The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน

tomtam พิมพ์ว่า:: “หนึ่งใจไร้สอง” เขาจัดการกับคนชุดดำสามคนที่อยู่ด้านหน้าจนล้มลงไปกองกับพื้น
“ทำตามใจตน” ชายชุดดำสองคนที่เข้ามาด้านข้างถูกฟันจนกระเด็นออกไป
“ใจไร้ขอบเขต” พวกที่พยายามพุ่งเข้ามาด้านหลัง ก็ถูกนี่สุ่ยหานฟันจนล้มลงไปเช่นกัน
“เหมันต์ส่องหล้า” ส่วนพวกที่เหลือพยายามเข้าจู่โจมพร้อมๆ กัน แต่สุดท้ายก็พ่ายกระบี่อันรวดเร็วของชีเส้าเฟยจนล้มลงไปกองทับกันอย่างไม่เป็นท่า
“หิมะดรรชนี” ชีเส้าเฟยก็ใช้พลังดรรชนีผ่านปลายกระบี่ออกไปจัดการกับคนที่เป็นหัวหน้าจนมันล้มลงไปกองกับพื้น
"กระบี่คู่ขุนเขา” ในที่สุดเขาก็ใช้นี่สุ่ยหานพาเส่เยี่ยพุ่งฝ่าวงล้อมคนชุดดำออกมาได้สำเร็จ
“มังกรล่องนภา” จากนั้นชีเส้าเฟยก็ใช้วิชาตัวเบาพาหญิงสาวเหาะหนีการติดตามของพวกนั้นออกมาจนไกลลับตา
“หิมะโบยบิน” ชีเส้าเฟยเอ่ยชื่อท่าสุดท้ายที่เขายังไม่ได้ใช้ออกมาเบาๆ พร้อมกับหันไปมองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของตน

แม้ใช้เพียงมือเดียว ชีเส้าเฟยก็สามารถจัดการกับคนร้ายชุดดำได้สำเร็จ ตั้งแต่ท่าแรกจนท่าสุดท้าย ชายหนุ่มใช้กระบี่ของเขาได้เหมือนกับซุนซิ่งโดยไม่ผิดเพี้ยน แม้เส่เยี่ยจะไม่สามารถมองเห็นได้ แต่ในมโนภาพของนาง หญิงสาวรู้สึกดั่งว่าชีเส้าเฟยคือบิดาของตน ภาพต่างๆ ในอดีตเมื่อครั้งที่พ่อเคยพานางหลบหนีค่อยๆ ย้อนกลับมา เหมือนดั่งว่านางเห็นบิดาของตนกำลังใช้กระบี่จัดการกับศัตรูอย่างหาญกล้า พ่อคือวีรบุรุษใจนางเสมอ ตอนนี้นางกำมือของชายหนุ่มผู้มีพระคุณเอาไว้แน่น

เมื่อทั้งสองแน่ใจว่าหลุดพ้นจากการติดตามแล้ว ชีเส้าเฟยก็พาเส่เยี่ยมานั่งพักอยู่ข้างริมธารเล็กๆ แห่งหนึ่ง ตลอดทางหญิงสาวกุมมือของเขาเอาไว้แน่น เมื่อรู้สึกตัวนางจึงรีบปล่อยมือออกทันที ชีเส้าเฟยหันไปมองหน้าของหญิงสาว แม้จะมีผ้าพันรอบดวงตาแต่มันก็ไม่สามารถปกปิดความงามของนางได้เลย ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจ้องมองหญิงสาวอยู่นั้น นางก็ไอขึ้นมาเบาๆ ชีเส้าเฟยจึงโฉบขึ้นไปคว้าใบไม้ใหญ่แล้วตักน้ำจากลำธารขึ้นมาให้นางดื่ม
“ขอบคุณค่ะ... เอ่อ... ท่านลุง....” เส่เยี่ยเอามือทั้งสองรับน้ำมาจากเขา
“ท่านลุงเหรอ” ชีเส้าเฟยทำตาโต เขาคิดว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างมากก็ห่างกับเขาไม่เกินสิบปี นี่เขาดูแก่มากเลยเหรอ หรือเป็นเพราะเสียงเขาดูแก่กันแน่ นางถึงได้เรียกเขาว่าลุง
“ก็... ท่านเป็นสหายพ่อข้า ข้าเรียกท่านลุงไม่ถูกงั้นเหรอคะ” เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายแปลกใจ เส่เยี่ยจึงพยายามอธิบาย ชีเส้าเฟยได้ยินเช่นนั้นก็อดยิ้มไม่ได้
“นี่เจ้าเชื่อว่าข้าเป็นสหายของพ่อเจ้าแล้วงั้นหรือ” ชายหนุ่มยิ้ม
“ค่ะ” ว่าแล้วเส่เยี่ยก็ยกน้ำจากใบไม้ขึ้นดื่ม แต่เพราะนางมองไม่เห็นจึงทำน้ำหกหมด ชีเส้าเฟยเห็นเช่นนั้นก็ตักน้ำขึ้นมาให้ใหม่ เส่เยี่ยทำท่าจะรับน้ำมาดื่ม แต่ชีเส้าเฟยดึงกลับ
“ให้ข้าช่วยนะ” ว่าแล้วเขาก็เข้าไปประคองร่างของหญิงสาว แล้วค่อยๆ เทน้ำจากใบไม้ให้นางดื่มช้าๆ ชั่วขณะนั้นชีเส้าเฟยรู้สึกว่าหัวใจของตนเองเต้นแรง อาจเพราะเขาไม่เคยใกล้ชิดกับหญิงสาวเช่นนี้มาก่อน
“เอ่อ... ท่านลุงชื่ออะไรนะคะ” เส่เยี่ยเห็นเขาเงียบไปจึงถามขึ้น
“ข้าชื่อชีเส้าเฟย เจ้าเรียกข้าว่าเส้าเฟยก็ได้” ชีเส้าเฟยตอบ
“ท่านลุงชี... ข้าชื่อเส่เยี่ยค่ะ” ตกลงจะเรียกลุงจริงๆ ใช่ไหมเนี้ย ชายหนุ่มคิด
“ข้ารู้แล้วหล่ะแม่นางซุน เราเองก็เคยพบกันมาก่อน แต่ตอนนั้นเจ้ายังเล็กนัก ถึงจำข้าไม่ได้” ชีเส้าเล่าถึงความหลัง
“ท่านลุงเรียกข้าว่าเส่เยี่ยเฉยๆ ก็ได้ค่ะ แซ่ซุนหน่ะข้ากับพ่อไม่ได้ใช้มานานแล้ว” เส่เยี่ยหน้าเศร้าเมื่อพูดถึงผู้เป็นบิดา
“งั้นเจ้าก็เรียกข้าเส้าเฟยเฉยๆสิ ไม่ต้องเรียกท่านลุงหรอก” ชายหนุ่มกล่าวอย่างเป็นกันเอง
“อื้อมันไม่เหมือนกันค่ะ ท่านเป็นสหายของพ่อข้า ข้าเรียกท่านลุงชีก็ถูกแล้ว ถือว่าเป็นการให้เกียรติค่ะ” หญิงสาวรีบอธิบาย
“เอาหล่ะ เจ้าจะเรียกข้าว่าอย่างไรก็ได้” ชีเส้าเฟยยิ้มอย่างอารมณ์ดี หญิงสาวที่อ่อนหวานน่ารักเช่นนี้ต่อให้เรียกว่าปู่เขาก็คงจะไม่ว่าอะไร

tomtam พิมพ์ว่า:: “จริงด้วยสิคะ ตกลงคนพวกนั้นมันเป็นใครกันแน่ แล้วทำไมมันถึงต้องการตัวข้า” เส่เยี่ยถามด้วยความสงสัย
“เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อครู่นี้ข้ากลับไปที่บ้านของเจ้า เจอพวกมันดักซุ่มอยู่ ไม่นึกเลยว่าพวกมันจะติดตามาถึงที่นี่ แล้วเจ้าหล่ะ พอจะนึกออกไหมว่าไปมีเรื่องกับใครหรือเปล่า” ชีเส้าเฟยถาม
“ข้าไม่รู้ ท่านลุงคะบ้านข้าเป็นอย่างไรบ้าง แล้วท่านพบพ่อข้าไหม” เส่เยี่ยถามเขาด้วยสีหน้าที่มีความหวัง แต่ชีเส้าเฟยก็นิ่งเงียบไป เขาไม่รู้จะตอบคำถามนางอย่างไรดี เส่เยี่ยเห็นชายหนุ่มเงียบไปก็พอจะเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด
“ท่านลุงชี ข้าขอร้องอะไรท่านอย่างหนึ่งได้ไหมคะ” เส่เยี่ยกล่าวน้ำเสียงเศร้า
“เจ้าว่าไปสิ” ชีเส้าเฟยตอบ หากมีอะไรที่เขาพอจะทำเพื่อนางได้ เขาก็อยากจะช่วย
“ข้าอยากกลับบ้าน ให้ข้าได้จัดการพิธีให้ท่านพ่อสักเล็กน้อยก็ยังดี” เส่เยี่ยทำท่าขอร้อง
“ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วยนะ แต่ถ้าตอนนี้เราย้อนกลับไป พวกมันคงดักรออยู่แล้ว” ชีเส้าเฟยอธิบาย ฝ่ายเส่เยี่ยได้ยินเช่นนั้นก็ทำหน้าเศร้า แม้นางจะเข้าใจเหตุผลดังกล่าว แต่นางก็ไม่ต้องการให้ผู้เป็นบิดาตายอย่างไร้ที่ฝัง โดยไม่มีใครจัดพิธีให้
“เจ้าอย่าห่วงเลย ข้าได้ทำป้ายหลุมศพให้กับจอมยุทธซุนแล้ว” ชีเส้าเฟยพยายามพูดปลอบ
“ขอบคุณท่านลุงชีมากนะคะ” หญิงสาวยิ้มให้เขา ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเศร้าแฝงอยู่
“พ่อของเจ้าต้องเข้าใจแน่ว่าตอนนี้เรามีความจำเป็น ข้าสัญญาว่าวันหนึ่งข้าจะพาเจ้ากลับไปที่บ้าน แล้วทำพิธีให้พ่อเจ้าอย่างสมเกียรติแน่ๆ” ชีเส้าเฟยพยายามพูดปลอบอย่างอ่อนโยน หญิงสาวจึงได้แต่พยักหน้ารับ
“แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงกันต่อไปหล่ะคะ” เส่เยี่ยถามขึ้น
“ข้ากับเพื่อนอยู่ที่ค่ายเหลียนอิ๋น ตอนนี้พวกเรากลับไปที่นั่นก่อน แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกทีดีไหม” ชีเส้าเฟยเสนอ
“ตอนนี้ข้าไม่เหลือใครแล้ว ท่านลุงว่าอย่างไรก็อย่างนั้นแหละค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า
“เจ้าอย่าพูดเช่นนี้สิ เจ้าต้องเข้มแข็งรู้ไหม ไม่เช่นนั้นแล้วจะแก้แค้นให้พ่อเจ้าได้อย่างไร”
“แก้แค้นเหรอ วรยุทธอย่างข้าจะไปแก้แค้นใครได้ แถมตอนนี้ตาทั้งสองข้างก็บอดสนิท แล้วข้าจะแก้แค้นได้อย่างไร”
“พี่รองของข้าเก่งเรื่องการแพทย์มาก ข้าเชื่อว่าเขาต้องรักษาเจ้าได้อย่างแน่นอน ต่อให้รักษาไม่ได้ ขอเพียงรู้ว่าศัตรูของพ่อเจ้าเป็นใคร ข้าจะเป็นคนไปแก้แค้นให้เอง” ชีเส้าเฟยพูดให้กำลังใจ
“ทำไมท่านลุงถึงได้ดีกับข้าเช่นนี้” เส่เยี่ยอดที่จะประทับใจชายคนนี้ไม่ได้ เขาช่างดีกับนางเหลือเกิน
“เพราะว่าพ่อของเจ้ามีบุญคุณกับข้าใหญ่หลวงนัก” ชีเส้าเฟยยกกระบี่นี่สุ่ยหานขึ้นมาดูแล้วนึกถึงความหลังเมื่อสิบสี่ปีก่อน
“เส่เยี่ยต่อไปวรยุทธที่พ่อของเจ้าถ่ายทอดให้ข้า ข้าจะสอนคืนให้เจ้าทั้งหมด” ชีเส้าเฟยเอ่ยขึ้น
“หา...ท่านจะสอนข้างั้นเหรอ” เส่เยี่ยทำหน้าไม่อยากเชื่อ ตลอดเวลานางอยากฝึกวรยุทธมาโดยตลอด แต่ก็ถูกผู้เป็นบิดาคัดค้านอยู่เสมอ
“อืม เดิมทีวรยุทธสกุลซุนก็ควรจะเป็นของคนสกุลซุนอยู่แล้ว เจ้าจะเรียนมันก็ไม่แปลกนี่” ชีเส้าเฟยตอบ หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจจนลืมตัว นางโผเข้าไปกอดชายหนุ่มด้วยความบริสุทธิ์ใจ เพราะคิดว่าเขาเปรียบเสมือนบิดาของตน
“ขอโทษนะคะ” พอรู้สึกตัวเส่เยี่ยก็รีบผละตัวออกมา
“ไม่เป็นไร” ชีเส้าเฟยได้แต่หน้าแดง นั่งนิ่งไม่พูดอะไร

ค่ำคืนนั้นทั้งคู่ก็พักอยู่ในป่าด้วยกัน ชีเส้าเฟยไม่ได้หลับเลยแม้แต่นิดเดียว เขาเกรงว่าพวกคนชุดดำจะติดตามมาถูก จึงไม่ได้ก่อกองไฟ อากาศทางตอนเหนือค่อนข้างเย็น เส่เยี่ยนอนขดด้วยความหนาว ชายหนุ่มจึงถอดชุดคลุมของตนออกให้หญิงสาว แล้วก็นั่งเฝ้านางทั้งคืน...

Andaman พิมพ์ว่า:: เข้ามาอ่านและกล่าวคำพูดบางอย่าง

อ๊ากกกกกกก จางอ้อมทนอ่านไม่ไหวแล้ว อิจฉานางเอกมั่กๆๆ มีทั้งชีเส้าเฟยและลู่เสี่ยวฟ่งข้างกาย

อ๊ายยยย ตอนต่อไปคงจะหวานหวีตกว่านี้ช่ายม๊ายยยยย ตายๆๆๆ วันหลังต้องเอาผ้าเช็ดหน้ามาคอยซับน้ำตาด้วย อ่านไป ซับน้ำตาไป

555 แต่แอบดีใจเล็กๆๆ ที่เส้าเฟยได้จาก กุกุ มาแล้ว ไม่ได้ซิ กุกุเนี่ยแหละต้องระวังให้ดี ยิ่งกว่าเส่เยี่ยอีกน่ะ เส่เยี่ยเค้าเรียบร้อย กุลสตรี ยังไงก็ไม่มีทางคิดมิดีมิร้ายชีเส้าเฟยแน่ๆๆ แต่ว่ากุกุเนี่ยซิ จางอ้อมไม่แน่ใจ ขอให้ท่านแม่ทัพโดนคำสั่งย้ายไปอยู่ทิศเหนือ และให้ค่ายเหลียนอิ๋นอยู่ทางทิศใต้เลยนะ เเต๋ม 555

O-yohyo พิมพ์ว่า:

สวัสดีค่ะ ท่านลุงชี

ผู้น้อยมาอ่านเรื่องราวของท่านลุงชีและท่านหลานเส่เยี่ยแล้วนะ Laughing

ขำมุขนี้มั่กมาก รู้สึกตะหงิดๆ มาตั้งแต่ประโยคนี้แล้วล่ะค่ะ

อ้างอิงจาก :: หญิงสาวรู้สึกดั่งว่าชีเส้าเฟยคือบิดาของตน
ภาพต่างๆ ในอดีตเมื่อครั้งที่พ่อเคยพานางหลบหนีค่อยๆ ย้อนกลับมา
เหมือนดั่งว่านางเห็นบิดาของตนกำลังใช้กระบี่จัดการกับศัตรูอย่างหาญกล้า
พ่อคือวีรบุรุษใจนางเสมอ ตอนนี้นางกำมือของชายหนุ่มผู้มีพระคุณเอาไว้แน่น

แต๋มบรรยายช่วงต่อสู้ได้เหมือนดูละครกำลังภายในเลยล่ะ
อยากอ่านตอนที่ท่านลุงชีสอนเพลงกระบี่ให้เส่เยี่ยเร็วๆ จังเลย

ตอนที่อ่านน่ะ o-yo จิ้นเสียงพี่ชายแบบท่านชีเส้าซัง แบบพากย์ไทย
แต่เสียงเส่เยี่ยเนี่ย จิ้นแบบเสียงจริงของอาเส่
ก็เลยรู้สึกอินกับเสียงท่านลุงชีที่ฟังดูแก่นิดๆ
เสียงอาเส่จริงๆ น่ะ ฟังแล้วเหมือนเสียงเด็กๆ ค่ะ
ความจริง ถ้าจิ้นเสียงพี่ชายจริงๆ นะ จะไม่อินเท่าไร่
เพราะพี่ชายน่ะ เสียงไม่แก่เลย เสียงออกจะทะเล้นนิดๆ ด้วยซ้ำ
แต่ท่านชีเส้าซังที่พากย์ไทยเนี่ย พอกล้อมแกล้มไปได้ค่ะ

ท่านลุงชีตอนเป็นเด็กเนี่ย ถ้าอายุแค่ 6 ขวบ
ก็กล้าหาญมากค่ะ ที่มีความคิดความอ่านได้ขนาดนี้
เรียกว่าเป็นผู้ใหญ่เกินตัว แวววีรบุรุษออกมาแต่เด็กเชียวล่ะ
แล้วตอนโตจะได้เจอแม่นางกุกุอีกเปล่าคะ
อยากให้มาเจอกันอีก จะได้มันส์หยดไปเลย
แต่ว่าขอเวลาท่านลุงชี สวีตกับท่านหลานเส่เยี่ยสักพักก่อนนะ
ตุนกำไรไว้ก่อนค่ะ ประเดี่ยวกุกุมา เส่เยี่ยคงตกกระป๋องซะแหล่ว Razz

*แก้ไขข้อความให้แล้วนะคะ*

ปล. ให้เส่เยี่ยเข้าใจผิดไปนานๆ ก็ได้นะคะ ว่าท่านเส้าเฟยน่ะ
แก่เป็นท่านลุงแล้ว จะได้ให้อ้อนไปนานๆ เลย
เดี๋ยวรู้ความจริงแล้วจะมัวมาเขิน อดสวีตกันพอดี :wink:

จางอ้อม

55 o-yo ว่าแต๋มเค้าคงไม่ให้เส่เยี่ยโชคดีขนาดเหมาพระเอกหมดทุกคนหรอกมั้งคะ
ก็เท่าที่อ่านมาเนี่ย เส่เยี่ยยังไม่ได้เจอท่านลู่เสี่ยวฟงเลยน้า
แล้วเท่าที่จำได้ รู้สึกว่าท่านลู่จะมีใจให้กับหงเผามากกว่านะคะ

lingu พิมพ์ว่า:: อ้าวววว แต๋มมาแปะฟิคเมื่อไหร่อ่ะ หลินกุไม่เห็นเลย เพิ่งตาม o-yo เข้ามาเนี่ยแหล่ะ แหะๆ อ่านแล้วก็อยากจะกรีดร้องประโยคเดียวกับจางอ้อมว่า อิจฉานางเอกมั่กๆๆๆ แอบเนียนนะจ๊ะนางเอกโผเข้ากอดทั่นลุงชี อ้ายยย
พล็อตตอนนี้ทำให้คิดถึงลุงเยิ่นหงเฟยกับเสิ่นหนานซิงเลยง่ะแต๋ม
เห็นด้วยกะ o-yo หลินกุอยากให้เส่เยี่ยเข้าใจผิดแบบนี้ไปนานๆ จะได้อ้อนได้เต็มที่ แล้วก็ทำให้รู้ใจนางเอกว่า หลงรักท่านลุงชีเพราะความผูกพันและความดี ไม่ใช่เพราะหน้าตาและความเป็นจอมยุทธ์อันดับหนึ่งชีเส้าเฟยค่ะ อ้อ..เส่เยี่ยฝึกยุทธ์ทั้งที่ตาบอด แสดงว่าต้องเก่งมั่กๆนะคะเนี่ย
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ ซ้อสี่ หลินกุชอบพล็อตพระ-นางแบบนี้จังเลย มาต่อไวๆนะคะ

ps. ถ้าหลินกุเหนียงพลาดจากท่านเส้าเฟย ขอลวนลามคุณชายลู่ก็ได้ค่ะ จ๊ากกกก :wink:

tomtam พิมพ์ว่า:: I'm glad that you guys like this episode na-ka. It's very sweet for Valentine Day ngai-la

Ku-ku tam has taken this idea from Remembrance la Hong-Fei & Nan-Xing

Cheung Omm, Lian-Inn is on the north of China ni-ka. And Lu xiao feng is mine so how can I let Seh-Year close to him like that? No way! Don't worry!

Yo-yo, thank you for eidting your post. Anyway have you finish Kang-Xi ka?

lingu พิมพ์ว่า:: ว่าแล้วเชียวว่าพล็อตนี้แต๋มต้องได้ไอเดียมาจาก ลุงเยิ่นกับหนานซิง หลินกุชอบความสัมพันธ์แบบนี้มากๆ อ่ะ ถึงจะเน่าแต่ก็โรแม้นนนนนน
มันเป็นการพิสูจน์ใจนางเอกเป็นอย่างดีว่า ไม่ได้รักพระเอกที่หน้าตา แต่รักที่ความดีและความผูกพันที่เธอมีให้เค้า อ๊ากกกก ชอบมั่กๆ
ตอนดู remembrance ขัดใจหลายบทหลายตอน ยิ่งตอนที่หนานซิงรู้ว่าคนที่ฆ่าพ่อเของเธอเป็นคนที่เธอรัก เธอทั้งโกรธทั้งแค้นได้ขนาดนั้น ความดีของลุงเยิ่นที่ผ่านมากหายหมดเลยง่ะ แถมนางเอกทิฐิจนน่าหมั่นไส้ หลินกุไม่ชอบนางเอกลักษณะนี้เลย เพราะงั้นขอเส่เยี่ยอย่าเป็นแบบหนานซิงนะคะ แต๋มเขียนให้ตรงข้ามไปเลยจะได้ฉีกออกไปจากในละครค่ะ

O-yohyo พิมพ์ว่า:: แต๋ม........ยังดูคังซีไม่จบเลยค่ะ เพราะ o-yo นอกใจพระองค์
ไปนั่งเฝ้า อาส่นฟ่ง จาก Country Spirit มาได้ 2 อาทิตย์แล้วค่ะ
ดูไปได้วันละตอน (เวลาไม่อำนวยค่ะ) มี 40 ตอนจบ
ก็เลยต้องกระดื๊บ กระดื๊บไปเรื่อยๆ อ้ะ

ตั้งแต่มาติดโม้เนี่ย o-yo ดูละครช้ามากๆ เลย
เมื่อก่อนดูแบบต่อเนื่อง แต่เดี๋ยวนี้ดูค้างๆ คาๆ ตลอด
ละครอาเส่ดองไว้หลายเรื่องเลยค่ะเนี่ย

อืม... เพื่อให้แต๋มแต่งฟิคส่วนคังซื่อได้ไหลลื่นขึ้น
จะขอกล่าวถึง องค์คังซี ตามที่ o-yo ได้ดูมาละกันนะ

องค์คังซีเป็นฮ่องเต้ที่ฉลาดหลักแหลม แต่จะไม่แสดงตน
เพราะว่าอ้าวป้ายกุมอำนาจอยู่ ท่านจึงคอยเรียนรู้หลักการและกลยุทธ์
จากคนรอบๆ แสดงให้เห็นถึงความเป็นประชาธิปไตยด้วยค่ะ
เพราะพระองค์ยอมรับฟังความคิดเห็นผู้อื่น
นอกจากนี้ ก็ยังฉลาดในการมองคน การเลือกใช้คนให้เหมาะกับความสามารถ
มีการวางแผน ได้สุขุมลุ่มลึกและรอบคอบ ค่อยๆ ก้าวเดิน หรือหยุดรอโอกาส
บางครั้งก็ยอมถอย เพื่อที่จะได้รุกกลับ

สำหรับเรื่องความรัก พระองค์ก็ทุ่มเทเต็มที่เช่นกัน
ก็มองได้สองมุม

1. รักจริง และ จริงใจ ทุ่มเทให้ความรัก เป็นคนโรแมนติก
2. แต่บางครั้งก็มากเกินไป จนทำให้ดูเหมือนว่าไม่คำนึงถึงประเทศและประชาชน
อาจเป็นเพราะยังทรงพระเยาว์ จึงรักแรง ถึงขนาดยอมเถียงกับไทเฮา
ดีที่ไม่ได้ถึงขนาดหนีตามกันไปนะ ไม่งั้นล่ะก็ จะกลายเป็นหลานอกตัญญูล่ะก็แย่เลยค่ะ

จริงๆ สำหรับเรื่องความรักก็น่าเห็นใจฮ่องเต้นะ
รักกัน แต่ด้วยความเหมาะสม ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้
แต่เผอิญ o-yo เข้าข้างฮองเฮาค่ะ ก็เลยรู้สึกขัดใจ
ที่องค์คังซี ไม่ค่อยสนใจฮองเฮา มัวแต่ตามตื๊อนางเอกอยู่ได้

ดังนั้น เวลาที่ o-yo ดู ก็เลยสนุกกับการที่องค์คังซีทำงานมากกว่าค่ะ
เรียกว่า หล่อ เทห์ ฉลาด หลักแหลม มีไหวพริบ และ E.Q. เป็นยอดฮ่องเต้เชียวค่ะ

Timmy พิมพ์ว่า:: อิจฉาเส่เยี่ยเหมือนซ้อๆบ้างแระ ก็ท่านลุงชีออกจะแสนห่วงใยอะไรเช่นนี้ ชอบจังเลยที่ลุงชีไปช่วยเสเยี่ย ให้ความรู้สึกที่ปลอดภัย ทุกคำพูดทุกถ้อยคำ โอ้ว....ประทับจาย....แล้ว...เส่เยี่ยจะตาหายบอดไหมน๊า...แล้วถ้ารู้ความจริงจะเป็นไงน๊า อยากรู้ๆ

tomtam พิมพ์ว่า:: อิจฉาโยโย่จังมีหนังอาเส่ในสต๊อกด้วย ไม่เหมือนพวกซ้อๆ บ้านจาง ตอนนี้ทุกคนต้องเดินหลบๆ ตำรวจ เพราะกลัวจะโดนข้อหาร่ำรวยผิดปกติ เนื่องจากไม่มีหนังพี่ชายเข้าไทยเลย ส่วนเรื่องคังซี ทีแรกแต๋มฝากเพื่อนซื้อ แล้วก็ตั้งใจว่าจะเขียนเกี่ยวกับพระองค์เยอะๆ ปรากฏว่าเพื่อนมันหาให้ไม่ได้อ่ะ เลยของดคังซีไปก่อนนะคะ ตอนนี้ให้ลุงชีกะหลานเส่หวีตกันไปก่อน

แม่นางเทียนอวี้ เส่เยี่ยจะหายตาบอดไหมไม่สำคัญค่ะ เพราะหงเฟยเอ๊ย...เส้าเฟยไม่ได้มีความลับอะไรนี่ ถ้าเธอมองเห็นเผลอๆ จะได้โชคสองชั้น พระเอกทั้งหล่อทั้งเท่ห์ซะขนาดนั้น

กุกุยังไงเรื่องนี้ก็ไม่เหมือนสองพยัคฆ์เซี่ยงไฮ้อยู่แล้วค่ะ เพราะลุงชีไม่ได้ฆ่าพ่อของเส่เยี่ยนิหน่า ไม่เห็นต้องเขียนให้ตรงข้ามเลย ส่วนเสิ่นหนานซิงเธอน่าเห็นใจออก คิดดูถ้ากุกุรู้ว่าคนที่อยู่กินกับกุกุเป็นคนที่ฆ่าพ่อตัวเอง กุกุจะเลือกผู้ชายมากกว่าพ่อแท้ๆ เหรอ นี่ถ้าจางจื้อหลินมาฆ่าพ่อของแต๋มๆ ก็ไม่ยอมเหมือนกัน ต่อให้รักมากก็เหอะ (ว่าไปนั่น)

ส่วนคดีไฉ่เยี่ยเนี่ยมันคนละอย่างกัน เพราะหลี่ม่านชิงเป็นคนฆ่าพ่อของไฉ่เยี่ย ตอนนั้นพี่ฮ่วยไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย หนำซ้ำพี่ฮ่วยไม่ได้ยอมรับเขาเป็นพ่อด้วย นางเอกทุเรศมากที่คิดเอาตัวเข้าแลกกับวิชามีดบิน ถ้าเป็นแต๋มนะแต๋มจะไปฆ่าหลี่ม่านชิงด้วยตัวเอง แพ้ก็แพ้ แต่จะไม่มีวันทำร้ายหลี่ฮ่วยเด็ดขาดเพราะเขาไม่เกี่ยว แต๋มเกลียดไฉ่เยี่ย งานนี้ขอสนับสนุนพี่ลี่ฮัวเต็มที่ค่ะ (อ้าวผิดบ้านรึป่าวเนี้ย )

lingu พิมพ์ว่า:: ใช่ๆ ผิดบ้าน แต่จะต่อที่นี่แหล่ะ แต๋มมาจุดไฟโกธาให้หลินกุเนี่ย เกลียดไฉ่เยี่ยมากเลย เป็นผู้หญิงที่ไม่มีเหตุผลมาก ทูเรศทูรังที่สุด เอาตัวเข้าแลกเพื่อแลกเคร็ดวิชาแล้วยังทำร้ายคนที่รักตัวมากที่สุดอีก ถือว่ากตัญญูต่อพ่อแล้วหักหลังฆ่าสามีเนี่ย บาปมากเท่ากันแหล่ะ เทียบกับความเอาแต่ใจน่าชังของเขอเข่อแล้ว เขอเข่อยังน่ารักกว่าอีก
เรื่องนี้ถึงดูรอบเดียวไม่หยิบมาดูอีกเลยอ่ะ เกลียดนางเอกเฟร้ยยยยยย ดีนะที่อาเส่ไม่รับเล่นบทนี้ ถ้ารับเล่น เจอกันอีกข้อหาแน่ๆ ก๊ากๆๆ ตอนจบหลินกุว่าถ้าหลี่ฮ่วยตายไป จะชอบมากกว่าอ่ะ จะได้สมน้ำหน้าไฉ่เยี่ย แค้นมั่กๆ

Andaman พิมพ์ว่า:: เข้ามาเพื่อจะบอกว่า คิดถึงลู่เสี่ยวฟ่งใจจะขาดแล้วววววววววววววววววววววววว

อ้าว ผิดบ้านรึเปล่าเนี่ย

เอาใหม่ๆๆๆ

เข้ามาเพื่อจะทวงต้นฉบับจ้า คิดถึงพี่เส้าซัง คิดถึงพี่ลู่เสี่ยวฟ่ง คิดถึงพี่เจียงตี้ฮุย (ขอลากมาอีกคนนะคะ แฮะๆ)

ps ได้ข่าวว่าลู่เสี่ยวฟ่งในฟิคเเต๋มชอบหงเผาเหรอ ถ้าคิวหงเผาไม่ว่าง อ้อมรับแสดงเองค่ะ แบบไม่คิดค่าตัว แถมเวลาว่างจะล้างจานในกองถ่ายให้ด้วย

tomtam พิมพ์ว่า:: *** ความเดิมจากตอนที่แล้ว (ตอนที่ 6 นี่สุ่ยหาน) ชีเส้าเฟยให้การช่วยเหลือซุนเส่เยี่ยจากการติดตามของคนชุดดำได้สำเร็จ พวกเขาทั้งสองมุ่งหน้าสู่ค่ายเหลียนอิ๋น โดยปกติแล้วคนวรยุทธสูงอย่างชีเส้าเฟยใช้เวลาเพียงแค่สามวันก็สามารถถึงค่ายเหลียนอิ๋นได้อย่างสบายๆ หากแค่ว่าครั้งนี้มีเส่เยี่ยเดินทางมาด้วย อีกทั้งนางยังประสบอุบัติเหตุต้องมาตาบอดทั้งสองข้าง การเดินทางครั้งนี้จึงยาวนานกว่าเดิมถึงหกวันเลยทีเดียว ***

ตอนที่ 7 คือผูกพัน

รุ่งเช้า ณ ป่าซึ่งอยู่ไม่ห่างจากหมู่บ้านหลิวมากนัก
“ท่านพ่อ...” หญิงสาวสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ชีเส้าเฟยกำลังเดินถือผลไม้เข้ามา เมื่อเห็นเช่นนั้นจึงรีบเข้าไปประคองนางทันที
“เส่เยี่ยๆ เจ้าเป็นอะไรไหม” ชายหนุ่มพยายามเรียกให้หญิงสาวได้สติ ตอนนี้ตัวของนางสั่นเทาไปด้วยความกลัว
“ท่านพ่อ... ท่านพ่อ...” หญิงสาวเรียกหาบิดาไม่หยุด พอได้สตินางก็กอดชีเส้าเฟยไว้แน่นและร้องไห้ออกมา
“เจ้าร้องออกมาให้หมดเถอะนะ” ชายหนุ่มพูดปลอบ เขาก้มมองนางด้วยความสงสาร
“ท่านลุงชี... ข้าฝันเห็นท่านพ่อถูกคนทำร้าย...” หญิงสาวพูดไปสะอึกสะอื้นไป
“ไม่เป็นไรแล้วเสเยี่ย มันก็แค่ความฝันเท่านั้น” ชีเส้าเฟยกล่าวอย่างอ่อนโยนแล้วเขาก็เอามือลูบผมของนางเบาๆ
“ข้าไม่อยากฝันร้ายอีก มันน่ากลัวและเหมือนความจริงมาก” หญิงสาวกล่าว
“งั้นต่อไปข้าจะอยู่ใกล้ๆ หากเจ้าฝันร้ายอีก พอตื่นขึ้นมา จะได้ไม่ตกใจกลัว... ดีไหม” ชีเส้าฟยพูดปลอบ ฝ่ายหญิงสาวเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แม้นางจะเพิ่งรู้จักเขา แต่นางก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนดีและมีส่วนคล้ายกับบิดาของตนเป็นอย่างมาก
“ค่ะท่านลุง” หญิงสาวหยุดร้องไห้และค่อยๆ ปาดน้ำตาบนใบหน้าของตนเองทิ้ง
“หิวหรือยัง” ชายหนุ่มก้มลงถามหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขน หญิงสาวส่ายหน้า
“แต่ข้า...หิวน้ำ” เมื่อได้ยินคำตอบของเส่เยี่ย ชีเส้าเฟยก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“ท่านลุงหัวเราะอะไรงั้นเหรอคะ” หญิงสาวถามขึ้นด้วยความสงสัย
“จำได้ว่าตอนเจอเจ้าครั้งแรก เจ้าก็พูดว่าเจ้าหิวน้ำแบบนี้นี่แหละ” ชีเส้าเฟยพูดไปยิ้มไป
“จริงเหรอคะ ตอนเด็กๆ ข้าคงตลกน่าดูเลย” หญิงสาวทำท่าเขิน
“ไม่หรอก...” ชีเส้าเฟยปฏิเสธแล้วก็มองไปที่ใบหน้าของหญิงสาว มันทำให้หัวใจของเขาเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว
“เจ้า... เจ้าน่ารักมากต่างหาก” ชายหนุ่มพูดประโยคหลังเบาๆ หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็หน้าแดง เมื่อเห็นนางเงียบไป ชีเส้าเฟยจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ข้าจะไปเอาน้ำมาให้นะ” ว่าแล้วเขาก็ลุกไปหยิบกระบอกน้ำที่ตั้งอยู่ข้างๆ มาส่งให้กับนาง
“ขอบคุณค่ะท่านลุงชี” เส่เยี่ยรับน้ำมาดื่มช้าๆ ทำให้ชีเส้าเฟยมีโอกาสได้มองใบหน้าของนางชัดๆ อีกครั้ง เขารู้สึกว่านางเป็นหญิงสาวที่ดูสวยและอ่อนหวาน ใบหน้าของนางช่างงดงามหมดจด เรียวปากบางเบาได้รูป ที่สวยที่สุดคือดวงตาคู่นั้นของนาง มันช่างดูมีความหมายเสียเหลือเกิน มันสามารถทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งได้เลย เว้นแต่หัวใจของชายหนุ่มเท่านั้นที่ดูเหมือนจะเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ทำไมเหรอคะ หน้าข้ามีอะไรงั้นเหรอ” เมื่อเห็นว่าชีเส้าเฟยเงียบไปพักใหญ่ เส่เยี่ยก็เอามือจับไปที่ใบหน้าของตนแล้วถามขึ้น
“เปล่า... เปล่า...” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน กรรมจริงๆ นางตาบอดแล้วรู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังจ้องมองนางอยู่
“แย่แล้ว” ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้น
“มีอะไรงั้นหรือคะท่านลุง”
“ก็ผลไม้ที่ข้าเก็บมาให้เจ้าเมื่อกี๊หน่ะสิ” ชีเส้าเฟยพูดพรางวิ่งไปดูผลไม้ที่หล่นอยู่ตามพื้น
“เละหมดแล้ว แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าจะไปเก็บให้ใหม่นะ” ชีเส้าเฟยกล่าวพร้อมทั้งทำท่าจะเดินจากไป
“ท่านลุงคะ” หญิงสาวรีบห้าม
“มีอะไรเหรอเส่เยี่ย”
“ให้ข้าไปด้วยนะคะ ข้าไม่อยากอยู่คนเดียว” หญิงสาวพูดหน้าเศร้าๆ นางเพิ่งจะตื่นจากฝันร้าย จึงไม่อยากให้เขาไปไกลๆ
“ได้สิ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะเข้าไปประคองหญิงสาว แล้วเดินเข้าไปเก็บผลไม้ในป่าพร้อมกัน

tomtam พิมพ์ว่า:: ชีเส้าเฟยพาเส่เยี่ยมาหยุดอยู่ข้างๆ ต้นส้มจีน เขาพานางนั่งลงตรงโขดหินใกล้ๆ นั้น
“ตรงนี้มีต้นส้มอยู่ เจ้ากินได้ไหมเส่เยี่ย” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ข้ากินได้ทุกอย่างแหละค่ะ” หญิงสาวยิ้มตอบ ชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ ก่อนจะเดินไปเก็บผลส้มลูกโตๆ มาส่งให้กับหญิงสาว
“ขอบคุณค่ะท่านลุงชี” หญิงสาวรับส้มมาไว้ในมือ จากนั้นก็เริ่มชวนชีเส้าเฟยคุย
“ท่านลุงเล่าเรื่องของเพื่อนๆ ของท่านที่ค่ายเหลียนอิ๋นให้ข้าฟังหน่อยสิคะ”
“เจ้าอยากฟังงั้นเหรอ” ชายหนุ่มทำหน้าสงสัย
“ค่ะ” เส่เยี่ยยิ้มพร้อมกับหยิบส้มเข้าปาก
“ที่ค่ายก็มีข้า พี่รอง น้องสาม น้องสี่ และพี่น้องภายในค่ายอีกสองร้อยกว่าคน” ชายหนุ่มตอบ
“แล้วยังไงต่อคะ” เส่เยี่ยทำท่าทางสนใจเหมือนกับเด็กๆ
“แล้วยังไงเหรอ” ชายหนุ่มเริ่มครุ่นคิดว่าเล่าเรื่องอะไรให้นางฟังดี ปกติเขายิ่งเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วด้วย
“พวกเราใช้ชีวิตกันอย่างเรียบง่าย เวลาส่วนมากก็วางแผนต่อต้านพวกเหลียวอยู่ที่ชายแดน”
“งั้นวันๆ หนึ่งพวกท่านคงวุ่นน่าดู อย่างนี้ถ้าข้าไปอยู่ที่นั่นจะกลายเป็นภาระของคนอื่นรึเปล่าคะ”
“จะเป็นภาระได้อย่างไร เจ้ากับพ่อของเจ้าคือผู้มีพระคุณต่อข้า ข้าสัญญาจะเป็นคนดูแลเจ้าเอง พี่น้องของข้าต้องเข้าใจแน่” ชายหนุ่มรีบอธิบาย
“ค่ะ ขอบคุณท่านลุงที่ดีกับข้าเช่นนี้” หญิงสาวพูดด้วยความรู้สึกตื้นตัน ด้านชีเส้าเฟยก็นั่งลงข้างๆ หญิงสาว เขาเอามือทั้งสองของตนกุมมือนางเอาไว้ ทำเอานางตกใจไปเหมือนกัน
“เส่เยี่ย ต่อไปห้ามพูดเรื่องเกรงใจกับข้าอีก และต่อไปนี้ ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ไหน ข้าจะติดตามเจ้าไปเสมอ ตกลงไหม” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น ชัดเจน ต่อไปเขาจะคอยปกป้องและดูแลนางเอง ฝ่ายเส่เยี่ยได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้ม แล้วพยักหน้าให้เขา ไม่เคยมีใครพูดกับนางเช่นนี้มาก่อน นางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกเชื่อใจคนๆ นี้มากๆ อาจเป็นเพราะเขามีบุคลิกที่คล้ายกับบิดาของนางก็ได้

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

อีกด้านหนึ่ง ณ ท้องพระโรง บรรดาขุนนางร่วมสิบคนกำลังยื่นถวายฎีกาเรื่องต่างๆ ตามปกติ ฮ่องเต้คังซื่อนั่งฟังฎีกาอย่างจิตใจเลื่อนลอย ตอนนี้ในใจของเขาคิดถึงนางเพียงคนเดียว

“....ฝ่าบาททรงเห็นว่าอย่างไรพะยะค่ะ” ขุนนางคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น
“ฝ่าบาท ฝ่าบาท” เมื่อเห็นฮ่องเต้เงียบเฉย ไม่ตอบอะไร ขุนนางคนนั้นจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ พระที่นั่ง
“หะ อะไรนะท่านว่าอะไรนะไต้เท้าหวง” ฮ่องเต้ได้สติก็หันมาถามคนที่อยู่ตรงหน้า
“หม่อมฉันถามว่า ฝ่าบาททรงเห็นว่าอย่างไรพะยะค่ะ” ไต้เท้าหวงทวนคำถามอีกครั้ง
“เอ่อ... เจ้าว่าอย่างไรก็ว่าตามนั้นเถอะ” คังซื่ออ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบอย่างขอไปที ความจริงเขาไม่ได้ฟังฎีกาของขุนนางคนนี้เลยสักนิด
“ขอบพระทัยฝ่าบาท งั้นหม่อมฉันจะรีบดำเนินการนะพะยะค่ะ” ไต้เท้าหวงยิ้มอย่างพอใจ
“อืม เอาหล่ะวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน ข้ารู้สึกเหนื่อยๆ” หลังจากนั้นฮ่องเต้หนุ่มก็ปิดหนังสือฏีกาแล้วเดินออกจากท้องพระโรงไปทันที ทิ้งให้พวกขุนนางวิพากษ์วิจารณ์กันด้วยความสงสัย

ชายหนุ่มในชุดมังกรเดินใจลอยมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่สระน้ำด้านข้างของพระตำหนัก ขณะที่เขากำลังยืนเหม่ออยู่นั้น ก็มีเสียงหญิงสาวคุ้นหูดังขึ้น
“ทำไมหลายวันนี้ถึงไม่ไปหาหม่อมฉันเพคะ”
“ปิงเยี่ย!!!” ฮ่องเต้หนุ่มหันไปก็ตกใจ เมื่อเห็นเจ้าของเสียงกำลังเดินเข้ามาหาตน
“ตกพระทัยขนาดนั้นเชียวเหรอเพคะ” หญิงสาวทำเสียงงอนๆ ใส่เขา
“คือ... ข้า...” ชายหนุ่มได้แต่อ้ำอึ้ง
“ข้าๆๆ ข้าอะไร” หญิงสาวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ทำให้ฮ่องเต้หนุ่มต้องรีบก้มหน้า เพราะเขาไม่อยากสบตานาง
“ข้าขอโทษนะ...” ชายหนุ่มกล่าวออกมาเบาๆ อันที่จริงเขารู้สึกผิดที่ไม่สามารถยับยั้งการแต่งงานครั้งนี้เอาไว้ได้ หลายวันมานี้เขาจึงหลบหน้านางและไม่กล้าไปเหยียบจวนอ๋องถู
“ขอโทษทำไมกัน ต้องขอบคุณหม่อมฉันต่างหากหล่ะเพคะ” หญิงสาวกล่าวอย่างมีเลศนัย
“ขอบใจเจ้ามากนะปิงเยี่ย...” ฮ่องเต้หนุ่มกล่าว ครั้งนี้เขาเองก็รู้ดีว่านางทำทุกอย่างเพื่อเขาและเพื่อแผ่นดินต้าซ่ง
“อะไรกัน!!! นี่หม่อมฉันเสียสละตัวเองไปแต่งงานถึงฟุเจี้ยน ฝ่าบาททรงพูดแค่ว่าขอบใจเจ้ามากงั้นเหรอเพคะ” หญิงสาวทำท่างอนๆ ใส่เขา
“ก็ข้าไม่รู้จะพูดอะไรนี่” ฮ่องเต้หนุ่มทำหน้าซื่อ

tomtam พิมพ์ว่า:: “ในเมื่อทรงไม่รู้ว่าจะพูดอะไร งั้นหม่อมฉันกลับแล้วนะเพคะ!!!” แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ก้าวจากไป ฮ่องเต้หนุ่มก็ตัดสินใจเอื้อมมือไปคว้าตัวของนางเอาไว้ก่อน และเมื่อหญิงสาวหันกลับมาอีกที นางก็อยู่ในอ้อมแขนของเขาเสียแล้ว จังหวะนั้นเองที่ทำให้สายตาของทั้งคู่ประสานกันโดยบังเอิญ ในที่สุดหญิงสาวก็ต้องเป็นฝ่ายหลบตา
“ปิงเยี่ย” คังซื่อเอ่ยชื่อของหญิงสาวเบาๆ พร้อมกับมองไปที่ดวงตาของนางอย่างมีความหมาย
“เพคะ” หญิงสาวตอบเขาเบาๆ ตอนนี้นางรู้สึกว่าตนเองยืนชิดกับเขามาก มากจนเกรงว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของนางแล้ว
“ปิงเยี่ย... ข้า... ข้าอยากจะบอกเจ้าว่าไม่มีวันไหนที่ข้าไม่คิดถึงเจ้า ความจริง...ข้าอยากจะไปหาเจ้าเหลือเกิน...” ในที่สุดชายหนุ่มก็รวบรวมความกล้าแล้วสารภาพความรู้สึกของตนเองออกมาจนหมด
“อยากไปแล้วทำไมไม่ไปหล่ะเพคะ” หญิงสาวย้อนพร้อมกับก้มหน้าไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย
“เพราะข้าไม่ดีเอง ข้าไม่เข้มแข็ง ข้าไม่อยากเสียใจ และข้าไม่อยากเห็นเจ้าเสียใจด้วยปิงเยี่ย” ชายหนุ่มสารภาพ เมื่อหญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็มองไปที่ดวงตากลมโตของเขา มันทำให้นางแทบจะหยุดหายใจเลยทีเดียว
“พรุ่งนี้หม่อมฉันก็จะไปแล้ว ต่อไปนี้คงไม่มีใครทำให้ฝ่าบาทเสียพระทัยอีก” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“ไม่นะปิงเยี่ย ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ตลอดเวลาที่ข้าอยู่กับเจ้า ข้ามีความสุขที่สุด ข้าไม่เคยนึกเสียใจเลย แต่พอรู้ว่าเจ้าจะไป ข้าก็ทำใจไม่ได้... ข้าขอโทษนะที่ข้าไม่กล้าไปหาเจ้า” ฮ่องเต้อธิบาย
“จริงเหรอเพคะ” หญิงสาวถาม
“จริงสิ” คังซื่อรีบพยักหน้า หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออก คำพูดของเขาแทบจะทำให้นางลืมความหมองเศร้าไปจนหมดสิ้น
“งั้นอย่าเสียเวลาเลยเพคะ” อยู่ๆ หญิงสาวก็ทำหน้าทะเล้น ว่าแล้วก็ฉุดมือฮ่องเต้หนุ่มให้เดินตามนางไป
“เสียเวลาอะไรงั้นเหรอ” ชายหนุ่มอดถามไม่ได้ เขากลัวว่านางจะเล่นอะไรแผลงๆ
“ทำไม กลัวหม่อมฉันพาหนีงั้นเหรอเพคะ” หญิงสาวพูดแล้วก็หัวเราะ
“หา” ฮ่องเต้หนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็ทำตาโต จริงๆ มันก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเหมือนกันนะเขาคิด
“ตามมาเถอะเพคะ” หญิงสาวกล่าวยิ้มๆ แล้วก็ลากคังซื่อออกมาจากสวนทันที

วันนั้นทั้งคู่ใช้เวลาครั้งสุดท้ายร่วมกันอย่างมีความสุข ในขณะที่หญิงสาวสอนชายหนุ่มทำขนม จัดผลไม้ และเก็บดอกไม้ ฮ่องเต้หนุ่มก็สอนหนังสือ วิทยาการของชาวตะวันตก และเล่านิทานต่างเมืองให้นางฟัง จนกระทั่งพลบค่ำทั้งคู่ก็มานั่งดูดาวด้วยกัน
“วันนี้หม่อมฉันมีความสุขที่สุดในโลกเลย” หญิงสาวพูดไปยิ้มไป แล้วนางก็ค่อยๆ เอนศีรษะมาพิงที่ไหล่กว้างของชายหนุ่ม
แววตาของนางตอนนี้ดูมีความสุขมากๆ จนเหมือนกับลืมไปแล้วว่าพรุ่งนางต้องเดินทางไปเข้าพิธีอภิเษกกับองค์ชายเมืองฟุเจี้ยน
“ข้าก็เหมือนกันปิงเยี่ย” คังซื่อคิดในใจ เขามองหน้าของหญิงสาวด้วยความเจ็บปวด หลังจากวันพรุ่งนี้ไปเขาก็จะไม่มีนางเคียงข้างอีกต่อไปแล้ว

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

tomtam พิมพ์ว่า:: ณ ค่ายเหลี๋ยนอิ๋น หญิงสาวผมยาวรูปร่างสูงโปร่งในชุดนักรบชาย เดินวนไปวนมาด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจ
“ทำไมป่านนี้แล้วยังไม่กลับมากันอีกนะ” หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเอง
“หรือว่าจะถูกคุณชายลู่รั้งตัวเอาไว้ให้เที่ยวโน่นเที่ยวนี่ ไม่ไหวเลยจริงๆ” หญิงยังคงเดินกระสับกระส่ายไปมาไม่ได้หยุด
“ฮั๊ดเช่ยยยยยย.... ว่าแล้วว่าน้องหงเผาต้องคิดถึงข้า มิน่าหล่ะข้าถึงได้จามมาตลอดทาง” ลู่เสี่ยวฟงมาถึงก็พูดจาหยอกล้อหญิงสาวทันที
“พี่รอง!!! คุณชายลู่!!! แล้วหัวหน้าใหญ่หล่ะ” หญิงสาวเห็นคนที่เดินเข้ามาก็มีสีหน้าดีใจ
“อะไรกัน ข้าเพิ่งจะกลับมาเหนื่อยๆ เจ้าจะไม่ถามไถ่สักคำเลยเชียวหรือ....” ลู่เสี่ยวฟงเข้าไปใกล้ๆ หญิงสาวแล้วทำหน้าอ้อนๆ ใส่นาง
“ถามก็ได้ แล้วหัวหน้าใหญ่หล่ะ ทำไมไม่กลับมาด้วย” หญิงสาวชะเง้อมองเมื่อไม่เห็นชีเส้าเฟยจึงถามขึ้น
“หัวหน้าใหญ่หน่ะไปติดสาวอยู่ที่เมืองหลวงโน่นแล้ว” ลู่เสี่ยวฟงทำท่ายักคิ้วแบบมีเลศนัย
“เจ้าพูดอะไรหน่ะ!!!” คนพูดหันมาคว้าคอเสื้อลู่เสี่ยวฟงอย่างเอาเรื่อง ฝ่ายลู่เสี่ยวฟงไม่มีท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย กลับทำหน้ายิ้มเยาะอย่างพอใจ ทำให้หญิงสาวในชุดคลุมสีแดงยิ่งโกรธมากขึ้น
“เอาหล่ะๆ สองคนพอได้แล้ว!!!” กงซุนเช่อเห็นเช่นนั้นจึงรีบเดินเข้าไปแยกทั้งคู่ออกจากกันทันที
“หัวหน้าใหญ่ตอนนี้เดินทางไปดูอาการป่วยของนักพรตคูอยู่ หากไม่มีอะไรอีกสองสามวันก็คงจะเดินทางกลับมา”
“แล้วทำไมพวกท่านถึงได้ทิ้งหัวหน้าใหญ่ไว้คนเดียวเช่นนั้น” หญิงสาวถามอย่างไม่พอใจ
“เพราะหัวหน้าใหญ่เป็นห่วงเจ้า ถึงได้ให้ข้ากับน้องเสี่ยวฟงรีบเดินทางกับมาก่อน” พอกงซุนเช่ออธิบายจบ นางก็ดูไม่ค่อยพอใจกับคำตอบที่ได้รับสักเท่าไหร่
“ท่านมองอะไร” หญิงสาวเห็นลู่เสี่ยวฟงยืนมองหน้านางเฉยๆ ไม่พูดอะไร จึงถามขึ้น
“เปล่า” ลู่เสี่ยวฟงทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ก็ยังจ้องมองนางอยู่เช่นนั้น
“นิ!!! ข้าถามว่าท่านมองอะไร หะ” หญิงสาวเริ่มหงุดหงิดเมื่อรู้สึกว่าถูกยั่วโมโห ลู่เสี่ยวฟงหัวเราะก่อนจะตอบว่า
“ข้าแค่สงสัยว่า... ตกลงเจ้าเป็นหัวหน้าสามหรือว่าเป็นนายหญิงของค่ายกันแน่...” หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็โกรธจนหน้าแดงกร่ำ
“นี่เจ้าพูดอะไรหน่ะ” นางทำท่าจะเข้าไปคว้าคอเสื้อลู่เสี่ยวฟงอีกรอบ
“เอาหล่ะๆ พอทีได้ไหม พวกเจ้าสองคนเป็นอะไรนะ เจอกันทีไรเป็นต้องทะเลาะกันทุกทีเลย” กงซุนเช่อรีบเข้าไปห้ามสองคนทันที
“ก็ดูสิ เขาชอบพูดจากวนประสาท หาเรื่องชาวบ้านไปวันๆ” หญิงสาวทำหน้าไม่พอใจ
“ถ้าไม่ใช่ เจ้าไม่ต้องร้อนตัวรับก็ได้นิ” ลู่เสี่ยวฟงยังคงพูดจายั่วโมโหนางต่อไป
“นี่ท่าน!!!” คราวนี้หญิงสาวเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว
“บอกให้พอได้แล้วไง!!!” ในที่สุดกงซุนเช่อก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหวเอง เขาตะโกนจนเกือบสุดเสียง
“ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ ปกติเจ้าก็ดูมีไมตรีกับผู้หญิงดีนี่ แล้วทำไมเจ้าต้องคอยหาเรื่องหงเผาอยู่เรื่อย” ที่แท้หญิงสาวอารมณ์ร้อนคนนี้ก็คือ “อ้อมหมิงเจิ้ง” หัวหน้าสามแห่งค่ายเหลียนอิ๋น ฉายาขงเบ้งชุดแดงนั่นเอง
“ก็นางเหมือนผู้หญิงที่ไหนกันเล่า” ลู่เสียวฟงตอบอย่างกวนประสาท
“ถึงอย่างไรนางก็เป็นผู้หญิง แล้วศักดิ์ของนางก็ใหญ่กว่าเจ้าด้วย เจ้าน่าจะให้เกียรตินางบ้าง” กงซุนเช่อพยายามตักเตือนเขา เพื่อให้สถานการณ์ดีขึ้น
“เอาหล่ะๆ พี่รอง ท่านอย่าเพิ่งเทศน์เลย ข้ายิ่งเหนื่อยๆ อยู่ ข้าขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” เมื่อเถียงไม่ได้ ลู่เสี่ยวฟงก็รีบหาเรื่องบ่ายเบี่ยง แล้วเดินหนีออกไปทันที
“นี่!!! ข้ายังพูดไม่จบนะ…” กงซุนเช่อพูดไล่หลังตามคนที่เพิ่งจะเดินออกไป
“ท่านจะมาอาบด้วยกันไหมหล่ะพี่รอง” ลู่เสี่ยวฟงตะโกนตอบกลับมาอยากกวนประสาท พร้อมกับหัวเราะลั่น ฝ่ายกงซุนเช่อก็ได้แต่ถอนหายใจและส่ายหัวกับความไม่รู้จักโตของหัวหน้ารุ่นน้อง

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

tomtam พิมพ์ว่า:: เช้าวันนี้เป็นวันที่องค์หญิงปิงเยี่ยจะเดินทางไปอภิเษกสมรสที่เมืองฟุเจี้ยนแล้ว เกี้ยวเจ้าสาว ขบวนแห่ทุกอย่างถูกเตรียมพร้อมเอาไว้เป็นอย่างดี หากแต่เจ้าสาวกลับนิ่งสนิท จนผู้เป็นมารดาต้องเดินเข้ามาถามไถ่ด้วยความรู้สึกห่วงใย
“ปิงเยี่ย เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า” เจ้าหยาจือถามบุตรสาวพร้อมกับมองหน้านางเป็นครั้งสุดท้าย
“ฝ่าบาททรงสัญญาว่าจะมาส่งข้า” ปิงเยี่ยตอบไม่มองหน้าผู้เป็นมารดา
“บางทีฝ่าบาทอาจจะทรงติดพระราชกรณียกิจอยู่ก็ได้” เจ้าหยาจือพยายามปลอบบุตรสาวของตน
“แต่ฝ่าบาททรงสัญญาแล้ว...” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ในใจของนางแม้จะสิ้นหวัง แต่ก็ยังมีความหวังลึกๆ ว่าฝ่าบาทจะทรงเสด็จมาส่งนางด้วยพระองค์เอง ทางด้านอ๋องถูจิ้นเห็นทั้งแม่และลูกต่างดูโศกเศร้าไม่แตกต่างกัน จึงเดินเข้ามาหานางที่เกี้ยว
“ปิงเยี่ยนี่ก็ได้เวลาแล้ว ให้องค์ชายมารอเจ้านานแบบนี้ มันไม่ดีนะลูก” ผู้เป็นบิดากล่าวเตือนบุตรสาว ทว่าปิงเยี่ยก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ปฏิกิริยาอะไร ทางด้านไทเฮาที่นั่งเฝ้าดูหตุการณ์อยู่ เห็นท่าไม่ดี กลัวปิงเยี่ยเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา จึงส่งสัญญาให้บรรดาข้าราชบริพานเตรียมตัวออกเดินทาง และสั่งให้องครักษ์เหอช่วยไปดูฮ่องเต้ให้ทีว่าทำไมป่านนี้แล้วถึงยังไม่มาอีก

เมื่อองครักษ์เหอเดินทางมาถึงพระตำหนักก็ต้องแปลกใจ เมื่อพบว่ามีขุนนางจำนวนหนึ่ง รวมถึงเสนาบดีอ๋าวป้าย เยี่ยปี้หลงและซูเค่อซ่าฮาอยู่กันครบ
“เรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน หากฝ่าบาททรงไม่ตัดสินพระทัยทำอะไรสักอย่าง พวกมันอาจจะยิ่งฮึกเหิมก็ได้นะพะยะค่ะ” เสนาบดีอ้าวป้ายกล่าว
“ก็เพราะมันเป็นเรื่องใหญ่หม่อมฉันถึงว่า ควรจะพิจารณาให้ดีเสียก่อน มิเช่นนั้นอาจจะจับผิดคนก็ได้นะพะยะค่ะ” เสนาบดีซูเค่อซ่าฮากล่าวแย้งทำให้อ๋าวป้ายไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“หลักฐานทั้งหมดมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ท่านอ๋าวป้ายถึงได้ตัดสินใจขึ้นกราบทูล รึว่าท่านซูเค่อซ่าฮาสงสัยในการทำงานของพวกเรา” เสนาบดีเยี่ยปี้หลงเริ่มกล่าวยุแยง
“ไม่ใช่อย่างนั้น เพียงแต่ข้อหากบฏเป็นคดีอาญา อีกทั้งค่ายเหลียนอิ๋นก็เป็นที่รักของพวกชาวบ้าน หากพวกเราทำการอะไรบุ่มบ่ามอาจจะมีผลเสียต่อราชสำนักได้” ซูเค่อซ่าฮาอธิบาย
“หึ หึ ดูเหมือนท่านเสนาจะชื่นชมคนกลุ่มนี้อยู่ไม่น้อยทีเดียวนะ” อ๋าวป้ายหัวเราะเล็กน้อยและกล่าวอย่างมีความนัยน์ทำให้ซูเค่อซ่าฮาถึงกับเงียบไปกับคำกล่าวหา เพราะจริงๆ แล้วเขาเองก็ไม่เชื่อว่าชีเส้าเฟยกับค่ายเหลียนอิ๋นจะเป็นกบฏจริง
“ไม่เป็นไร หากฝ่าบาททรงไม่เชื่อพระทัยหม่อมฉัน งั้นเรื่องนี้ยกให้ท่านเสนาซูเค่อไปสืบต่อก็ได้” อ๋าวป้ายใช้ไม้ตายสุดท้ายขึ้นมาขู่ก่อนทำท่าจะเดินออกไปอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ ด้านฮ่องเต้เองก็ไม่อยากจะให้มากความ จึงกล่าวรั้งอ๋าวป้ายเอาไว้
“เอาหล่ะๆ หากท่านเสนาอ๋าวป้ายมีความมั่นใจกับหลักฐานดังกล่าว ข้าก็จะมอบสิทธิ์ให้ท่านไปจัดการเรื่องนี้ก็แล้วกัน ส่วนท่านเสนาซูเค่อ หากพบข้อโต้แย้งอะไร ก็ให้รีบรายงานข้า ถึงตอนนั้นข้าจะเป็นคนตัดสินเอง” คังซื่อพยายามหาทางออกให้ทุกคนพอใจ เนื่องจากตัวเขาเองก็ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด ยิ่งเห็นองครักษ์เหอเดินเข้ามาแบบนี้ ก็รู้แล้วว่าปิงเยี่ยคงกำลังรอเขาอยู่ ฝ่ายเสนาบดีอ๋าวป้ายได้ยินเช่นนั้นก็เอาหนังสือที่เตรียมเอาไว้ให้ขันทีนำไปถวายฮ่องเต้ คังซื่อลงตราประทับแล้วก็ลาทุกคน แล้วออกไปพร้อมกับองครักษ์เหอ

ไทเฮาเห็นว่าเลยเวลามานานแล้วจึงสั่งให้ทุคนออกเดินทางได้ ด้านปิงเยี่ยแม้จะไม่เต็มใจก็ไม่อาจขัดพระประสงค์ขององค์ไทเฮาได้ หญิงสาวล่ำลาผู้เป็นบิดามารดาแล้วขึ้นเกี้ยวไป เป็นจังหวะเดียวกันกับที่คังซื่อเดินเข้ามาพอดี ทำให้ขบวนพิธีต้องหยุดชะงักลง
“ปิงเยี่ย!!!” คังซื่อตะโกนผ่านม่านของเกี้ยวที่หญิงสาวนั่งอยู่
“ฝ่าบาท” ปิงเยี่ยพูดกับตัวเองเบาๆ นางแทบไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่อยู่ข้างนอกนั่นเป็นคังซื่อจริงๆ นางคิดว่าเขาคงไม่อยากมาส่งนางแล้ว ฮ่องเต้เดินมาตรงหน้าเกี้ยวเจ้าสาวแล้วเปิดม่านออก เขาเห็นหญิงสาวอยู่ในชุดสีแดง วันนี้นางช่างดูงดงามยิ่งนัก หากแต่มีน้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาจากใบหน้างดงามนั้น ฮ่องเต้ค่อยๆ ยื่นมือเข้าไปเกลี่ยที่แก้มของหญิงสาว
“น้องสาวข้า เจ้าต้องเข้มแข็งรู้มั๊ย วันนี้ข้าจะให้เจ้าร้องไห้เป็นวันสุดท้าย” คังซื่อกล่าวกับนางอย่างอ่อนโยน พร้อมกับบอกตัวเขาเองเช่นกันว่า จะไม่หลั่งน้ำตาให้นางเห็น
“ต่อไปหากใครรังแกเจ้า หรือว่าทำให้เจ้าร้องไห้ ขอให้เจ้าจงบอกข้า ข้าจะไม่ละเว้น ไม่ว่าใครทั้งนั้น”
“ฝ่าบาทก็เหมือนกัน ทรงถนอมพระวรกายด้วยนะเพคะ” คังซื่อยิ้มรับด้วยน้ำคลอๆ
“ต่อไปไม่มีหม่อมฉันอยู่เล่นด้วยแล้ว ฝ่าบาทต้องทำงานอย่างเต็มที่ สัญญานะเพคะว่าจะเป็นกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่ให้ได้” เส่เยี่ยพูดแล้วก็ฝืนยิ้มจางๆ ให้ชายหนุ่ม คังซื่อได้ยินเช่นนั้นก็ยื่นนิ้วก้อยสัญญาให้นาง ตอนนี้เขาอยากจะกอดนางไว้ไม่ให้ไปจากเขาเหลือเกิน

เมื่อทั้งสองยืนนิ่งไปอยู่พักใหญ่ ไทเฮาก็ส่งสัญญาณให้คณะทูตเริ่มออกเดินทางได้ คังซื่อค่อยๆ ถอยออกมาจากขบวนพิธี ตัวของเขาเริ่มยืนไม่ติดอยู่กับที่ ปิงเยี่ยเองก็มองร่างของฮ่องเต้ผ่านม่านลางๆ นั้น ห่างออกไปเรื่อยๆ ยิ่งนางพยายามสะกดกั้นความรู้สึกมากเท่าไหร่ น้ำตาของนางก็ยิ่งไหลออกมามากขึ้นเท่านั้น ด้านเจ้าหยาจือเองก็ร้องไห้จนยืนแทบจะไม่อยู่ อ๋องถูจิ้นผู้เป็นสามีเข้ามาประคองร่างของนางไว้ ฮ่องเต่คังซื่อแม้ว่าจะเจ็บปวดราวหัวใจแตกสลายก็ไม่สามารถแสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาได้ ไม่มีน้ำตาไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว เขาเดินเข้าไปหาฮ๋องงถูจิ้นและฮูหยิน ทั้งสามยืนดูคณะฑูตจากไปจนลับตา...

O-yohyo พิมพ์ว่า:: :q3: เย้ เย้ เย้ มาแล้ว มาแล้ว คิดถึงเส่เยี่ย ท่านลุงชี องค์คังซื่อ มากมาย :q13:

ช่วงนี้เส่เยี่ยช่างน่าอิจฉาจังค่ะ ท่านลุงชีเอาใจเป็นพิเศษเลยนะเนี่ย

แต่องค์คังซื่อเนี่ยซี่ ช่างน่าสงสาร ปิงเยี่ยไปซะแล้ว เย้

:q5: แฮ่...ขอโทษค่ะ เก็บอาการไม่อยู่อ้ะ ก็ o-yo เชียร์เส่เยี่ยนี่หน่า

แต่คุณชายลู่เนี่ย มิบังอาจ ขอมอบให้หัวหน้าสาม "อ้อมหมิงเจิ้ง" คนเดียวเลย

อืม...คิดอีกที องค์คังซื่อ ขอยกให้องค์หญิงหลินกุเยี่ยเหนียงดูแลได้เปล่าคะ :q15:

(แบบว่าขอเพิ่มตัวละครซะเลย :q12: )

จะได้ครบ 3 คู่ชู้ชื่น โปสเตอร์นิยายเรื่องนี้ก็เปลี่ยนนิดหน่อย

รูปเส่เยี่ย ท่านลุงชี องค์คังซื่อ คุณชายลู่ น่ะแต๋มคงมีอยู่แล้ว

ขาดก็แต่รูป อ้อมหมิงเจิ้ง กะ หลินกุเยี่ยเหนียง รีบบอกให้เจ้าตัวไปถ่ายรูปด่วนเลย :q34:

อ่านแล้วชื่นใจและรู้สึกอบอุ่นมากเลยค่ะ ชอบที่ท่านลุงชีดูแลเส่เยี่ย

กำลังปวดหัว และ เหงาๆ อยู่ หายเป็นปลิดทิ้งเลย

o-yo นะยิ้มไม่หุบเลยล่ะ ขอเส่เยี่ยอ้อนท่านลุงชีต่อไปอีกหน่อยนะ :q17:

อย่าลืมตอนต่อไปนะคะ คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ยังอ่านไม่สะใจ ขออ่านอีก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ :q18:

lingu พิมพ์ว่า:: โหย...อิจฉาเส่เยี่ยมากมายเจงๆ ดูจอมยุทธ์ชีช่างเอาใจใส่ดูแลเหลือเกินอ่ะ แถมยังมองด้วยสายตาหลงไหลอีกนะเนี่ย :q17:
แล้วก็ขำกระจายกับ อ้อมหมิงเจิ้น คู่กัดคุณชายลู่ 555 หลินกุว่านะซ้อสี่ แม่นางอ้อมหมิงเยี่ยคงต้องเหน็ดเหนื่อยในอนาคตเป็นแน่ถ้าจะคู่กับคุณชายลู่ เพราะต้องรบรากับบรรดาสาวงามอีกกระตั๊กใหญ่ๆ เหอๆๆ เอาใจช่วยนะคะแม่นางอ้อมหมิงเจิ้น ส่วนคังซื่อ โฮะๆ ดีใจพร้อมกับ o-yoค่ะ ปิงเยี่ยออกเรือนไปแล้ว เย้ :q3: จะให้เพิ่มตัวละครเป็นหลินกุเยี่ยเหนียงเหรอ เขิลลลลล นะเนี่ย :q5: :q15: แค่คิดก็น้ำหมากสอแล้วค่ะ หากมีหลินกุเยี่ยเหนียง คังซื่อคงมีอันตรายอยู่ใกล้ตัว โฮะๆ ไม่ต้องบอกว่าอันตรายจากอะไรนะคะ ฮิๆ :q21:

O-yohyo พิมพ์ว่า:: น่านดิหลินกุ น่าอิจฉาเส่เยี่ยมากๆ

ก็ขนาดหญิงงามอันดับ 1 ของแผ่นดิน

ท่านชีเส้าซังยังไม่มองด้วยสายตาหลงใหลแบบนี้เลยนะ

ช่วงนี้เส่เยี่ยต้องตักตวงความสุขไว้มากๆ

เดี่ยวท่านลุงชีเข้าโหมด ทำงานเพื่อชาติบ้านเมืองเมื่อไหร่

เส่เยี่ยคงหงอยแน่เลยค่ะ เพราะงั้นต้องให้อ้อนเอาไว้เยอะๆ เลย :q3:

อ้อ ... คังซื่อบอกว่าไม่กลัวอันตรายหรอกค่ะ

แต่ว่าเล่นขู่แบบนี้ สงสัยแต๋มคงสยองแหงเลย :q5:

Andaman พิมพ์ว่า:

ก๊ากๆๆๆๆ โอ๊ยขำกระจาย พูดไม่ออก บอกไม่ถูก แต่รู้ว่าดีใจสุดๆๆ :q3:

อ้างอิงจาก :: “ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ ปกติเจ้าก็ดูมีไมตรีกับผู้หญิงดีนี่ แล้วทำไมเจ้าต้องคอยหาเรื่องหงเผาอยู่เรื่อย” ที่แท้หญิงสาวอารมณ์ร้อนคนนี้ก็คือ “อ้อมหมิงเจิ้ง” หัวหน้าสามแห่งค่ายเหลียนอิ๋น ฉายาขงเบ้งชุดแดงนั่นเอง

เรื่องมันบังเอิญจัง นอกจากเป็นซ้อสามบ้านจางแล้ว ยังเป็นหัวหน้าสามแห่งค่ายเหลียนอิ๋นด้วยรึเนี่ย อิอิ โชคสองชั้น

แล้วประโยคนี้น่ะ

“ท่านจะมาอาบด้วยกันไหมหล่ะพี่รอง” ลู่เสี่ยวฟงตะโกนตอบกลับมาอย่างกวนประสาท

ทำไมท่านไม่ถาม อ้อมหมิงเจิ้นละคะ แหม รอให้ชวนอยู่เชียว ไปชวนพี่รองทำไมเนี่ย

ขออนุญาติแปะภาพประกอบฟิคแต๋มค่ะ สุดหล่อจากบ้านจาง

The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน - Page 5 2-1

The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน - Page 5 2-1

The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน - Page 5 3-1

The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน - Page 5 1-1

JeAByee พิมพ์ว่า:: โฮะๆ..ซ้อสี่มาอัพฟิคแล้ว อ่านตอนนี้ อิจฉาเส่เยี่ยเจงๆเลยล่ะ คิดดูหัวหน้าชีเส้าซังพอได้ยินเสียงเส่เยี่ยร้องปุ๊บ รีบวิ่งมาดูเลย ผลมงผลไม้ไม่สนใจ หล่นลงพื้นเสียหายหมด :q45:

เออ...อ้อมหมิงเจิ้งคะ รักษาภาพหัวหน้าสามค่ายเหลียนอิ๋นหน่อย ต้องเป็นขงเบ้งหญิง ไม่ใช่เหรอ ถ้าลู่เสี่ยวฟงชวนไปอาบน้ำเนี่ย อ้อมหมิงเจิ้งต้องทำยังนี้นะ :q6: ม่ายช่ายตามเขาไปนะ... :q2:

lingu พิมพ์ว่า:: ท่านหัวหน้าใหญ่ ตอนมองหงเล่ย หญิงงามอันดับหนึ่งยังไม่ตาเชื่อมออกหน้าออกตาเหมือนมองเส่เยี่ยเลยค่ะ แสดงว่าศรรักนี้ปักลึกนัก น่าเป็นห่วงอาการท่านหัวหน้าใหญ่นะคะ :q2:

เห็นด้วยกะน้องเจี๊ยบยี้ค่ะ หมดกันอิมเมจของขงเบ้งชุดแดง อ้อมหมิงเจิ้ง หากได้ยินลู่เสี่ยวเฟิ่งชวนอาบน้ำ ต้องมีท่าทางเขินอาย และประทุษร้ายฝ่ายตรงข้ามด้วยความโมโหเพื่อกลบความอายค่ะ เหอะๆ (อย่าลืมนะคะ เก็บอาการหน่อยค่ะ เด๋วไก่ตื่น ฮิๆ) :q5: :q3:

Andaman พิมพ์ว่า:

JeAByee พิมพ์ว่า:: เออ...อ้อมหมิงเจิ้งคะ รักษาภาพหัวหน้าสามค่ายเหลียนอิ๋นหน่อย ต้องเป็นขงเบ้งหญิง ไม่ใช่เหรอ ถ้าลู่เสี่ยวฟงชวนไปอาบน้ำเนี่ย อ้อมหมิงเจิ้งต้องทำยังนี้นะ :q6: ม่ายช่ายตามเขาไปนะ... :q2:

อ๊ากกก ต้องปฏิเสธด้วยเหรอ

อร๊ายยย ต้องรักษาภาพพจน์ของหัวหน้าสามค่ายเหลี่ยนอิ๋นด้วยเหรอ

กรี๊ดดดดดด ต้องให้ประทุษร้ายลู่เสี่ยวฟ่งด้วยเหรอ ถ้ากล้าชวน

เฮ้ออออออ โอเคค่ะ เด๋วถ้าลู่เสี่ยวฟ่งชวน เพื่อภาพพจน์ของหัวหน้าสาม

เด๋วอ้อมหมิงเจิ้นจะตัดใจปฏิเสธค่ะ (แงๆๆๆๆๆ ) แต่แอบย่องตามไปในภายหลังได้ป่าวอ่ะ :q19:

tomtam พิมพ์ว่า:: ดีใจที่ทุกคนยังเข้ามาอ่านนะคะ จริงๆ พล๊อตนี้เขียนไว้ตั้งแต่ที่อยู่ออส แต่มันเขียนต่อไม่ออกจริงๆ เพราะแต๋มไม่ถนัดแนวรักอย่างแรง รู้จักหนังก็น้อย หนังสือก็ไม่อ่าน มุขที่ยืมจางจื้อหลินมาก็เริ่มหมด หนังใหม่ๆ ของชิแลมก็ยังไม่เข้า ครั้นจะเขียนเรื่องฮ่องเต้ก็จำไม่ได้อีก ยิ่งมาเจอคำราชาศัพท์ยิ่งไปกันใหญ่ (คราวหน้าส่งให้หลินกุแก้คำให้ก่อนได้ป่ะ )

ถ้าผู้อ่านคุ้นๆ มุข ไม่ว่าช่วงใดก็ตาม ขอให้รู้ไว้เลยว่ามันมาจากหนังของจางจื้อหลินอย่างแน่นอน คนแต่งตั้งใจจ้า เม้นมาได้เลยว่ามันให้ความรู้สึกเหมือนเรื่องอะไร อย่างตอนนั้นที่โย่บอกว่า ช่วงเส้าเฟยหลินกุและหลินชงเป็นเด็ก ให้ความรู้สึกเหมือนมังกรหยก นั่นก็ใช่เลยค่ะ เจี๊ยบบอกว่าฉากที่ชีเส้าเฟยถูกขับออกจากค่ายแม่ทัพหลินเซียง เหมือนกับฝ่ามือยูไลนั่นก็ใช่เหมือนกันค่ะ แล้วหลินกุก็บอกว่าเส่เยี่ยตาบอดเหมือนหนานชิงกับลุงเยิ่น นั่นก็แป๊ะเลยค่ะ อยากให้คนอ่านนึกตามเป็นอารมณ์นั้นไปได้เลย

แล้วถ้าเห็นตัวละครอะไรขัดแย้งกับปกติก็อย่าแปลกใจนะคะ อย่างนิสัยลู่เสี่ยวฟง แต๋มไม่ได้คิดเลยว่าตามนิยายจะฉลาดเฉลียวถึงเพียงนี้ ถึงได้เอาบทกงซุนเช่อมาเสริมไงคะ ให้คนหนึ่งเป็นบุ๋น คนหนึ่งเป็นบู้ ปรากฏว่าความจริง ทั้งกงซุนเช่อ หงเผา และเสี่ยวหงส์กลับเป็นคนที่ฉลาดด้วยกันทั้งน้าน ดังนั้นเพื่อไม่ให้บทมันซ้อนกัน จึงจำเป็นต้องเปลี่ยนบุคลิกให้ฉีกกันออกไปค่ะ

คิดว่าอ้อมคงพอใจกับบท "อ้อมหมิงเจิ้ง" นะ เพราะอ้อมต้องการให้พี่ชายมารักเยอะๆ ใช่ป่ะ แต่เป็นรักแบบ (ยัง) ไม่แสดงออกนะ 555 :q3: ตอนนี้แต๋มก็ได้จ่ายใต้โต๊ะไปแล้ว อย่าลืม MV สามเศร้า แต๋ม พี่ก๊วยเจ๋ง และเล็กเสี่ยวหงส์ตามที่ตกลงกันไว้นะจ๊ะ

ส่วนบทหลินกุเหนียง ลูกสาวท่านแม่ทัพหลินเซียง มีคู่ใจแล้วค่ะ ยังไม่บอกว่าเป็นใคร ทีแรกจะเขียนให้จบเศร้านิดๆ แต่ดูท่าแฟนๆ คงไม่ชอบ งั้นเพิ่มบท "เจี๊ยบฟางเอ๋อ" เข้าไปดีไหมค่ะ ทุกคู่จะได้ลงตัว แต่ถ้าใจแต๋มนะอยากให้จบไม่ต้องแฮปมาก มีได้ก็ต้องมีเสีย มีพบก็ต้องมีจาก "ความรัก" บางครั้งก็จำเป็นต้องเลือกเหมือนกัน

lingu พิมพ์ว่า:

tomtam พิมพ์ว่า:: ส่วนบทหลินกุเหนียง ลูกสาวท่านแม่ทัพหลินเซียง มีคู่ใจแล้วค่ะ ยังไม่บอกว่าเป็นใคร ทีแรกจะเขียนให้จบเศร้านิดๆ แต่ดูท่าแฟนๆ คงไม่ชอบ งั้นเพิ่มบท "เจี๊ยบฟางเอ๋อ" เข้าไปดีไหมค่ะ ทุกคู่จะได้ลงตัว แต่ถ้าใจแต๋มนะอยากให้จบไม่ต้องแฮปมาก มีได้ก็ต้องมีเสีย มีพบก็ต้องมีจาก "ความรัก" บางครั้งก็จำเป็นต้องเลือกเหมือนกัน

จริงด้วยแฮะ ลืมบทนี้ไปเลยอ่ะ อ๊ากกก แบบนี้หลินกุเหนียงก็อดได้หม่ำคังซีน้อยอ่ะดิ :q47: ไม่ยอมๆๆๆ อ้อมหมิงเจิ้งยังจะได้คู่คุณชายลู่เลยอ่ะ แล้วยังจะมีบท เจี๊ยบฟางเอ๋อ คู่กับพี่เจ๋งอีก อ๊ากกก ขอรีเควชหลินกุอยากหม่ำ เอ้ย อยากได้คู่กับ พี่เฟยเอ๋อได้ม๊ายยยยยย น่ารักน่ากลั่นแกล้งรังแกที่สุดเลย :q15: :q17:

Andaman พิมพ์ว่า:

กำเลย บท "อ้อมหมิงเจิ้ง" ต้องแลกกับ MV พี่ก๊วยเจ๋ง-น้องอึ้งย้ง-พี่ลูลู่ เหรอเนี่ย อ๊ากกกก อ้อมนึกว่าแต๋มลืมแล้วนะนั่น พยายามทำเงียบๆๆไม่เอ่ยถึงแล้วเชียว ยังจำได้อีกเหรอ (ความจำดีเกินไปแล้วนะ >

อ้างอิงจาก :: ตอนนี้แต๋มก็ได้จ่ายใต้โต๊ะไปแล้ว อย่าลืม MV สามเศร้า แต๋ม พี่ก๊วยเจ๋ง และเล็กเสี่ยวหงส์ตามที่ตกลงกันไว้นะจ๊ะ

แต๋ม คำที่ขีดเส้นใต้ พิมพ์ผิดป่าว ต้องเป็นน้องอึ้งย้งไม่ใช่เหรอ 555 ไม่ต้องมาเนียน รู้ทันนะ ว่าคิดอะไรอยู่

ช่วงนี้ติดเรื่องทำเวบไซต์อ่ะ เอางี้แล้วกันขอต่อรองหน่อย เด๋วรอให้ฟิคนี้ดำเนินไปถึงตอน อ้อมหมิงเจิ้งได้เข้าห้องหอกับลู่เสี่ยวฟ่งก่อน แล้วจะคลอด mv มาให้ 555 (ล้อเล่นน่ะ ขอเร่งเวบไซต์ก่อนนะ เสร็จแล้วจะทำ mv ให้แน่นอน ติด O-yo 1 MV, ติดแต๋ม 1 MV งานนี้อ้อมมีแต่ตาย กับ ตาย)

ส่วนหลินกุ เฮ๊ย หลินกุเหนียง ยังไม่มีคู่เหรอ งั้นก็ให้คู่กับพี่เหลยเจี้ยนซิ เพราะพี่เหลยเจี้ยนก็เดียวดายเหมือนกัน ตั้งแต่โดนแต๋มสลัดรักไปตั้งแต่วันก่อน พี่เหลยเจี้ยนก็ประกาศรับสมัครคนมารักษาแผลใจ

หลินกุเหนียงอย่ารอช้า รีบไปสมัครซะ พี่เหลยเจี้ยน เค้ายิ่งฮ๊อตๆอยู่นะ

lingu พิมพ์ว่า:: กริ๊ดดดดด อ้อมหมิงเจิ้ง ช่างร้ายเหลือนักนะ ไปชี้โพรงให้กระรอกแบบนั้น ขืนผู้เขียนบ้าจี้ตาม เหอๆๆๆ :q6: :q8: แค่คิดก็เสียว เอ้ยยยย ขนลุกขนพองสยองกล้าดังได้ดูจูออนก็ไม่ปาน อย่าเชียวนะแต๋ม หลินกุขอพี่เฟยเอ๋อคนนี้คนเดียวเท่าน้านนนนนนน :q17: :q13:

ตาเหลยเจี้ยนขอเพิ่มบทมาเป็นคู่แข่งคุณชายลูลู่ก็ด้ายยยย แบบให้อ้อมหมิงเจิ้นประชดรักคุณชายลู่ ไปควงพี่เหลยอะไรเงี้ย โฮะๆ :q3:

Timmy พิมพ์ว่า:: คือว่าๆ คนอื่นๆเหมือนจะมีคู่กันหมดแล้ว แล้วองครักษ์เหอมีคู่รึเปล่าค่ะ

ถ้ายังไม่มี แบบคือว่า..ว่า..ขอจองได้รึเปล่าค่ะ :q9:

อ่านตอนนี้อิจฉาเส่เยี่ยเหมือนกันค่ะ เมื่อไหร่จะรู้ความจริงค่ะว่าท่านลุงชีนั้น

ยังหนุ่มอยู่ หาใช่ท่านลุงอย่างที่เข้าใจ ถึงจะยังตาบอดอยู่ก็น่าจะรู้นิดๆนะ

แล้วก็สงสารองค์คังซื่อกับปิงเยี่ย ต้องเสียสละความสุขส่วนตัวเพื่อส่วนรวม

JeAByee พิมพ์ว่า:: 555..ขำทับทิมอ่ะ เออ..เออ..ขอจององครักษ์เหอได้มั้ยค่ะ เหอๆ... :q5:

แต๋มจะเพิ่ม บทเจี๊ยบฟางเอ๋อเหรอ ดีนะมีคำว่าฟางเพิ่มมา ไม่ใช่ บทเจี๊ยบเอ๋อ..ค่อยยังชั่วหน่อย ว่าแต่ในเรื่องนี้มีบทพี่เจ๋งด้วยเหรอ ทำไมอ่านไม่เห็นเจอเลย

Timmy พิมพ์ว่า:: ขอนิดนึงนะจางเจี๊ยบ แบบว่าสงสารองครักษ์เหอ หากจะไร้คู่ มันเหงาหัวใจนะ :q13:

O-yohyo พิมพ์ว่า:: จำไม่ได้เหมือนกันค่ะ ว่ามีพี่เจ๋ง จำได้แต่คิชูกี

แต่องครักษ์เหอน่ะ จำได้ว่าออกมาแสดงด้วย

เพราะงั้นแต๋มอย่าทิ้งฟิคไปนานนะคะ รีบมาอัพเดทด่วน :q15:

lingu พิมพ์ว่า:: ตัวละครพี่ก๋วยเจ๋งในเรื่องนี้ แต๋มยังไม่ได้สร้างขึ้นค่ะน้องเจี๊ยบ แต่ไม่มีไม่เป็นไร ให้แม่นางเจี๊ยบฟางยี้คู่กับนักพรตคิวชูกีไปก่อนแก้ขัดก็ได้ค่ะ ยังไงก็มาจากเรื่องเดียวกัน พอกล้อมแกล้มได้นะคะ ฮิๆ :q3: :q5:

JeAByee พิมพ์ว่า:: ไม่เป็นไรค่ะพี่หลินกุ ถ้าตัวละครพี่เจ๋งไม่มี เจี๊ยบฟางเอ๋อขอไร้คู่ละกันนะ ไม่อาจรักใครได้อีก :q11:

tomtam พิมพ์ว่า:: อ้าวซ้อๆ เข้ามาโพสข้อความพวกนี้กันเมื่อไหร่เนี้ย ทำไมแต๋มไม่เห็น อ่านแล้วขำกร๊ากกกเลย อ้อมกับหลินกุก็แย่งเหลยเจี้ยนกันใหญ่เลย ส่วนเจี๊ยบก็อยากคู่กับท่านนักพรตคูชู่กี่ ไม่กลัวพี่เจ๋งเสียใจเหรอจ๊ะ :q3:

อืมเฮียเหอเหรออยากมีคู่หรือคะได้ๆ เด๋ยวจัดให้ ตอนนี้ขอไปหามุขก่อนนะคะ คนเขียนแป๊กค่ะ ไว้ดูนางพญาผมขาวจบคงจะได้ไอเดียเพิ่ม

เจี๊ยบไม่คู่กะพี่เจ๋งได้ป่ะ เพราะเขียนให้มีจางจื้อหลินเยอะกว่านี้ไม่ไหวแล้วอ่ะ คิดดูมันกี่คนกันแล้วเนี้ย :q25:

JeAByee พิมพ์ว่า:: ไม่เป็นไรพี่แต๋ม บทจางจื้อหลินก็เยอะจริงๆแบบที่พี่ว่านั่นแหละ งั้นเจี๊ยบขอไปอยู่ใกล้คังซื่อได้มั้ยอ่ะ แบบเป็นเพื่อนเล่น เป็นที่รึกษาอะไรก็ได้แต่ไม่ต้องคู่กันหรอก คือชอบเรื่องราวเกี่ยวกับราชวงศ์ชิงอ่ะ เลยอยากมีส่วนร่วม :q21:

tomtam พิมพ์ว่า:: ไม่อยากจะบอกความลับเลย แต่เจี๊ยบได้สมใจแน่ๆ แต๋มก็คิดไว้แบบนั้นนั่นแหละ ลองขอเจี๊ยบดูก่อน ตอนนี้ไฟเขียวโล๊ดดดด อ้อมกับหลินกุไม่ต้องน้อยใจ หลินกุได้คู่กะพี่เหลยเจี้ยนแน่ๆ ส่วนอ้อมก็คู่กะพี่หลินชง จะได้เป็นพี่สะใภ้หลินกุไง :q3:

lingu พิมพ์ว่า:: อ๊ากกก ไม่ยอมๆๆๆๆๆ :q6: :q8: แต๋มอย่าทำงั้นน้า หลินกุยกพี่เหลยให้อ้อมหมิงเจิ้งก็ได้ ถ้าไม่ได้คู่พี่เฟยเอ๋อ ก็ขออยู่เป็นโสดดีก่า อย่าเอาจูออน เอ้ย พี่เหลยเจี้ยนมาตามหลอกหลอนหลินกุเลย เด๋วนอนม่ายหลับ จะพังสะพานปิ๋นเข้าไปฉุดเจ้าของสะพานแล้วจะหาว่าสวยไม่เตือนเด้อ เอิ๊กกกก :q15:

Andaman พิมพ์ว่า:: ประกาศๆๆๆ ( เนี่ยอ่ะ มุขแมรๆ อิอิ)

อ้อมขอประกาศว่า ถ้าไม่ได้ลงเอยกับพี่ลูลู่ หรือพี่ลู่เสี่ยวฟ่งแล้วล่ะก็ อ้อมจะไม่ยอมลงเอยกับใครเด็ดขาด หากใครบังคับขู่เข็ญ อ้อมจะไปผูกคอตายใต้ต้นถัวงอก ตามอ้อมเซี๊ยะไปเลย ฮือๆๆ

ps นี่ในฟิค หรือว่า สงครามแย่งชายในดวงใจล่ะเนี่ย

tomtam พิมพ์ว่า:: วันนี้ได้ดูคังซีไป 10 ตอนแล้วก็อินจัด ไปนั่งคุ้ยประวัติศาสตร์จีนมาอ่านอย่างเมามัน ตอนที่แต่งฟิคนี้ทีแรกก็จำไม่ได้เลยว่าเรื่องราวในฮ่องเต้บัลลังก์เลือดเป็นอย่างไรบ้าง จำได้แค่ว่าใครดี ใครชั่ว แต่พอมาดูหนังอีกรอบหนึ่ง ก็รู้สึกว่าเอ...ทำไมมุขนี้มันคุ้นๆ ฟระ แฮะๆ ที่แท้เรื่องที่ตัวเองแต่งก็เอามาจากในหนังทั้งนั้นเลยนั่นแหละ

จากที่ดูในหนังจางจื้อหลินรับบทคังซีตั้งแต่ช่วง 13 ถึงประมาณ 20 ปี (กระชากวัยสุดๆ) แม้พวกเราจะว่าเก่ง หล่อ เท่ห์ น่ารักแล้ว แต่ก็ยังไม่มีอำนาจที่แท้จริง เนื่องจากถูกอ้าวไป้กดมาตลอด พระประวัติหลังจากนั้น ทรงพระปรีชาสามารถแบบสุดๆ เท่ห์มากๆ เป็นฮ่องเต้ที่ทรงพระเพอร์เฟ๊คที่สุดในราชวงศ์ ไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสีย ปราบกบฏ ออกรบด้วยองค์เอง ชนะพระเจ้าซาร์ของรัสเซีย มีความยุติธรรม เข้าประชุมทุกวัน เยี่ยมเยียนราษฏร จนเป็นที่รักและได้รับการแต่งตั้งให้เป็น "มหาราช" ที่สำคัญคือทรงใฝ่การเรียนรู้ในทุกศาสตร์ โดยมีพระปนิพานแน่วแน่ว่าจะเป็น "พระเจ้าแผ่นดินที่ดีให้ได้" ทรงครองราชย์ยาวนานถึง 61 ปี

หลังจากที่ได้ศึกษาประวัติศาสตร์แล้ว ก็มีความรู้สึกตกหลุมรักฮ่องเต้องค์นี้ (อีกแล้ว คิดว่านี่รอบที่สามแล้วนะ) และรู้สึกว่าช่างเป็นเกียรติของพี่ชายเหลือเกินที่ได้รับบทเป็นฮ่องเต้คังซี พี่ชายจะรู้สึกปลื้มบ้างไหมเนี้ย

เอารูปคังซีอีกคนมาฝากค่ะ หลายคนเคยบอกว่าจางจื้อหลินมีส่วนคล้ายหลิวเต๋อเหอ ดูกันเอาเองละกันนะคะว่าคล้ายไหม

อันนี้เรื่องกองทัพ 8 ธงที่โย่เคยสงสัยว่ามีอะไรบ้าง ในฮ่องเต้บัลลังก์เลือดจะกล่าวถึงแค่ 4 กองทัพเท่านั้น คือ ธงเหลืองคู่ (ของอ้าวไป้) ธงเหลืองล้วน (เยี่ยปี้หลง) ธงขาว (ซูเคอซาฮา) และธงแดง (ซุนหนี่) ที่ไม่ได้กล่าวถึงก็คือกองทัพธงดำนั่นเอง

Andaman พิมพ์ว่า:: แต๋มไม่ได้ปลื้มคนเดียวหรอก อ้อมก็ปลื้มฮ่องเต้คังซีเหมือนกัน (นอกจากปลื้มจางจื้อหลินที่แสดงเป็นคังซี) เพราะเป็นฮ่องเต้ที่มีพระปรีชาสามารถมากๆๆ เรียกได้ว่าฮ่องเต้ในประวัติศาสตร์จีนที่เก่งๆ ประชาชนนับถือ (ในคุณงามความดี) ก็จะมีฮ่องเต้คังซีเนี่ยแหละ หนึ่งในนั้น

ถ้าดูจากหนังเรื่องนี้จะเป็นช่วงที่คังซีขึ้นครองราชย์ ยังไม่มีอำนาจในมือ แต่ว่าพระปรีชาสามารถของพระองค์ที่เลื่องลือ จะหลังจากกำจัดอ้าวป้ายได้แล้ว จริงๆอยากให้หนังเรื่องนี้ฉายต่อนะ ไม่ใช่ว่าอ้ายป้ายตาย ก็จบ

คังซีที่แสดงโดยหลิวเต๋อหัว อ้อมเคยดูจ้า อ่อ ในยุคของคังซียังมีบุคคลที่โด่งดังอีกหนึ่งคนตามประวัติศาสตร์คือ อุ้ยเสี่ยวป้อ (ซึ่งในเรื่องก็มีนะ ที่เป็นขันทีรับใช้ใกล้ชิด คังซีจะเรียกว่า เสี่ยวกุ้ยจื่อ)

อุ้ยเสี่ยวป้อก็เป็นคนที่มีอยู่จริงตามประวัติศาสตร์ แต่ไม่ได้เป็นขันทีจริงๆ (ไม่ได้ถูกตอน) ไม่มีความรู้ อ่านหนังสือไม่ได้ เขียนหนังสือไม่เป็น แต่ได้ดีเพราะเป็นเพื่อนของคังซี และมีเมียเยอะมาก เพราะเจ้าชู้ และเมียคนหนึ่งของอุ้ยเสีย่วป้อคือ องค์หญิงเจี้ยนหนิง (ไม่แน่ใจชื่อ) ซึ่งเป็นน้องสาวคนละแม่ กับคังซี อุ้ยเสี่ยวป้อจะได้ชื่อว่า เป็นคนฉลาด มีไหวพริบ เอาตัวรอดเก่ง ได้ดีเพราะลิ้น (คือใช้ปากสร้างผลงาน)

tomtam พิมพ์ว่า:: อึยยย ตามที่แต๋มรู้อุ๊ยเสี่ยวป้อนี่เป็นตัวละครที่กิมย้งสร้างขึ้น (เหมือนกับพี่ก๊วยเจ๋ง) ไม่ใช่เหรอคะจางอ้อม แต่เสี่ยวกุ๊ยจื่อที่เป็นขันทีคนสนิทของคังซีคนนี้มีจริงแน่นอน ท่านกิมย้งน่าจะได้ไอเดียการแต่งอุ๊ยเสี่ยวป้อมาจากเสี่ยวกุ๊ยจื่อรึเปล่า รู้สึกว่าชื่อจริงที่ออกเสียงเป็นภาษาจีนกลางของ อุ๊ยเสี่ยวป้อจะเป็นคนแซ่ "ลู่" กร๊ากกกก คนแซ่ลู่นี่มักจะฉลาด เจ้าเล่ห์ เจ้าชู้ ลามก และมีเสน่ห์ทุกคนเลยรึเปล่านะ

Andaman พิมพ์ว่า:: ใช่ แต๋ม เป็นบทประพันธ์ที่เอามาแต่งเพิ่มเติม แต่เคยอ่านเจอว่า คนๆนี้มีอยู่จริงๆ ตามประวัติศาสตร์ แต่อาจจะไม่ได้ชื่อว่า อุ๊ยเสี่ยวป้อนะ ก็เลยมีการหยิบเรื่องราวมาแต่งเป็นนิยาย

เคยอ่านเจอว่า สาเหตุที่ราชวงค์จีนล่มสลาย สาเหตุเพราะว่าสมัยก่อนแค่คนที่ไม่มีความรู้ (ยกตัวอย่าง เช่น อุ้ยเสี่ยวป้อ) ก็สามารถดำรงตำแหน่งถึงขั้นเจ้าพระยาได้ ทำให้ในราชสำนักเต็มไปด้วยบุคคลที่ไร้สามารถ ที่จะช่วยฮ่องแต้บริหารบ้านเมือง ภาระทุกอย่างจึงตกอยู่ที่ฮ่องแต่เพียงคนเดียว ถ้าฮ่องแต้ไม่เก่ง ก็จบ

ps เวน ขนาดมาบ้านจางใหญ่ ยังมิวายยยย ขึ้นหน้าหม่ายยย ไม่ต้อง quote อะไรใช่ป่ะ >

JeAByee พิมพ์ว่า:: อ้าว นึกว่าพี่แต๋มมาอัพตอนใหม่ซะอีก กลายเป็นมาคุยกันเรื่องราชวงศ์ชิงของจีน ราชวงศ์ของจีนเนี่ย เจี๊ยบชอบและสนใจราชวงศ์นี้ที่สุดเลย อาจเป็นเพราะหยิบเอาเรื่องราวมาทำเป็นหนังบ่อย และค่อนข้างอิงประวัติศาสตร์มาก ถ้าเป็นราชวงศ์อื่นมักจะแค่สอดแทรกตามเนื้อหาของหนังนิดหน่อย ทำให้เวลานึกถึงเนี่ยไม่ค่อยปะติดปะต่อเรื่องราวเท่าไร

เจี๊ยบก็ชอบองค์คังซีที่สุดเหมือนพี่อ้อมกะพี่แต๋มเหมือนกัน บอกตรงๆว่าชอบมาจากเรื่องฮ่องเต้บัลลังก์เลือดนี่แหละ เท่าที่เจี๊ยบเคยอ่านเจอหรือดูมาเค้าบอกว่าฮ่องเต้องค์นี้เหมือนมาจากสวรรค์จริงๆ เพราะสามารถรอดมาได้จากโรคฝีดาษที่สมัยก่อนถ้าเป็นแล้วต้องตายแน่ แต่องค์นี้รอดมาได้

อีกองค์ที่เจี๊ยบสนใจคือองค์ปูยี เมื่อไม่นานมานี้เจี๊ยบเพิ่งดูหนังเรื่อง The Last Emporer ไป รู้สึกสงสารเค้ามาก ตอนที่โดนทหารยึดอำนาจ แล้วจับเข้าคุก คือเค้าทำอะไรไม่เป็นเลย ต้องให้คนสนิทที่ติดคุกด้วยกันทำให้ตลอด หลังๆผู้คุมไม่ชอบใจเลยแยกเค้ากะคนสนิทออกจากกัน

เรื่องอุ้ยเสี่ยวป้อ คงเหมือนที่พี่อ้อมว่า เค้าคงมีตัวตนอยู่จริง อาจเป็นคนสนิทของคังซี แต่ไม่ได้เป็นขันที แล้วก็ไม่ได้ชื่ออุ้ยเสี่วป้อ คืออาจเอาสองคนนี้ คือเสี่ยวกุ้ยจืออีกคนมารวมกัน อีกคนหนึ่งที่น่าจะมีอยู่จริง(รึป่าว พี่แต๋มกะพี่อ้อมเคยอ่านเจอมั้ย)คือ องค์หญิงปิงเยี่ย เพราะเจี๊ยบเคยดูเรื่องจักรพรรดิคังซีที่กำลังฉายช่องสามตอนตีสองครึ่งแว้บๆ มีตัวละครตัวนี้ด้วย แล้วก็แต่งงานไปกับเกิ่งจี้จงด้วย ในเรื่องนี้คังซี ปิงเยี่ย และจี้จงเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กค่ะ ในเรื่องนี้นะ จี้จงมาคุกเข่าขอปิงเยี่ยกับคังซีเลยทีเดียว คังซีโมโหมาก กระชากคอเสื้อเลย แต่จี้จงก็ยืนยันคำเดิม แววตานี่ดุดันกันสุดๆ เรื่องนี้น่าดูมาก เดี๋ยวรออกแผ่นก่อนจะหามาดู

O-yohyo พิมพ์ว่า:: ผ่าง ประกาศ ทุกคนโปรดทราบ

เนื่องด้วย คณะกรรมการพิเศษประจำบ้านอาเส่

ได้เล็งเห็นแล้วว่า ซ้อจางอ้อม ณ บ้านจาง เป็นผู้มีฝีมือและฝีเท้าเป็นเยี่ยม

สามารถวิ่งฝ่าคู่แข่งมายังแดนหน้าได้อย่างรวดเร็ว

มีมือที่เหนียวดั่งกาวตราช้าง ยึดลูกไว้ได้เหนียวแน่น

และยิงลูกเข้าประตูได้ไม่พลาดเป้า ทำแฮคทริกติดต่อกันหลายครั้ง

แม้เมื่อมาแข่งในต่างแดน อย่างหมู่บ้านแฟนฟิคชั่น

ก็ยังสามารถคงฝีมือไว้ได้อย่างเก่งกาจ

ทางคณะกรรมการ จึงมีมติ มอบรางวัลให้ซ้อจางอ้อม

เพื่อเป็นเกียรติ แก่บ้านจาง สืบไป

ขอเชิญ ซ้อจางอ้อมขึ้นรับรางวัลค่ะ -- >

---------------------

อิอิ ... นอกเรื่องพอแระ มาที่สาระบ้าง

เรื่องอุ้ยเสี่ยวป้อ คิดว่าก็คนเดียวกับ เสี่ยวกุ้ยจื่อ เนี่ยแหล่ะค่ะ

ท่านกิมย้งคงดึงมาจากประวัติศาสตร์ แต่จะชื่ออุ้ยเสี่ยวป้อหรือไม่นั้นไม่แน่ใจ

รู้แต่พวกชื่อของขันที ที่เรียกๆ กันจะเป็นชื่อแต่งตั้งนะ

ทุกคนเค้าก็จะมีชื่อแซ่จริงๆ ก่อนเป็นขันที แต่พอเป็นแล้วก็จะใช้ชื่อที่ทางวังตั้งให้

อย่าง เสียวกุ้ยจื่อ เสี่ยวเยี่ยนจื่อ เสี่ยวตงจื่อ สังเกตป่ะ จะต่างกันแค่ตรงกลาง

อันนี้เดาเอานะ ต้องรอผู้รู้ประวัติศาสตร์จริงๆ มายืนยันอีกที

ตัวละครอีกตัว ในเรื่องอุ้ยเสี่ยวป้อ ที่กิมย้งดึงมาจากประวัติศาสตร์

ก็แม่ชีแขนด้วน ที่เป็นอาจารย์ของอุ้ยเสี่ยวป้อไงคะ

เค้าว่ากันว่า เป็นองค์หญิงฉางผิง องค์หญิงองค์สุดท้ายของราชวงศ์หมิง

เรื่องธง แต๋มเก่งจังหารูปมาได้ ส่วนใหญ่ที่ฮิตๆ ได้ยินบ่อยๆ

ก็ธงเหลือง ธงขาว แล้วก็ธงแดง ค่ะ

เรื่องจักรพรรดิ์ปูยี ก็น่าสงสารนะ ถูกเลี้ยงดูให้ทำอะไรไม่เป็นเลย

ฮ่องเต้เนี่ย ต้องรอบรู้ทุกด้านจริงๆ เนอะ

องค์คังซีนอกจากจะปกครองเป็นเยี่ยมแล้ว ด้านศิลปะก็เก่งด้วยเนอะ

ละครยุคราชวงศ์ชิง นำมาสร้างละครบ่อยที่สุดจริงๆ ด้วยค่ะ

แต่ o-yo กลับชอบดูราชวงศ์ฮั่น หรือ จิ๋น เพราะว่าให้ความรู้สึก

เหมือนเราเข้าสู่โลกอดีตสัมผัสความเป็นจีนจริงๆ

ราชวงศ์ชิง วัฒนธรรมตะวันตกเข้ามาค่อนข้างเยอะแล้ว

แต่ที่ชอบจะเป็นยุคต้นราชวงศ์ชิง ถ้ายุคปลายเนี่ย ดูออกแนวบู๊เกินไปค่ะ

อีกอย่างที่สงสัยก็คือ ในละครที่เป็นราชวงศ์ชิง

ทำไมบางเรื่องผู้ชายโกนหัวครึ่งนึง บางเรื่องก็ไม่โกน ไว้เปียเฉยๆ

tomtam พิมพ์ว่า:: รูปธงยังมีอีกนะคะถ้าจะเอาอีก แต่เว๊บนี้ชัดสุดและมีชื่อกำกับไว้ด้วย เรื่องโกนหัวง่ายมากค่ะ ถ้าเป็นจีนกับไต้หวันหากทำหนังเกี่ยวกับราชวงศ์ชิงแล้ว จะทำวิกหรือโกนหัวครึ่งหนึ่งอย่างแน่นอนเพื่อความสมจริง (เหมือนเรื่องที่พี่ชายเล่นกับซ้อใหญ่) แต่ถ้าเป็นหนังของทางฝั่ง tvb ฮ่องกง ก็อย่างที่รู้ๆ กันว่าไม่ค่อยจะลงทุน จะแค่ใส่วิกผมเปียยาวธรรมดา พวกฉากหลังประตูหรือพระอาทิตย์ก็มักจะทำจากกระดาษค่ะ ฮ่าๆๆ

เมื่อก่อนแต๋มก็ไม่ชอบหนังแมนจูค่ะ (พูดอย่างกับตอนนี้ดู) ดูแล้วไม่สนุก พระเอกก็มักจะไม่หล่อ (เพราะหัวโล้นครึ่งนึ่ง) การต่อสู้ก็เป็นแบบหมัดมวยผสมตะวันตก วรยุทธต่างๆ ก็ไม่เร้าใจเหมือนสมัยราชวงศ์ฮั่นที่พิศดารและเหนือจินตนาการมากกว่า แต่พอมาดูคังซีและอ่านประวัติก็เริ่มอินค่ะ สงสารปูยีเหมือนกัน ถ้านับดูแล้วเขาก็เป็นลูกหลานของฮ่องเต้คังซีคนนึง แต่ต้องมาจบชีวิตลงอย่างน่าสงสาร ส่วนยุคทองคัง-เฉียน (คังซี หย่งเจิ้น และเฉียนหลง) น่าจะเป็นยุคที่สนุกที่สุดในราชวงศ์ชิง เนื่องจากกษัตริ์ทั้งสามทรงพระปรีชาสามารถ เป็นทั้งนักรบและนักรัก ปฏิบัติราชกิจได้อย่างมีอุดมการณ์ ไม่หลงลาบ น้ำตก ส้มตำ เอ๊ยยยย ลาภ ยศ สรรเสริญ แต๋มชอบปริพาณของคังซีมากๆ พระองค์ทรงรักการอ่านและศึกษาตลอดชีวิต เมื่อถามพระองค์ว่าจริงๆ แล้วพระองค์ชอบศาสตร์ใด พระองค์ตอบว่า "เราศึกษาศาสตร์ที่จะเป็นฮ่องเต้ที่ดี" โอวจ๊อซ มันยอดมาก ส่วนใหญ่คนที่มีอำนาจมักจะหลงใหลในลาภยศ เห็นแก่ตัว แต่คังซีทรงเห็นแก่ประชาและความเป็นปึกแผ่นของฮั่นกับแมนจู ไอเลิฟยู...

ส่วนหยงเจิ้นยังไม่เคยดูหนังเกี่ยวกับพระองค์ (เพราะจางจื้อหลินไม่เคยเล่น) ได้ยินมาว่าเลวใช้ได้ แต่ก็ปกครองบ้านเมืองได้ดี สานต่อเจตนารมย์ของคังซีสำเร็จ มาถึงเฉียนหลง คนนี้จริงๆ ไม่ชอบนะ หมั่นไส้ เพราะจะแอบดังกว่าคังซีนิดหน่อย แต่พอรู้ว่าเป็นหลานรักของคังซี ก็นะ ให้อภัย ที่สำคัญคือเฉียนหลงรักปู่ของตัวเองมาก ปกครองบ้านเมืองโดยยึดเอาคังซีเป็นแบบอย่าง ยกย่องคังซีตลอดชีวิต และเมื่อพระองค์ครองราชย์ครบ 61 ปีก็สละราชสมบัติ สาเหตุเพราะไม่อยากเกินหน้าเกินตาปู่ของตัวเอง โห..คิดดูว่ารักคังซีมากขนาดไหน จุดนี้ก็เลยให้อภัยเฉียนหลงค่ะ (ว่าไปน่าน)

ตอนนี้เริ่มมีแรงบันดาลใจเขียนฟิคแล้ว รอกันแป๊บนะคะ เห็นในหนังไม่ใช้คำราชาศัพท์เลย เดี๋ยวเราเอาบ้างดีกว่า ไม่เห็นต้องไปใส่ให้มันยุ่งยากเลยเนอะ

หม่อมฉันรักฝ่าบาทอ่ะ ฝ่าบาทน่าร๊ากกกกกกกกกกกก

ยังไม่ได้แต่งเลยอ้อมจะรีบไปถึงไหน เอะอะอะไรก็จะเข้าหอเลยเหรอ

Andaman พิมพ์ว่า:: อ๊ากกกกก O-yo อ่ะ แซวอยู่ด๊ายยยย มันเขินนะเนี่ย อิอิ แต่ถึงจะเขินยังไง รางวัลที่ให้มา ขอรับไว้ด้วยนะคะ เหมาะกับอ้อมมากที่สุด

แต๋ม อ้อมเฝ้ากะทู้นี้มาทั้งวันแล้วนะ ไม่ได้จะทวง แต่อยากจะบอกว่า อ้อมหมิงเจิ้น อยากจะเข้าหอกับพี่ลูลู่จะแย่แล้วนะ รีบๆเขียนหน่อยซิ อ๊ากกก เขินนน (นี่ขนาดเขินนะเนี่ย)

คิดถึงพี่ลู่จะแย่แล้ว คิดถึงรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ สายตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม วาจาคารมคมคาย ใบหน้าหล่อเหลา เปิดฉากตอนต่อไป ขอเข้าหอก่อนเลยได้ป่ะ ส่วนเรื่องจีบเจิบอะไรเนี่ย ค่อยไปจีบตอนหลังก็ได้ อ้อมไม่ถือ 555

O-yohyo พิมพ์ว่า:: แต๋ม .... ละครทีวีบี ฮ่องกง ภาพจะถ่ายมุมแคบค่ะ

เห็นหน้านักแสดงแบบแจ่มแจ๋ว เห็นสิวฝ้าทุกเม็ด

เพราะว่าถ่ายมุมกว้างไม่ได้ ก็ถ่ายในตึกทั้งนั้นนี่หน่า :q5:

แต่ว่าของฮ่องกงเอง ก็มีเรื่องที่โกนหัวจริง กับไม่โกนหัวจริง

อย่างอุ้ยเสี่ยวป้อ ก็โกนหัวจริงๆ หรือในศึกรักฯ ก็โกนจริงๆ

บางเรื่องก็ไม่โกน ที่ o-yo ว่าเนี่ย คือดูของฮ่องกงล้วนๆ

อย่างบางเรื่องก็ใส่วิกหัวล้านครึ่งหัว ไม่เห็นจำเป็นต้องใส่เลย

ในเมื่อบางเรื่อง เค้าก็ไม่ได้โกน คิดว่าน่าจะมีการแบ่งยุคค่ะ

แต่งฟิค ไม่ต้องใช้ราชาศัพท์ก็ได้ค่ะ จะได้แต่งคล่องไหลลื่น

แม่นางอ้อมหมิงเจิ้น ... ท่านช่างตรงไปตรงมาเปิดเผยยิ่งนัก

ขออวยพรให้คนเขียนเห็นใจท่าน ได้เข้าหอกะคุณชายลู่ในเร็ววันนะคะ

» Series : Who's the Hero