละครเด๊ะเลย แล้วก็ฟิคที่เอาแต่ชื่อตัวละครมา โดยไม่ได้เอานิสัย บุคลิคมาด้วยค่ะ แต่หลินกุชอบอย่างแรกมากกว่าล่ะ คือ มันทำให้เราเหมือนกับได้ดูภาคต่อของละครเรื่องนั้นๆ อีกรอบ ไม่ยากที่จะจินตนาการ ซึ่งไม่ใช่เรื่องใหม่อย่างสิ้นเชิงน่ะค่ะ ถ้าเป็นบุคลิคใหม่ ตัวละครคนนั้นอาจไม่ใช่เส้าซัง หรือคังซีคนเดิม แต่เป็นตัวละครอื่นที่แล้วแต่ผู้อ่านจะจินตนาการว่าคือใครน่ะค่ะ :q12:

o-yo ภาพเส่เยี่ยเข้ากะเนื้อเรื่องแบบนี้ แต๋มต้องมีพลังจิ้นตามภาพเขียนออกต่อให้พวกเราได้แน่เลยค่ะ เส่เยี่ยภาพนี้ดูเหม่อๆ เหมือนคนตาบอดมองไม่เห็นจริงด้วย

น้องมล ตามอ่านตั้งแต่ต้นรึป่าวคะ ถ้าดูนี่สุ่ยหานแล้วจะทำให้อินยิ่งขึ้นค่ะ :q22:

O-yohyo พิมพ์ว่า:: ยู้ฮู . .น้องมล >>> ตามอ่านทันแล้วเหรอ อ่านเร็วเหมือนกันนะ

รออ่านตอนต่อไปกันเนอะๆ

หลินกุ >>> ตอนที่เห็นภาพข้างบนครั้งแรกนะ

นึกถึงเส่เยี่ยทันทีค่ะ ที่จริงภาพนี้มาจากคลิปนานแล้วนะ

แต่เพิ่งมีแฟนคลัยแคปภาพมาให้น่ะ แบบเส่เยี่ยเลยคนนี้

พูดถึงคุณชายลู่ ภาพพจน์หนุ่มเจ้าสำราญ กรุ้มกริ่ม หลีหญิงปี๊ดปิ๊ว จะลอยมาทันใด

แต่ในงามที่เป็นการเป็นงาน คุณชายลู่จะเข้าสู่โหมดใช้สมองลืมซึ่งทุกสิ่ง

ส่วนอาการขี้หึงนี่ ก็ไม่แน่ใจนะ เท่าที่ดูยังไม่ปรากฏชัดเจนนัก

ที่ว่ามานี่คือที่ดูเวอร์ชั่นเก่าของเฮียหลิวสงเหยินค่ะ

ในบทประพันธ์ไม่เคยอ่าน เวอร์ชั่นพี่ชายก็รอดูอยู่เนี่ยแหล่ะ อยากดูๆ

สำหรับเวลาอ่านฟิคแต๋ม ก็จะนึกคุณชายลู่เป็นหน้าพี่ชายตลอด

ส่วนนิสัย ก็คิดว่าจะจิ้นตามที่แต๋มเขียน ก็มันส์ไปอีกแบบและเป็นความท้าทายของแต๋ม

ที่จะเขียนยังไงให้คนอ่านคล้อยตามได้ โดยไม่ยึดติดกับเวอร์ชั่นเก่า

เพราะงั้น แต๋มต้องรีบแต่งต่อนะ (พูดไปพูดมา ก็ยุให้แต๋มแต่งต่อนั่นเอง :q5: )

cipher พิมพ์ว่า:: พี่หลิน พี่โหยว ตอนนี้มลอ่านทันหมดแล้วนะค่ะ เหลือแค่ตอนล่าสุดแค่นั้นเองค่ะ แต่แอบงงแค่ว่าทำไมหงเผามีหลายชื่อจัง บางทีก็เรียกหงเผา บางทีก็เรียกว่าอ้อมหมิงเจิ้ง???? :q4:

ปล.แต่นี่สุ่ยหานนี่ยังไม่ได้ดูค่ะ ว่าจะเิริ่มหลังอ่านนิยายจบค่ะ :q3:

tomtam พิมพ์ว่า:: คำตอบค่ะ หงเผา เป็นฉายาของตัวละครที่ชื่อ เอี้ยนหมิงเจิ้ง จากเรื่องนี่สุ่ยหาน ที่นางได้ฉายานี้เพราะว่า นางชอบใส่ชุดคลุมสีแดง

หง = แดง
เผา = เสื้อผ้า

และด้วยความฉลาดของนาง ผู้คนจึงตั้งฉายาให้นางว่า ขงเบ้งชุดแดง ด้วยค่ะ

ขอบคุณมลมากนะคะที่มาร่วมอ่านด้วยอีกคน

ภาพเส่เยี่ยได้ฟิวมาก จากเรื่องอะไรคะ เหมือนกำลังตาบอดจริงๆ เลย

เรื่องบุคลิกคุณชายลู่ ต้องขอยอมรับเลยว่าไม่เคยดูซักเวอร์ชั่น ที่อ้อมไรท์ให้ก็ไม่ยอมดูเพราะจะรอดูพากย์ไทยก่อน ทีนี้ก็ฟังเอาจากเขาเล่ามา โดยมากที่อ้อมเล่าก็จะเป็นเรื่องผู้หญิงนี่แหละ เรื่องความฉลาด อ้อมก็ไม่กล้าเล่ามาก เนื่องจากกลัวสปอยพวกเราใช่ม่า แต๋มก็เลยมีความคิดมาตลอดว่าเล็กเซี่ยวหงส์ ต้องเจ้าชู้นะ ที่คนเขียนพลาดไปอีกจุดนึงก็คือ การเอากงซุนเช่อกับอ้อมหมิงเจิ้งมาร่วมค่ายด้วย เพราะสองคนนี้ เขาเด่นเรื่องสติปัญญาการวางแผนอยู่แล้ว บทบาทด้านนี้ของคุณชายลู่จึงจำเป็นต้องถูกตัดออกไป

เวลาเขียน คนเขียนเองก็ต้องแต่งบุคลิกให้กับตัวละครขึ้นมาใหม่ เหมือนอย่างที่โย่ว่าหล่ะค่ะ ที่นี้คนดูจะอินหรือเปล่า มันก็อีกเรื่องนึง

หัวหน้าใหญ่ นี่คล้ายของเดิมมากค่ะ แต่จะไม่ใจร้ายกับนางเอกเท่ากับซีเส้าซังตัวจริง มีความอ่อนโยนสูงกว่า แต่มีความแค้นน้อยลง (ชีเส้าซัง + เยิ่นหงเฟย)

กงซุนเช่อ เก่งด้านบุ๋นทุกอย่าง แต่ไม่มีวรยุทธ ใจบุญ และชอบเทศน์

หงเผา ฉลาดเป็นกรด วรยุทธ์ก็สุดยอด ยอมลงให้ชีเส้าเฟยคนเดียว นิสัยต้องบอกว่าถอดมาจากอ้อมนะ คือ เขาจะปลื้มคนที่เก่งกว่าตัวเอง แล้วก็มีความเป็นผู้ชาย (นักเลง) สูง

คุณชายลู่ อืม สำหรับคนนี้ แต๋มจิ้นขึ้นมาใหม่เองแทบทั้งหมด ทีแรกบทนี้ต้องตกเป็นของกิ๊กหลินกุ เจิ้งอีเจี้นนะ แต่ตอนนั้นวิญญาณคุณชายลู่เข้าสิง หลงรักจางเสี่ยวหงส์ จนโดนถีบตกสะพานมานั่นแหละ ลู่เสี่ยวฟง (ของแต๋มนะ) เป็นคนที่มีวรยุทธ์สูง ไม่เคยแพ้ใคร นอกจากเส้าเฟย เขาเป็นลูกขุนนางรำรวยมาก่อน เจ้าสำอางค์ มีมาด ขี้เล่น รักสนุก เจ้าชู้ ไม่เก่งด้านบุ๋น เห็นปะ ไม่ตรงกับบุคลิกเล็กเซี่ยวหงส์ตัวจริงเลย คนเขียนเอามาเพิ่มสีสรรให้กับค่ายเหลี่ยนอิ๋นหน่ะค่ะ ไม่งั้นชีเส้าเฟย+กงซุนเช่อ+อ้อมหมิงเจิ้ง น่าเบื่อตาย

ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนที่ช่วยวิเคราะห์ตัวละครนะคะ คนเขียนเองก็จะเริ่มปั่นตอนต่อไปแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวไฟหมดซะก่อน (ต้องกลับไปดูคลิปคังซีจีบ miss hk ใหม่)

cipher พิมพ์ว่า:: 555 มลต้องขอบคุณแต๋มต่างหากค่ะที่เขียนนิยายสนุกๆ ให้อ่าน :q2:
และขอบคุณด้วยนะค่ะที่มาให้ความกระจ่างถึงตัวละครแต่ละตัว :q15:

ตอนนี้มลกำลังดูนี่สุ่ยหานไปด้วยค่ะ เพราะพี่หลินกับพี่โหยวบอกว่าดูไปแล้วจะจินตนาการนิยายเรื่องนี้ได้สนุกยิ่งขึ้นค่ะ เชื่อไหมว่าขนาดดูนี่สุ่ยหานไปด้วย มลก็ยังไม่รู้เลยว่าทำไมหัวหน้าสามมีชื่อเรียกเยอะจัง จนกระทั่งแต๋มมาเฉลยนี่แหละค่ะ :q22:

พี่หลินขอโม้ละครเรื่องนี่สุ่ยหานต่อเลยนะค่ะ จะบอกว่าเป็นละครที่มลดูแล้วเครียดมาก เนื่องจากลุ้นตลอดเวลาว่าหัวหน้าใหญ่จะรู้ไหมว่ากู้ซีเจาเป็นตัวร้าย ขอบอกว่าดูไปคิ้วขมวดไป เพราะคิดว่าหัวหน้าต้องรู้แน่ๆ แตจะ่หลอกให้กู้ซีเจาเข้ามาติดกับ แต่ที่ไหนได้กลับกลายเป็นว่าไม่รู้จริงๆ แหะ ไม่น่าเชื่อเลย เพราะตอนต้นเรื่องปูเรื่องไว้ว่าหัวหน้าใหญ่ฉลาดในการวิเคราะห์ มลก็เลยยิ่งจ๋อยหนักเลย ตอนพี่น้องในค่ายตายกันเยอะเนี่ย เดี๋ยวขอดูต่อก่อนนะค่ะ แล้วจะมาโม้ต่อ แต่ตอนนี้อยากเห็นหน้าหงเล่ยมากๆ เลยค่ะ

ปล. ขอตอบแทนพี่โหยวนะค่ะว่ารูปเส่เยี่ยตาบอดเนี่ยมาจากเรื่อง Word Twist's Adventure ค่ะ ถ้าผิดยังไงรบกวนพี่โหยวช่วยแก้ให้ด้วยล่ะกันนะค่ะ :q5:

O-yohyo พิมพ์ว่า:: เพิ่งรู้ความหมายของชื่อหงเผาก็วันนี้เองค่ะ
ค่ายเหลียนอิ๋นเนี่ย รวมคนเก่งไว้จริงๆ นะ
แต่อย่างที่แต๋มบอกมีคนเก่งที่ดูขรึมๆ เยอะไปเดี๋ยวน่าเบื่อ
มีพี่ลู่เซียวฟงคนทะเล้นมาเพิ่มสีสัน ทำให้สนุกยิ่งขึ้น

ภาพเส่เยี่ยทีเอามาแปะ มาจากตอนอาเส่ถ่ายละครเรื่อง
Word Twisters' Adventures รู้สึกอาเส่กำลังท่องบทอยู่นะ
เลยทำให้ตาดูไม่มีจุดโฟกัส เหมือนคนมองไม่เห็นเลย

เรื่องจิ้นตามที่คนเขียนๆ ไม่ต้องห่วงค่ะ o-yo ชอบอยู่แล้ว
ยิ่งไม่เหมือนบทประพันธ์ ยิ่งน่าติดตาม ยิ่งน่าจิ้น

O-yohyo พิมพ์ว่า:: มล >>> แม่นแล้วค่ะ คำตอบที่ให้ถูกต้อง เก่งมาก

มามะ มาโม้นี่สุ่ยหานด้วยแล้ว จะบอกว่าตอนที่พี่ดูครั้งแรก
ก็อารมณ์เดียวกะมลเลย ทั้งลุ้นทั้งเครียด อยากให้หัวหน้าใหญ่รู้ความจริงไวไว
พี่นะดูละครจีนไม่เคยเกลียดตัวร้าย อย่างมังกรหยก
พี่ยังชอบอาวเอี๊ยงฮง กะมารกระดูกขาว พอมาดูนี่สุ่ยหาน
ก็มีตากู้ซีเจาเนี่ยแหล่ะ ได้รับเเกลียด (เกลียดจริงๆ) เป็นคนแรก

แล้วพอดูๆ ไป ก็ยิ่งอยากเห็นหน้าหงเล่ย หญิงงามอันดับหนึ่ง
ก็แหม่กว่าจะเปิดตัวให้เห็น ย้ำบ่อยมากว่างาม
หัวหน้าใหญ่รักมาก คนดูก็ยิ่งลุ้นอยากเจอซี่คะ

ตอนแรกพี่กะจะไปดูฝ่ามือยูไลต่อ เพราะดูค้างไว้
แต่เมื่อเย็นดูคลิป MHK ก็นึกถึงพี่เหวินชูกะจินห่าว ดูไป 1-2 ตอน
พอมาโม้หัวหน้าใหญ่ ก็ชักคิดถึงอีกแล้ว
อาการสมาธิสั้น+ไฮเปอร์ ดูละครหลายๆ เรื่องพร้อมกัน กำเริบอีกแล้ว :q4:

แต๋ม บุคลิคคุณชายลู่หลินกุก็ไม่เคยดูสักเวอร์ชั่นเหมือนกัน กะจะรอดูเวอร์ชั่นชิแลมนี่แหล่ะ ไม่รุจะรอจนเหี่ยวตายรึป่าวเนี่ยดิ เท่าเห็นก็คือคุณชายลู่เป็นคนฉลาด เจ้าชู้ กรุ้มกริ่ม ชอบหลีหญิง นอกนั้นก็ไม่รู้แล้วล่ะ ไม่แปลกที่แต๋มจะเขียนจากจินตนาการของตัวเองค่ะ แล้วก็เห็นด้วยที่ว่าในเรื่อง หงเผา กงซุน ก็ฉลาดเป็นกรดอยู่แระ คุณชายลู่ก็เลยไม่ค่อยได้แสดงฝีมือเลย ยังอยากรู้เลยว่าระหว่างคุณชายลู่กับหงเผา ใครจะฉลาดกว่ากันล่ะเนี่ย

น้องมล ช่วงแผ่นที่ 4 เป็นต้นไปที่ หนญ.ถูกใส่ร้าย จะเป็นตอนที่เข้มข้น ตื่นเต้นมากค่ะ พี่หลินดูจนหยุดไม่ได้เลย ตามความเข้าใจของตัวเอง คิดว่าเรื่องปูพื้นให้ หนญ.เป็นผู้นำที่กล้าหาญ รักพวกพ้องมากกว่าคนรัก เก่งกาจสามารถในเชิงรบ พลังยุทธสูงส่งเป็นจอมยุทธ์อันดับหนึ่งของแผ่นดิน แต่เรื่องฉลาดไม่ฉลาดนี่ ไม่ได้เน้นเท่าไหร่นะคะ หรือว่าเน้นอ่ะ เพราะงั้นพี่หลินก็จึงไม่แปลกที่เพราะความรักเพื่อน รู้หน้าไม่รู้ใจ ก็เลยไม่รู้ว่ากู้ซีเจามีแผนร้ายกับตัวเองยังไง คิดว่า หนญ.รักเพื่อน ไว้ใจเพื่อนจนเกินไปน่ะค่ะ ส่วนหงเล่ย หญิงงามอันดับหนึ่ง อ่านเม้นต์จากคนอื่นๆ ที่ดูมารู้สึกว่าจะผิดหวังกับความงามของเธอคนที่เล่นบทนี้มากกว่าน่ะค่ะ แต่เราอาศัยพลังจิ้นเอาน่ะแหล่ะ ว่าหญิงงามสุดในแผ่นดินก็ต้องงาม ก๊ากๆๆ

o-yo กำลังดูละครหลายเรื่องผลัดกัน เก่งมั่กๆ อีกแล้วค่ะ ไว้วนไปดูยูไลเมื่อไหร่บอกเด้อ จะมาโม้ด้วยค่ะ หลินกุดูนานแล้วก็ลืมไปบ้างเหมือนกันเนี่ย :q5:

cipher พิมพ์ว่า:: พี่โหยว ถึงมลจะตอบถึงว่าภาพเส่เยี่ยมาจากเรื่องอะไร แต่ยังเขียนชื่อเรื่องไม่ถูกนี่แปลว่ายังใช้ไม่ได้เลยเนอะ :q8:

พี่โหยว มาดูเรื่องนี่สุ่ยหาน เป็นเพื่อนมลอีกรอบเถอะ ดูแล้วคาใจมากๆ เลยค่ะ ว่าทำไม๊ทำไม หัวหน้าใหญ่ถึงได้ไม่เอาใจใส่หงเผาเอาเสียเลย แล้วหงเผานี่ใช่นางเอกหรือเปล่าค่ะ หรือว่ามลดูมาตั้งนานแต่นางเอกยังไม่โผล่ล่ะเนี่ย แบบว่าอยากเห็นตอนหัวหน้าใหญ่สวีทหวานแหววบ้างน่ะค่ะ :q5:

แต๋ม มลแอบจิ้นคุณชายลู่ของแต๋มเป็นบุคคลิคแบบชอลิ้วเฮียงไปเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ เพียงแต่ใส่หน้าของพี่ชายจางเข้าไปนะค่ะ

lingu พิมพ์ว่า:: น้องมล หงเผามีใจให้ หนญ.ตั้งแต่พบกันครั้งแรกที่โรงเตี๊ยม พอรู้ว่า หนญ.ไปเป็น หนญ.ของค่ายเหลียนอวิ๋น จึงทิ้งโรงเตี๊ยมออกติดตามมาที่ค่ายแล้วแต่งกายเป็นชายเพื่อร่วมต่อสู้กับกบฏพร้อมกับพี่น้องในค่าย ดังนั้น การปฏิบัติของ หนญ.ต่อหงเผา จึงเป็นเพียงพี่ชายกับน้องชาย หัวหน้ากับลูกน้อง หนญ.มักมองหงเผาเป็นน้องชายคนหนึ่ง เพราะนางแต่งเป็นชายมาตลอดแม้จะรู้ว่านางเป็นหญิงก็ตามค่ะ (หนญ.ก็รู้ว่าหงเผามีใจให้ แต่ในใจเค้ามีแต่ชีหงเล่ยมาตลอด)
เรื่องนี้ชีหงเล่ยเป็นนางเอกจ้า เอาไว้ดูไปเรื่อยๆ พี่หลินกะ o-yo จะมาคุยด้วยนะคะ พูดถึงฉากหวีดหวานมะค่อยมีหรอกค่ะ เพราะ หนญ.อ่ะขี้เก๊กจนน่าหมั่นไส้ ในเรื่องนี้คนดูจึงโหยหาฉากหวีดที่ไม่ค่อยมีเลยง่า :q11:

Andaman พิมพ์ว่า:: Helloooo เผลอแป๊ปเดียว แต่ละคนโม้กันไป 7-8 หน้าแล้วเหรอเนี่ย

ก่อนอื่น ขอหวัดดีจ้าน้องมลด้วยคนนะคะ จำไม่ได้ว่าเราเคยคุยกันหรือไม่ ยินดีที่รู้จักค่ะ

O-yo ช่างหาภาพของเส่เยี่ยจริงๆ เห็นแล้วใช่เลย ตรงตามที่แต๋มบรรยายไว้ในฟิค ดูเศร้าๆ อ้อมจะชอบภาพอาเส่แต่งตัวแบบนี้มากกว่า คือแต่งตามสมัยคังซีน่ะ คือผู้หญิงจะสวมชุดยาว แล้วสวมกางเกง ถักเปียสองข้างน่ารักดีค่ะ การแต่งตัวจากยุคอื่น ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ดูรุงรังไปหมด

ขอคุยเรื่องลู่เสี่ยวฟ่งนิดนึง ถ้าให้อ้อมประเมิน อ้อมว่าลู่เสี่ยวฟ่ง(ตามนิยาย)น่าจะฉลาดกว่าหงเผาแน่ๆ เพราะตามนิยาย ลู่เสี่ยวฟ่งคือบุคคลที่ฉลาดที่สุดในแผ่นดินก็ว่าได้ ปัญหาน้อย ใหญ่ ลึกลับพิสดารแค่ไหน ขอเพียงนึกถึงลู่เสี่ยวฟ่ง เมื่อนั้นปัญหาจะคลี่คลาย ทั่วทั้งแผ่นดิน ปัญหาที่ไม่มีใครสามารถแก้ไขได้ ก็จะมีเพียงคนเดียวที่แก้ได้ แต่ประเด็นอยู่ที่ว่า ลู่เสี่ยวฟ่งจะยอมรับปากแก้ไขปัญหาให้หรือไม่ จนถึงขนาดมีคนลงทุนวางแผนตามล่าลู่เสี่ยวฟ่งเพื่อให้เค้ามาแก้ปัญหาให้

ส่วนรายละเอียดความฉลาดไม่อยากเล่าอ่ะ เพราะกลัวสปอย์เพื่อนๆ

นอกจากเรื่องความฉลาดที่มาเป็นอันดับ 1 แล้ว เรื่องวรยุทธ์จะมาเป็นอันดับ 2 ขอเล่าเพื่อเป็นข้อมูลให้ผู้แต่งนิดนึงว่า ลู่เสี่ยวฟ่งมีวรยุทธ์ที่สูงส่ง นั่นคือ ดรรชนีสัมพันธ์ใจ ง่ายๆก็คือการใช้สองนิ้วนั้นเอง ไม่ว่าจะซัดอาวุธลับ ใช้คีบกระบี่คู่ต่อสู้ จี้จุด พลังดีดของนิ้ว สามารถใช้นิ้วดีดกระแทกอาวุธคู่ต่อสู้จนหักสะบั้น และสำคัญคือลู่เสี่ยวฟ่งไม่เคยพกอาวุธใดๆเลย ไม่ว่าจะกระบี่ ดาบ หรือว่าพัด เพราะว่าสองนิ้วของเค้าคืออาวุธนั่นเอง

เรื่องที่ 3 คือ การเป็นปีศาจสุราค่ะ เช้า สาย บ่าย เย็น พี่ทั่นจะร่ำสุราตลอด แม้กระทั่งตอนที่ไม่สมควรดื่ม ข้อดีของเค้าคือว่า ยิ่งดื่มสมองยิ่งแจ่มใส ไม่มีเมาค่ะ

เรื่องที่ 4 จึงเป็นเรื่องผู้หญิง เจ้าชู้อย่างเปิดเผย ประมาณเจอผู้หญิงสวยก็จะให้ความสนใจหมด ไม่เว้นแม้แต่ภรรยาใคร (ยกเว้นภรรยาของเพื่อนนะคะ จะไม่ยุ่งเพราะเค้ารักเพื่อน)

ส่วนเรื่องหึง ว่าแสดงออกโจ่งแจ้งแค่ไหน ในนิยายก็มีค่ะ แต่เฉพาะคนที่เค้ารักนะ ส่วนผู้หญิงอื่นๆที่เค้าไม่ได้รัก แต่เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย เค้าจะเฉยๆมากกว่า ประมาณอยากไปก็ไป ส่วนคนที่เค้ารัก ก็จะมีอารมณ์หึง โมโหให้เห็นบ้าง ค่อนข้างดุเดือดทีเดียว

cipher พิมพ์ว่า:: ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะพี่อ้อม
ฟังพี่อ้อมบรรยายถึงลู่เสี่ยวฟง แล้วดูดีนะค่ะ ดูเก่ง ดูฉลาด ชอบตัวละครแบบนี้จัง นิยายเรื่องเล็กเสี่ยวหงส์นี่กี่เล่มจบเหรอค่ะ แล้วแต่ละเล่มแพงไหมอ่ะค่ะ เผื่อจะหามาอ่านบ้าง

พี่หลิน...ตอนนี้ดูถึงตอนที่หงเล่ยปรากฎตัวแล้วนะ โอ้...ผิดหวังอย่างแรง บทนี้ขอส่งกัวเชี่ยนหนี หรือไม่ก็หลีจือเข้าประกวดจะโดนใจมากกว่าค่ะ
ขอบอกเรื่องนี้พี่ชายจางเก็กหล่อทั้งเรื่องจริงๆ ด้วย ไอ้ยิ้มหวานๆ นี่ยังไม่ได้เห็นเลยค่ะ
แต่เพลงประกอบตอนสู้กันที่เป็นเสียงผู้หญิงร้องเพราะดีค่ะ เพลงตอนหงเผาตายก็เพราะ

tomtam พิมพ์ว่า:: รู้สึกว่าข้อ 1 ถึง 4 ที่อ้อม list คุณชายลู่ของแต๋มจะเข้าขั้นข้อ 4 ข้อเดียวนะ :q3:

อย่าว่าแต่มลเลยที่ผิดหวัง ทุกคนในบ้านนี้ก็ผิดหวังตอนเห็นนางเอกเหมือนกัน เพราะแต่ละคนพูดไว้เว่อมากๆ ว่านางเอกสวยอย่างงั้นอย่างงี้ อันดับหนึ่งของแผ่นดิน แต่พอเจอเข้าจริงๆ เธอก็สวยนะ เพียงแต่ว่าฟังมาเยอะจัด เลยคาดหวังไว้มากกว่านี้ ซึ่งถ้าดูไปเรื่อยๆ จะรักซีหงเล่ยมากขึ้นค่ะ เพราะนางเป็นคนดีจริงๆ ทำทุกอย่างเพื่อหัวหน้าใหญ่ คนที่น่าหมั่นไส้ก็คือหัวหน้าใหญ่นั่นแหละ ตอนหลังจะมีฉากที่นางแต่งตัวแบบสาวชาวบ้าน สวยมากเลยค่ะ คงเป็นเพราะการแต่งตัวแบบสุ้ยอิ๋นทำให้ความสวยนางดูลดลงไป

โหถ้าหลีจือมาเล่นบทนี้ คงแตกกระจุย เหมาะมากๆ นึกหน้าออกเลยตอนที่น้อยใจพระเอก พอดูเรื่องนี้แล้วรู้สึกลุคพี่ชายเปลี่ยนไปมากเหมือนกันนะ ดูนิ่ง เท่ห์ เป็นผู้ใหญ่ สุขุมแบบสุดๆ ไม่ค่อยคุ้นตา คิดว่าพี่ชายตีบทได้แตกเหมือนกันนะ ทำเอาคิดว่าหัวหน้าใหญ่มีตัวตนจริงๆ ไม่ใช่จางจื้อหลินเลยหล่ะค่ะ

cipher พิมพ์ว่า:: แต๋ม มลเห็นด้วยแหละว่าเสื้อผ้าอาจจะทำให้นางเอกดูไม่ค่อยสวย เพราะเสื้อผ้าของหัวหน้าใหญ่ก็ดูเทอะทะไปค่ะ มลชอบตอนที่หัวหน้าใหญ่อยู่ในร้านเหล้ากับคุณชายกู้ ที่รำกระบี่กันนะค่ะ มลว่าใส่แค่นั้นก็ดูดี แล้ว แต่เข้าใจว่าอากาศคงหนาวมากค่ะ เพราะนักแสดงพูดออกมาเป็นควันกันหมดเลยค่ะ ขืนใส่แบบนั้นเดี๋ยวปอดบวมถามหาแน่ๆ เลย :q5:

เดี๋ยวถ้าดูถึงตอนที่หงเล่ยเป็นเสื้อผ้าแบบชาวบ้านแล้วมลจะมาบอกอีกทีนะค่ะว่ารู้สึกดีขึ้นหรือเปล่า แต่รู้ว่าลูกสาวท่านเสนานี่เป็นคนดีแบบสุดๆ ไปเลย ไม่น่ามาแต่งกับคุณชายกู้เลย แต่งกับมือเหล็กยังดีกว่าอีก เสียดายคนดีๆ จัง

cipher พิมพ์ว่า:: ตอนนี้ดูนี่สุ่ยหาน ถึงตอนที่พระ-นางตกลงมาหุบเขาแล้วค่ะ น่ารักดีนะค่ะ เห็นหัวหน้าใหญ่ยิ้มแล้ว แถมมีฉากกุ๊กกิ๊กหวานแหววอีก เฮ้อ...คิ้วค่อยคลายออกหน่อย หลังจากเครียดมาตั้งนาน :q5:

lingu พิมพ์ว่า:: ระหว่างกัวเชี่ยนหนีกับหลี่จือ พี่หลินคิดว่าหลี่จือเหมาะมากๆค่ะน้องมล เพราะดูสวยหยาดเยิ้มมากกว่า เสียดายที่หนังเป็นของจีน ก็เลยใช้นักแสดงจีนหมด ยกเว้นพระเอก อิอิ
ดูเหมือนฉากกุ๊กกิ๊กของ หนญ.กับหงเล่ยจะมีอยู่ตอนนึงคือที่อยู่ก้นเหวนั่นแหล่ะค่ะ น่ารักมั่กๆ เห็นรอยยิ้มของเส้าซังด้วย เสียดายสั้นนิดเดียว สำหรับเพลง พี่หลินก็ชอบเพลงตอนจบของเรื่อง ก็คือ ธนูน้อยระกำใจ ที่เสียงผู้หญิงร้องแหล่ะค่ะ ตอนที่ฟังใหม่ๆ ยังไม่รู้คำแปลก็รู้สึกว่ามันเศร้าๆ เพราะดีค่ะ ยิ่งได้อ่านเนื้อเพลงที่แปลแล้วยิ่งอินล่ะ แล้วก็ชอบเพลงบรรเลงที่ใช้ขิมหรือกู่เจิ้งเล่นในเรื่อง เคยนำมาเป็นริงโทนอยู่ระยะหนึ่งด้วยล่ะ
ขออนุญาตเอาเนื้อเพลงที่แปลเป็นไทยแล้วมาแปะให้น้องมลนะคะ เพระกำลังดูเรื่องนี้ อ่านเนื้อเพลงแล้วจะได้รู้สึกอินมากยิ่งขึ้นค่ะ

ธนูน้อยระกำใจ

แปลโดย : มามิยะ
คำร้อง : ฟังเข่อหนิง
ทำนอง : ซีฉีหมิง
ขับร้อง : หลี่เยวี่ยจวิน

ท่านว่า ในมือมีกระบี่แห่งความแค้น
เหตุไฉนไม่ตัดใยรักให้ขาดสะบั้น?
ปล่อยให้ข้าเฝ้ามองแสงสว่างจากหน้าต่างแห่งบูรพทิศ
ปล่อยให้ข้าเฝ้าหอประจิมเหม่อมองดวงจันทรา
นกนางแอ่นหวนกลับมาแต่ไร้ข่าวคราว
ห่านป่าบินไปแสนไกลทางทักษิณ

ท่านว่า ในมือมีกระบี่แห่งความแค้น
เหตุไฉนไม่ตัดใยรักให้ขาดสะบั้น?
ปล่อยให้ข้าเฝ้าเขียนคิ้วแห่งความเจ็บช้ำ
ปล่อยให้ข้าปาดน้ำตาที่รินไหล
จันทร์เลือนลับไม่พานพบ
คืนงดงามยากบรรจบ

คือทุกข์ คือระทม คือเคืองแค้น
คือรัก คือเจ็บช้ำ คือพรหมลิขิต

ท่านคือธนูที่ทิ่มแทงใจข้า
ยามพานพบช่างแสนสั้น
ชั่วพริบตาความสัมพันธ์กลับขาดสะบั้น
ระลึกถึงทุกเวลา คนึงหาทุกเช้าค่ำ

คือทุกข์ คือระทม คือเคืองแค้น
คือรัก คือเจ็บช้ำ คือพรหมลิขิต

O-yohyo พิมพ์ว่า:: บทหงเล่ยถ้าให้เลือกระหว่าง หลีจือกะกัวเชี่ยนหนี ก็เลือกยากค่ะ

เพราะสวยทั้งสองคนเลยนะ ถ้าสวยแบบสง่า อันนี้ยกให้กัวเชี่ยนหนี

แต่หลีจือจะได้เปรียบกว่า เพราะหน้าจีนมากกว่า เจ๊เนียหน้าออกแขกๆ ไปนิด

ถ้าให้โหวตขอโหวตเจ๊เนีย เพราะยังไม่เคยเห็นเจ๊เล่นละครกับพี่ชายเลย

อีกอย่างเจ๊ก็ใส่ชุดยุคนี้ได้งามจริงๆ ค่ะ

สำหรับเพลง ตอนที่ฟังนะ ครั้งแรกชอบนิดๆ แต่ฟังไปเรื่อยๆ ชอบมากๆ

เพลงดูให้พลัง ให้ความรู้สึกแบบวีรบุรุษจอมยุทธ์จริงๆ

เห็นจางอ้อมบรรยายถึงบุคลิกคุณชายลู่ ต้องขอบอกว่า

ตำแหน่ง ซ้อลู่ เนี่ย เหมาะกับอ้อมหมิงเจิ้งที่สุดแล้วค่ะ :q22:

ตอนที่ดูเวอร์ชั่นเฮียหลิวสงเหยิน ตอนนั้นดูแบบแวปๆ

แต่ก็รู้สึกว่าเล็กเซียวหงเนี่ยนะ ฉลาดมีไหวพริบและปัญญามากๆ เห็นแววตาก็รู้เลย

ส่วนหงเผาให้ความรู้สึกว่าเธอฉลาดแบบคนมีปัญญาค่ะ

ดังนั้นก็เลยรู้สึกว่า เล็กเซียวหงเหนือชั้นกว่าตรงความเจ้าเล่ห์เนี่ยแหล่ะ

ปล. 1. น้องมล ตอนที่พี่อ่านน่ะ ไม่ได้สังเกตหรอกค่ะว่ามลสะกดผิด

ก็เห็นคำว่า Word กับ Advanture แล้ว พี่ก็สรุปว่าใช่ล่ะ

เนี่ยเวลาใครให้พี่ตรวจคำผิดนะ มักไม่ช่วยอะไรมาก เพราะพี่เป็นพวกอ่านแบบสแกน :q8:

2. จางอ้อม ชุดยุคชิงมีเปีย ดูแล้วรู้สึกเหมือนดูพจมาน สว่างวงศ์ ไงก็ไม่รู้ค่ะ

ก็เลยชอบชุดพวกยุคหมิงมากกว่า แต่ว่าก็ขึ้นอยู่กับแบบด้วยนะ

ถ้าเป็นไต้หวันก็จะออกแนวลิเก ไม่ชอบเหมือนกัน ยิ่งของจีนแผ่นดินใหญ่บางเรื่อง

แฟชั่นอะไรก็ไม่รู้ ประดับกันให้อู้ฟู่ คือดูดีก็ดูดีไปเลย แต่พอดูไม่ดีก็นะ เห็นแล้วสงสารนักแสดง

ถ้าพวกชุดยุคชิง จะชอบชุดแต่งงานในยุคนี้ที่สุดค่ะ

กับชุดเหลืองของฮ่องเต้คังซี ฮองเฮา ไทเฮา ที่มีตรามังกรและหงส์ ที่ใช้ออกงานราชพิธี

แบบชุดนี้ค่ะ หมวกน่ารักมากๆ เลย (พี่ชายเคยใส่ชุดนี้มั๊ย ถ้ามีโพสให้ดูหน่อยซี่)

ส่วนทรงผม ชอบทรงซาลาเปา ไม่รู้เค้ามีหลักเกณฑ์ยังไงเนอะ

ไม่ค่อยเห็นดาราไว้ทรงซาลาเปากันเลย

cipher พิมพ์ว่า:: ขอบคุณนะค่ะพี่หลินสำหรับเนื้อเพลง เดี๋ยวอ่านแล้วจะลองไปฟังอีกทีค่ะจะได้อินมากขึ้น

พี่โหยว มลแยกยุคต่างๆ ไม่เป็น แต่เห็นด้วยว่ากัวเชี่ยนหนีน่าจะใส่ชุดแบบนางเอกขึ้นมากกว่า แต่หน้าหลีจือน่าจะเหมาะกับเรื่องมากกว่า ก็เลยเลือกไม่ถูกค่ะ มีแบบมิกซ์ทูิอินวันไหมเนี่ย :q5:

O-yohyo พิมพ์ว่า:: มลพี่ก็ไม่รู้จะมิกซ์ยังไงเหมือนกันค่ะ ก็ทั้งสองเจ๊หุ่นงามอึ๋มแอนด์เซ็กซี่ทั้งคู่

ถ้าวัดที่หน้า พี่ว่าหน้าเจ๊เนียเหมาะกับชุดกว่า แต่ถ้านับความงามด้านอื่นๆ

เจ๊จิจี้ชนะด้วยผิวที่งามนวลเนียนกว่า เจ๊อายุเยอะแต่ผิวยังเนียนสวยอยู่เลย

คนจะงามนะ เค้างามจริงๆ พี่รู้จังกับท่านอาจารย์ท่านนึง

อายุก็ประมาณ 80 แต่ผิวดีมากกกกกกกกก เนียน เต่งตึง

ถ้าเทียบกับคนอายุ 80 ด้วยกันน่ะนะ อยากเห็นท่านตอนสาวๆ มากๆ จะงามแค่ไหนหนอ

อย่างเจ๊จิจี้นะ ตอนนี้ก็ยังหน้านวลและอ่อนเยาว์อยู่

พี่ดูคลิปรายการที่เจ๊จิจี้ไปหูหนานกับอาเส่ แล้วเห็นหนังที่เจ๊เล่นตอนวัยรุ่น

อยากดูเรื่องนั้นมาก เพราะคุ้นๆ เหมือนน้าชายเคยเช่ามาดู ตังแต่สมัยพี่ยังเด็กๆ อยู่เลยล่ะ

ตอนเด็กๆ ได้ดูหนังจีนก็เพราะน้าชาย แล้วก็กลัวหนังจีนก็เพราะน้าชายเช่นกัน

จำได้ว่าตอนนั้น น้ากับพี่ชาย (ลูกพี่ลูกน้อง) ที่เค้ามาอาศัยอยู่ที่บ้าน

ไปเช่าหนังมาดูกัน เรื่องปีศาจมันสมอง กับ คนเปลี่ยนหัวคน น่ากลัวมากๆ

จำติดตามาจนทุกวันนี้ ทำเอาพี่กลัวการดูภาพยนตร์ไปเป็นสิบปีเลยนะ

คงเพราะดูตอนเล็กๆ แล้วเด็กๆ มักจำอะไรผังใจ แล้วพี่ก็คุ้นๆ

ว่าเคยดูหนังวัยรุ่นที่เกี่ยวกับคุณครูและนักเรียน พอเห็นตัวอย่างในรายการ

ก็อยากดูว่าใช่เรื่องที่เคยดูรึเปล่า เรียกว่าเจ๊จิจี้งามไม่เปลี่ยนแปลง ยิ่งอายุเยอะยิ่งมีเสน่ห์

ส่วนเจ๊เนียนะ ใส่ชุดตำรวจได้เท่ห์มากๆ ยิ่งชุดราชวงศ์ถัง แต่งขึ้นสุดๆ ค่ะ งามจริงๆ นะ

ปล. เรื่องแยกชุดแต่ละราชวงศ์ ตอนนี้พี่ / หลินกุ / ทับทิม

กำลังคุยกันอยู่ที่บอร์ด 3 มลตามไปอ่านได้นะ ทับทิมทำรีวิวไว้ให้

แต่จะเห็นภาพคงต้องกดที่ลิงค์ ไม่ก็ login จะเห็นได้เลย

http://www2.thaitv3.com/board2008/index.php?showtopic=9028&st=1700

ทับทิมทำรีวิวไปได้ส่วนนึงแล้วล่ะ กำลังทำต่อ มลก็ตามอ่านไปเรื่อยๆ

ตอนนี้พี่รออ่านชุดผู้ชายอยู่ ซึ่งแยกยากกว่าชุดผู้หญิงซะอีกค่ะ

lingu พิมพ์ว่า:: ชุดฮ่องเต้ ใช่ชุดนี้ป่ะคะ o-yo ของผู้หญิงจะมีผ้าสองเส้นขวาซ้าย ของผู้ชายไม่มีใช่ป่ะคะ

cipher พิมพ์ว่า:: พี่หลิน มลดูแผ่นสองจบแล้วนะค่ะ ได้ฟังเพลงตอนจบแล้วด้วย เพลงมันเศร้าจัง พออ่านเนื้อหาแล้ว เดาว่าเป็นความในใจของนางเอกไปถึงพระเอกใช่ไหมค่ะ มลชอบตอนใกล้ๆจบเพลง น่าจะประมาณหนึ่งนาทีหลังที่เริ่มมีจังหวะหน่อยนะค่ะ

lingu พิมพ์ว่า:: โห...น้องมลดูได้ไวมากเลยค่ะ 2 แผ่นใน 2 วัน ไม่รุใช้รีโมทไฮสปีดช่วยรึป่าว 555 ใช่แล้วค่ะเพลงประกอบที่แปะข้างบนเป็นเพลงท้ายเรื่อง เสียงผู้หญิงร้อง เป็นความในใจของซีหงเล่ยที่มีต่อชีเส้าซังค่ะ ความจริงเพลงนำก็เพราะนะคะ ฟังแล้วชวนให้ฮึกเหิม ดูทีไรจะจิ้นถึงภาพ หนญ.กับเหล่าพี่น้องในค่ายเหลียนอวิ๋นทุกทีเลยค่ะ หลังจากที่สูญเสียพี่น้อง พี่หลินจะเห็น หนญ.คิดถึงพี่น้องในค่ายยามอยู่คนเดียว น่าสงสารมากเลยค่ะ อยากเข้าไปปลอบ ฮิๆ :q17:

cipher พิมพ์ว่า:: พี่หลินค่ะมลว่าต่อให้หัวหน้าใหญ่ไม่ต้องน่าสงสารก็ได้ แค่นั่งอยู่คนเดียวนี่พี่หลินก็คงพร้อมเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนอยู่แล้วล่ะ ใช่ป่ะ :q5:

เรื่องเพลงส่วนใหญ่มลไม่ค่อยชอบฟังเพลงเร็วค่ะ ชอบเพลงช้า ก็เลยจะชอบเพลงท้ายละคร กับเพลงที่ประกอบระหว่างเนื้อเรื่องมากกว่าค่ะ

ส่วนที่ดูเร็วนี่ก็เพราะว่าดูอย่างเดียวไม่ต้องทำอะไรเลยไงค่ะ แถมดูต่อเนื่องแบบอดนอนกลางวันด้วยนะเนี่ย แต่ก็มีใช้รีโมทบ้างค่ะ แต่ใช้น้อยมากค่ะ เพราะอย่างจิ้งจอกภูเขาหิมะที่อาเส่แสดงนะค่ะ อันนั้นมลไม่ดูครึ่งแรกที่ไม่มีอาเส่เลยแหละ ข้ามไปดูครึ่งหลังเลย เป็นไงล่ะ :q5:

พี่โหยว มลเข้าไปดูชุดยุคต่างๆ แล้วนะ ทับทิมทำออกมาได้ละเอียดจังเลย :q2: แต่ตอนนี้เซฟลงเวิร์ดไว้ก่อน ไว้อ่านแล้วจิ้นตามทีหลังค่ะ เพราะตอนนี้ติดนี่สุ่ยหานค่ะ

นี่สุ่ยหานนี่พอดูเพลงจบแล้วเหมือนว่าหัวหน้าเจี้ยนกับผู้ติดตามจะตายเลยนี่ค่ะ เฮ้อ..รู้สึกว่าเรื่องนี้คนบริสุทธิ์ตายเยอะจัง นี่มลยังเดาไม่ถูกเลยค่ะว่าหัวหน้าใหญ่จะเอาหลักฐานอะไรมาล้างมลทินว่าตัวเองไม่ผิดเนี่ย เพราะจดหมายก็ถูกทำลายไปแล้ว :q23:

O-yohyo พิมพ์ว่า:: หลินกุ >>> ใช่แล้วค่ะ ชุดนั้นแหล่ะ หมวกฮ่องเต้สวยดีนะ

มล >>> หัวหน้าเจี้ยนเนี่ย พี่ชอบมากๆ เลยนะ

เค้าจริงใจกับเพื่อนดี แบบรักเพื่อนแต่ไม่แสดงออก

Andaman พิมพ์ว่า:: สาวๆบ้านนี้ คุยกันเก่งจริงจริ๊งงง ทำเอาคนพูดน้อยแบบอ้อม เม้าท์ไม่ทันเลยอ่ะ เอิ๊กกกก

น้องมล นิยายเรื่อง ตำนนานเล็กเสี่ยวหงส์ อ่านสนุกมากๆค่ะ อ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ จำได้ว่ามันมีทั้งหมด 7 เล่ม เล่มละ 200 กว่าบาทนะคะ เด่วพี่ขอกลับไปดูที่บ้านอีกครั้ง แล้วจะแวะมาให้ข้อมูลค่ะ

พี่จำได้ว่าตอนที่ซื้อหนังสือมา ทั้งหมดมี 7 เล่ม ที่มีจำนวนหน้าหลายพันหน้า พี่อ้อมอ่าน 3 วันจบ แหะๆ ทำไปได้นะ คนเรา แต่อย่าเพิ่งแปลกใจนะ เพราะพี่อ้อมเป็นคนที่อ่านหนังสือไวมากๆค่ะ เป็นเรื่องปกติของพี่อยู่แล้ว

O-yo อ้อมชอบภาพอาเส่ในชุดชิงนั่นแหละ แต่ไม่ใช่ภาพในชุดสาวชาววังนะคะ แบบชุดสาวชาวบ้านอ่ะ ที่จะสวมชุดแขนยาว เสื้อตัวยาวถึงเข่า แล้วส่วนมากจะมีเปียสองข้างหรือไม่ก็ทรงผมแบบซาลาเปาอ่ะ เอาง่ายๆ แบบภาพที่ o-yo เอามาแปะนั่นไง อาเส่น่ารักมากๆๆ ขอบอก จากเรื่องอะไรคะ

แล้วช่วยเอารูปอาเส่แบบนี้มาแปะอีกได้ไม๊เอ่ย อยากดูภาพเยอะๆ เห็นแล้วจิ้นว่าเป็นเส่เยี่ยในฟิคแต๋มได้ตรงมากๆ น่ารักแบบนี้นี่เอง มิน่าหัวใจเส้าเฟยจึงหวั่นไหวไปกับสาวน้อยน่ารัก หน้าตาไร้เดียงสา

อ้อมว่าเส่เยี่ยที่ผ่านมา เค้าเจอเรื่องทุกข์ใจมามาก คิดว่าถ้าเค้าสามารถลืมเรื่องร้ายๆที่ผ่านมาได้ คงมีบุคลิคสดใส ร่าเริง ไร้เดียงสา และช่างพูดแน่ๆเลย

cipher พิมพ์ว่า:: โอ้...ตำนนานเล็กเสี่ยวหงส์ มีทั้งหมด 7 เล่ม เล่มละ 200 กว่าบาท ก็ตก 1400 กว่าบาทน่ะสิค่ะ เดี๋ยวมลขอไปดูแถวบ้านว่ามีเรื่องนี้ให้ยืมไหมดีกว่า 555
เอาไว้ติดใจแล้วค่อยซื้อ ขืนซื้อเยอะขนาดนี้ได้กินข้าวกับน้ำปลาแหงๆ เลย

แต่เจ็ดเล่มสามวันนี่มลคงอ่านไม่มีทางจบแน่ๆ ค่ะ เพราะตอนอ่านเทพมารฯ สิบแปดเล่ม ก็น่าจะประมาณเดือนหนึ่ง

พี่อ้อมค่ะ เส่เยี่ยนี่ใส่ชุดยุคไหนก็น่ารักค่ะ อันนี้มลรับประกัน ไม่เชื่อถามพี่โหยวก็ได้ :q5:
แถมนิสัยเส่เยี่ยก็น่ารักค่ะ ก็ขนาดตามองไม่เห็นก็ยังอยากไปหาท่านลุงเส้าเฟยเลยนี่ค่ะ แถมท่านลุงเส้าเฟยถ้าไม่ติดภาระกิจช่วยพี่น้องล่ะก็ ยังไงก็คงต้องอยู่เป็นเพื่อนเส่เยี่ยแน่ๆ ค่ะ

ปล.สองรูปเล็กที่พี่อ้อมแปะน่ะค่ะมาจากเรื่อง "ศึกรักจอมราชันย์" ค่ะ ก็เลยเดาว่ารูปที่พี่พูดถึงก็น่าจะมาจากเรื่องเดียวกันค่ะ

O-yohyo พิมพ์ว่า:: น้องมล >>> เส่เยี่ยใส่ชุดอะไรก็งามทั้งนั้นค่ะ โดยเฉพาะชุดที่

แขนยาว กระโปรงยาว คอเสื้อปิดมิดชิด ไม่แหวกนู่นเว้านี่

ถ้าจะให้ดี ก็คลุมให้หมดเลย จะงามยิ่งนัก :q5:

จางอ้อม >>> ทำได้ไงเนี่ย อ่านหนังสือ 7 เล่ม ใน 3 วัน

แถมยังจับบุคลิกคุณชายลู่ได้ชนิดรายละเอียดยิบ ขอคารวะสัก 3 ทีค่ะ

แล้วพักนี้ที่โม้ได้เยอะเพราะอยู่ในช่วงพักร้อนค่ะ ประมาณ 15 วัน

แต่ถึงจะพักก็ต้องหอบงานกลับมาทำที่บ้าน นี่ก็ยังขี้เกียจอยู่เลย ไม่ได้ทำสักที

มัวไปติดเกม VisualBoy Advance น่ะ :q5:

รูปที่อ้อมยกมาเธอคือ "นายน้อยเอ่อฉุน" จากศึกรักจอมราชันย์

ช่วงที่ไว้ผมซาลาเปาคือก่อนเข้าวัง ซึ่งมีรูปน้อยมาก เพราะไว้ทรงนี้แค่ 1 ตอนเอง

หลังเข้าวังก็จะเกล้าผมขึ้นแล้วล่ะค่ะ ถ้าเอามาเป็นเส่เยี่ย

บุคลิกก็จะคล้ายกันตรงที่เป็นคนที่ดูเศร้าๆ มีอดีตที่เจ็บปวดและเป็นกำพร้าเหมือนกัน

และบางมุมเวลาอยู่กับพี่น้องที่โตมาด้วยกัน นายน้อยเอ่อฉุน จะร่าเริง ช่างพูด

ขี้เล่น ชอบแหย่เล่นหัวกับพี่น้องเสมอ แล้วก็รักเพื่อนพี่น้องมาก

ใครมาแตะเพื่อนเธอไม่ได้เลยนะ แต่ถ้าเป็นศัตรูกันแล้วล่ะก็

รับรองได้ว่าคนๆ นั้นไม่ได้เจอจุดจบที่ดีแน่นอนค่ะ (จุดนี้ไม่เหมือนเส่เยี่ย)

มีคนเปรียบเทียบบุคลิกนายน้อยเอ่อฉุนว่าเหมือน สีเทา คือมีทั้งด้านดีและไม่ดีเท่าๆ กัน

ถ้าอ้อมอยากดูรูปเส่เยี่ยใส่ชุดชิงไว้ผมเปีย เอาภาพจากเรื่องนี้มาก็พอไหว

ชิงชิง จากเรื่อง Word Twisters' Adventures แต่ก็หายากเช่นกัน

เพราะไว้ผมเปียอยู่ 1-2 ตอน แล้วตัวละครในเรื่องนี้ก็แต่งงานซะแล้ว

สำหรับบุคลิกของตัวละครใน WTA คิดว่าไม่ตรงกับเส่เยี่ยเท่าไหร่ค่ะ

เพราะชิงชิงจะเป็นคุณหนูที่ไม่ค่อยเก็บอารมณ์ จะดีใจ เสียใจ สนุก โมโห เธอแสดงออกมาทันที

และก็เป็นคนมีไหวพริบ ออกว่าคดีความแทนพ่อ รูปอาจได้มาไม่ค่อยตรงกับที่แต๋มบรรยายนะ

รูปก่อนหน้านี้ที่ได้มาแบบตรงหน่อย เป็นตอนอาเส่ท่องบทค่ะ ตาเลยลอยๆ เหมือนเส่เยี่ยดี

เส่เยี่ยเดินชนกับเจ๊ที่ถือแจกัน จนกระเด็นไปกองกับพื้น

เส่เยี่ยกำลังตกใจโดนเจ๊ทั้งหลาย รุมต่อว่า

tomtam พิมพ์ว่า:: ตอนที่ 13 แผนการของกงซุนเช่อ (2)

ณ ค่ายแม่ทัพหลินเซียง
“เรียนท่านแม่ทัพ ที่ด่านหน้ารายงานว่าคนของมือปราบหันเดินทางมาถึงแล้วครับ” แม่ทัพหลินเซียงได้ยินทหารรายงานเช่นนั้นก็หน้าเครียด คนอื่นๆ ในห้องก็พากันเงียบสงัดรอการตัดสินใจของเขา
“ทุกคนออกไปให้หมด หลินชง ชีเส้าเฟย พวกเจ้าอยู่ก่อน” แม่ทัพหลินเซียงสั่งน้ำเสียงเรียบ ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของเขา หลินชงหันไปมองหน้าชีเส้าเฟยหวั่นๆ เหตุการณ์ครั้งนี้ช่างดูคุ้นตาราวกับเหตุการณ์เมื่อสิบกว่าปีก่อน
“จับเขามัดเอาไว้!!!” หลินเซียงชี้ไปที่ชีเส้าเฟยซึ่งนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ หลินชง คนเป็นพี่หน้าเสียทำท่าว่าจะไม่ยอม
“หลินชง เจ้าคุกเข่าอยู่อย่างนั้น ถ้าพ่อไม่สั่ง ห้ามลุกขึ้นมา!!!” แม่ทัพหลินเซียงหันไปดุบุตรชายด้วยท่าทางจริงจัง หลินชงแม้รู้สึกไม่เห็นด้วย แต่ก็ไม่กล้าขัดบิดา
“ทหารไปนำตัวคุณชายอ๋าวมา” แม่ทัพสั่งการต่อ

ครู่เดียวอ๋าวเทียนลี่ก็ถูกนำตัวมายังห้องโถง เขาเดินเข้ามางงๆ ยังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“ปล่อยมัดคุณชายอ๋าวเดี๋ยวนี้” แม่ทัพหลินสั่ง พวกทหารก็ปลดเชือกให้อ๋าวเทียนลี่
“ข้าน้อยแม่ทัพหลินเซียง คาราวะคุณชายอ๋าว” หลินเซียงก้มลงคารวะชายหนุ่ม ฝ่ายอ๋าวเทียนลี่ทีแรกก็แปลกใจเล็กน้อย แต่พอมองไปรอบๆ เห็นชีเส้าเฟยถูกจับมัดอยู่ก็พอจะเดาเหตุการณ์ออก เขารีบเบ่งใส่ทุกคนในห้องนั้นทันที
“ฮึ ค่ายแม่ทัพหลินเซียง ต้อนรับข้าเช่นนี้งั้นเหรอ”
“ยังไม่รีบยกเก้าอี้ ยกน้ำชาให้คุณชายอีก” หลินเซียงหันไปดุใส่ลูกน้อง
“เรียนคุณชายอ๋าว ข้าน้อยต้องขออภัยด้วย เนื่องจากตอนนั้นคุณชายตกอยู่ในมือคนชั่ว ลูกชายข้าเกรงว่าหากทำอะไรผลีผลามจะเป็นอันตรายถึงชีวิตคุณชายได้ จึงจำเป็นต้องปล่อยเลยตามเลย ยอมทำตามคำสั่งของคนชั่วไปก่อน ข้าน้อยขออภัยที่ทำให้คุณชายต้องตกใจ” หลินเซียงรีบอธิบาย
“เอาหล่ะๆ เห็นกับความดีที่เจ้าเคยมีมาบ้าง เรื่องลูกชายเจ้า ข้าจะไม่เอาเรื่องก็แล้วกัน” อ๋าวเทียนลี่เห็นว่าหลินเซียงพูดจาดี และดูน้อมนอบต่อเขาจึงยอมอ่อนให้
“ลูกชงยังไม่รีบขอบคุณคุณชายอ๋าวอีก” หลินเซียงเข้าไปประคองบุตรชาย หลินชงฝืนๆ เดินเข้าไปกล่าวคำขอบคุณแบบไม่เต็มใจ
“ชีเส้าเฟย...” อ๋าวเทียนเล่อเดินวนรอบตัวชีเส้าเฟยที่ถูกจับมัดไว้อยู่
“ทีนี้ เจ้ารู้หรือยังว่าใครเป็นใคร ฮ่าๆๆ คนที่จงรักภักดีต่อพ่อข้ามีอยู่ทั่วหล้า เสียใจด้วยนะที่เจ้ามาขอให้ช่วยผิดคน ฮ่าๆๆ” อ๋าวเทียนลี่ยิ้มเยาะอย่างพอใจที่ในที่สุดชีเส้าเฟยก็ตกอยู่ในมือของเขาแล้ว
“เรียนท่านแม่ทัพ มือปราบหันจุ้นมาแล้วครับ” ทหารคนนึงวิ่งเข้ามารายงาน
“ดีๆ รีบเชิญเขาเข้ามา” หลินเซียงรีบสั่งลูกน้อง

ครู่เดียวหันจุ้นก็เดินเข้ามา เขาตกใจมากที่พบว่าอ๋าวเทียนลี่ยืนอยู่ในห้องด้วย
“คะคาราวะคุณชายอ๋าว ไม่ทราบว่าท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” หันจุ้นถาม
“นั่นหน่ะสิ ข้าน่าจะถูกเจ้าทิ้งไว้ ที่ค่ายเหลียนอิ๋นแล้วใช่ไหม” เผลี๊ยะ!!! อ๋าวเทียนลี่เดินเข้าไปตบหันจุ้นอย่างแรงด้วยความโกรธ
“คุณชายโปรดไว้ชีวิตด้วย ตอนนั้นเหตุการณ์มันชุลมุน ข้าเองก็แทบจะเอาชีวิตไม่รอด หลังจากแยกกันแล้ว ข้าก็ออกตามหาคุณชายไปทั่วแต่ก็ไม่พบ จึงตั้งใจจะมาขอความช่วยเหลือจากค่ายแม่ทัพหลินเซียงนี่แหละ” หันจุ้นรีบประจบ เขาโกหกหน้าด้านๆ ชัดๆ ความจริงแล้วเขาไม่กล้ากลับเมืองหลวงเพราะกลัวความผิดจึงตั้งใจจะเดินทางมาหลบอยู่ที่นี่ก่อนต่างหาก
“เอ๊ะนี่มัน.. ชีเส้าเฟย..” หันจุ้นหันไปเห็นชีเส้าเฟย ก็รีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อเบี่ยงเบนให้อ๋าวเทียนลี่ลืมความผิดของตนทันที
“โอวคุณชายใหญ่ แหมท่านนี่เก่งกาจจริงๆ สามารถจับตัวชีเส้าเฟยได้ ผลงานของท่านคราวนี้ต้องโด่งดังไปทั่วยุทธภพแน่ๆ กลับไปเมืองหลวงคราวนี้ ตำแหน่งรองแม่ทัพธงเหลือง มีหรือฮ่องเต้จะกล้ายกให้ใครได้อีก ข้าน้อยยินดีด้วยๆ” หันจุ้นเห็นโพรงก็รีบวิ่งเข้าไปประจบใส่อ๋าวเทียนลี่ทันที และก็ได้ผลดังคาด
“ฮ่าๆ เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้ว ส่วนฮ่องเต้จะพอใจหรือไม่ ข้าไม่สนใจหรอก ขอเพียงพ่อข้าชอบ ก็พอแล้ว ตำแหน่งรองแม่ทัพจะไปไหนเสีย” ชายหนุ่มกล่าวอย่างภูมิใจ เขาไม่เคยเห็นฮ่องเต้อยู่ในสายตาเลย พ่อของเขาตอนนี้ก็แทบจะขึ้นไปนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรแล้ว
“จริงสิ แล้วพวกคนอื่นๆ หล่ะ หายไปไหน” หันจุ้นไม่เห็นกงซุนเช่อ อ้อมหมิงเจิ้ง และลู่เสี่ยวฟงตัวแสบก็ถามหา
“เรียนท่านมือปราบ ตอนข้าจับกุม พวกมันไหวตัวทัน จึงหนีไปได้” หลินเซียงรายงาน
“เหลวไหล!!! คนตั้งเยอะเจ้าปล่อยให้มันหนีไปได้อย่างไร” หันจุ้นตวาดลั่น
“ท่านลืมไปแล้วเหรอ ว่าคนที่อยู่ในมือท่านตอนนี้ คือใคร” หลินเซียงตอบน้ำเสียงเรียบ ชวนให้คนฟังคิดตาม
“หากหัวหน้ามันอยู่ที่นี่ ข้าให้ท่านร้อยเอาร้อยเลย ไม่ช้าสามคนนั้นต้องมาหาท่านเองอย่างแน่นอน” อ๋าวเทียนลี่กับหันจุ้นได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้ม จริงของแม่ทัพหลินเซียง หากชีเส้าเฟยอยู่นี่ ไม่ช้าคนอื่นๆ ก็ต้องตามมาช่วยอยุ่ดี
“ดีๆ ท่านแม่ทัพ ผลงานเจ้าคราวนี้ถูกใจข้าจริงๆ ไว้ข้ากลับไปเมืองหลวงแล้วจะรายงานท่านพ่อให้นะ” อ๋าวเทียนลี่เดินไปตบบ่าหลินเซียงราวกับว่าเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน หันจุ้นรู้สึกแปลกใจกับเหตุการณ์เล็กน้อย แต่เห็นว่าอ๋าวเทียนลี่อยู่ด้วยคงจะไม่มีอะไรน่าสงสัย จึงขอตัวแม่ทัพหลินเซียงกลับเมืองหลวงพร้อมทั้งคุมตัวนักโทษชีเส้าเฟยกลับไปด้วย ฝ่ายแม่ทัพหลินเซียงก็อำนวยความสะดวกให้หันจุ้นอย่างเต็มที่ เขาเตรียมรถเข็นนักโทษให้ เพิ่มกำลังทหารให้ แล้วยังช่วยประกาศข่าวที่ชีเส้าเฟยถูกอ๋าวเทียนลี่และหันจุ้นจับตัวได้ไปทั่ว สร้างความพึงพอใจให้กับคนชั่วทั้งสองเป็นอย่างมาก

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

tomtam พิมพ์ว่า:: อีกด้านหนึ่งคนในชุดคลุมสีแดงเดินหน้าบึ้งตึงไม่พูดไม่จากับใคร
“เจ้าไปสิ”
“ท่านนั่นแหละไปพี่รอง”
“ข้าง้อคนไม่เก่ง เจ้านั่นแหละ” กงซุนเช่อกับลู่เสี่ยวฟงกำลังเถียงกันอยู่ว่าจะส่งใครไปง้ออ้อมหมิงเจิ้งดี
“เงียบไปเลยทั้งสองคนนั่นแหละ ข้ากำลังใช้ความคิดอยู่” หญิงสาวหันมาดุใส่ชายทั้งสอง ใบหน้าของนางดูเศร้า เหมือนกับคนที่เพิ่งร้องไห้มาหยกๆ
“นี่หงเผา เดี๋ยวก็ได้เจอหัวหน้าใหญ่แล้ว ทำไมต้องร้องไห้ฟูมฟายด้วย” ลู่เสี่ยวทำใจดีสู้เสือเข้าไปปลอบนางก่อน
“ญาติเจ้าเสียหรือไง ใครบอกว่าข้าร้องไห้เล่า” (เอ้า หวังดี ซวยไหมนั่น)
“ญาติเจ้าสิเสีย คนอุตส่าห์เห็นใจ ยังจะมาพาลใส่ข้าอีก โน่น คนโน้นโน่น ต้นคิด เจ้าไปว่าพี่รองสิ เรื่องไรมาด่าข้าเนี้ย” ลู่เสี่ยวฟงโวยวาย อะไรกันคนพูดด้วยดีๆ แท้ๆ
“ก็หัวหน้าใหญ่บังคับข้า พวกเจ้าก็เห็น อย่ามองข้าแบบนี้สิ” กงซุนเช่อหน้าซีด
“พี่รอง ท่านไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้นี่หน่า อยากทำหน้าฉลาดให้แม่ทัพหลินจับได้เอง” ลู่เสี่ยวฟงกล่าว ตั้งแต่หายป่วยเขาก็กลับมาซ่าเหมือนเดิม
“ช่างเถอะข้าก็ไม่ได้โทษท่านหรอก ข้าแค่เป็นห่วงหัวหน้าใหญ่เท่านั้น จะว่าไปข้าก็ชอบแผนของท่านนะ ทำให้ไม่มีใครต้องเดือดร้อนเลย เสียแต่ว่าคนที่น่าจะถูกพวกมันจับไปน่าจะเป็น...” หงเผาเว้นช่วงการพูดแล้วมองไปที่ลู่เสี่ยวฟง
“เฮอะถ้าข้าโดนจับไปจริง เจ้าอย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งก็แล้วกัน ข้าหน่ะไม่ชอบเห็นน้ำตาผู้หญิง” ชายหนุ่มเอาหน้ายื่นเข้าไปใกล้ๆ หญิงสาว
“หลงตัวเอง!!!” หงเผาผลักเขาออกไปแล้วรีบเดินทางต่อ พวกเขาสามคนกำลังมุ่งหน้าไปดักรอขบวนของชีเส้าเฟยนั่นเอง

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

ณ ตลาดใกล้ๆ ร้านเหล้าฉีถิง
ชายชราเอามือยืนแทนเท้าแล้วจ้องมองภาพประกาศที่ติดอยู่บนกำแพง
“ชี-เส้า-เฟย-ถูก-อ๋าว-เทียน-ลี่-และ-มือ-ปราบ-หัน-จุ้น-จับ-ได้-ที่-ค่าย-แม่-ทัพ-หลิน-เซียง” จิวแปะทงที่ยืนกลับหัวอ่านข้อความบนประกาศช้าๆ
“อ้าว... เฮ๊ยยยยยย...”
“นั่นมันศิษย์หลานนี่หว่า ตายแล้ว ตายแล้ว งานนี้ตายแล้ว!!!” พอนึกขึ้นได้ จิวแปะทงก็รีบยืนลงตามปกติแล้ววิ่งกลับไปที่ร้านเหล้าฉีถิง
“นังหนูแย่แล้ว แย่แล้ว!!!” จิวแปะทงเปิดประตูกระโดดเข้าไปในห้อง พอเปิดเข้ามาพบว่าห้องว่างเปล่าก็ตกใจยิ่งกว่าเดิม
“จ๊ากกกก นังหนู นังหนูหายไปหนาย” จิวแปะทงโวยวาย เข้าเปิดดูตามตู้ ชั้นวางของ ใต้โต๊ะ ใต้เตียง แม้แต่จาน ชาม หนังสือ คว้าอะไรได้ก็เปิดออกดูหมด
“โธ่นังหนู อย่าเล่นอะไรแบบนี้เซ่ อย่าแกล้งข้าได้ไหม ออกมาเทอะ” ชายชราเอาชามคว่ำลง เคาะกับโต๊ะ
“ตายแล้ว เอาไงดีหว่า ศิษย์หลานก็โดนจับไป นังหนูก็หายไปอีก โฮๆๆ จิวแปะทงงานนี้ตายแน่ๆ”
“นังหนู!!! นังหนู!!! ออกมาเท้ออออ...” จิวแปะทงร้องไห้โวยวายดังลั่นห้อง
“โธ่ ถ้าเส้าเฟยเขารู้ว่าข้าทำเจ้าหาย เขาต้องโกรธไม่ยอมเล่นกับข้าแน่ๆ เลย ฮือๆ”
“ไม่ได้ๆๆ ถ้านังหนูรู้ว่าลุงที่รักของนางโดนจับไป ก็ต้องคลุ้มคลั่งโวยวายอีกแน่ โฮๆๆ แล้วข้าจะไปหาใครก่อนดีเนี้ย ทำไมเกิดเป็นจิวแปะทงถึงได้ลำบากเช่นนี้นะ”
“เอาวะ ยังไงไปช่วยไอ้ศิษย์หลานก่อนก็แล้วกัน”
“นี่นังหนูเดี๋ยวข้ามานะ” จิวแปะทงตะโกนแล้วก็วิ่งออกไปจากร้านเหล้า เพื่อมุ่งหน้าไปช่วยชีเส้าเฟยทันที

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

“ฝ่าบาทจะดีเหรอพะยะค่ะ”
“เอาน่า มาถึงนี่แล้ว จะกลัวทำไม” ชายหนุ่มชุดเหลืองดึงมือชายหนุ่มชุดแดงที่ยืนทำท่าลังเลอยู่
“หม่อมฉันไม่ได้กลัว แต่ว่า สถานที่แบบนี้มันไม่ค่อยเหมาะ...”
“ก็ข้านัดอี้หังไว้ที่นี่ ไม่เข้าไปแล้วจะเจอเขาได้ยังไงเล่า”
“ฝ่าบาทก็นะ ที่อื่นมีตั้งเยอะ ทำไมไม่นัดหล่ะพะยะค่ะ” คนชุดแดงยังคงทำสีหน้าไม่ค่อยมั่นใจ
“ก็ตอนนั้นข้านึกออกแต่ที่นี่นิ เอาหล่ะๆ เจ้าไม่เข้าไปก็ตามใจ ยืนรออยู่ข้างนอกก็แล้วกัน” ชายหนุ่มชุดเหลืองเริ่มหมดความอดทน เขาตัดสินใจเดินเข้าไปคนเดียว แล้วสั่งให้คนชุดแดงยืนรออยู่ด้านนอก
“เดี๋ยวๆ ฝ่าบาท!!!” คนชุดแดงเห็นเช่นนั้นก็เรียกแล้วเดินตามเขาไป
“เฮ้ย บอกแล้วไงอย่าเรียกฝ่าบาทสิ” เขาหันมาดุ
“ขออภัยพะ... เอ้ยยยย ขอโทษคะครับ”

tomtam พิมพ์ว่า:: “ว๊ายสวัสดีค่ะ คุณชายทั้งสอง เชิญค่ะเชิญ ไม่เคยเห็นหน้าพวกท่านมาก่อนเลย แต่งตัวหล่อแบบนี้ สงสัยจะมาจากเมืองหลวงใช่ไหมคะเนี้ย” แม่เล้าเห็นชายหนุ่มทั้งสองก็เดินออกมาต้อนรับขับสู้ด้วยหน้าตายิ้มแย้ม นางมองชายหนุ่มทั้งสองก็รู้ว่า หน้าตาแบบนี้ ผิวพรรณแบบนี้ ต้องเป็นลูกผู้ดีมีชาติตระกูลแน่ๆ
“ทำไมหล่ะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคนไคเฟิงงั้นหรือ” ฮ่องเต้ตอบยิ้มๆ แล้วก็หันไปยักคิ้วให้องครักษ์เหอที่ยืนทำหน้าบึ้งอยู่
“แหมคุณชายก็เข้าใจล้อเล่น ที่นี่ใครกระเป๋าหนัก ข้าก็ต้อนรับหมดหล่ะค่า ฮุๆๆ” แม่เล้าหัวเราะพลางเอามือบีบแขนคังซื่อเบาๆ นี่ถ้านางอ่อนกว่านี่สักสิบปีคงจะดี นางอยากจะปรนนิบัติเขาด้วยตัวเองซะเหลือเกิน
“ว่าแต่คุณชายสนใจบริการแบบไหนดีคะ จะดื่มเหล้า ฟังเพลง ชมการแสดง หรือว่า... ฮิๆๆ” พอเดินมาถึงห้องรับรอง แม่เล้าก็กระพริบตาให้ชายหนุ่มทั้งสองแล้วหัวเราะอย่างมีจริตจกร้าน
“เอาหล่ะ ท่านไปเอาสุรามาสองที่ อาหารสองอย่างก็พอแล้ว ขอบคุณมาก ออกไปได้แล้ว” องครักษ์เหอสั่งอาหารเสร็จก็ไล่แม่เล้าออกไปดื้อๆ
“ฮุๆๆ ล้อเล่นหรือเปล่าคะคุณชาย ท่านมาที่นี่คงไม่ได้จะมานั่งคุยกันลำพังสองชายหนุ่มหรอกมั๊งคะ” แม่เล้ายิ้มอย่างรู้ทัน
“พวกเราชอบแบบนี้หล่ะ เชิญท่านออกไปเถอะ” ยังไม่ทันที่ฮ่องเต้จะได้อ้าปาก องครักษ์เหอก็ชิงตอบแบบปัดความรำคาญ เขาจัดการเปิดประตู ผายมือเชิญให้แม่เล้าออกไป แม่เล้าเดินออกไปก็ทำหน้างงๆ ถ้าจะมานั่งกินเหล้าเฉยๆ ไปร้านเหล้าก็ได้ จะมาหอนางโลมทำไมกันนะผู้ชายพวกนี้
“เจ้านี่น่าเบื่อจริงๆ เลย” พอเห็นไม่มีใครแล้ว คังซื่อก็นั่งลงที่โต๊ะกลางห้อง ทำหน้าเซ็งๆ
“ได้ ถ้าฝ่าบาทอยากจะสนุก หม่อมฉันจะพาไปเอง” องครักษ์เหอพูดพร้อมกับปิดประตูห้อง
“จะพาเราไปที่ไหนเหรอ” ชายหนุ่มทำหน้าตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ ขึ้นมาทันที
“ค่ายแม่ทัพหลินเซียง” องครักษ์เหอตอบหน้านิ่งๆ พร้อมกับเดินสำรวจความเรียบร้อยรอบๆ ห้อง
“หา เจ้าจะบ้าเหรอ จะให้เราไปทำไมค่ายแม่ทัพหลินเซียง” ฮ่องเต้ทำหน้าเซ็ง
“ไปเยี่ยมว่าที่ฮองเฮาไงพยะค่ะ” คนชุดแดงยังคงสีหน้านิ่งต่อไป ทำเอาฮ่องเต้หนุ่มอึ้งไปสามวิ เอาจริงหรือเปล่าเนี้ย
“เอาหล่ะๆ เราสัญญาก็ได้ว่าพอเจอองครักษ์จั๋วแล้ว จะรีบกลับ ไม่ดื้อ ไม่ซน พอใจหรือยัง” ฮ่องเต้นั่งเอามือข้างหนึ่งเท้าคาง ส่วนมืออีกข้างก็หยิบปิ่นปักผมสีทองขึ้นมาดู เขากำลังคิดถึงคนๆ หนึ่งที่เพิ่งจากไป ถ้านางอยู่ชีวิตเขาคงไม่น่าเบื่อขนาดนี้
“จะทรงอภิเษกอยู่ไม่กี่วันแล้ว อยากมีพระสนมนางกำนัลกี่คนก็ได้ ยังจะคิดถึงคนที่ไม่มีวาสนาต่อกันทำไม” องครัษ์เหอเดินเข้ามานั่งข้างๆ เขา
“คนไม่เคยมีความรักก็พูดได้สิ”
“ใครว่าหม่อมฉันไม่เคย”
“เจ้าเคยเหรอ” ชายหนุ่มทำหน้าไม่เชื่อ
“เคย”
“ล้อเล่นหรือเปล่า น่าเบื่ออย่างเจ้ามีคนชอบด้วยเหรอ” ฮ่องเต้แหย่
“ก็ไม่เชิง หม่อมฉันชอบนางข้างเดียวมากกว่า” คนพูดตอบหน้าเศร้า
“หือ” ฮ่องเต้หนุ่มได้ยินก็หูผึ่ง นี่องครักษ์สุดเท่ห์ของเขารักสาวเป็นเหมือนกันเหรอเนี้ย ไม่เคยได้ยินมาก่อน
“ช่างเถอะ เรื่องก็ผ่านมานานแล้ว หม่อมฉันไม่อยากพูดถึง” คนชุดแดงพูดจบก็กระดกน้ำชาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเข้าปากจนหมดแก้ว
“ท่านองครักษ์ ไม่ต้องเก๊กมากก็ได้ ไม่ใช่เหล้าซักหน่อย” ฮ่องเต้เปิดฝากาน้ำชาออกดู องครักษ์เหอก้มลงมองน้ำชาในถ้วยแล้วก็หัวเราะ บรรยายกาศมันช่างพาไป ทีแรกเขานึกว่าเป็นเหล้าจริงๆ นั่นแหละ ฮ่าๆ

ยังไม่ทันที่แม่เล้าจะนำอาหารมาส่ง ก็มีเสียงเอะอะโวยวายกันอยู่ที่ด้านนอก จนชายหนุ่มทั้งสองต้องวิ่งออกไปดู
“จะบ้าเรอะไง ข้าขอสาวบริสุทธิ์ ดันเอาคนตาบอดมาให้ได้ เดี๋ยวแม่ก็เผาทิ้งซะทั้งหอหรอก!!!” ชายหนุ่มท่าทางนักเลงโวยวายลั่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยข่วน มีเลือดไหลซิบๆ เต็มไปหมด
“ใจเย็นค่ะๆ คุณชาย คนนี้ท่านไม่เอา เดี๋ยวข้าจัดคนใหม่ให้ก็ได้นะคะ” แม่เล้ารีบวิ่งเข้าไปพูดให้เขาใจเย็น
“ไม่องไม่เอามันแล้ว เสียอารมณ์หมด เอาเงินคืนมา!!!” ชายนักเลงทำท่าไม่ยอม
“อุ๊ยตายคุณชาย เงินท่านจ่ายมาแล้ว ข้าคงคืนให้ไม่ได้หรอกนะคะ อย่างดีก็แค่เปลี่ยนคนให้” แม่เล้าเริ่มโวยวายเมื่อเขาจะขอเงินคืน
“พูดงี้อยากตายล่วงหน้าเหรอไงห๊านังเหี่ยว” ชายนักเลงควักมีดพกออกมาจากเสื้อ ทำเอาสาวๆ ในหอขวัญผวาไปตามๆ กัน
“คุณชาย เราอย่าไปยุ่งเรื่องของเขาเลยดีกว่า” องครักษ์เหอกระซิบกับคังซื่อ แต่ชายหนุ่มไม่สนใจเขายังอยากจะดูเหตุการณ์ต่อไป
“ว่าไงห๊า” ชายนักเลงยื่นมีดไปที่หน้าแม่เล้า ตอนนี้มีลูกเล้ายืนหลบอยู่ข้างหลังนางเป็นแถวๆ
“อยากได้ ก็เอาไปสิ เงินแค่นี้ ทำไมต้องขู่กันด้วย” แม่เล้าหยิบตำลึงเงินส่งคืนให้นักเลงผู้นั้นอย่างหวาดๆ แต่ก็ทำใจดีสู้เสืออยู่ ฝ่ายนักเลงพอได้เงินแล้วก็รีบวิ่งออกไป สวนกับพวกนักเลงคุมหอที่เดินเข้ามาทางด้านหลัง แม่เล้าเห็นเช่นนั้นก็เดินไปตบหน้าพวกมันเรียงตัว
“เผลี๊ยะๆๆ”
“ไอ้พวกโง่ จะมาทำไมป่านนี้ ดูสิไอ้คนถ่อยนั่นมันหนีไปแล้ว” แม่เล้ายืนเท้าเอวโวย
“โธ่ พอพวกเราได้ยินก็รีบวิ่งมาเลยนะท่านแม่เล้า” หัวหน้านักเลงเอามือกุมแก้ม
“ไม่ต้องพูดมาก ไอ้พวกเลี้ยงเสียข้างสุก” แม่เล้าโกรธจนหน้าแดง ปกติไม่เคยมีใครกล้ามาหาเรื่องนางที่นี่เลย
“เอาเถอะ ไหนๆ นักเลงคนนั้นก็ไปแล้ว ว่าพวกเขาไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้ ใจเย็นๆ ดีกว่าหน่ะเจ๊” หญิงสาวชุดม่วงเข้ามาพูดให้แม่เล้าใจเย็นลง
“ละครจบแล้ว ไปเถอะคุณชาย” องครักษ์เหอเองก็สะกิดให้คังซื่อเดินกลับเข้าไปในห้อง
“จริงด้วยถ้าจะโทษก็ต้องโทษนังนี่” หญิงสาวชุดแดงเอี้ยนเอ๋อจอมหาเรื่องเดินเข้าไปจิกผมของเส่เยี่ยที่นั่งขดอยู่มุมห้องด้วยความหวาดผวา
“ปิงเยี่ย!!!” คังซื่อมองข้ามมุมห้องไป หญิงสาวคนนั้น เขาจำไม่ผิดแน่ ปิงเยี่ย นางจริงๆ ด้วย นางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ยังไม่ทันที่คังซื่อจะได้ก้าวขาออกไป องครักษ์เหอก็ดึงแขนเขาไว้ก่อน แล้วรีบลากฮ่องเต้กลับเข้ามาในห้อง
“องครักษ์เหอ ปล่อยข้า ข้าจะไปหาปิงเยี่ย!!!”
“คุณชายท่านเพ้อไปแล้ว นั่นมีแต่หญิงคณิกาทั้งนั้น คุณหนูปิงเยี่ยจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”
“ไม่ผิด ข้าจำนางไม่ผิดแน่ นางคือปิงเยี่ย ปิงเยี่ยของข้า!!!”
“โธ่คุณชายท่านตาฝาดแล้ว ท่านก็ได้ยินแล้วว่าหญิงคณิกาคนนั้นตาบอด นางจะเป็นคุณหนูปิงเยี่ยได้อย่างไร”
“ข้าไม่สน!!! นางคือปิงเยี่ย!!! ปิงเยี่ย!!! ข้าจะไปหาปิงเยี่ย!!!” คังซื่อไม่สนใจคำพูดขององครักษ์เหอ เขาสะบัดแขนแล้ววิ่งออกจากห้องไปทันที

tomtam พิมพ์ว่า:: ข้างนอกกำลังชุลมุนกันอยู่ หญิงสาวร่วมสิบกำลังรุมด่าเส่เยี่ยว่าเป็นตัวซวย ตั้งแต่พานางเข้ามา ก็เกิดแต่เรื่อง นางไม่ยอมทำงาน ไม่ยอมให้ความร่วมมือ นางใช้วรยุทธ์ที่มีติดตัวอยู่นิดหน่อยทำร้ายแขกเหรื่อจนหนีหายไปหมด เอี้ยนเอ๋อคว้าตัวเส่เยี่ยขึ้นมา ง้างมือตั้งท่าจะตบ ทันใดนั้น
“ปล่อยนางเดี๋ยวนี้นะ!!!” คังซื่อรีบวิ่งเข้าไปขว้างไว้ เส่เยี่ยพอรู้ว่ามีคนมาช่วยก็รู้สึกคุ้นเสียงของเขาเป็นอย่างมาก หรือว่าจะเป็นเขา นางไม่คิดอะไรมากรีบคว้าหลังของคังซื่อเป็นที่พึ่งทันที หญิงสาวคนอื่นๆ พอเห็นคังซื่อก็ถอยห่างออกไป มีแต่เอี้ยนเอ๋อชุดแดงที่ทำท่าว่าจะถูกใจฮ่องเต้น้อยเข้าซะแล้ว
“แล้วถ้าไม่ถอยหล่ะจะทำไม” นางเดินเข้าไปใกล้ๆ ทำท่ายั่วยวน จนหน้าแทบจะชิดกับชายหนุ่ม
“เขาไม่ทำไมหรอก แต่ข้าไม่แน่” เสียงชายหนุ่มอีกคนดังมาจากด้านหลัง ทำให้สาวๆ เหลียวหลังไปมองพร้อมกับตกตะลึงกับใบหน้าของชายหนุ่มผู้มาเยือนใหม่
“อี้หัง” คังซื่อเอ่ยชื่อเขาเบาๆ จั๋วอี้หังก็พยักหน้าให้ฮ่องเต้ ฝ่ายนักเลงคุมหอก็มา (ช้าอีกตามเคย) พวกมันล้อมจั๋วอี้หังเอาไว้
“ไอ้หน้าหล่อ ถ้าไม่อยากตาย ก็อย่าแส่เรื่องคนอื่น!!!” หัวหน้านักเลงพูดจาท้าทายจั๋วอี้หัง
“พี่ชาย พวกเราไม่ได้มาหาเรื่อง ฝีมืออย่างพวกท่าน สู้พวกเราไม่ได้หรอก อย่าเสียเวลาเลย” องครักษ์จั๋วตอบสีหน้าเรียบ
“หนอยๆๆ ไอ้หน้าหล่อ ไม่ต้องมาพูดจาภาษาพระเอกกับข้า ถึงข้าจะหล่อน้อยกว่าเจ้า แต่วรยุทธของข้า แม้แต่ชีเส้าเฟยยังเกรงใจ” น่าน หัวหน้านักเลงเริ่มโม้ ไม่เจียมตัวเลยจริงๆ
“หึๆ น่าขัน ชีเส้าเฟยแล้วมีอะไร ตอนนี้เขาถูกค่ายแม่ทัพหลินเซียงจับตัวได้แล้ว” จั๋วอี้หังหัวเราะ เขาไม่ได้สนใจกับคำโอ้อวดของฝ่ายตรงข้าม
“หะ.. ท่านลุง!!!” เส่เยี่ยตกใจ ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ท่านลุงวรยุทธ์สูงจะถูกจับตัวไปได้อย่างไร แล้วชายตรงหน้าที่มาช่วยนางเขาเป็นใครกัน ทำไมน้ำเสียงของเขาถึงได้เหมือนกับชีเส้าเฟยเช่นนี้ ตอนนี้หญิงสาวสับสนไปหมด จากมือที่กุมหลังของชายหนุ่มแน่นก็ค่อยๆ คลายออกทีละน้อยๆ
“เฮ้ย!!! ไม่ต้องพูดมาก ถ้าวันนี้ไม่ได้เอาเลือดปากเจ้าออก ข้าคงนอนไม่หลับแน่ พวกเราลุยยยยย” หัวหน้านักเลงเห็นว่าพวกเยอะกว่า ก็รีบสั่งลุยทันที พวกมันลุมจั๋วอี้หังจนชุลมุนไปหมด ฝีมือของจั๋วอี้หังเหนือกว่าพวกมันทุกคนอยู่แล้ว แต่พวกมันอาศัยคนเยอะกว่าทำให้จั๋วอี้หังเหนื่อยได้เหมือนกัน
“พี่เหอ จะไม่ช่วยกันหน่อยเหรอ” จั๋วอี้หังที่กำลังสะบัดกระบี่เป็นพัลวัน หันไปเห็นองครักษ์เหอยืนพิงเสาอยู่อย่างใจเย็น ก็ตะโกนขอความช่วยเหลือ
“ข้าอยากรู้ว่าฝีมือเจ้าพัฒนาขึ้นหรือเปล่า” องครักษ์ชุดแดงยิ้ม ฝ่ายจั๋วอี้หังเห็นว่าเขาไม่เข้ามาช่วย ก็ไม่อยากสู้ให้เสียเวลาอีกต่อไป เขาล่อให้พวกนักเลงบุกเข้ามาหาเขาพร้อมๆ กัน จากนั้นก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นไปแล้วสาดกระบี่ใส่พวกมันลงไปนอนกองพร้อมกันทีเดียวสิบคน
“ไม่เลวนิ” องครักษ์เหอเดินเข้ามาตบมือให้ ฝ่ายจั๋วอี้หังยังคงหอบแฮกเพราะความเหนื่อย
“คุณชายไม่เป็นไรนะ” องครักษ์เหอเดินเข้ามาถามฮ่องเต้
“ปิงเยี่ยเจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า” คังซื่ส่ายหน้าแล้วหันไปหาหญิงสาวที่เดิมยืนอยู่ด้านหลังของเขา แต่ทว่าตอนนี้นางหายตัวไปแล้ว
“ปิงเยี่ย!!!” ฮ่องเต้หนุ่มไม่รอช้า เขามองออกไปที่ประตูแล้ววิ่งตามไปทันที ในใจก็คิดว่านางคงยังไปได้ไม่ไกล ฝ่ายองครักษ์จั๋วก็หันมาทำหน้างงๆ กับองครักษ์เหอ องค์หญิงปิงเยี่ยจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน ว่าแล้วทั้งสองก็เดินตามคังซื่อออกไป

หลังจากเส่เยี่ยวิ่งหนีออกมาจากหอนางโลม นางก็เดินคลำทางไปเรื่อยอย่างไร้จุดหมาย จิตใจของนางเหม่อลอย คิดถึงแต่เรื่องชีเส้าเฟย ทำไมเขาถึงได้ถูกจับ ทำไมเขาถึงผิดสัญญากับนาง ทำไมเขาถึงไม่มาหานาง แม้อยากจะไปช่วยเขา แต่ก็ทำไม่ได้ โกรธตัวเองจริงๆ ทำไมถึงได้มองไม่เห็นนะ
“ปิงเยี่ย... ปิงเยี่ย... ปิงเยี่ย...” เสียงคังซื่อตะโกนเรียกไล่หลังมาแต่ไกล เส่เยี่ยได้ยินเช่นนั้นก็รีบเร่งฝีเท้า หวังว่าชายแปลกหน้าพวกนั้นคงจะตามนางมาไม่ทัน องครักษ์เหอมองเห็นเส่เยี่ยแต่ไกล จึงใช้วิชาตัวเบาโฉบมาตัดหน้านางไว้ คังซื่อและจั๋วอี้หังก็วิ่งตามมาติดๆ
“เหมือนกันเลย!!!” จั๋วอี้หังเดินตามมาทีหลัง พอเห็นหน้าเส่เยี่ยใกล้ๆ ก็ร้องอุทานขึ้น
“คุณชายหน่ะคิดว่านางเป็น...” องครักษ์เหอกล่าวพร้อมกับถอนหายใจยาว
“พวกท่านเป็นใคร ต้องการอะไร อย่าเข้ามานะ!!!” เส่เยี่ยหวาดผวา นางไม่รู้จุดประสงค์ของคนตรงหน้าว่ามาดีหรือร้าย ที่ผ่านมาตั้งแต่นางเข้ามาอยู่หอนางโลม ก็ถูกพวกคนชั่วกลั่นแกล้งตลอด นางจึงไม่เหลือความไว้ใจให้ใครอีกแล้ว
“เจ้ามองไม่เห็นงั้นเหรอ” คังซื่อสังเกตเห็นมือของนางที่คอยคลำทางอยู่ตลอดและดวงตาของนางก็มองออกไปอย่างไร้จุดหมาย
“บอกว่าอย่าเข้ามาไง!!!” หญิงสาวคลำกำแพงไปคว้าเจอไม้ไผ่เข้าพอดี ก็ยกมันขึ้นมาสู้
“ระวังนะพะยะค่ะ!!!” จั๋วอี้หังร้องเตือนคังซื่อ
“แม่นางใจเย็นๆ นะ พวกเราเป็นคนดี ไม่ได้มาร้าย” คังซื่อยังคงใจเย็น เขาเดินเข้าไปใกล้หญิงสาว
“ปัก!!!” เสียงหญิงสาวฟาดกระบองไม้ไผ่ลงบนศีรษะของคังซื่อเต็มๆ
“ฝ่าบาท!!!” องรักษ์เหอเห็นไม่ได้การ จึงกระโดดเข้าไปคว้าไม้ไผ่ออกมาจากมือของหญิงสาวแล้วคว้าตัวนางไว้ เส่เยี่ยร้องดังลั่นด้วยความตกใจ
“ปล่อยนาง!!!” คังซื่อหันไปดุใส่องครักษ์เหอ รู้ตัวอีกทีเขาก็มีเลือดไหลหยดออกมาจากหน้าผากแล้ว
“แต่..” องครักษ์เหอลังเล
“เราสั่งให้ปล่อยนาง!!!” คังซื่อยืนกรานเสียงแข็ง จั๋วอี้หังที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ไม่กล้าทำอะไร ตอนนี้ฮ่องเต้ดูดุเหลือเกิน
“พะยะค่ะ” องครักษ์เหอโยนไม้ทิ้งพร้อมกับปล่อยตัวเส่เยี่ย ฝ่ายเส่เยี่ยพอหลุดพ้นจากการจับกุมก็วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต แต่วิ่งไปได้แค่สามก้าวนางก็สะดุดเข้ากับก้อนหินจนล้มลง
“ปิงเยี่ย!!” คังซื่อคว้าร่างของหญิงสาวไว้ทัน ทำให้เขาได้มองเห็นใบหน้าของนางชัดๆ ช่างเหมือนกันเหลือเกิน
“ปล่อยนะ ปล่อย บอกให้ปล่อยไง!!!” เส่เยี่ยทั้งทุบทั้งตีชายหนุ่มตรงหน้า ฝ่ายชายหนุ่มก็ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้หญิงสาวทุบตีเขาต่อไป มือของเขายังคงกอดนางไว้
“นี่หยุดนะ เจ้าบังอาจมาก...” องครักษ์เหอเริ่มหมดความอดทนเมื่อเห็นหญิงสาวทำร้ายนายของตนหนักมือขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่เป็นไรหน่า นางกำลังตกใจ แม่นางเจ้าเป็นไรมากไหม” คังซื่อถามนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นี่สวรรค์เห็นใจเขาใช่ไหม ถึงได้ส่งปิงเยี่ยมาอีกคน
“ไม่ต้องมาแสแสร้ง ไอ้คนถ่อย เจ้าจะเอายังไง ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ!!!” หญิงสาวไม่ฟังคำอธิบาย นางดิ้นรนและทุบตีชายหนุ่มต่อไป

tomtam พิมพ์ว่า:: “แม่นางเจ้าชื่ออะไร” คังซื่อไม่ได้สนใจที่นางด่าว่าหรือทำร้ายเขาเลยแม้แต่น้อย
“เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย ปล่อยข้านะ ข้าบอกให้ปล่อย โอ๊ะ...” หญิงสาวร้องโวยวายได้ครู่เดียวก็นิ่งสลบไปเพราะถูกองครักษ์เหอเข้ามาสะกัดจุดไว้
“องครักษ์เหอนี่เจ้าทำอะไรนาง” ฮ่องเต้หันไปดุใส่องครักษ์
“อย่าห่วงเลยฝ่าบาท หม่อมฉันแค่สะกัดจุดนางไว้เท่านั้นเอง”
“ใครสั่งให้เจ้า...”
“ฝ่าบาทถ้าไม่ทำแบบนี้ สามวันก็คงพูดกันไม่รู้เรื่องหรอก องครักษ์เหอทำถูกแล้วนะพะยะค่ะ” จั๋วอี้หังช่วยพูดอีกแรง ยามฮ่องเต้หน้ามืดนี่ดื้อเหมือนเด็กจริงๆ ว่าแล้วเขาก็ส่งผ้าให้ฮ่องเต้ซับเลือดบนหน้า
“ทีนี้เอาไงดี” จั๋วอี้หังเกาหัวแกรกๆ รู้สึกตาขวากระตุกยังไงชอบกล
“พานางกลับวังก่อน” คังซื่อตอบหน้านิ่งเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่ได้นะพะย่ะค่ะ!!!” สององครักษ์ร้องขึ้นมาพร้อมๆ กัน
“ทำไมไม่ได้ ตกลงเจ้าหรือข้าที่เป็นฮ่องเต้” คังซื่อถามสีหน้าดุ เล่นมุขนี้ใครจะกล้าเถียงหล่ะเนี้ย
“เอ่อ ฝ่าบาททรงล้อเล่นหรือเปล่า นางเป็นหญิงคณิกา จะพาเข้าวังได้ยังไง มีหวังไทเฮาตัดหัวหม่อมฉันแน่ๆ” จั๋วอี้หังรีบคัดค้าน ไทเฮาทรงไว้ใจให้เขาไปรับลูกสาวแม่ทัพหลิน แต่กลับพานางโลมกลับไปแทน แค่คิดก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้น
“จริงด้วย เราไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าของนาง ฝ่าบาททรงคิดให้ดีๆ นะพะย่ะค่ะ” องครักษ์เหอเองก็ไม่เห็นด้วย
“ไม่ต้องพูดมาก เราคิดดีแล้ว” โห สาบาน นี่คิดแล้วนะ
“แต่หม่อมฉันคงจะยอมไม่ได้” องครักษ์เหอเริ่มงัดมุขใช้ไม้แข็ง
“ยอมไม่ได้แล้วไง หากพวกเจ้าไม่ช่วย อย่างมากเราก็แค่ไม่กลับวัง พวกเจ้าก็ไปรายงานเสด็จแม่เอาเองก็แล้วกัน”
“ฝ่าบาท” องครักษ์สองคนร้องขึ้นมาพร้อมกันอีกแล้ว ความคิดฮ่องเต้แต่ละอย่าง มีแต่จะพาพวกเขาไปตายเท่านั้น แต่ทำไงได้ ถ้ากลับไปไม่มีฮ่องเต้ก็ต้องตายอยู่ดี เฮ้อออออออ เอาไงเอากันงานนี้

ทั้งสามออกเดินทางมาได้ไม่ไกลเท่าไหร่ก็มืดเสียแล้ว จึงจำเป็นต้องแวะพักค้างคืนที่วัดร้างแห่งหนึ่ง คังซื่อเอาแต่สนใจเส่เยี่ยจนองครักษ์สองคนต้องส่ายหน้า เขาเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้นางเบาๆ ชายหนุ่มเพ่งไปที่ใบหน้าของหญิงสาว ในใจมีแต่คำถาม นางเป็นใครกัน ทำไมหน้าตาของนางถึงได้เหมือนกับปิงเยี่ยนัก ทำไมนางถึงมาอยู่ในหอคณิกา ทำไมนางถึงได้ตาบอด
“ได้ยินจับกบฏชีเส้าเฟยได้แล้วงั้นเหรอ” องครักษ์เหอถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบและความหวาน
“อืมใช่ จับได้ที่ค่ายแม่ทัพหลิน ตอนนี้หันจุ้นกำลังนำตัวเขากลับเมืองหลวง นี่ถ้าฝ่าบาทไม่ส่งสารไปตามตัวข้าเสียก่อน ข้าก็ว่าจะตามไปดูสักหน่อย ชีเส้าเฟยเป็นที่เคารพของคนในยุทธภพมาก ข้าเกรงว่าจะมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น” เส่เยี่ยพอได้ยินคำว่าชีเส้าเฟยก็เหมือนกับต้นไม้ได้แสงแดด นางค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้น แต่ก็ยังแกล้งหลับอยู่ เพื่อแอบฟังเหตุการณ์ต่อไป

tomtam พิมพ์ว่า:: “เจ้าเชื่อว่าเขาเป็นกบฏงั้นเหรอ” องครักษ์เหอถาม
“ถ้าเชื่อจะตามไปดูทำไมเล่า ข้ากลัวเขาจะโดนฆ่าปิดปากมากกว่า” จั๋วอี้หังถอนหายใจ
“ตกลงว่าชีเส้าเฟยคนนี้เป็นคนดีหรือชั่วกันแน่ ทำไมองครักษ์จั๋วถึงได้ดูยกย่องเขานัก” ฮ่องเต้เริ่มสนใจบทสนทนาของทั้งคู่ เขาได้ยินชื่อคนๆ นี้มานานแล้ว เขาเองก็อยากฟังความคิดเห็นของพวกองครักษ์เหมือนกัน
“กราบทูลฝ่าบาท ชีเส้าเฟยหัวหน้าค่ายเหลียนอิ๋นคนนี้ เป็นคนดีมีน้ำใจ อยู่ชายแดนปราบปรามพวกเหลียว หม่อมฉันผาดโผนยุทธภพได้ยินชื่อของเขามานานแล้ว แม้แต่อาจารย์ของหม่อมฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นกบฏขายชาติได้ หม่อมฉันยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมฝ่าบาทถึงได้...” ถึงประโยคนี้องครักษ์จั๋วก็อ้ำอึ้งไม่กล้าพูดต่อ
“ทำไมเราถึงได้มีราชโองการสั่งให้จับกุมเขาใช่ไหม” ฮ่องเต้ถอนหายใจยาว ฝ่ายเส่เยี่ยได้ยินเช่นนั้นก็กำมือแน่น ที่แท้ตัวการทั้งหมดก็คือฮ่องเต้โฉดนี่เอง ทำไมบังเอิญเช่นนี้ ดีเหมือนกัน หากท่านลุงเป็นอะไรไปหล่ะก็ นางจะได้ไม่ต้องตามหาตัวให้เหนื่อย ฮ่องเต้เจ้าจะเป็นคนแรกที่ตายด้วยน้ำมือข้า หญิงสาวคิด
“ก็อ๋าวไป้มีหลักฐานแน่นหนา ว่าเขาก่อจราจล ปล้นเงินคลังหลวง ซ้ำยังฆ่าผู้ตรวจการอีกด้วย แบบนี้ ถ้าเจ้าเป็นเรา จะทำอย่างไร อย่างน้อยจับตัวเขามาก่อน หากไตร่สวนแล้วพบว่าเขาไม่ผิดก็ค่อยปล่อยตัวไป” เป็นไปไม่ได้ ท่านลุงเป็นจอมยุทธที่สุภาพอ่อนโยน ไม่มีทางทำเรื่องร้ายแรงแบบนั้นแน่ นางคิด ฮ่องเต้อะไรขี้ขลาดยิ่งนัก ปล่อยให้ขุนนางชั่วบงการ คนแบบเขา ฆ่าคนบริสุทธิ์ไปคนเดียวก็คงไม่นึกเสียใจอะไร มีฮ่องเต้แบบนี้สู้ไม่มีเสียดีกว่า
“แต่ฝ่าบาทก็ไม่น่าให้อ๋าวไป้กับหันจุ้นเป็นคนดำเนินการจับกุมเลย หากเขาถูกฆ่าปิดปาก เราก็หมดสิทธิ์รู้ความจริง” อี้หังเองก็ไม่ถูกกับพวกธงเหลืองอยู่แล้ว จึงได้กล่าวเตือนสติฮ่องเต้
“เจ้าพูดก็มีเหตุผล ข้าลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป” ฮ่องเต้ตอบหน้าเศร้า ตอนนั้นเขามัวแต่กังวลเรื่องปิงเยี่ย ไม่มีจิตใจคิดเรื่องอื่นเลย เส่เยี่ยได้ยินเช่นนั้นก็แทบจะลุกขึ้นมาบีบคอคนพูด เขาพูดแบบนี้ออกมาได้อย่างไร หากท่านลุงเป็นอะไรไปหล่ะก็ นางจะต้องฆ่าเขาแน่ ฮ่องเต้ ข้าจะต้องฆ่าเจ้าแน่ๆ ถ้าเจ้าไม่ตาย ต่อให้เป็นผี ข้าก็จะมาหลอกเจ้า ให้เจ้าไม่มีวันได้ตายดี
“เอ่อจริงสิ เราได้รับสารจากแม่ทัพหลินเซียงว่าบุตรสาวของเขาป่วย เป็นความจริงใช่ไหมองครักษ์เหอ” ฮ่องเต้เปลี่ยนเรื่อง
“พะยะค่ะ นางน่าสงสารมาก ข้าให้หมอหลวงตรวจดูอาการแล้ว คิดว่า... นางคงจะไม่...” จั๋วอี้หังถอนหายใจ
“ฮัดชิ๊ววว...” หลินกุเหนียงที่นั่งแอบอยู่ข้างหลังพระพุทธรูปเผลอจามออกมา (นางแอบมาตอนไหนเนี้ย ทำไมคนแต่งไม่รู้)
“นั่นใคร!!!” ด้วยสัญชาตญาณแมวหลวง องครักษ์เหอรุดไปดูด้านในทันทีว่ามีใครแอบอยู่ สักพักเขาก็ฉกตัวคนแต่งตัวเหมือนขอทานออกมา อี้หังหันไปดูหน้าเด็กชายขอทาน เอ๊ะหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนนะ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
“นี่เจ้าขอทานบังอาจ มาแอบฟังพวกเราคุยกันงั้นเหรอ” คังซื่อลุกขึ้นชี้หน้าเด็กขอทาน
“ทำไม จะสั่งประหารข้าเหรอไง ท่านกล้าหรือเปล่า ข้าจะร้องให้ช่วยนะ ช่วยด้วยๆ ฮ่องเต้รังแกประชาชน ฮ่องเต้รังแกประชาชน !!!” หลินกุเหนียงร้องโวยวายจนองครักษ์เหอต้องรีบวิ่งเขาไปปิดปากนางไว้
“เจ้ารู้มากเกินไปแล้ว” องครักษ์เหอหันมาทำหน้าโหดๆ ใส่หลินกุเหนียงจนนางขนลุก นี่จะฆ่าปิดปากกันเลยเหรอ ไม่นะ วาสนานางเกือบได้เป็นถึงฮองเฮาแท้ๆ ทำไมต้องมาตายอย่างนี้ไม่รู้ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย
“พี่เหอ ก็แค่เด็กขอทาน ปล่อยเขาไปเถิด” น่าน หลินกุเหนียงนึกอยู่แล้ว ว่าพี่จั๋วอี้หังเทพบุตรสุดหล่อของนางจะต้องไม่นิ่งดูดายแน่ๆ ว่าแต่เขาจะจำนางได้หรือเปล่านะ
“ก็ได้ งั้นวันนี้จับผูกไว้ก่อน รอจนเช้าพวกเราออกเดินทางก่อน ค่อยปล่อยตัวไป” องครักษ์เหอเป็นคนรอบคอบเสมอ ว่าแล้วเขาก็จับหลินกุเหนียงในชุดขอทานมัดมือมัดเท้า ปิดปากจนไม่ได้ยินเสียงร้องของนาง ฝ่ายฮ่องเต้ก็ไม่ว่าอะไร หันไปสนใจเส่เยี่ยต่อ
“ฝ่าบาท เรื่องแม่นางคนนี้ ยังไงคงจะปิดไทเฮาไม่ได้แน่” องครักษ์เหอพูดเปิดประเด็นเรื่องเส่เยี่ยขึ้นมา
“เราก็ไม่ได้คิดจะปิดนี่” คังซื่อตอบน้ำเสียงเรียบ เขาหันมาจัดแจงผมเผ้าให้กับหญิงสาวที่นอนอยู่
“ฝ่าบาทจะบอกไทเฮางั้นเหรอพะยะค่ะ” องครักษ์จั๋วถามขึ้นบ้าง คราวนี้มีหวังวังแตกแหงๆ เขาคิด
“อืมใช่ ไม่งั้นนางจะเป็นฮองเฮาได้อย่างไร” ฮ่องเต้ตอบหน้านิ่ง ทำเอาองครักษ์สองคนช๊อก หลินกุเหนียงที่ถูกมัดปากอยู่ก็ตกใจไปด้วย โฮะๆ มีคนมาซวยแทนนางแล้ว
“ฝะ ฝ่าบาทว่าไงนะพะยะค่ะ จะแต่งตั้งนางเป็นฮองอะไรนะ...พะยะค่ะ” องครักษ์จั๋วเริ่มหน้าซีด แค่พาเข้าวังก็แย่แล้ว นี่ถึงกับจะแต่งตั้งให้เป็นฮองเฮาเลยงั้นเหรอ ฮ่องเต้บ้าไปแล้ว นางเป็นลูกเต้าเหล่าใครก็ยังไม่รู้เลย
“เราง่วง ไม่พูดแล้ว” คังซื่อจบประโยคดื้อๆ แล้วก็เอียนตัวลงนอนเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เส่เยี่ยใจหายวาบ ไอ้ฮ่องเต้บ้ากาม อย่าหวังว่าชาตินี้จะได้แตะต้องตัวข้าเลย คืนนี้พอเจ้าหลับแล้วข้าจะสับเจ้าให้เละเลยคอยดู แต่คิดอีกที หรือจะปล่อยให้เลยตามเลยไปก่อน ตอนนี้ฆ่าเขาไปก็ไม่มีประโยชน์ ชีเส้าเฟยก็กำลังจะถูกจับกุมมาที่เมืองหลวงแล้ว มันน่าจะเป็นโอกาสเดียวที่นางจะได้พบกับเขา นางตาบอดแบบนี้ต่อให้หนีไปได้ ก็ช่วยเขาไม่ได้อยู่ดี หญิงสาวคิด...

O-yohyo พิมพ์ว่า:: เย้!! ฟิคมาแล้ว

ขอบคุณแต๋มมากๆ ค่ะ ที่ปั่นฟิคให้อ่านเร็วทันใจมากๆ ตอนแรกนึกว่าต้องรออีก 1 เดือน

ตอนนี้มีครบทุกรสชาติจริงๆ ลุ้นว่าหัวหน้าชีจะรอดจากการจับกุมหรือไม่

แล้วก็ใจระทึกว่าอ้อมหมิงเจิ้น กงซุนเช่อ คุณชายลู่หายไปไหน จะมีแผนอะไรรึเปล่านะ

ต่อมาก็หมั่นไส้มือปราบหันกับอ๋าวเทียนลี่ มากๆ

กำลังตึงเครียด ก็มาอมยิ้มกับความเป๋อปนน่ารักของจิวแปะทง

แต๋มเขียนได้เห็นภาพอาการจิวแปะทงกระวนกระวายใจจริงๆ

รื้อค้นทุกอย่างแม้กระทั่งจานชาม โธ่ คุณปู่ . . ใค๊รจะไปหลบใต้จาน

แล้วก็ถึงตอนที่รอคอย คังซื่อน้อยออกท่องเที่ยว แต่จะบอกว่าคราวนี้

องค์รักษ์เหอแย่งซีนเส่เยี่ยมากๆ ค่ะ ชอบฉากที่องครักษ์เหออยู่กับฮ่องเต้

โห . . เข้ม โหด เท่ห์ ได้ใจ อย่างดุเลย ให้ความรู้สึกพี่ชายจอมเข้มงวดตามมาคุมน้องชาย

ยิ่งฉากที่บอกให้แม่เล้าออกไปได้แล้ว อูย . . เห็นภาพแจ่มมากๆ นึกถึงภาพเฮียเหอของทับทิมตอนเป็นจั่นเจา

ส่วนเส่เยี่ย . . ผิดคาดค่ะ ไม่คิดว่าจะโหดได้ขนาดนี้ อะไรจะหวงและห่วงท่านลุงมากกกก

หวาดเสียวแทนคังซื่อน้อย ทำอะไรก็ไม่ถูกใจเส่เยี่ยสักอย่าง เพราะแค่เป็นคนสั่งให้จับกุมหัวหน้าชีแค่นี้

เส่เยี่ยตอนนี้เหมือนแม่เสือน้อยเลยค่ะ แล้วที่แต๋มเขียนนะ ได้ภาพมาประกอบแบบบังเอิญมากๆ

ตอนแรกไม่อยากใช้ภาพนายน้อยเอ่อฉุน เพราะจะโหดเกินไปหน่อย แต่เห็นแต๋มเขียนแบบนี้

ดูแล้วนายน้อยเอ่อฉุนยังต้องกลัวเส่เยี่ยซะล่ะม้างงานนี้

แล้วที่ชอบมาก ก็ฉากคุณหนูหลินกุซ่อนอยู่หลังพระพุทธรูป ตอนนี้หลินกุตลกมากๆ ค่ะ

ช่วยสร้างสีสันดีจริงๆ ทั้งแสบ ทั้งซ่าส์ ให้อารมณ์คุณหนูลูกสาวแม่ทัพจริงๆ

อยากให้เป็นเพื่อนกับเส่เยี่ยค่ะ ประมาณสองแรงแข็งขัน คนนึงอยากหนีให้พ้นฮ่องเต้

คนนึงก็อยากแก้แค้นแทนท่านลุงชี เมื่อจุดประสงค์ตรงกันแบบนี้ น่าจับมาร่วมมือกันนะ

แต่อีกด้านก็รู้สึกว่า คุณหนูหลินกุ ต้องทำทุกวิถีทางให้เส่เยี่ยถวายงานฮ่องเต้ให้ได้

เพราะตัวเองจะได้หลุดพ้นจากตำแหน่งฮองเฮา อืม . . ชักลุ้นเรื่องราวระหว่าง

เส่เยี่ย คังซื่อน้อย และคุณหนูหลินกุ ซะแล้วว่าจะเป็นยังไงต่อไป

อะไรนะ ท่านลุงชีถูกจับตัวที่ค่ายเหลียนอิ๋น

ไม่จริง แล้วเขาเป็นใคร ทำไมน้ำเสียงคล้ายท่านลุงชีแบบนี้

“พวกท่านเป็นใคร ต้องการอะไร อย่าเข้ามานะ!!!”

เส่เยี่ยนอนสลบอยู่ที่ที่วัดร้างแห่งหนึ่ง มีคังซื่อน้อยอยู่ข้างๆ (รอภาพคังซื่อจากหลินกุค่ะ)

ถึงจะนอนหลับอยู่ แต่เส่เยี่ยก็แอบฟังว่าพวกเขาจะพูดถึงท่านลุงชีว่ายังไง

cipher พิมพ์ว่า:: เข้ามากรี๊ดด้วยความดีใจก่อนค่ะที่ลงนิยายต่อแล้ว เดี๋ยวไว้กลับไปบ้านจะไปอ่าน แล้วมาเมนต์นะค่ะ :q3:

lingu พิมพ์ว่า:: แต๋มอัพฟิครอบดึกอีกแว้วววว ดีใจๆๆ มาอ่านตอนเช้าแทบไม่อยากทำงานเลยเนี๊ยะ มือทำงานใจอยู่กับฟิค แหะๆ

ตอนนี้สนุกมากๆค่ะ แม้ทั่นหัวหน้าใหญ่จะออกโรงนิดเดียว แต่บทไปเฉลี่ยให้กับคังซื่อ องค์รักษจั่น และก็พี่จั๋ว (กิ๊ดดดด :q15: )

อ่านไปก็รู้สึกสงสารคังซื่อเหมือนกันนะเนี่ย ดูเหมือนไม่ค่อยมีดวงกับสาวๆ เลยค่ะ หลังจากเสียปิงเยี่ยไปแล้ว แม่นางหลินก็ยังปฏิเสธตำแหน่งฮองเฮาอีก (อ๊ากก ดีแระๆ ก็มีพี่จั๋วเป็นที่หมายอันโอชะนิหน่า) แล้วมาเส่เยี่ย ก็ยังมีนายในดวงใจแล้ว เส่เยี่ยดูทั้งรัก เคารพ เทิดทูน หนญ.ขนาดนี้ ยากที่คังซื่อจะสมหวัง โฮะๆ คิดไม่ออกเลยค่ะ ว่าสาวงามที่ไหนจะมีใจรักจริงๆให้คังซื่อน้อยพระองค์นี้หน้อ
เห็นด้วยกับ o-yo ค่ะ หลินกุจิ้นหน้าเฮียเหอในมาดองครักษ์ชุดแดงได้เด่นชัดเลย หน้าตาหล่อขรึม แถมยังมีพี่จั๋วอีกคน อ้ายสามหนุ่มขนมหวาน น่ากิ๋น น่ากิน :q13: ว่าแต่แม่นางคนไหนเป็นอดีตขององครักษ์จั่นน้า ใช่ทับทิมกรอบป่าวหน้อ ลุ้นให้องครักษ์สมหวังด้วยค่ะ
ขำจิวแป๊ะทง หวังว่าจะแก้ตัวไปช่วย หนญ.ได้ทันนะ เป็นห่วง หนญ.มากเนี่ย ถึงจะเป็นแผนก็เถอะ เกรงว่าอ้อมหมิงเจิ้นมัวแต่เถียงกับคุณชายลู่ โดยมีกงซุนเช๋อคอยห้ามทัพ ไม่ทันได้ช่วยพระเอกอ่ะดิ :q11:

ละก็ลุ้นให้เสเยี่ยหายตาบอดไวๆ ค่ะ ไม่แน่ ตื่นขึ้นมาเจอหน้าพี่จั๋วกับคังซื่อ อาจลืม หนญ.ก็ได้ :q14:

น้องมล ไว้ดูนี่สุ่ยหานจบแล้ว ดูฮ่องเต้บัลลังค์เลือดด้วยอีกเรื่อง รับรองอินฟิคกว่าเดิมค่ะ ถ้ายังไม่มีส่งแผ่นเปล่ามาให้พี่หลินไรท์ให้ก็ยินดีเด้อคร้า

ภาพคังซื่อไว้ขอไปคุ้ยก่อนเด้อ o-yo ไม่รุจะมีแบบเข้ากะเรื่องเหมือนเส่เยี่ยรึป่าวอ่ะดิ

Andaman พิมพ์ว่า:: ว้าวววว อัพเดตรวดเร็วทันใจ ดีแท้

ถึงแม้ใจของอ้อมหมิงเจิ้น(ตัวจริง เสียงจริง) จะยกให้ลู่เสี่ยวฟ่งไปแล้วก็ตาม แต่ก็แอบโมโหกงซุนเช่อเล็กน้อย ทำไมต้องให้สุดที่รักเส้าเฟยไปเป็นเชลยด้วยฟระคะเนี่ยยยย มิน่าอ้อมหมิงเจิ้น(ในฟิค)จึงออกอาการโมโหอย่างที่เห็น มันน่าตบคนเขียนฟิค เฮ๊ยย คนออกอุบายจริงๆนะเนี่ย ก้ากกก แล้วถ้าหัวหน้าใหญ่เป็นอะไรไปล่ะ โธ่ ไม่อยากจะนึกภาพต่อเลย

ตอนนี้ อ้อมเทคะแนนสงสารคังซื่ออ่ะ ทำไมแม่นางเส่เยี่ยยย จึงโหดเยี่ยงเนี่ยยย ไม่เข้ากับบุคลิคน่ารักๆ ภาพสาวน้อยสวยใสไร้เดียงสา(แบบที่ 0-y0 เอามาแปะเลยซักติ๊ดดด) หรือว่าเส่เยี่ยจะรักเส้าเฟยแบบถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว ถึงขนาดลงทุนเอาไม้ตีกลางแสกหน้าฮ่องเต้ อ๋อยยยยย คังซื่อน้อยช่างน่าสงสารจริงๆ

ชอบภาพที่ o-yo เอามาแปะมากเลยค่ะ เข้ากับเหตุการณ์ในฟิคดีแท้ ทำให้จิ้นต่อได้ง่ายดาย

แอบฮากับมุขของฮ่องเต้ "ตกลงเจ้าหรือข้าที่เป็นฮ่องเต้” มุขนี้ใครเจอเข้าไป คนที่เป็นลูกน้องได้แต่อึ้งค่ะ

» Series : Who's the Hero