The Swordsman of Devil

“นี่พ่อหนุ่มจำไว้นะ ช่วงอายุครรภ์สามเดือนแรกต้องระวังไว้ให้มาก และยิ่งท้องแรกด้วยยิ่งต้องดูแลอย่างดี ถ้าหลีกเลี่ยงที่จะเดินทางไกลได้ก็ควรเลี่ยง เพราะเท่าที่ข้าตรวจดูแม่หนูคนนี้ร่างกายอ่อนแอมาก ครรภ์ไม่ค่อยจะแข็งแรงเท่าไหร่ ถ้าเกิดร่างกายแม่รับไม่ไหว ลูกก็จะไม่รอด เข้าใจไหม” ท่านหมอคนนั้นยื่นห่อยาบำรุงให้ท่านน้า สำหรับต้มให้อี้เซียงดื่ม “แล้วเมียของเจ้าเคยมีอาการตกเลือดบ้างไหม” คำถามนี้ลี่หูถึงขนาดส่ายหน้า
“เมียเจ้าท้องกี่เดือนแล้วล่ะ” ท่านน้าถามบ้าง เขาก็ยังส่ายหน้า แล้วก็เหมือนทำหน้านึกมาได้
“คงจะสองเดือนได้มั้งครับ”
“มั้งได้ยังไง เอาให้แน่” ท่านน้าต่อว่า ทำให้ลี่หูต้องใช้ความคิดทบทวนอีกครั้ง
“เอ่อ..สองเดือนกว่าแล้วครับ แต่ข้าก็ไม่รู้ว่านางเคยตกเลือดรึเปล่า” ลี่หูตอบเหมือนลังเลในเรื่องของเวลาเล็กน้อยแล้วจึงเดินไปถามท่านหมออย่างใคร่รู้ “แล้วถ้านางตกเลือดจะมีอันตรายถึงลูกของข้าหรอครับ”
“ใช่..เพราะมันเป็นสัญญาณบอกว่านางมีโอกาสที่จะแท้งลูกได้นะสิ ข้าตรวจดูแล้วสุขภาพของนางมิสู้จะดีเลย ถ้านางมีอาการตกเลือด เจ้าต้องรีบไปบอกข้ารู้ไหม” ท่านหมอย้ำกับลี่หูและบอกให้เขาต้องดูแลอี้เซียงอย่างไรบ้าง ซึ่งเขาก็พยักหน้ารับคำทุกอย่างโดยมีท่านน้าคอยจดจำเพื่อจะช่วยเหลือ หลังจากตรวจอาการให้อี้เซียงและจัดยาไว้ให้นางแล้ว ท่านน้าคนนั้นก็ให้ท่านหมอช่วยตรวจอาการของลี่หูบ้าง ซึ่งในตอนแรกเขาก็ปฏิเสธและบอกว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรเพียงบาดเจ็บนิดหน่อยเท่านั้น แต่ท่านน้าไม่ยอม สุดท้ายลี่หูก็เลยต้องตามใจให้ท่านหมอตรวจอาการและช่วยทำแผลให้ หลังจากนั้นก็จัดยาไว้ให้ลี่หูอีกหนึ่งชุดก่อนจะขอตัวกลับโดยมีท่านน้าเดินออกไปส่ง ลี่หูนั่งเฝ้าอี้เซียงได้สักพัก ท่านน้าคนนั้นก็เดินกลับเข้ามาพร้อมเสื้อผ้าชายหญิงอย่างละชุดเพื่อจะให้ลี่หูกับอี้เซียงได้เปลี่ยน
“พ่อหนุ่มคงไม่รังเกียจนะ นี่เป็นชุดของลูกชายกับลูกสาวของข้าเอง เอาไปใส่เถอะ ส่วนชุดที่เจ้ากับเมียใส่เดี๋ยวข้าจะช่วยไปซักให้” ท่านน้าใจดียื่นชุดเก่าแต่ซักจนสะอาดให้ลี่หู ชายหนุ่มยิ้มรับและเอ่ยขอบคุณกับท่านน้า ท่านน้าให้เสื้อผ้าแล้วก็จะออกไปเตรียมอาหารให้ลี่หูข้างนอก แต่ทว่าลี่หูกลับเรียกรั้งท่านน้าไว้ก่อน
“ไม่ทราบว่าท่านน้าชื่ออะไรครับ ข้าชื่อ..อาลี่ ส่วนเมียของข้าชื่ออาอี้” ลี่หูแม้จะเริ่มไว้ใจผู้อาวุโสท่าทางใจดี แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะบอกชื่อแซ่ที่แท้จริง
“เจ้าเรียกข้าว่าน้าเถาแล้วกัน”
“ท่านน้าเถา คือถ้าข้าอยากจะรบกวนท่านน้าให้ช่วยข้า..เอ่อ..เปลี่ยนเสื้อผ้าให้อาอี้ได้ไหมครับ” ชายหนุ่มรุ่นลูกหน้าแดงขึ้นมาง่ายๆเมื่อหันไปมองหญิงสาวที่ยังไม่รู้สึกตัว ท่านน้าเถาทำหน้าสงสัย สามีเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ภรรยาก็ไม่เห็นเป็นไร เหตุใดชายหนุ่มถึงต้องอายหน้าแดง
“นี่ถึงขนาดมีลูกด้วยกันแล้วนะ เจ้ายังอายอีกหรอ” ท่านน้าเถาพูดล้อ ลี่หูก็ยิ่งหน้าแดงมากขึ้น “เอาเถอะๆ ข้าจะช่วยเช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ก็ได้ ส่วนเจ้าก็ไปจัดการตัวเองซะ เดี๋ยวเสร็จแล้วข้าจะทำของอร่อยให้กิน” ท่านน้าเถาเดินเข้าไปดันหลังลี่หูให้ออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างนอก จนผ่านไปสักพักท่านน้าก็ไปตามลี่หูให้กลับมาเฝ้าอี้เซียง ส่วนตัวท่านก็ไปเตรียมอาหารให้ลี่หู แต่กว่าจะกลับมาอีกครั้ง ท่านน้าเถาก็ยิ้มน้อยๆแล้วจึงเดินไปหยิบผ้าห่มมาคุมร่างให้ลี่หู ซึ่งบัดนี้เขาฟุบหน้าลงและหลับสนิทอยู่ที่ข้างเตียง โดยที่มือของเขายังกุมมือของอี้เซียงไว้ตลอดเวลา
เช้าวันรุ่งขึ้น..ท่านน้าเถาเตรียมอาหารเช้ามาให้ลี่หูถึงห้อง จึงได้เห็นชายหนุ่มที่ตื่นขึ้นมาแล้วยังคงเฝ้าอี้เซียงด้วยความเป็นห่วง ท่านน้าเถาบอกให้ลี่หูไปกินข้าวเช้าแต่เขาก็ยังไม่ยอมกินจนต้องมีการบังคับกันเล็กน้อย ซึ่งลี่หูก็เชื่อฟังท่านน้าเถาประดุจท่านน้าผู้นี้เป็นเหมือนญาติสนิทของเขาคนหนึ่ง ระหว่างที่นั่งกินข้าวอยู่นั้น ลี่หูก็ถามท่านน้าเถาว่าท่านน้าอยู่บ้านคนเดียวหรือไม่ ท่านน้าจึงตอบไปว่าท่านอยู่กับสามีสองคนซึ่งตอนนี้เข้าไปขายของในตัวเมืองกว่าจะกลับก็อีกหนึ่งถึงสองวัน ส่วนลูกชายก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหาร ลูกสาวก็แต่งงานไปกับหนุ่มที่อยู่หมู่บ้านถัดไป นานๆถึงจะกลับมาเยี่ยมสักครั้ง ท่านน้าเถาเห็นสีหน้าของลี่หูก็เดาออกว่าเขาเกรงใจ ท่านน้าจึงรีบเอ่ยปากไปว่าให้เขากับภรรยาพักอยู่ที่นี่ตามสบายให้คิดว่าเป็นบ้านของตัวเอง เพราะห้องที่ให้ลี่หูพักก็เป็นห้องของลูกชายของท่านน้า
“เดี๋ยวเจ้ากินข้าวแล้วก็นอนพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจะช่วยดูแลอาอี้ให้” ท่านน้ารินน้ำให้ลี่หูดื่ม เมื่อเขาวางตะเกียบ
“ไม่เป็นไรครับ ข้าดูอาอี้ได้”
“ได้ยังไง เจ้าก็บาดเจ็บอยู่นะ ก็ต้องพักผ่อนเหมือนกัน เจ้าไม่ต้องห่วง ไม่ต้องเกรงใจน้าทั้งนั้น คิดเสียว่าน้าเป็นญาติคนนึงก็ได้” ท่านน้าเถารู้สึกถูกชะตากับลี่หูอย่างมาก ทั้งที่เพิ่งจะเคยพบกันเป็นครั้งแรกจึงได้แสดงน้ำใจให้กับชายหนุ่ม
“แต่ว่า...” เขายังคงทำท่าปฏิเสธเพราะเกรงใจ
“ไม่มีแต่..เอาไว้ให้เจ้าหายเจ็บเสียก่อนเถอะ ถึงตอนนั้นน้าจะไม่แย่งหน้าที่ของเจ้าเลย” ท่านน้ายิ้มแล้วเอามือไปแตะหน้าผากของลี่หู “มีไข้นิดหน่อย เดี๋ยวน้าไปต้มยามาให้” ท่านน้าเถาบอกให้ลี่หูพักผ่อนแล้วจึงยกถาดอาหารออกไปข้างนอก แล้วจึงกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมถ้วยยาของลี่หู น้าเถาให้ลี่หูดื่มยาแล้วก็ไล่ให้เขาไปนอนพักผ่อนอีกห้องหนึ่ง แต่ลี่หูขอต่อรองที่จะอยู่ในห้องนี้ นั่งหลับที่เก้าอี้ก็ได้ น้าเถาจึงตามใจเพราะดูออกว่าเขาห่วงภรรยาที่ยังป่วยอยู่ หลังจากลี่หูยอมไปพักผ่อน น้าเถาก็คอยดูแลอี้เซียงโดยที่ยังอยู่ในสายตาของลี่หู จนกระทั่งเขาหลับไปเพราะฤทธิ์ยา

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

“รู้สึกตัวแล้วหรอพี่สี่ เป็นไงบ้าง” หม่าถงถามลู่ฟงที่นอนอยู่บนเตียง โชคดีที่หม่าถงตามมาเจอลู่ฟงที่หมดสติอยู่กลางป่า จึงได้พาเขามารักษาตัว มิเช่นนั้นป่านนี้ก็ยังไม่รู้ว่าลู่ฟงจะเป็นเช่นไร
“อืม..นายท่านให้เจ้ามาช่วยข้ารึ” คนเจ็บค่อยๆประคองตัวเองขึ้นมานั่ง หน้าตาของเขายังคงซีดเซียว เรี่ยวแรงที่เคยมีก็ยังไม่ฟื้นคืน
“พี่สี่ทายถูกเหมือนตาเห็น แต่ข้าขอโทษด้วยที่มาไม่ทัน ไม่งั้นข้าจะได้ช่วยท่านรับมือกับพี่สาม” ลู่ฟงได้ยินคำของหม่าถงก็ส่งเสียงหัวเราะในลำคอ วรยุทธ์ของลี่หูใช่ว่าจะรับมือได้ง่ายๆ ถ้าเทียบกับจื่อหลงแล้ว ลี่หูเป็นรองจื่อหลงเพียงครึ่งกระบวนท่าเท่านั้น
“ข้ารู้ว่าฝีมือตัวเองด้อยสุด แต่ถ้าเราร่วมมือกันก็ใช่ว่าจะสู้พี่สามไม่ได้นะ” หม่าถงเห็นสีหน้าของลู่ฟงก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดเช่นไร จึงได้พูดออกไปเช่นนั้น
“แน่นอน ถ้าเราร่วมมือกัน ต้องชนะเขาได้แน่” ลู่ฟงกำมือทั้งสองข้างไว้แน่นเพื่อระงับความโกรธแค้นที่มี หม่าถงก้มหน้าลงไปมองก็ถอนหายใจ
“ข้าเคยเตือนท่านแล้วว่าอย่าคิดจริงจังกับความรัก เพราะมันจะทำลายตัวท่านให้มอดไหม้ ทำไมนะ..พี่ๆของข้าทุกคนถึงได้หลีกหนีความรักไม่พ้น ทั้งพี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม พี่สี่ สงสัยว่าข้ามันจะหน้าตาดีสู้พวกท่านไม่ได้ ถึงไม่มีใครมาชอบ ก็ดี..ข้าจะได้ไม่ต้องเล่นกับไฟให้เจ็บตัว” หม่าถงพูดเล่นอย่างอารมณ์ดี หากแต่ในคำพูดของเขานั้น แฝงข้อคิดไว้ให้ลู่ฟง
“เจ้าพูดถูก ความรักเป็นเหมือนไฟที่กำลังเผาไหม้ตัวข้าอยู่ แต่ข้าจะไม่ยอมให้ไฟมันทำร้ายข้าอยู่เพียงฝ่ายเดียว จะต้องมีคนโดนไปกับข้าด้วย”
“พี่สี่ก็พูดเข้า ฟังดูน่ากลัวจริงๆ” หม่าถงทำเป็นหัวเราะ ทั้งที่รู้ในใจของลู่ฟงเต็มไปด้วยไฟแค้น “แล้วข้าจะช่วยท่านเอง” เขาพูดในประโยคถัดมา ทำให้รอยยิ้มที่ดูน่ากลัวของลู่ฟงปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ใจของลู่ฟงกำลังคิดแค้นจนก้าวเข้าสู่กลลวงที่ผู้เป็นนายใช้เป็นเครื่องมือ

ท่ามกลางป่าไผ่สีเขียวสด เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่กำลังไล่ตามติดคนห้าคนที่กำลังหลบหนีอยู่ข้างหน้า หญิงสาวเพียงคนเดียวกับชายสูงวัยวิ่งหนีมาได้สักพักหนึ่งก็เริ่มเหนื่อยล้า หากแต่พยายามแข็งใจที่จะวิ่งต่อ ชายหนุ่มที่วิ่งนำหน้ารู้ว่าทั้งสองคนเหนื่อยอ่อนจึงได้พาทั้งสองคนไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่
“ใต้เท้ากับอี้หลานหลบอยู่ตรงนี้ก่อน ข้าจะออกไปรับมือกับพวกทหาร” ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้มแล้วจึงหันหลังกลับไปหาจอมยุทธ์อีกสองคนที่ยืนตั้งท่าเตรียมต่อสู้รออยู่
“พี่หลง ระวังตัวด้วย” หญิงสาวบอกด้วยความเป็นห่วง ชายหนุ่มเพียงพยักหน้ารับคำแล้วจึงไปไปสมทบกับจอมยุทธ์อีกสองคน ในเมื่อจวนตัวแล้วจำเป็นต้องต่อสู้ ทหารกลุ่มใหญ่เจ้าของเสียงฝีเท้าที่ไล่ตามติดมาเห็นกลุ่มคนที่ต้องการยืนรออยู่แล้วก็ตรงเข้าประจันหน้า ห้าสิบรุมสามหาใช่ความยุติธรรม แต่ในเมื่อมันเป็นคำสั่งให้จับตายของผู้เป็นตาย พวกทหารทั้งหมดจึงลงมืออย่างไม่มีออมมือ แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถเล่นงานคนทั้งสามได้ง่ายดายนัก โดยเฉพาะจอมยุทธ์จางจื่อหลง ทุกกระบวนท่าล้วนพลิ้วไหวรวดเร็ว ยามที่ตวัดกระบี่ออกไปหมายถึงชีวิตของคนที่เข้ามา นายทหารคนหนึ่งหันไปพุ่มไม่ใหญ่ที่อยู่ข้างหลังสั่นไหว นั่นเป็นเพราะอี้หลานที่ห่วงจื่อหลงจนแทบนั่งไม่ติด จึงเป็นพิรุธให้ผิดสังเกต นายทหารคนนั้นจึงได้เดินอ้อมไปข้างหลัง ถึงได้เห็นคนที่ต้องการตัวหลบซ่อนอยู่ จึงได้เงื่อมดาบขึ้นเพื่อหมายเอาชีวิตสองคนพ่อลูกแซ่ไป๋ แต่เมื่อเสียงกรีดร้องของอี้หลานด้วยความตกใจและร้องเรียกให้จื่อหลงเข้ามาช่วยในขณะที่นางกับบิดากำลังหลบเลี่ยงคมดาบ จื่อหลงหันมาเห็นด้วยสายตาดุจพญาอินทรี จึงทะยานร่างเข้าไปช่วยด้วยความรวดเร็ว เพียงกระบี่เดียวเท่านั้นก็สามารถปลิดชีพทหารคนนั้นก่อนที่คมดาบจะถึงตัวของอี้หลานพอดี
“เจ้าไม่เป็นไรนะ” เขาถามด้วยความเป็นห่วง อี้หลานพยักหน้าตอบ จื่อหลงเห็นว่าถึงจะให้นางและบิดาซ่อนตัวอยู่ก็คงไม่ปลอดภัยแล้ว จึงได้จับมือของนางไว้แล้วรับมือของพวกทหารที่ดาหน้ากันเข้ามา ส่วนอำมาตย์ไป๋ก็ได้จอมยุทธ์เซี่ยงและฟู่เจี้ยนมาช่วยคุ้มครองความปลอดภัยให้ ทุกครั้งที่จื่อหลงตวัดปลายกระบี่ออก เขาจะเบี่ยงตัวอี้หลานให้ไปหลบอยู่ด้านหลัง ด้วยความกลัวทำให้อี้หลานจับมือจื่อหลงไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างก็จับเสื้อเขาไว้ ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่านางกลัวจึงจับมือของนางไว้แน่นเช่นกัน จนการต่อสู้สิ้นสุดลง พวกทหารบางคนบาดเจ็บ บางคนล้มตาย แม้ไม่ได้ต้องการให้เป็นเช่นนี้มันก็ไม่มีทางหลีกเลี่ยง จอมยุทธ์ทั้งสามแม้จะเหนื่อยล้าไปบ้างแต่ก็ยังยืนหยัดอยู่ได้ จนเมื่อมีชัยชนะแล้ว ทั้งหมดจึงได้มุ่งหน้าเดินทางกันต่อ โดยที่จื่อหลงยังมิยอมปล่อยมือหญิงสาวที่วิ่งอยู่ข้างกาย

ภายในถ้ำกลางป่าลึก ทั้งห้าใช้สถานที่นี้เป็นที่หลบภัยชั่วคราวเพื่อให้ทั้งหมดได้พักผ่อนเอาแรงกันเสียก่อน ฟู่เจี้ยนเอาน้ำและอาหารแห้งที่เตรียมไว้ออกมาและปรึกษาจอมยุทธ์อีกสองคนว่าควรจะทำอย่างไรต่อจากนี้ ทั้งที่คิดจะหาที่ที่ปลอดภัยที่สุดให้อำมาตย์ไป๋และอี้หลานได้แล้ว แต่ก็ยังไม่พ้นหูตาพวกทหารที่ไล่ตามมาจนได้
“เห็นทีว่าเราคงต้องปลอมตัวกันอีกครั้งแล้วกระมัง มิเช่นนั้นก็คงมิอาจหนีพ้น” จอมยุทธ์เซี่ยงเสนอ
“แล้วหลังจากนั้นเราจะไปอยู่กันที่ไหน จะให้หนีกันต่อไปแบบนี้คงไม่ได้หรอกนะ เพราะข้าชักเริ่มสังหรณ์ใจแล้วว่าขุนพลเจิ้นคงกำลังเริ่มดำเนินการตามแผนภายในเร็ววันนี้” อำมาตย์ไป๋ดื่มน้ำแล้วจึงออกความเห็นบ้าง
“ข้าทราบครับ เอาอย่างงี้ดีไหม ให้จื่อหลงคอยดูแลความปลอดภัยให้ใต้เท้ากับคุณหนู ส่วนข้ากับพี่เซี่ยงจะปลอมตัวออกไปหาข่าว” ฟู่เจี้ยนหันไปมองจื่อหลงคล้ายขอความเห็น ซึ่งอีกฝ่ายก็เห็นด้วย เมื่อตกลงกันได้แล้ว ฟู่เจี้ยนกับจอมยุทธ์เซี่ยงก็แยกตัวออกไป

สองวันต่อมาที่หมู่บ้านอิงเฉิง สีหน้าของลี่หูดีขึ้นมากแล้ว วันนี้เขายังคงนั่งเฝ้าไข้อี้เซียงด้วยความเป็นห่วง หญิงสาวคนป่วยจะตื่นขึ้นมายามที่มีน้าเถาเป็นคนดูแล หากแต่เมื่อเป็นลี่หูคอยเฝ้านางก็จะนอนหลับ ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือตั้งใจของอี้เซียงกันแน่ที่ไม่ต้องการเห็นหน้าของลี่หู
“ท่านน้าเถามาพอดีเลย ข้ารบกวนท่านช่วยดูแลอาอี้ให้ข้าสักครู่นะครับ เดี๋ยวข้ามา” ชายหนุ่มหันไปหาน้าเถาที่เดินเข้ามาดูสองสามีภรรยาในห้อง
“ได้สิ เดี๋ยวน้าดูให้ ส่วนเจ้าก็ไปกินถั่วเขียวต้มน้ำตาลกับอากุ้ยเถอะ” อากุ้ยที่น้าเถาพูดถึงก็คือสามีของท่านน้าที่เพิ่งจะเดินทางกลับมาถึงบ้านเมื่อวานนี้ ท่านน้าเถาเล่าเรื่องของลี่หูให้สามีฟังแล้ว ท่าอาใจดีก็มีเมตตากับลี่หูไม่ต่างจากน้าเถาเลยแม้แต่น้อย ทำให้ลี่หูได้สัมผัสถึงคำว่าครอบครัวจึงได้ยิ้มด้วยความดีใจ หลังจากที่ลี่หูเดินพ้นประตูห้องไปแล้ว น้าเถาก็เดินไปหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้อี้เซียง หญิงสาวที่รับรู้ได้ว่าคนที่กำลังเช็ดตัวให้นางอยู่นั้นไม่ใช่ลี่หู ก็ลืมตาขึ้นมาช้าๆ
“ตื่นแล้วหรอ หิวน้ำไหม น้าจะเอาน้ำมาให้” น้าเถายิ้มให้อี้เซียงแล้วจึงเดินไปรินน้ำมาให้หญิงสาวดื่ม “ดูสีหน้าของเจ้าเหมือนจะดีขึ้นมากแล้ว แบบนี้น้าค่อยหมดห่วงหน่อย น้าเห็นอาลี่เฝ้าดูแลเจ้าไม่ยอมห่างแบบนี้ทั้งที่ตัวเองยังไม่ค่อยจะหายดีก็อดที่จะสงสารไม่ได้ นี่เพิ่งจะออกไปข้างนอกเองนะ เจ้าอยากจะคุยกับเขาไหม น้าจะไปตามมาให้” อี้เซียงส่ายหน้าช้าๆ สายตายังเหม่อลอยเหมือนมีเรื่องให้ครุ่นคิดอยู่ในใจอย่างมากมาย
“อาอี้รู้ไหมว่าเจ้าโชคดีมากเลยนะที่ได้สามีอย่างอาลี่ เขารักเจ้าห่วงเจ้ามาก เรียกได้ว่าถึงตัวเจ็บก็ยังทนฝืนเพื่อที่จะได้ดูแลเจ้าด้วยตัวเอง ยังไงคนเป็นสามีภรรยากัน ซ้ำยังมีลูกด้วยกันแล้วแบบนี้ มีปัญหาอะไรก็ควรจะปรับความเข้าใจกันซะนะ” น้าเถาที่ดูแลอี้เซียงมาสองวันสังเกตเห็นสีหน้าของอี้เซียงยามที่นางพูดถึงลี่หู ก็พอจะเดาได้ว่าสองคนนี้คงมีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันอยู่ จึงได้พูดเตือนอี้เซียงให้ยอมอ่อนลงเพื่อลองพูดคุยกับลี่หูสักครั้ง
“ข้าไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกับเขาอีกแล้ว เอาไว้ข้าหายดีเมื่อไหร่ ข้าจะไปตามทางของข้า ท่านน้าคะ ข้าต้องขอบคุณท่านมากที่ท่านคอยดูแลข้ามาโดยตลอด ถ้าหากสักวันนึงข้ามีโอกาส ข้าจะมาตอบแทนพระคุณของท่านน้านะคะ”
“ไม่ต้องตอบทงตอบแทนอะไรน้าหรอก ถ้าอยากจะตอบแทนน้าจริงๆ น้าก็อยากให้เจ้ากับอาลี่คืนดีกัน น้าอาบน้ำร้อนมาก่อน น้าดูออกนะว่าพวกเจ้าสองคนมีปัญหากันอยู่” ท่านน้าเถาลูบหัวอี้เซียงเบาๆด้วยความเอ็นดูเหมือนนางเป็นลูกสาวอีกคน “น้าจะไปตามอาลี่มาให้นะ ค่อยๆพูดกัน” ท่านน้าพูดจบก็เดินออกไปจากห้องเพื่อจะไปตามลี่หู แต่ก็พบว่าเขาได้มายืนรออยู่แล้ว ทำให้ท่านน้ารู้ว่าชายหนุ่มมิได้ไปไหน เพียงที่แกล้งออกไปก็เพื่อจะรู้ให้ได้ว่าอี้เซียงตั้งใจไม่อยากเห็นหน้าเขาหรือไม่ จนกระทั่งเขาได้เห็นและได้ยินทุกคำพูดเมื่อครู่ เขาถึงได้รู้ว่าตนเองเดาถูก ท่านน้าเถาเห็นใบหน้าที่เศร้าซึมของลี่หูแล้วก็แตะแขนลี่หูเบาๆอย่างให้กำลังใจ ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วจึงเดินเข้าไปในห้อง เมื่ออี้เซียงเห็นลี่หูเดินเข้ามา นางก็นอนหันหลังให้ ลี่หูจึงเดินเข้าไปหาและนั่งลงข้างเตียง

“ข้ารู้ว่าเจ้าโกรธข้า เกลียดข้า และคงไม่มีวันยกโทษให้ข้าได้อีกแล้ว แต่เจ้าช่วยหันมาพูดกับข้าสักคำจะได้ไหม จะด่าข้าก็ได้ แต่อย่าทำเฉยชากับข้าแบบนี้” ลี่หูก้มหน้าไปบอกแต่อี้เซียงยังคงทำเหมือนไม่ได้ยิน
“อี้เซียง..ข้ามันเลว ข้าทำให้พี่ชายของเจ้าต้องตาย ถ้าเจ้าต้องการให้ข้าชดใช้ด้วยชีวิต ข้าก็ไม่คิดที่จะร้องขอ เพราะความตายสำหรับข้าตอนนี้ มันคงจะง่ายกว่าที่ข้าต้องทนเห็นสายตาที่เย็นชาของเจ้านัก” คำพูดประโยคนี้ของชายหนุ่มทำให้อี้เซียงยอมหันกายกลับมาและพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง
“ท่านคิดว่าความตายของท่านสามารถทำให้พี่ชายของข้าฟื้นคืนขึ้นมาได้รึไง”
“แต่ถ้ามันจะทำให้ความโกรธเกลียดในใจของเจ้าเบาบางลง มันก็คุ้มค่า” ลี่หูน้ำตาคลอ ยิ่งเห็นสายตาของอี้เซียง เขาก็ยิ่งเจ็บเหมือนกับตายทั้งเป็น
“ถึงจะคุ้มค่าแต่ก็ทำให้พี่ชายของข้าฟื้นขึ้นมาไม่ได้ ถึงข้าจะฆ่าท่านให้ตาย ข้าก็ไม่หายแค้น” อี้เซียงน้ำตาไหล ลี่หูก็น้ำตาไหล แม้ความตายก็ยังไม่สามารถช่วยให้อะไรดีขึ้น
“งั้นก็ให้ข้าตายไปซะเดี๋ยวนี้เถอะ ถึงเจ้าจะไม่หายแค้น แต่มันก็ช่วยทำให้ข้าพ้นทุกข์” ดวงตาของลี่หูแดงก่ำ ใจของเขาเจ็บปวดยิ่งกว่าถูกเข็มทิ่มแทงนับพันเล่ม มันเจ็บเสียจนไม่มีน้ำตา
“เจิ้นลี่หู..ข้าขอถามท่าน ตอนที่ท่านลงมือ ท่านเคยนึกถึงความรู้สึกของข้าบ้างไหมว่าข้าจะต้องเสียใจแค่ไหน”
“ไม่เคย” ลี่หูตอบตามความรู้สึกที่แท้จริงในตอนนั้น เขาเป็นมือสังหาร ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของใครนอกจากหน้าที่ของตนเองที่ต้องเอาชีวิตของผู้อื่นโดยไม่ลังเล ทันทีที่สิ้นคำพูดของลี่หู เสียงฝ่ามือของอี้เซียงก็กระทบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่ม
“ท่านเคยคิดบ้างไหมว่าการกระทำของท่านจะทำให้ข้าเกลียดท่าน แค้นท่านถึงขนาดนี้”
“ไม่เคย” ลี่หูตอบเหมือนเดิม ทำให้เสียงฝ่ามือของอี้เซียงที่กระทบใบหน้าของลี่ตามขึ้นมาอีกครั้ง
“แล้วตอนนั้น ท่านรักข้าบ้างไหม”
“รัก”
“รักแล้วทำไมถึงยังทำ” อี้เซียงตบหน้าลี่หูด้วยความเสียใจ ถ้าความรักที่ลี่หูมีต่อนาง สามารถหยุดยั้งการกระทำของลี่หูในตอนนั้นได้ ทุกอย่างคงไม่เป็นเช่นนี้
“เพราะข้ารักอำนาจมากกว่าเจ้า ข้าอยากเป็นที่หนึ่ง” อี้เซียงเงื้อมมือขึ้นตบหน้าลี่หูจนคราวนี้มีเลือดซึมที่อยู่มุมปาก ซึ่งเขาไม่เคยคิดจะตอบโต้และยังพูดประโยคถัดมาด้วยรอยยิ้มที่ซ่อนความเศร้า “แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเจ้า ข้ารักเจ้ามากกว่าชีวิตของตัวเอง รักเจ้าจนสามารถทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อที่จะได้ใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าอย่างมีความสุข” ลี่หูยึดกุมมือของอี้เซียงไว้และก้มหน้าลงเพื่อจุมพิตเบาๆ “อี้เซียง..ข้าไม่ขอให้เจ้าอภัยให้ข้า เพราะที่ผ่านมาข้าทำเรื่องเลวร้ายไว้มาก แต่ถึงข้าจะเลวเพียงใด ความรักที่ข้ามีต่อเจ้าไม่เคยหลอกลวง ข้ารักเจ้า อี้เซียง..แม้ข้าจะจากโลกนี้ไปแล้ว แต่ความรักของข้าจะอยู่ข้างกายเจ้าไปตลอดกาล” ชายหนุ่มยิ้มทั้งน้ำตาแล้วถอยห่างมาจากอี้เซียงที่นั่งร้องไห้ นางไม่รู้ว่าลี่หูจะทำอะไรจนกระทั่งเห็นเขาหันหลังเดินไปหยิบกระบี่ที่วางไว้ที่มุมห้อง ในตอนนั้นดวงตาของนางจึงเบิกกว้าง
“อี้เซียง..คงมีแต่ความตายของข้าเท่านั้น ที่จะสามารถชดเชยความผิดของข้าให้เจ้าได้ รักษาตัวด้วย ดูแลลูกของเราให้ดี” ลี่หูยิ้มให้อี้เซียงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วดึงกระบี่ออกมาจากฟัก เขากำลังจะใช้ความตายเพื่อชดใช้ให้กับอี้เซียง หญิงสาวเห็นเช่นนั้นร้องเสียงดังลั่นและรีบวิ่งลงจากเตียงไปสวมกอดเข้าไว้
“ข้าไม่ให้ท่านตาย ไม่ให้ท่านทำแบบนี้” อี้เซียงทั้งร้องไห้ ทั้งกอดลี่หูไว้แน่น “พี่ลี่หู..ท่านจะทิ้งข้ากับลูกไปไม่ได้ ถึงข้าจะโกรธท่าน แค้นท่าน แต่ข้าก็ยังรักท่าน รักมากเสียจนให้อภัยท่านได้ทุกอย่าง พี่ลี่หู..ข้ารักท่าน ได้ยินไหมว่าข้าให้อภัยท่านแล้ว อย่าทิ้งข้าไปนะ” อี้เซียงพูดพลางซบหน้าไปที่อกกว้างของชายหนุ่ม ทุกคำพูดของนางทำให้รอยยิ้มของลี่หูปรากฏขึ้นอีกครั้ง หากแต่เป็นรอยยิ้มที่มีเปี่ยมไปด้วยความสุข หัวใจที่ตายไปแล้วกลับมีชีวิตขึ้นมาใหม่ ลี่หูปล่อยกระบี่ที่อยู่ในมือแล้วจึงกระชับอ้อมแขนเพื่อจะโอบกอดหญิงสาวที่เขารักเอาไว้ให้ได้นานที่สุด
“ข้าจะไม่ทิ้งเจ้าไปไหน อี้เซียง..ข้าก็รักเจ้า เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ” แม้ไม่มีคำตอบจากหญิงสาวที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม แต่อ้อมแขนที่อี้เซียงยังกอดลี่หูเอาไว้ได้บอกลี่หูแทนคำพูดแล้วว่า...นางพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ด้วยความรักที่มีต่อกัน และลืมเลือนอดีตที่ผ่านมา และลี่หูก็ได้ให้สัญญากับหญิงสาวว่าจะดูแลนางไปตลอดชีวิต ด้วยสัมผัสจากริมฝีปากของเขาด้วยความอ่อนโยน

+++++++++++++++++

จบตอนที่ 30 โปรดติดตามตอนต่อไป

ตอนใหม่สดๆร้อนๆคะ ขอพี่ลี่หูเป็นพระเอกหน่อยนะคะ ชีวิตมันเศร้าเคล้าน้ำตา ส่วนพี่ลู่ฟงคงต้องมามิ มาดูแลเป็นการด่วน อาการสาหัสแล้วคะ

แล้วต้องขออภัยที่ต้องขอติดฉากแต่งงานของพี่ลี่หูกับน้องเซียงให้ข้ามไปตอนหน้าแทนนะคะ แบบว่าลากยาวไปเยอะแล้ว ต่ออีกหน่อยคงไม่ไหวคะ เดี๋ยวค่อยไปกินขนมแต่งงานตอนต่อไปนะคะ สำหรับตอนนี้มาช่วยกันลุ้นกับชีวิตรักเศร้ารันทดของพี่ลี่หูได้แล้วจ้า

ตอนนี้เข้าโหมดผจญภัยของครอบครัวอำมาตย์ไป๋ ตื่นเต้นและก็อบอุ่นดีค่ะ ไม่รุเป็นไง ชอบตอนที่จอมยุทธ์ออกไปผจญภัยล่ะ สนุกดีค่ะ ตากับยายอยู่ในป่าก็ยังมีหวีดกันด้วย ตอนเช็ดหน้าให้น้องหลาน เป็นความทุกข์บนความสุขเลยนะคะเนี่ย ส่วนอำมาตย์ไป๋ตกอยู่ภาวะแบบนี้ รู้สึกสงสารและก็เห็นใจมากๆค่ะ ก็จะให้อภัยให้กับคนที่ฆ่าลูกชายตัวเองนี่มันยากมากๆ แต่ต้องทำเพื่อลูกสาวและหลานที่จะเกิดมา คิดว่าอำมาตย์ไป๋ก็คงจะเลือกความสุขของลูกสาวแน่ๆ ส่วนคนที่น่าสงสารคนที่สองก็คือน้องเซียง ยิ่งกำลังไม่สบายแล้วมารู้เรื่องพี่ลี่หูเป็นคนฆ่าพี่ชายตัวเองอีก แต่น้องเซียงก็เลือกถูกคือละซึ่งความแค้น ละอดีต ก้าวไปข้างหน้าดีกว่า

ตอนนี้ไม่รู้จะสงสารพี่ลี่หูหรือพี่ลู่ฟงดีค่ะ พี่ลู่หูโหมดสำนึกผิดพร้อมที่จะเป็นคนดีทุ่มเทให้คนที่รัก กับพี่ลู่ฟงโหมดช้ำเพราะรัก แค้นเพราะรัก และต้องมาพ่ายแพ้ คะแนนสูสีๆ แต่สรุปพี่ลู่ฟงน่าสงสารกว่า เพราะสูญเสียน้องเซียงตลอดไป แถมยังปวดทั้งกายและใจด้วย มามิ กล่องพยาบาลด่วนนนนนนน (แต่ท่าทางพี่ลู่ฟงจะยังไม่หายแค้นนะเนี่ย)

ส่วนพี่ลู่หู ในที่สุดก็เอาชนะใจน้องเซียงได้ ตะแรกก็กลัวว่าจะต้องลำบากอีกนานซะอีกค่ะ แต่น้องเซียงใจดีมาก เพื่อลูกและเพื่อคนที่เธอรัก น้องเซียงก็ยินดียกโทษให้พี่ลี่หูถูกแล้วค่ะ ต่อไปจะได้มีความสุขเสียที เก็บความแค้นไว้ก็รังแต่จะทุกข์ไปตลอดชีวิตล่ะ

ข้องใจติ๊ดนึงค่ะ ผกก.ตอนครั้นกระนู้น น้องหลานมีวรยุทธ์นิดหน่อยไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไมตอนนี้วรยุทธ์ถึงหายไปอ่ะ เกือบถูกทหารทำร้ายซะแล้ว ดีนะที่พี่หลงไวยังกะปรอท ทำเอาคนอ่านใจหายโม้ดดด แต่ตอนที่พี่หลงต่อสู้แล้วจับมือน้องหลานไปด้วย ฮูย เท่ห์มากค่ะ จิ้นภาพออกเลยง่ะ (ตอนนี้จิ้นไปถึงเรื่อง เดชคัมภีร์มารนพเก้า ตอนที่อึ้งเยี๊ยะซือตอนเป็นหนุ่มที่มีวรยุทธ์สูงต่อสู้กับศัตรูแล้วจับมือธิดาเทพแห่งกิมก๊ก แม่ของย้งยี้ไว้ นางก็คอยแต่มองหน้าคนรักแบบไม่กลัวเกรงศัตรูรอบข้าง เพราะมั่นใจว่าเขาจะปกป้องนางได้ โดยไม่ให้ใครแตะแม้แต่เส้นผมเลยคะ)ประทับใจมั่กๆ เลยค่ะ

ภาพปลากรอบขอแปะไว้พรุ่งนี้นะคะ ง่วงแว้ววว

ขอบคุณสำหรับฟิคตอนนี้ค่ะ ทับทิม ทะเลนำภาพประกอบมาให้ชมแล้วค่ะ



พี่ลู่ฟงที่น่าสงสาร

ภาพประกอบตอนพี่ลี่หูพบกับพี่ลู่ฟง

ตอนที่คุณหนูอี้เซียงรู้ว่าพี่ลี่หูเป็นนักฆ่า

ภาพประกอบ 2 หนุ่ม ชำระความแค้นที่สะสมกันมายาวนาน

น้าทับทิม พิมพ์ว่า:

ทะเลพาหลานสาวมาเยี่ยมลุงลี่หูกับป้าอี้เซียง ค่ะ

อู๊ว . . ฉากพี่หลงเช็ดหน้าให้อี้หลาน อ่านวนไปวนมาหลายรอบเลยค่ะ
พยายามนึกภาพสวีท ไม่รู้ว่าเช็ดหน้าแล้วเช็ดแขนให้ด้วยรึเปล่า
จะได้เห็นแขนขาวๆ เนียนๆ ของอี้หลานไงคะ

ตอนอ่านที่พี่หลงบอกอำมาตย์ไป๋ว่า เค้ารู้ว่าอำมาตย์ไป๋รักอี้เซียงมากสุดในบรรดาลูกสามคน
ก็ให้สงสารอี้หลานจับใจ เกิดมาเป็นลูกคนกลางนี้หนา พี่เทียนเซิ่นก็เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
อี้เซียงก็เป็นลูกสาวคนเล็ก ย่อมได้รับความรักความเอ็นดู แต่ลูกคนกลางเนี่ยซี่
แถมต้องมาทำหน้าที่แม่ให้น้องสาวตั้งแต่ยังเด็ก อยากจะอ้อนใครก็ไม่ได้
อี้หลานเนี่ยขาดชีวิตวัยเยาว์ไป ต้องโตก่อนวัยอันควร
ดังนั้นต้องให้พี่หลงชดเชยรักอี้หลานให้มากๆ นะคะ เห็นเปล่าว่าอี้หลานขาดความรักน่ะ
(ก๊าก . . ขอใช้โอกาสเรียกคะแนนความรักจากพี่หลงให้อี้หลานหน่อยเหอะนะ )


พี่ลู่ฟงกับพี่ลี่หูตอนนี้ก็สู้กันมันส์หยดจริงๆ เพื่อหญิงอันเป็นที่รัก เท่ห์จริงๆ
ของแบบนี้ต้องขึ้นอยู่กับคนกลางค่ะ ได้ตัวแต่ไร้ใจก็ไม่มีประโยชน์ หวังว่าพี่ลู่ฟงจะเข้าใจ
โชคดีของพี่ลี่หูที่อี้เซียงยอมให้อภัย สมแล้วที่เป็นลูกสาวอำมาตย์ไป๋
มีน้ำใจและเข้มแข็งดีค่ะ คนท้องต้องมาตกระกำลำบากแบบนี้
ทรมานแย่เลย แถมเป็นไข้อีกต่างหาก ยังดีที่พี่ลี่หูตามมาทัน
ต่อไปคงเข้าโหมดสวีทอย่างที่ ผกก บอกไว้แล้วล่ะ

ท่านอำมาตย์ก็เป็นอีกคนที่น่าสงสาร แล้วก็น่าเห็นใจเป็นอย่างยิ่ง
นับว่าเป็นพ่อที่มีน้ำใจหาได้ยากนะคะ เพราะสมัยก่อนเค้าก็คลุมถุงชนกันทั้งนั้น
บางทีใช้ลูกแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองอีกต่างหาก
ดูอย่างขุนพลเจิ้นซิ อยากเห็นจุดจบของตานี่จริงๆ ต้องให้สาสม


ฉากต่อสู้ของพี่หลง . . โอ้ว เท่ห์ได้ใจจริงๆ ค่ะ ยิ่งอ่านที่หลินกุยกตัวอย่างเสริม
ทำเอาตอนนี้อยากเห็นพี่ชายจางกับอาเส่เล่นละครกำลังภายในด้วยกันใจจะขาดแล้ว
สำหรับที่หลินกุถามเรื่องตอนแรกอี้หลานเป็นวรยุทธ์นิดหน่อย
เท่าที่จำได้อี้หลานไม่มีวรยุทธ์เลยนะคะ เพราะพี่ชายไม่ยอมสอน
พ่อก็ไม่ให้เรียนเพราะเห็นว่าลูกสาวควรเรียนการบ้านการเรือน
จะมีก็แต่อี้เซียงที่สนุกอยากเป็นวรยุทธ์ จึงได้ให้พี่หลงสอนให้ไงคะ
ส่วนอี้หลานได้แต่ยืนดูเฉยๆ เป็นกำลังใจให้ ก็เลยทำให้อี้หลานไม่เป็นวรยุทธ์เลยค่ะ
แต่ถ้าถามว่านางรู้จักกระบวนท่าต่างๆ ไหม นางเป็นคนฉลาดไหวพริบดี
เห็นพี่ชายเรียนกระบี่มาแต่เด็กๆ ได้เห็นพี่หลงสอนอี้เซียง
อี้หลานก็น่าจะซึมซับมามากพอสมควรแหล่ะ ประมาณรู้ทฤษฎีแต่ปฏิบัติไม่ได้

สุขสันต์วันเกิดทับทิมล่วงหน้า 1 วันค่ะ

ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง งานการราบรื่นนะคะ

น้องมล กับ o-yo ช่วยยืนยันว่าอี้หลานไม่มีวรยุทธ์ตั้งสองเสียง ชักเริ่มคิดว่าตัวเองจะเบลอๆแล้วค่ะ แบบว่าจำได้เลาๆ ว่ามีตอนนึงที่หยูเยี่ยนจะฆ่าอี้หลาน แล้วอี้หลานก็ต่อสู้ปะมือกันอ่ะ แหง้งง เริ่มมึนค่ะ

เหตุผลที่น้องหลานเป็นลูกสาวคนกลาง ขาดความรักกว่าเพื่อน ต้องได้ความรักชดเชยจากพี่หลง ยกมือเห็นด้วยค่ะ มีเหตุผลมาก เพราะงั้น ผกก.คงจะนำไปรวมพลังไว้ในตอนพิเศษ หุงข้าวกำเนิดหลินเอ๋อ เหลียนเอ๋อล่ะนะ คิๆ

o-yo นั่นสิเนอะ เดี๋ยวนี้ทีวีบีไม่ค่อยทำหนังกำลังภายในเท่าไหร่เลย อยากเห็นหนังกำลังภายในฟอร์มใหญ่ที่มีชายกะอาเส่เล่นสักเรื่องจังค่ะ แต่แต่ฝันกลางวัน

ฝันกลางวันก็ยังดีค่ะหลินกุ นี่ก็ปลอบใจตัวเองว่า

อาเส่ไม่ได้เล่นคู่กับพี่ชายคราวนี้ (ละครที่พี่ชายจะเล่นเดือนตุลา)

ไม่แน่ว่าโปรเจคหน้าอาจเป็นกำลังภายในก็ได้

แม้จะเป็นแค่ความหวัง แต่ก็ถือว่ามีโอกาสเกิดได้นะ


ตอนพิเศษหุงข้าว นี่ขอแบบตาและยายสองต่อสองไม่มี กขค นะคะ

ไม่ต้องคิดเรื่องใดทั้งสิ้น หุงข้าวอย่างเดียวพอ

พี่ น้อง เพื่อน ทิ้งไปให้หมด เพราะแฟนคลับตายายขาดน้ำตาลอยางแรง

ก็ตากับยายเนี่ยน้า จะสวีทกันทั้งทีเดี๋ยวพูดเรื่องเพื่อนเดี๋ยวพูดเรื่องน้อง

แบบนี้จะไม่ให้เรียกตากับยายได้ไงเล่า หัดสวีทแบบวัยรุ่นบ้างเน้อ


แอบย่องหนีไปทางหน้าต่างก่อน ก่อนที่ตากับยายจะมาป๊อกหัวเอา

พี่หลิน..นอกจากพี่โย่วกับน้องมลจะช่วยยืนยันแล้ว ผกก. ช่วยยืนยันอีกคนด้วยคะว่า "อี้หลานไม่มีวรยุทธ์" เหตุผลก็ตามที่พี่โย่วสันนิษฐานคือ พี่ชายไม่ยอมสอน พ่อก็ไม่ยอม ลูกผู้หญิงควรฝึกงานบ้านงานเรือนเท่านั้น แต่ที่น้องเซียงฝืนกฏข้อนี้ไปได้ ก็เพราะน้องเซียงถูกตามใจ เป็นน้องรักของพี่เทียนเซิ่นไงคะ ถ้ายังจำได้จะมีฉากที่อี้หลานเล่าเรื่องพี่ชายให้พี่หลงฟัง แล้วก็เล่าว่าที่อี้เซียงได้เรียนวรยุทธ์เพราะนางใช้ไม้ตายอ้อนพี่ชายด้วยการไปนอนดิ้นอยู่ที่พื้น คือยังไงก็จะให้พี่ชายสอนให้ได้ พี่เทียนเซิ่นรักน้องสาวก็เลยตามใจ พอพ่อรู้เท่านั้นก็เลยโดนดุทั้งพี่ทั้งน้อง แต่ต่อมาน้องเซียงก็ยังให้พี่เทียนเซิ่นสอนอยู่ดี พอมาเจอพี่หลงน้องเซียงก็ยังบังคับให้พี่หลงรับนางเป็นลูกศิษย์ ที่อี้หลานงอนพี่หลงไปแป๊บนึง ที่พี่หลงไปรับปากน้องเซียงคะ

แต่ถ้าถามว่าอี้หลานรู้วรยุทธ์บ้างไหม ตอบว่า "รู้" แบบที่พี่โย่วบอกเหมือนกัน เพราะอี้หลานเห็นพี่ชายฝึกยุทธ์ เห็นพี่เทียนเซิ่นกับพี่หลงสอนวิชาให้น้องเซียง แล้วก่อนที่พี่หลงจะต้องไปเป็นแม่ทัพ พี่หลงได้สอนท่าไม้ตายให้อี้เซียงไว้ป้องกันตัวเองกับพี่สาว ซึ่งตอนนั้นอี้หลานก็ยืนดูอยู่ด้วยเพื่อช่วยน้องจดจำกระบวนท่าต่างๆ เพราะฉะนั้นอี้หลานจึงเป็นประเภทรู้ทฤษฎีแต่ปฎิบัติไม่ได้ เพราะไม่มีพื้นฐานของการฝึกวรยุทธ์คะ

ส่วนฉากที่พี่หลินพูดถึงที่หยูเยี่ยนมาทำร้ายน้องหลาน ฉากนั้นน้องหลานวิ่งหนี แต่มีพวกทหารมาช่วยสกัดหยูเยี่ยนไว้ให้ แล้วต่อมาน้องเซียงก็มาช่วยแต่ยังไม่ทันได้สู้กัน พี่หลงก็ตามมาทันพอดีคะ

ฉากหวีตกลางป่าของคู่ตายายมีพอให้มดขึ้นนิดๆคะ แต่ฉากที่พี่หลงจับมือน้องหลานไว้ตอนต่อสู้ ขอบอกตามตรงว่าทับทิมนึกถึงเรื่อง มังกรหยก เดชคัมภีร์มารนพเก้าอยู่จริงๆ เป็นฉากที่ทับทิมประทับใจมากๆ แบบอึ้งเอี๊ยะซือถามว่ากลัวไหม ถ้ากลัวก็หลับตา แล้วเทพธิดาก็หลับตาลงแต่มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลาคะ

สำหรับตอนนี้คะแนนสงสารตกไปอยู่ที่คู่รอง พี่ลู่ฟงก็น่าสงสาร พี่ลี่หูก็น่าสงสาร น้องเซียงก็ยิ่งน่าสงสาร พี่ลี่หูกลัวมาตลอดว่าจะถูกน้องเซียงเกลียดไปชั่วชีวิต เพราะเขารู้ว่าอี้เซียงรักพี่ชายและพี่สาวมาก เพราะพี่ทั้งสองเป็นคนเลี้ยงนางมาจนโต พอมาสูญเสียพี่ชายที่เป็นเหมือนพ่อคนที่สองไป นางก็เลยคิดแค้นคนที่ทำให้พี่ชายต้องตาย โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนๆนั้นคือคนที่นางรัก พี่ลี่หูกว่าจะรู้ว่าทำผิดพลาดไปแล้ว มันก็สายจนเกือบไม่มีทางแก้ ดีที่ว่าน้องเซียงรักพี่ลี่หูอย่างสุดซึ้ง และเห็นว่าพี่ลี่หูสำนึกผิดแล้ว นางถึงยอมอภัยให้ได้คะ

ทะเล..ขอบคุณสำหรับภาพประกรอบนะค แล้วก็คำอวยพร พี่ลี่หูกับพี่ลู่ฟงน่าสงสารพอกันเลย แต่คนกลางอย่างน้องเซียงก็น่าสงสารเหมือนกันคะ เดี๋ยวตอนหน้าจะชดเชยให้พี่ลี่หูกับน้องเซียงได้หวีตหวานจูงมือกันเข้าห้องหอนะคะ


มามิ..ให้เวลาไปทำใจคะ พี่ลู่ฟงแย่แล้วจริงๆ แต่ต่อๆไปก็ยิ่งต้องทำใจเยอะๆนะคะ งานเข้า..

น้องมล..จำแม่นมากคะ ฉากนั้นที่พี่ลี่หูส่งคนมาปล้ำน้องหลานเพื่อที่ว่าตัวเองจะได้เป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยนางเอก แต่ประทานโทษงานนี้โดนพี่หลงตัดหน้าไปได้อย่างสวยงาม จนได้คะแนนความรักจากน้องหลานไปเต็มๆ ตอนนั้นพี่ลี่หูหน้ามืดเนอะ ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ นี่ถ้าพ่อไม่ส่งพี่ลู่ฟงไปทำร้ายน้องเซียงซะก่อน พี่ลี่หูก็ยังคงไม่รู้ซึ้งถึงความรักที่เขามีให้น้องเซียง


พี่โย่ว..ขอบคุณสำการ์ดและคำอวยพรคะ ชีวิตในวัยเด็กของอี้หลานหายไปจริงๆคะ เพราะว่าตอนที่น้องเซียงเกิดแม่ก็ต้องมาตาย ส่วนพ่อก็ทำแต่งานไม่มีเวลาให้ลูก อี้หลานเลยต้องทำหน้าที่แม่ดูแลน้องสาว เลี้ยงน้องจนโต อายุของอี้หลานสมควรที่จะแต่งงานไปตั้งนาแล้ว แต่สมมติว่าให้อี้หลานแต่งตอนอายุ 18 ปี น้องเซียงก็เพิ่งจะ 12 แล้วเด็กเอาแต่ใจแบบนี้ อี้หลานเป็นห่วงก็เลยครองตัวเป็นโสด แต่ก็ดีเหมือนกันนะคะ เพราะถ้ารีบแต่งก็ไม่ได้คู่กับพี่หลงอ่ะจิเนอะ ส่วนพี่หลงถึงจะเคยมีครอบครัวมาแล้ว แต่ ผกก.ก็ให้เป็นพ่อหม้ายไปเรียบร้อย ไม่มีพันธะ แล้วก็สบายใจได้ผู้ชายคนนี้สามารถชดเชยความรักให้น้องหลานจนล้นเลยล่ะคะ

ป.ล. เดี๋ยวจัดฉากหวีตให้แบบไม่มี กขค. ให้คะ เตรียมสถานที่ไว้รอแล้ว อิอิ

หุหุ สรุปแล้วเบลอไปจริงๆ คิดว่าน้องหลานมีวรยุทธ์อ่ะ
เย้..ผกก.สัญญาว่าจะไม่มี กขค.มาขัดคอตอนหุงข้าวแล้ว ดีใจมั่กๆค่ะ เตรียมส่องรูเต็มที่

และในโอกาสนี้ขอ HBD ผกก.ทับทิมนะคะ ขอให้ฟิคทุกเรื่องได้รวมเล่มในเร็ววัน กองเชียร์รออุดหนุนค่ะ

ผู้กำกับทับทิมค่ะ สัญญาว่าจะมาเก็บให้หมดวันหยุดนี้นะคะ ต้องส่งฝาแฝดไปรับโทษก่อนค่ะ