The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน

tomtam พิมพ์ว่า:: อ้อมผิดคิวอ่ะ พี่จั๋วไปแย่งบทพูดองครักษ์เหอได้ไง ที่พูดว่า ไปไม่ได้ทั้งสองคนนั่นแหละ คือองครักษ์เหอนะคะ ไม่ใช่พี่จั๋ว (เฮ๊ยหรือว่าแต๋มพิมพ์ผิดเอง)

มาแก้โพส จริงด้วยอ่ะอ้อม แต๋มพิมพ์ผิดเอง โทษทีค่ะ คนที่พูดคือองครักษ์เหอนะคะ ไม่ใช่จั๋วอี้หัง พี่อังหังหน่ะนอนหลับอยู่ เดี๋ยวแว๊บไปแก้ก่อน

ขอแจ้งนิดนึงว่า สององครักษ์นี้บุคลิกจะต่างกันนะคะ องครักษ์เหอจะเข้ม เก่ง ดุ สนิทกับฮ่องเต้มากๆ และกล้าเสนอความคิดเห็นคัดค้าน ส่วนพี่จั๋ววรยุทธปานกลาง ใจดีมากๆ เป็นเด็กโปรดไทเฮาค่ะ ฮุๆๆๆ น้ำลายยืดดดด :q17:

ตอบเรื่องจิวแปะทงค่ะ จิวแปะทงรู้ตัวว่าทำผิด และลังเลว่าจะไปช่วยเส้าเฟย หรือว่า หาเส่เยี่ยก่อนดี สรุปว่า เขาไม่รู้ว่าจะไปตามเส่เยี่ยได้ที่ไหน จึงตัดสินใจไปช่วยเส้าเฟยก่อน แล้วค่อยมาช่วยกันหาเส่เยี่ย แต่พอไปถึงแล้ว เจอพวกอ้อมหมิงเจิ้งอยู่ก่อน จึงไม่ปรากฏตัว และแอบช่วย เพราะกลัวว่า เส้าเฟยจะเห็นตนแล้วถามถึงเส่เยี่ย ตอนหลังก็แอบสะกดรอยตามเส้าเฟย แต่ก็ดันถูกจับได้ เลยต้องยอมบอกความจริงค่ะ

lingu พิมพ์ว่า:: อ๊ากก สี่พระเอกอะไรทำไมเช่นไร ถึงได้หล่อเลิศเยี่ยงนี้ แล้วนี่จะเลือกใครอ่ะ เส้าเฟย คังซื่อ พี่ลุ่ พี่จั้ว คงต้องเลือกที่บุคลิกล่ะนะ สำหรับหลินกุ ชายงามรอบแรก ขอคัดให้เข้ารอบ 2 คน คือ เส้าเฟย หล่อเซอ ผู้ใหญ่ เก่งกาจ ขรึม ไม่เจ้าชู้ ต้องปกป้องเราได้แน่ๆ อันดับ 2 พี่จั้วล่ะ หล่อ น่าหลงไหล เลิศเชิดหยิ่ง เจ้าแง่แสนงอน ชวนให้ลงโทษที่ซู๊ดดดด
ทีนี้เลือกเหลือคนเดียว ลำบากใจนะเนี่ย แต่น แตน แต้นนนนน
เลือก พี่จั้วค่ะ เพราะหล่อสุดแล้ว ถึงจะเจ้าแง่แสนงอนไปหน่อย แต่ก็ท่าจะรักคนรักมากกว่าชาติประชาเหมือนท่านเส้าเฟยติ๊ดนึงล่ะนะ ที่สำคัญไม่รุเป็นไง เห็นพี่จั้วแล้วอยากแกล้งที่ซู๊ด 555 :q17:

ประโยคที่ไปไม่ได้ทั้งสองคน อ้อมน่าจะถูกนะเนี่ย หลินกุว่าเป็นบทพูดขององครักษ์เหอนา หรือไม่ใช่ มึนเหมือนกัน :q14:

อ้อ เข้าใจแระค่ะ จิวแป๊ะทงต้องการแก้ตัวกับเส้าเฟยนี่เอง แบบนี้ถือว่าไถ่โทษได้นิดหน่อย แต่ท่าจะให้ดีต้องช่วยตามหาเส่เยี่ยให้ทั่นเส้าเฟยด้วยนา :q11:

tomtam พิมพ์ว่า:: เห็นหลินกุเลือกแล้ว แต๋มขอตามมาเลือกบ้าง สองคนเหรอ เอาพี่ลู่กะลุงชีค่ะ

ถ้าให้เหลือคนเดียว เอาฮ่องเต้ได้ไหม ถือว่าโกงหรือเปล่าเนี้ย 555

ขอเม้านอกรอบ อีกเรื่อง คือ วันนั้นแต๋มก็ดูลุงเยิ่นในห้องใช่ไหม แล้วมันเป็นฉากที่พ่อของเยี้ยไป๋กำลังจะจับอาปัง (หรือไรสักอย่าง) หลานชายที่หักหลัง คิดจะฆ่าเขาเพื่อชิงความเป็นใหญ่ แล้วตอนนั้น เถ้าแก่ถงก็จ้างคณะงิ้วมาเล่นที่บ้าน เรื่องนั้นบังเอิญเป็นเรื่องหลินชงแห่งเขาเหลียงซานด้วย แต๋มก็ดันเปิดเสียงดังมาก แล้วในแผ่นมันก็ร้องงิ้วได้ดังมากๆ เป็นเสียงจีนกลางแท้ๆ เลย (นานด้วย) ที่บ้านแต๋มเขาก็เดินผ่านไปผ่านมา ทำหน้างงๆ กัน จนเขาอดสงสัยไม่ไหว โผล่เข้ามาถามว่า แต๋มดูอะไร ดูงิ้วเหรอ เสียงดังจัง ดูแล้วเข้าใจเหรอ แต๋มขำกร๊ากกกเลยอ่ะ บ้ารึใครจะนั่งดูงิ้วฟระ ถึงให้ดูก็ดูไม่รู้เรื่องหรอก แค่นี้แหละ เล่าให้ฟัง ขำๆ ดี

Andaman พิมพ์ว่า:: เอ่อ วิธีเลือกคู่ของรจนาหลินกุ มีเหตุผลนะเนี่ย เลือกพี่จั๋วเพราะคงรักเรามากกว่าชาติประชา กรั่กๆๆ :q5:

ถ้าให้อ้อมคัดชายงาม 4 คนนี้น่ะเหรอ เอ่อ ทำใจลำบากนะเนี่ยย มีจื้อหลินมาให้คัดเลือกตั้ง 4 คนแหน่ะ 555

คนแรกก่อนเลย คัดทิ้ง พี่จั๋วจ้า สาเหตุน่ะเหรอ คิดว่าพี่จั๋วคงมีนิสัยแบบพี่จั๋วอี้หัง ช่ายป่ะ เเบบพี่จั๋วอ่ะ ถึงแม้จะหล่อของแท้ แต่ว่า พี่ทั่นช่างไม่มั่นใจในความรักของอ้อมซัน เด๋วพี่แกก็ลังเล ไม่แน่ใจว่าอ้อมซันรักแกรึเปล่า เด๋วก็ไปรักสำนัก เด๋วไปฟังคำไอ้ศิษย์น้องโต้ โอ๊ยเหนื่อย ขี้เกียจง้อพี่จั๋ว ตัดทิ้งแล้วกัน (เพราะมีจื้อหลินให้เลือกอีก 3 )

คนที่สอง คงตัดพี่เส้าเฟยทิ้งอีกคน (ถ้าไม่มีคังซื่อ กับพี่ลู่เนี่ย ไม่มีตัดทิ้งแน่ๆคนนี้) เบื่อพี่เส้าเฟย ขี้เกียจมานั่งตามจากค่ายเหลี่ยนอิ๋น จนถึงเมืองหลวง เปลี่ยนรองเท้าไปหลายคู่ เดินตามจนแทบจะเป็นตาปลา ระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ๆ ไกลนะนั่น ลงทุนลงแรงตามพี่เส้าเฟยมาตลอด แต่ว่าถูกกอดไปแค่ 2 ครั้ง โหยยย วัยรุ่นเซ็ง ไม่เอาดีกว่า

ต่อมาเหลือพี่ลู่ กับคังซื่อ บอกตรงๆว่าถึงแม้ตอนนี้จะมีตำแหน่งเป็นถึงอ้อมหมิงเจิ้น (ว่าที่ภรรยาพี่ลู่) แต่อย่าลืมว่า คังซื่อเนี่ย อดีตกิ๊กอ้อมเลยนะ รักแรกซะด้วย เขาว่ากันว่า รักแรกยากจะลืมเลือนช่ายป่ะ รจนาลำบากใจจริงๆเลยน่ะ รจ . .ไม่อยากเลือกเลยอ่ะ ขอ 2 เลยได้ป่ะ ก้ากกก

เฮ้ออ เอาวะ เอาแค่ 1 ช่ายป่ะ งั้นขอผลักพี่ลู่ทิ้งไปแล้วกัน ถึงแม้อยู่ใกล้พี่ลู่ คนฉลาดเจ้าเล่ห์แสนกลแบบนี้ ดูเหมือนจะมีความสุขมากมาย แต่คิดว่าความทุกข์ก็คงมากมายเหมือนกัน ถ้าเป็นอ้อม อ้อมคงเลือกคังซื่อเนี่ยแหละ ตัดใจจากดวงตาแป๋วแหว๋วไม่ได้อ่ะ ยิ่งเวลาคังซื่อยิ้มนะ โอ๊ยย เห็นแล้วรจอยากตายยย สรุปเอาคังซื่อดีกว่า :q3: ฟันธง

Timmy พิมพ์ว่า:: อ๊าก...เพิ่งเข้ามาเลยเพิ่งรู้ว่าแต๋มอัพตอนใหม่แล้ว กำลังจะไปนอนพอดี ขอแปะโป้งไว้ก่อนน๊า

เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านจ้า ขอไปฝันถึงแฟนแป๊บนึง :q12:

O-yohyo พิมพ์ว่า:: ปลื้ม ปลื้ม ปลื้ม . . ในที่สุดเส่เยี่ยก็ได้เพื่อน ถึงจะแอบอิจฉาคุณหนูหลินกุก็เหอะ

แต่ก็ดีใจที่เส่เยี่ยได้เพื่อนที่ร่าเริงค่ะ แถมแก่นๆ แบบนี้จะได้ชวนเส่เยี่ยซน

อีกคนที่ปลื้มก็คือฮ่องเต้คังซื่อ ถึงจะชอบเส่เยี่ยแค่ไหน แต่ชาติประชาก็ยังอยู่ในใจและไม่ลืมหน้าที่

แบบนี้ซี่เค้าเรียกว่ารู้จักแยกแยะ แววฮ่องเต้ที่ดีมาแล้วนะเนี่ย ให้คะแนนเต็มไปเลยค่ะ

คนที่ทำให้ขำก็คือเฒ่าทารก สนุกจนเพลินพอนึกความผิดตัวเองได้ก็พูดอะไรไม่ออกเลย นึกภาพได้ชัดเจนเชียวล่ะ

แอบงอนหัวหน้าใหญ่นิดนึง แหม่ . . เพิ่งนึกได้รึคะว่านัดเส่เยี่ยไว้ แต่เห็นอาการเป็นห่วงแล้วก็เลิกงอนก็ได้

รู้สึกว่าแต่ละคู่ที่แต๋มจับให้คู่กันเนี่ยลงตัวดีนะคะ ทั้งคุณหนูแสนงอนจอมแก่นกับองครักษ์หนุ่มผู้มุ่งมั่น

หนุ่มเจ้าสำราญแสนเจ้าเล่ห์กับรองหัวหน้าค่ายหญิงที่ฉลาดล้ำ แบบว่าจับมาคู่กันท่าจะมันส์ดีไม่มีใครแพ้ใคร

ก็อย่างตอนที่ชวนกันกลั่นแกล้งอ๋าวเทียนลี่ไง เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว แล้วอยากเห็นคุณหนูจอมแก่นตอนป่วนองครักษ์หนุ่ม

จากนั้นก็โดนองครักษ์หนุ่มปราบจนอยู่หมัดเป็นแมวน้อยแสนเชื่อง น่าสนุกดี

สำหรับเส่เยี่ย รู้สึกว่าเธอจะรักแรงเกลียดแรงนะ ดื้ออีกต่างหาก ประเภทอ่อนนอกแข็งใน

ตอนที่เจอท่านลุงชีครั้งแรก คิดว่าเป็นศัตรูเส่เยี่ยก็อาละวาดใส่ซ้าหวงตัวอีกต่างหากจนท่านลุงอ่วมไปเหมือนกัน

แต่พอเริ่มรักท่านลุง เส่เยี่ยก็ว่าง่าย เชื่อฟังทุกอย่าง ออดอ้อนท่านลุงอีกต่างหาก

คราวนี้มาเจอฮ่องเต้คังซื่อ ความที่คิดว่าคังซื่อเป็นคนออกคำสั่งจับท่านลุงสุดที่รัก

เส่เยี่ยก็เคืองชนิดไม่พูดด้วย หน้าก็ไม่อยากมอง (ขนาดมองไม่เห็นนะเนี่ย) ไม่ได้กลัวจะโดนจับประหารสักติ๊ด

ดูท่าแล้วใครได้เส่เยี่ยไปเป็นแฟน ถ้าไม่ปราบพยศให้อยู่หมัด คงเหนื่อยน่าดูเลยล่ะ

นี่ก็ลุ้นท่านลุงชีว่าโชคดีนะที่เส่เยี่ยรู้ว่าท่านลุงโดนจับทำให้มาตามนัดไม่ได้ ไม่งั้นไม่อยากนึกตอนเส่เยี่ยงอน

เค้าว่ากันว่าพวกสาวเรียบร้อยใจเย็น อย่าทำให้โกรธ งอน หรือเคืองขึ้นมาเชียว น่ากลัวมากกกกกก

ส่วนคำว่า “ครับ” ในละครจีน อันนี้ไม่ได้รู้สึกแปลกนะคะ จำได้ว่าเท่าที่ดูก็มีเหมือนกันนะ แต่ไม่บ่อยเท่านั้นเอง

ปล. ถามนิดนึงค่ะ เท่าที่จำได้ คุณหนูหลินกุน่าจะอายุมากกว่าเส่เยี่ย 2 ปีนะ ทำไมเรียกเส่เยี่ยว่าพี่สาว

เพราะตอนที่เส้าเฟยอายุ 6 ขวบ คุณหนูหลินกุก็ 6 ขวบเท่ากัน ตอนนั้นเส่เยี่ย 4 ขวบ ดังนั้นก็น่าจะเป็นพี่ของเส่เยี่ยซี่คะ

ตัดมาจากตอนที่ 5 สหายน้อย

“แล้วเจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว” เขาถามต่อ

“ปีนี้ข้าหกขวบครับ” ชีเส้าเฟยตอบเสียงดัง

ระหว่างที่ชีเส้าเฟยเดินจูงม้าเข้ามาในค่ายอย่างรีบร้อน หลินกุเหนียงบุตรสาววัยหกขวบ
ของแม่ทัพหลินเซียงก็เข้ามาทักทายชีเส้าเฟยอย่างสนิทสนม

แล้วพอ 14 ปีต่อมา เส้าเฟยอายุ 20 ปี ส่วนเส่เยี่ยอายุ 18 ปี (ตอนที่ 9 เหลียนอิ๋น)

คุณหนูหลินกุก็น่าจะอายุ 20 ปีเท่ากับเส้าเฟยซี่คะ

องครักษ์เหอทัก ทำเอาเส่เยี่ยและคุณหนูหลินกุขาแข็งไปเลย

(คุณหนูหลินกุยืนอยู่ข้างๆ แต่ภาพไม่ได้จับให้เห็นค่ะ)

เอ่อ.. ใช่ๆ ถ้าเขาไปไหนข้าก็จะไปด้วย

คุยกันกระหนุงกระหนิงกับคุณหนูขอทานน้อย

พูดด้วย ก็ไม่พูดด้วย ก็จะไม่พูดด้วย

เจอคังซื่อถามว่าทำไมมองไม่เห็น ทำเอาเส่เยี่ยอึ้งค่ะ

“หากไม่รู้ใจ ก็ไร้เหตุผลที่จะเสวนา”

Andaman พิมพ์ว่า:: เส่เยี่ย - ชีเส้าเฟย

tomtam พิมพ์ว่า:: อ๊ากกก เจอเจ้าแม่ละเอียดเข้าไป แต๋มสลบดีกว่า ยอมจำนต่อหลักฐานเลยค่ะ คืองี้นะ มันเป็นความผิดของแต๋มตั้งแต่แรกทีแรกที่เคยปรับอายุของพระเอกกับนางเอกไปแล้วรอบนึง แต่ตอนนั้นที่ปรับ ดันลืมปรับให้คนอื่นด้วย จริงๆ หลินกุเหนียงต้องอ่อนกว่าชีเส้าเฟยแน่นอนค่ะ เพราะไม่งั้นคงไม่เรียกพี่เส้าเฟยๆ จนติดปากแน่ เอาเป็นว่าขออนุญาตลดอายุแม่หลินให้น้อยกว่าหรือเท่ากับแม่นางเส่เยี่ย ณ บัดนี้เลยละกันนะคะ

ต้องขอกราบขออภัยท่านผู้มีอุปการะคุณเป็นอย่างสูง คนเขียนห่างหายไปนาน ชักเกิดอาการเอ๋อๆ พิมพ์ผิดพิมพ์ถูก แถมยังมาจำอายุผิดอีก หลายคดีแล้วนะ ท่านเปาจะสั่งประหารไหมเนี้ย

บอร์ดสามเป็นไร ทำไมแต๋มเข้าไม่ได้อ่ะ

ภาพข้างบน น่ารักจัง อ้อมทำเองใช่ไหมเนี้ย ชอบไอเดียที่คนนึงเป็นสีฟ้าโทนเย็น อีกคนนึงเป็นสีส้มโทนร้อน ให้ความรู้สึกขัดแย้งดีค่ะ

O-yohyo พิมพ์ว่า:: เข้าบอร์ดสามไม่ได้เหมือนกันค่ะ

เรื่องอายุปรับได้ค่ะ เพราะเห็นแล้วล่ะว่าหลินกุเรียกเส้าเฟยว่าพี่

ถ้าจะปรับให้อายุน้อยกว่าเส่เยี่ย ขอจิ้นเป็นหน้าหลินกุตัวจริง

แต่ถ้าปรับให้เท่ากัน ก็ขอจิ้นเป็นฟ่านปิงปิง (ตอนนั้นเราเลือกปิงปิงมารับบทหลินกุใช่ป่ะ)

ถ้าจะให้จิ้นปิงปิงอายุน้อยกว่าอาเส่ อันนี้คิดว่าจิ้นไม่ออกค่ะ

เพราะปิงปิงอายุมากกว่าอาเส่ใช่ป่ะ ปรับแนวไหนก็บอกด้วยนะคะ จะได้จิ้นตามถูก :q3:

ชอบรูปที่อ้อมแปะจัง เข้ากับเหตุการณ์พอดีเลย เส่เยี่ยคิดถึงท่านลุงชี เลยอมยิ้มใหญ่เชียว

Andaman พิมพ์ว่า:: เส่เยี่ย - ชีเส้าเฟย

เส่เยี่ย - คังซื่อ

ใช่แล้ว ทำมาให้แต๋มยังไงล่ะ ทั้งๆที่งานยุ่ง แต่ก็ยังแอบมาเขียนฟิคให้พวกเราอ่าน
ก็เลยทำภาพมากำนัลคนแต่ง เผื่อว่าจะมีรมณ์แต่งตอนต่อไป 555

tomtam พิมพ์ว่า:: เฮ๊ยโย่ ถ้าจิ้นเป็นหน้าหลินกุตัวจริง รับรองได้เลยว่าไม่มีบทเข้าพระ-เข้านาง ระหว่างพี่จั๋ว-หลินกุแน่นอน เพราะคนแต่งหึงเป็นการส่วนตัว กั่กๆๆ :q3: เอาเป็นว่าให้คนอ่านไปจินตนาการเองแล้วกันค่ะ แต๋มไม่ระบุอายุแล้วกัน (เดี๋ยวตัวเองลืมอีก)

เอ่ออ้อม ภาพมันดูลำเอียงอยู่นะ ทำไมตอนอยู่กะลุงชี เส่เยี่ยยิ้มหวานเชียว แต่พออยู่กับคังซื่อดันร้องไห้ แต๋มจะบอกให้ว่าจริงๆ แล้วคนที่ทำให้เส่เยี่ยยิ้มได้มากที่สุดก็คือคังซื่อนะไม่ใช่ลุงชี :q22: (อ๊ากกกสปอยยย ทั้งๆ ตัวเองยังไม่ได้คิดตอนต่อไปเลย)

ขอรีเควซภาพหงเผา+ลู่เสี่ยวฟงด้วยดิ อยากรู้ว่าจะออกมายังไง ส่วนหลินกุ+พี่จั๋ว ไม่ต้องทำก็ได้นะคะ หึง (เอ..ว่าแต่จะหึงพี่จั๋วทำไมหล่ะเนี้ย)

lingu พิมพ์ว่า:: ง่ะ กะจะไปโม้ก่อนนอนเรื่องพี่จี่เจ๋งซักหน่อย บอร์ด3 ม่องไปซะแระ หวังว่าจะไม่โคม่านะเนี่ย

o-yo นับถือๆๆๆ ค่ะ จำรายละเอียดยิบเลย แม้แต่ชื่อตอนยังจำได้ซะอีก สมแล้วที่ผู้เขียนสลบ ก๊ากๆ

เอ่อ o-yo แม่นางหลินกุน่ะ :q14: จิ้นเป็นหน้าปิงปิงไปเถิ๊ดดดดด ขืนจิ้นเป็นหน้าหลินกุ เด๋วพี่จั๋วจะขอตายด้วยพิษนางแอ่นเย็นแล้วจะแย่เอา หลอนไม่เลิกเลยนะ

พูดถึงอายุของฟ่านปิงปิงที่สวมบทแม่นางหลิน ปิงปิงอายุ 27 ค่ะ น้อยกว่าอาเส่ล่ะ แต่หน้าตาวัยเท่ากันกับอาเส่เลย ถ้าไม่ไปคุ้ยดูแล้วก็คิดว่าอายุไล่เลี่ยกันล่ะ เพราะอาเส่หน้าเด็กค่ะ

จางอ้อม รูปสวยมากค่ะ รีเควชคู่คุณชายลู่กับอ้อมหมิงเจิ้นด้วยสิคะ แล้วก็พี่จั้ว กับแม่นางหลิน เสียดายที่องครักษ์เหอไม่มีคู่อ่ะ หลินกุจิ้นเป็นพี่เหอของทับทิมตอนเป็นจั่นเจาชุดแดงล่ะ หล่อเฟี้ยวเลยเชียว :q13:

อ้าว โพสพร้อมแต๋ม ไหงแต๋มมาหึงพี่จั๊วล่ะเนี่ย ต้องไปหึงพี่เฟยเอ๋อนู้นสิ ไม่ยอมนะ ต้องมีบทหม่ำพี่จั้ว เอ้ย บทเข้าพระนางด้วยดิ 555

................................

ขอโม้พี่จี่เจ๋งก่อนนอนที่นี่ละกัน ไม่งั้นนอนม่ายหลับ ตอนพี่เจ๋งตกลงไปในถ้ำ เจอบ้วยชิวฮวง พี่เจ๋งพูด ครับๆ ด้วยล่ะ น่าร๊ากกกกก แบบว่านอบน้อมมากๆค่ะ แล้วก็ตอนถูกย้งยี้หลอกให้ลงน้ำไปดูปลา หน้าตาตอนนี้เอ๋อสุดๆ กระทั่งถูกย้งยี้ผลักลงน้ำ ตอนสองคนว่ายน้ำด้วยกัน โหย...บรรยากาศงดงาม น่ารักซะ หลินกุจิ้นไปว่าพี่จี่เจ๋งกำลังใช้ชีวิตสองคนตามลำพังกับน้องเจี๊ยบยี้ที่เกาะดอกท้อล่ะ อะคึๆๆ แล้วก็ตอนย้งยี้ย่างไก่ยาจกให้กิน ตอนนั้นพี่เจ๋งหิวสุดๆ แต่ถูกอั้งชิกกงขอไปกิน ย้งยี้ก็ส่งให้หมดเลย ตอนนี้หน้าพี่จี่เจ๋งจ๋อยไปเลย แบบหิวก็หิว แต่ไม่กล้าบอกย้งยี้ น่าล๊ากกกกกก :q13:

หลังจากดู มังกรหยกเวอร์ชั่น เฮ้งเต็งเอี้ยง มา คัมภีร์นพเก้า แล้วก็มาภาคนี้รู้สึกได้เลยว่าเทคนิค การต่อสู้ ดีขึ้นอย่างรุนแรงค่ะ ดูสมจริงมากขึ้นจมเลยล่ะ :q12:

O-yohyo พิมพ์ว่า:: เอ๊ย . . ปิงปิง อายุ 27 เหรอคะ พอไปหารูปพิจารณาดู ก็หน้าอ่อนกว่าอาเส่นะ

อาจเป็นเพราะบุคลิกด้วยมั้ง ทำให้ภาพติดตาว่าอายุมากกว่า

(คือเห็นปิงปิงแค่แวปๆ ค่ะ ไม่เคยดูละครของปิงปิง ดูหนังไปเรื่องเดียวเองมั้ง)

งั้นจิ้นว่าหลิกุอายุน้อยกว่าแล้วกัน เดี๋ยวต้องหาภาพปิงปิงแก่นๆ ไว้ดูจะได้ติดตาจิ้นง่ายหน่อย

ส่วนตัวจริง อิอิ . . จะบอกว่าแวปแรกที่อ่านช่วงที่แต๋มลงตอนใหม่ (ทุกตอน)

จะนึกถึงตัวจริงก่อนเลยล่ะ จนอ่านจบก็นึกได้ ว่านี่เราแคสนักแสดงไว้แล้วนี่

ชอบภาพเส่เยี่ย-คังซื่อที่อ้อมทำเหมือนกันค่ะ ปากห้อยๆ เหมือนกันเลย

การแสดงสีหน้า แววตา ก็เหมือนกัน ภาพลงตัวมากๆ ค่ะ

ที่แต๋มสปอยมา แอบหึงแทนท่านลุงชีนะเนี่ย เพราะเชื่อว่าเส่เยี่ยกับท่านลุง

เค้าเกิดมาคู่กัน ผูกพันกันมาแต่เด็ก ส่วนคังซื่อต่อให้ดีกับเส่เยี่ยยังไง

เส่เยี่ยก็เป็นได้แค่ตัวแทนของปิงเยี่ยนี่หน่า

ปล. พูดถึงพี่จั๋วมากๆ ชักอยากดู ไว้คงต้องไปเปิดนางพญาผมขาวดูซะหน่อย

จะได้จิ้นพี่จั๋วได้ง่ายขึ้น 55 อยากดูฉากเข้าพระเข้านาง หลินกุ-พี่จั๋ว

Andaman พิมพ์ว่า:: ที่ทำออกมา จะได้จินตนาการได้ง่ายขึ้นไงคะ เพราะพระเอกน่ะ อ้อมนึกได้อยู่แล้ว แต่ปัญหานางเอกนี่ซิ เส่เยี่ยๆๆที่เป็นอาเส่ นึกไม่ค่อยได้อ่ะ ก็เลยต้องทำมาแปะเข้าคู่กัน จะได้จินตนาการง่ายหน่อย

ภาพพี่ลู่เสี่ยวฟ่ง - หงเผา ตอนนี้ขาดแคลนวัตถุดิบอย่างหนัก โดยเฉพาะหงเผา ใครมีภาพหงเผา ใหญ่ๆ ชัดๆ ช่วยแปะด้วยเด้อ แล้วจะไปทำมาให้

ส่วนพี่จั๊ว-หลินกุเหนียง ก็เหมือนกัน ขาดแคลนภาพปิงปิงอ่ะ

เรื่องนี้นำเสนอพระเอก นางเอกนี่นา อีกอย่างเสเยี่ยก็ตกหลุมรักท่านลุงชีไปซะแล้ว เพราะฉะนั้นเวลาอยู่ใกล้ย่อมมีความสุขมากกกว่า เวลาไม่ได้อยู่ใกล้ แต่ขอแค่ได้นึกถึงก็มีความสุขเหมือนกัน เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกที่เส่เยี่ย จะยิ้มมมมมมมง่าย เมื่ออยู่ใกล้ชีเส้าเฟยน่ะ

lingu พิมพ์ว่า:: แต๋ม ทำไมเส่เยี่ยรักลุงชีแล้ว เวลาอยู่ด้วยถึงไม่ค่อยยิ้มอ่ะ ไม่ยอมนะ แล้วมาอยู่กับคังซื่อยิ้มมาก แสดงว่าเส่เยี่ยมีใจให้คังซื่อใช่ป่ะ :q8:
เห็นด้วยกะ o-yo นะคะ ว่าเส่เยี่ยกับทั่นลุงชีเกิดมาคู่กันเท่านั้น :q17:

จางอ้อม ภาพปิงปิง กับ หงเผา ขาดแคลนหรือคะ หลินกุจัดให้ค่ะ เห็นมะๆ แต๋ม เปื้อนๆ เป็นกองเชียร์ที่ดีแค่ไหน อยากอ่านต่อก็ช่วยกันเพิ่มจินตนาการให้คนเขียนไง้ จะได้ราบรื่นๆค่ะ :q22:

หงเผาเค้าชื่อ yu na ค่ะ คุ้ยดูแล้ว อ้ายหยา ชีเซ็กซี่มั่กๆ ผิดกับอิมเมจขงเบ้งชุดแดงในเรื่องเลยล่ะ คู่แข่งชูฉีนะเนี่ย

http://www.sendspace.com/file/uo2u1j

Timmy พิมพ์ว่า:: อ่านเรียบร้อย....โหะๆ เส่เยี่ยได้เพื่อนใหม่แล้วแบบนี้ก็ไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่แล้วสิ

แต่คนเขียนแอบสปอยว่าคนที่ทำให้เส่เยี่ยยิ้มได้คืฮ่องเต้คังซื่อ อ้าว..แล้วท่านลุงชีล่ะ

ท่านลุงอุตส่าห์เป็นห่วงม๊ากมาก พอนึกขึ้นได้ก็รีบออกตามหาด้วยความเป็นห่วงอย่างที่สุด

ขอให้ท่านลุงรีบตามหาเส่เยี่ยให้เจอโดยเร็วๆนะ เส่เยี่ยคิดถึงท่านลุงค่ะ

ส่วนคุณหนูหลินกุ ตอนแรกเปิดฉากว่านึกว่าเรื่องจริงซะแล้ว แต่พอมีคลำๆคำนี้ตามมา

เริ่มขึ้นว่าเป็นความฝันแล้วล่ะ เพราะองครักษ์จั๊วคงไม่ไวไฟปานนั้นหรอก แม่คุณหนูหลินกูจะเต็มใจ อิอิ

ส่วนพี่ลูลู่ก็น่ารักน่าชังอีกแล้ว รอบนี้เป็นเด็กน้อยกะหัวหน้าสาม เข้าใจหาวิธีเอาคืนนะเนี่ย

ต้องแบบนี้ล่ะดีแล้ว มันถึงจะสะใจ :q22:

lingu พิมพ์ว่า:

อ้างอิงจาก :: คืนนี้กะว่าถ้าไม่เถลไถล หรือง่วงเร็วจะดูพี่อี้หังซะหน่อยค่ะ

จะได้จิ้นเวลาเข้าพระเข้านางกับคุณหนูหลินกุได้แจ่มชัดยิ่งขึ้น

ปล. ไว้หลินกุหาภาพปิงปิงแบบแก่นๆ มาให้ดูบ้างซี่คะ จะได้จิ้นได้ชัดขึ้น

ไม่งั้นจะขอจิ้นเป็นหลินกุตัวจริงต่อไปล่ะนะ (นี่คือคำขู่ อิอิ)

แปะภาพแม่นางหลิน สวมบทโดย ฟ่านปิงปิง ให้ o-yo ค่ะ ดับจิ้นหน้าหลินกุนะคะ สงสารพี่จั้วค่ะ 555 :q19:

The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน - Page 10 32480162sn4

The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน - Page 10 32480162sn4

The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน - Page 10 12110548ra3

cipher พิมพ์ว่า:: ภาพปิง ปิง ที่พี่หลินแปะนี่ดูแก่น เซี้ยว เหมาะกับคุณหนูหลินกุจริงๆ ค่ะ

พี่อ้อม ภาพที่เส่เยี่ยคู่กับคุณลุงเส้าเฟยนี่ดูดีจริงๆ ค่ะ ภาพทั่นหัวหน้าใหญ่แลดูสุขุมนุ่มลึกค่ะ

พี่แต๋ม อยากรู้แล้วสิค่ะว่าเส่เยี่ยจะได้เจอคุณลุงชี หรือว่าต้องเข้าวังก่อนเนี่ย แต่เข้าวังก่อนก็ดีนะค่ะ เพราะอยากเห็นเส่เยี่ยยิ้มแล้วสิ

O-yohyo พิมพ์ว่า:: ตามมาดูรูปหลินกุเวอร์ชั่นปิงปิงแล้วค่ะ ภาพข้างล่างเข้ากับตอนอยู่กับคังซื่อดีล่ะ

เพราะว่าเป็นยุคราชวงศ์ชิง พอนึกถึงราชวงศ์ก็นึกได้ว่าที่จิ้นองครักษ์เหอไว้น่ะ

เป็นชุดพี่จั่นเจาสีแดง น่าจะสมัยซ้องรึเปล่า (คงต้องถามทับทิม)

ส่วนชุดคังซื่อก็เป็นชุดยุคชิง องครักษ์จั๋วเป็นชุดแบบในละคร

แบบว่าเครื่องแต่งกายแฟนซีสุดๆ ค่ะ :q5: นี่ยังแค่กลุ่มคังซื่อนะ

ถ้ากลุ่มคังซื่อมาเจอกับกลุ่มท่านลุงชี เครื่องแต่งกายคงหลากหลายยิ่งกว่านี้แน่ๆ :q12:

ขอโม้ที่กลุ่มท่านลุงชีบ้าง ท่านลุงชีกับหงเผาชุดเข้ากันค่ะ เพราะมาจากเรื่องเดียวกัน

อีกอย่างดูเรื่องนี้แล้วเลยจิ้นไม่ยาก แต่พี่ลูลู่เนี่ยซี่ จิ้นทีไรก็จิ้นแต่ใบหน้ากับหนวดหยิมๆ

สำหรับเครื่องแต่งกาย ก็จะเป็นโทนขาวตลอด เพราะว่ายังไม่เคยดูพี่ลูลู่

เห็นแต่ภาพที่ซ้อๆ แปะในบอร์ดผ่านตาบ้างเท่านั้น ทำให้อยากรู้ว่า

พี่ลูลู่เค้าแต่งชุดสีอื่นบ้างมั๊ยคะ นอกจากสีขาว วันหลังจะได้จิ้นประกอบถูก

Andaman พิมพ์ว่า:: เอาภาพมากำนัลคนแต่งฟิคจ้า

ทำยากเหลือเกิน คุณชายลู่ไม่ยอมอยู่นิ่งๆ ทำตัวยุกยิกๆๆไปมาตลอด ฝ่ายอ้อมหมิงเจิ้งก็กำลังงอนคุณชาย ให้มาถ่ายรูปคู่กัน ต่างฝ่ายต่างไม่ยอม :q8: (จริงๆคือภาพฝ่ายหญิงมีน้อยเกินไป นำมาทำภาพคู่แล้วรู้สึกมันไม่เข้ากับภาพคุณชายนะเนี่ยย)

o-yo พี่ลู่มีชุดหลากหลายสีเลยค่ะ ชุดขาวนี่ o-yo หมายถึงที่มีแขบสีเหลืองป่ะคะ อันนี้อ่ะ

The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน - Page 10 54565021ym4

The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน - Page 10 54565021ym4

ส่วนชุดอื่นๆ นี่เปลี่ยนสลับเห็นจากภาพหลายสีเลยค่ะ เช่น สีฟ้าจางๆ (หลินกุชอบชุดนี้ล่ะ เพราะพี่ลู่ใส่แล้วดูเซ็กซี่ดี ผ้ามันพริ้วๆ แนบเนื้อ คริๆ) :q18:

The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน - Page 10 Idk10qc4

The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน - Page 10 Idk10qc4

โอ้วว ภาพพี่ลู่ vs อ้อมหมิงเจิ้นสวยจังค่ะจางอ้อม ตะละคนดูปร๊าดเดียวก็รู้ว่าฉลาดเจ้าเล่ห์ ยามสองคนรวมหัวกันคิดแผนการณ์ หนาวแทนศัตรูเลยล่ะ 555

Andaman พิมพ์ว่า:: เรื่องเสื้อผ้าพี่ลู่ ขอแม่ยกตอบนะคะ :q5:

จริงๆแล้วละครเรื่องนี้มีทั้งหมด 10 ตอน อ้อมว่าพระเอกของเราเปลี่ยนชุดใหม่ทุกตอนเลยน่ะ ไม่มีซ้ำ เรียกว่าละครเรื่องนี้ทุ่มทุนเรื่องเสื้อผ้า(พระเอก)มากๆ บางครั้งจำไม่ค่อยได้ แต่เห็นเสื้อผ้าพระเอกของเรา ก็พอจะรู้ว่ามาจากตอนอะไร เพราะ 1 ตอน 1 สี (สีขาวไม่ค่อยมี)

ตอนแรก พระเอกของเราสวมเสื้อฟ้ามาเลยค่ะ บางพริ้วมาเชียว เห็นตอนแรกร้องดังเจี๊ยกกก ทำไมจื้อหลินผอมแบบนั้น ทั้งสูง ผอม แถมสายคาดเอวเข้าไปอีก เอวเล็กกว่านางเอกอีกอ่ะ

ตอนที่ 2 อ้อมชอบนะ ออกขาวๆ ชุดนี้ ดูสง่าดี สวมทับด้วยเสื้อคลุมสีฟ้าจ้า

นี่ก็ชุดสีฟ้า จากตอนที่ 3 ชุดนี้จะไม่มีเสื้อคลุม แต่อ้อมชอบแบบมีเสื้อคลุมมากกว่าจ้า

เรียกได้ว่า พระเอกของเรา สวมมันทุกสีค่ะ จะเอาสีม่วงเหรอ สีม่วงก็มีนะ ไม่มีเสื้อคลุมเหมือนกัน

หรือจะเอา เหลือง

หรือจะเอา เขียว

สีเทา

หรือว่า ขาว (แอบเอาเสื้อนักโทษมาสวม ตัวจริงด้านใน สีฟ้า)

สรุป มีทุกสีค่ะ นี่ยังเอามาไม่หมด บางตอน เปลี่ยนชุดสองรอบด้วยซ้ำ อ้อมว่าละครเรื่องนี้ ที่เด่นสุด ก็ชุดของพระเอกนั่นแหละจ้า

O-yohyo พิมพ์ว่า:: ว้าว . . พี่ลู่คัลเลอร์ฟูล ขอบคุณหลินกุและจางอ้อมค่ะ

ตอนนี้จำชุดบางชุดได้แล้ว ว่าเคยดูภาพเหมือนกันนะ

อยากดูเรื่องนี้ค่ะ ไม่รู้เมื่อไหร่จะเข้าไทยเนอะ กว่าจะเข้าไทย

สงสัยซ้อๆ คงดูกันไปหลายรอบแล้วแน่ๆ เลย อย่างเวลา o-yo ดูละครอาเส่

ก็จะดูเสียงจีนรอบนึง ซํบอังกฤษแบบโหลดรอบนึง แบบซื้อมาดูกับทีวีอีก 1 รอบ

ใครอ่านบทประพันธ์แล้ว เวลาดูคงสบายหน่อย เพราะพอจะเข้าใจเนื้อหาบ้าง

o-yo ชอบแนวนักสืบนิดๆ ถ้าจำไม่ผิด พี่ลู่เนี่ยเค้าก็เก่งด้านการสืบหาเบาะแสใช่เปล่าคะ

เห็นภาพอ้อมหมิงเจิ้ง อยากให้เรื่องลู่เสี่ยวฟง มีนักแสดงคนนี้ร่วมด้วยจังเลย

cipher พิมพ์ว่า:: พี่อ้อม มลอ่านเรื่องลู่เสี่ยวฟงไปสามเล่มแล้วค่ะ
-ตำนานเล็กเสี่ยวหงส์
-บ่อนพนันเบ็ดเงิน
-หมู่ตึกภูมิพราย
ไม่ต้องแปลกใจนะค่ะว่าทำไมอ่านแค่นี่ เพราะหาได้แค่นี้ค่ะ ไปเดิน B2S ก็หาไม่เจอ
เท่าที่อ่านมาจะบอกว่าชอบหมู่ตึกฯ มากที่สุดค่ะ เนื้อเรื่องซับซ้อนดีค่ะ เดาคนร้ายไม่ถูกด้วย พออ่านตอนนี้อยากเห็นหน้าบั๊กเต้าหยินค่ะ พี่อ้อมพอจะมีรูปให้ดูไหมค่ะ

tomtam พิมพ์ว่า:

The Hero and The King / กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน - Page 10 Untitled-8

เข้ามากรี๊ดกับภาพพี่ลู่ vs แม่นางหงเผา ดูดุเดือดดีจัง อย่างที่หลินกุบอก สองคนนี้ดูทันกันไปหมดเลยเนอะ อ้อมหมิงเจิ้งทำหน้าแบบเนี้ยดูดุดี ถ้าเป็นคนอื่นคงกลัวไปแล้ว แต่ลู่เสี่ยวฟง ม่ายยยยย กลัว :q3:

โย่ ฟิคนี้เหมือนแฟนตาซีจริงๆ ด้วย พี่จั๋วอยู่ยุคหมิงค่ะ คังซื่ออยู่ชิง จิวแปะทงนี่ฮั่น (ใช่ชื่อยุคหรือเปล่า) และลุงชีนี่ซ้อง (ใชป่ะเพื่อนๆ) ไม่รู้คนอ่านมึนหรือเปล่า แต่แต๋มไม่มึนนะ อาศัยจิ้นเอาว่าตัวละครแต่ละตัวมาจากภูมิประเทศที่แตกต่างกัน จึงแต่งตัวแตกต่างกัน ยุคอื่นๆ เขาก็จะแต่งไม่ต่างกันมากด้วย จะมีชิงนี่แหละที่แหวกกว่าเพื่อน ส่วนตัวฟิคจริงๆ เซ็ตเวลาให้อยู่ที่ ราชวงศ์ซ้อง (ซ่ง) ค่ะ

อ้างอิงจาก :: กระบี่สะท้านฟ้า ราชาสะท้านแผ่นดิน - The Hero and The King

บทประพันธ์ในนิยายเรื่องนี้ไม่เกี่ยวพันกับประวัติศาสตร์จีนแต่อย่างใด เนื้อหาทั้งหมดล้วนสมมติขึ้น โดยอาศัยชื่อตัวละครและช่วงเวลาบางส่วนจากประวัติศาสตร์ เพื่อให้เกิดความสมจริงเท่านั้น และผู้แต่งขอละเว้นการใช้คำราชาศัพท์

ตอนที่ 1 ครองราชย์

สมัยราชวงศ์ซ้อง (ซ่ง) ฮ่องเต้น้อยนามคังซื่อ (สมมติ) ขึ้นครองราชย์ด้วยพระชนมายุเพียง 8 พรรษา เนื่องจากพระราชบิดาเสด็จสวรรคตด้วยโรคติดต่อก่อนวัยอันควร ในวันงานพระบรมราชาภิเษก มังกรน้อยฉลองพระองค์สีเหลืองทองก้าวสู่ท้องพระโรงอย่างสง่างาม สร้างความปิติยินดีให้กับบรรดาขุนนาง ข้าราชบริพาร ตลอดจนไพร่ฟ้าประชาราษฎร์ที่มาคอยเฝ้ารับเสด็จ หลังจากทรงประทับบนราชบัลลังก์แล้ว ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จึงประกาศพระราชโองการของอดีตองค์ฮ่องเต้ซิงซื่อจู่ มีใจความดังต่อไปนี้

O-yohyo พิมพ์ว่า:: เพิ่งเห็นลายเซ็นใหม่ของแต๋ม เก๋มากๆ ค่ะ มีแสงแวปๆ ด้วย ชอบจังเลย

เรื่องยุคต่างกันนี่ ไม่ได้มีปัญหาเรื่องการจิ้นค่ะ สนุกดี

ให้อารมณ์ประมาณกำลังดูหนังฮ่องกงประเภทเจาะเวลาไงล่ะ

ก็จิ้นเอาว่าแต่ละคนมาจากต่างเผ่า เพราะถ้าจำไม่ผิดก็มียุคนึงเหมือนกันนะ

ที่คนจีนยังแบ่งเป็นเผ่าๆ อยู่ ก็เป็นไปได้ที่การแต่งกายจะต่างกัน

แต่ที่หลุดพวกที่สุด ก็การแต่งกายกับทรงผมยุคชิงเนี่ยแหล่ะค่ะ เพราะหัวจะโล้นเหม่งๆ

lingu พิมพ์ว่า:: มีภาพโปสเตอร์งามๆ ที่แต๋มออกแบบมาฝากให้พวกเราชมกันค่ะ เสียดายที่ภาพมาช้าไปหน่อย ไม่งั้นคงได้อยู่บนแก้วแล้ว แต่ไม่เป็นไร เอาไว้โอกาสหน้าก็ได้เนอะ :q13:

cipher พิมพ์ว่า:: ภาพสวยมากเลยค่ะพี่แต๋ม :q2:

Andaman พิมพ์ว่า:: กำ ซะงั้นอ่ะ เห็นภาพชุดหลังแล้วเสียดายแทน

ขอพูดตรงๆหน่อยนะ อ้อมว่าภาพที่หลินกุเอาไปวางบนแก้วอ่ะ สวยน้อยที่สุดแล้วในจำนวนภาพทั้งหมดที่แต๋มออกแบบ เวนกำๆๆ แล้วทำไมไม่คุยกันให้ดีๆก่อนอ่ะ ประมาณว่าอย่าเพิ่งทำเด้ออ เด๋วมีส่งภาพเพิ่ม

อ้อมชอบภาพนี้ อาเส่ยิ้มได้หวานมากๆ ว่าแต่ยิ้มให้ใครเนี่ย เส้าเฟย หรือว่า คังซื่อ หุหุ

tomtam พิมพ์ว่า:: ดูมุมแล้ว เส่เยี่ยยิ้มเอียงขึ้นไปบนๆ นะคะ ฮ่าๆๆๆ

จริงๆ ภาพที่อยู่บนแก้ว ภาพนั้นนายแบบกับนางแบบหน้าตาดีมากเลยนะนั่น แต่ design มันแต่วไปหน่อยอ่ะ สวยน้อยอย่างอ้อมว่าจริงๆ แหละ แต่ไม่เป็นไร เอาไว้ชิ้นหน้าละกันเนอะ (สัปดาห์ที่ผ่านมานี้ งานเข้าไม่ได้ตั้งตัว เลยไม่ได้เข้ามาบอกเพื่อนๆ หลินกุดันชิงทำแก้วไปซะแล้ว โฮๆ)

แต๋มชอบอันนี้ มันมีที่มานะคะ
เส้าเฟย ถือกระบี่ มีภาพค่ายเหลียนอิ๋นซ้อนอยู่ด้านล่าง นี่คือความแค้นของเขา...
เส่เยี่ย ก้มมองกระบี่ในมือด้วยความสับสบ สงสัย ลังเล มีป้ายหลุมศพของบิดาซ้อนอยู่ด้านบน นี่คือความแค้นของนาง...
คังซื่อ ไม่ได้ถืออาวุธ แต่มีกำลังทหารอยู่ด้านหลัง ภาพพระราชวังต้องห้ามซ้อนอยู่ด้านล่าง ที่คือภาระของเขา...

เบื้องหลังความจริง
ภาพทะเลทรายด้านล่างชีเส้าเฟยไม่ใช่ค่ายเหลี๋ยนอิ๋น แต๋มหาที่ถูกใจไม่ได้ ก็เลยไปเอาภาพทะเลทรายอีรักมาแทน ข้างล่างมีหัวคนแว๊บๆ เป็นหัวทหารอเมริกาค่ะ
ภาพหลุมศพพ่อเส่เยี่ย ความจริงคือฮวงซุ้ยของท่านงักฮุยที่ชาวจีนทำให้ภายหลังค่ะ แต๋มจำไม่ได้แล้วว่าไปเซพมาจากไหน น่าจะให้เครดิตเจ้าของบล๊อกเขาซักหน่อย

O-yohyo พิมพ์ว่า:: มาดูภาพค่ะ สวยทุกภาพเลย ขอเก็บไปให้หมด

ขอบคุณแต๋มที่สร้างสรรค์และหลินกุที่สานต่อนำมาแปะให้ได้ชื่นชม

อ่านที่มาของภาพช่างมีความหมายและสื่อถึงคอนเซปต์ละครได้ดีทีเดียวค่ะ

พอมาอ่านเบื้องหลังความจริงแล้ว แป่ว . . ทะเลทรายค่ายเหลียนอิ๋น

กลายเป็นทะเลทรายอิรัก อันนี้ดุเดือดยิ่งกว่าอีกนะนั่น

ส่วนป้ายหลุมศพท่านงักฮุย ทำให้นึกถึงมังกรหยกค่ะ มารู้จักท่านงักฮุยก็จากเรื่องนี้แหล่ะ

lingu พิมพ์ว่า:: 555 หลินกุก็ว่างั้น ภาพสวยๆ แต๋มดันส่งมาให้ทีหลัง โดยไม่บอกล่วงหน้านิหน่าว่าจะทำมาให้อีก หลินกุก็นึกว่าทำให้ภาพเดียว ก็เลยเอาภาพนั้นง่ะ ที่ชอบสุดก็คือภาพที่เส้าซังหันหลังชนกะเส่เยี่ยค่ะ ดูดีมีศิลป์ เอาไว้งานหน้า ปีใหม่รัไงเนี่ย ให้แต๋มเป็นเจ้าภาพ แข่งเกมส์ แล้วนำภาพนี้มาทำของรางวัลบ้างดีก่าเนอะแต๋มเนอะ หลินกุสู้ขาดใจเลยล่ะ :q22:

ว่าแต่เมื่อไหร่จะได้อ่านตอนต่อไปน้า ลืมตอนเก่าไปหมดแล้ววววววว :q14:

Timmy พิมพ์ว่า:: ว้าว...ภาพสวยมากเลยค่ะแต๋ม แล้วก็ชอบความหมายของภาพมากๆ เข้าใจสร้างสรรค์ค่ะ

แต่เบื้องหลังความจริง คือทะเลทรายอิรัก โอ้....ความแค้นร้อนระอุเลยจริงๆคะ

tomtam พิมพ์ว่า:: ใช่แล้วทุกคนเบื้องความสำเร็จ มันเป็นเช่นนี้เองแหละ ขอบคุณสำหรับคำติชมค่ะ

หลินกุ ช่วงนี้แต๋ม ยุ่งมาก ทางงานราษฏ์ งานหลวง งานเพื่อน เรื่องที่บ้าน เรื่องส่วนตัว เยอะแยะไปหมด ไม่เคยกลับถึงบ้านก่อนสองทุ่มเลย

แต่... เข้านอนตีสองทุกวัน

เพราะช่วงกลางวันไม่มีเวลาเป็นของตัวเองไง ก็อาศัยกลางคืนนั่งทำแบนเนอร์ ฟิคก็แต่งอยู่ค่ะ บางคืนเขียนไม่ออก มีแต่พล๊อตในหัว แต่มันเขียนเป็นไดอะล๊อคออกมาไม่ได้อ่ะ แต๋มก็นอนนิ่งๆ แล้วจินตนาการภาพตัวละครวิ่งไปวิ่งมาจนหลับไป ช่วงนี้คงเครียด พอเขียนแล้วไม่ดีแต๋มก็ไม่อยากเอาลงอ่ะค่ะ เลยหันมาเปิดจินตนาการด้วยการทำเอ็มวีอยู่ นั่งทำแค่สองวันได้ 50% แล้ว แต่ดันมาแป้กตอนจบ มันลงไม่ได้ ติดๆ ขัดๆ เอาเป็นว่าวันแม่นี้ คงได้ลง ไม่ mv ก็ฟิค อย่างใดอย่างนึงแน่นอนค่ะ จริงๆ ไม่อยากบอกก่อนเลยนะ อยากให้เสร็จก่อน ไม่อยากให้ความหวังเพื่อนอ่ะ แต๋มไม่ชอบทำอะไรในสภาวะกดดัน แต่กลัวแฟนๆ จะเซ็งกันซะก่อนหน่ะค่ะว่าคนเขียนอู้หรือเปล่า

ปล. ทีแรกว่าจะลงให้วันหยุดนี้เลย แต่พอดีต้องพาเพื่อนไปเลือกสถานที่จัดงานแต่ง ก่อนหน้านั้นอีกคนก็ย้ายบ้าน ก่อนหน้านั้นอีกคนก็จะซื้อบ้าน บางคนก็ทะเลาะกับแฟน อีกคนตกงาน อีกคนอยากนัดเจอเพื่อนเก่า แต๋มงงกับชีวิตช่วงนี้ไปหมดแล้วนี่ มีแต่เรื่องคนอื่นทั้งนั้น

Andaman พิมพ์ว่า:: ขอเม้นท์เรื่องทะเลทรายอิรักหน่อยนะ :q5:

ขยับภาพลงมาอีกหน่อยก็ไม่เห็นหัวทหารแล้ว แต่ไม่เป็นไร จะนึกว่าเป็นหัวของเจ้าแปดแล้วกัน :q5:

tomtam พิมพ์ว่า:: [color=brown]ความเดิมจากตอนที่แล้ว

หลังจากกงซุนเช่อ ลู่เสี่ยวฟง และอ้อมหมิงเจิ้ง บุกไปช่วยชีเส้าเฟยได้สำเร็จ ชีเส้าเฟยก็ขอแยกตัวเพื่อไปหาเส่เยี่ย ส่วนฮ่องเต้แยกกับเส่เยี่ยที่หมู่บ้านจาง เขารีบเดินทางกับวังหลวงก่อน เพราะต้องการไปจัดการปัญหาเรื่องเวรคืนที่กับอ๋าวป้ายและทัพธงเหลือง

ตอนที่ 15 เข้าวัง

ณ ห้องประชุมเสนาฯ เช้าวันต่อมา
“ฮ่องเต้เสด็จแล้วววววววววว” เสียงขันทีตะโกนนำทางมาแต่ไกล
“ฮ่องเต้มาทำอะไรนะ” บรรดาเสนาฯ ที่กำลังประชุมกันอยู่ หันมามองหน้ากันเลิ่กลั่กด้วยความสงสัย โดยเฉพาะอ๋าวป้าย เขารู้สึกว่าฮ่องเต้เสด็จมาห้องประชุมแต่เช้าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
“ถวายบังโคมฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญ” บรรดาขุนนางทำความเคารพกันโดยพร้อมเพรียง
“ลุกขึ้นได้” คังซื่อเดินฝ่าบรรดาขุนนางเข้ามา เขาตั้งใจจ้องไปที่หน้าของอ๋าวป้ายเป็นพิเศษ
“ฝ่าบาททรงเสด็จ แต่เช้า ไม่ทราบว่ามีอะไรให้พวกหม่อมฉันรับใช้หรือพะยะค่ะ” อ๋าวป้ายไม่รอช้า รีบป้อนคำถามเข้าประเด็นทันที
“เรื่องจะรบกวนท่านเสนาฯ หน่ะเราคงไม่มี แต่เรามีเรื่องจะถามมากกว่า” คังซื่อตอบน้ำเสียงเรียบ สายตายังคงจ้องไปที่อ๋าวป้าย แล้วก็ค่อยๆ กวาดตาไปรอบๆ เหมือนจะสำรวจว่าหากมีการโต้เถียงกันขึ้น เสนาฯ คนใดจะเข้าข้างเขา คนใดจะเข้าข้างอ๋าวป้าย
“หากเป็นเรื่องความคืบหน้าของการจับกบฎค่ายเหลี่ยนอิ๋นนั้น ล่าสุดคนของหม่อมฉันรายงานว่า สามารถจับตัวหัวหน้าพวกมันได้แล้วพะยะค่ะ” อ๋าวป้ายรีบเสนอผลงานที่คิดว่าตนเองทำสำเร็จแล้ว
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกท่านเสนาฯ ในเมื่อเราวางใจให้ท่านจัดการ เรื่องนั้นเราก็ไม่มีกังวลอยู่แล้ว” คังซื่อเว้นระยะการพูดก่อนจะกล่าวต่อไปว่า
“แต่ว่า... เมื่อวานเราออกไปล่าสัตว์ ระหว่างกลับตำหนัก พบว่ามีการเวรคืนที่ดินเกิดขึ้น เราเลยเกิดความสงสัย เพราะจากประชุมคราวที่แล้ว เราจำได้ว่าราชสำนักได้ยกเลิกการเวรคืนที่ดินราษฏรไปแล้วไม่ใช่หรือ”
“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือพะยะค่ะ” อ๋าวป้ายรีบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“เอ๋ ท่านอ๋าวป้าย ดูเหมือนท่านคงยังไม่รู้สินะว่า ทหารที่เวรคืนที่ดินหมู่บ้านนี้ เป็นทหารในสังกัดกองของท่าน”
“อะไรกัน เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันหรือเปล่า นี่ฝ่าบาทคงไม่กล่าวหาคนของหม่อมฉันโดยไม่มีหลักฐานหรอกนะพะยะค่ะ” อ๋าวป้ายเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจ เขารู้สึกว่าฮ่องเต้กำลังหาเรื่องเขาอยู่
“ท่านเสนาเย็นไว้ เรายังไม่ได้กล่าวเลยว่า ท่านมีความผิดในเรื่องนี้ เราบอกแล้วว่า เราแค่มีเรื่องมาถาม” ฮ่องเต้พยายามสะกดอารมณ์ของตนให้นิ่งที่สุด ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยพอใจกับคำพูดที่แสนจะอวดดีของอ๋าวป้ายสักเท่าไหร่ก็ตาม
“องรักษ์เหอ” คังซื่อพยักหน้าส่งสัญญาณให้องครักษ์เหอนำธงของทัพธงเหลืองที่เก็บได้เมื่อคืนเข้ามา องรักษ์เหอนำธงเข้ามาแล้วก็อธิบายเรื่องราวของหมู่บ้านจางให้ที่ประชุมฟังเป็นฉากๆ ทำเอาอ๋าวป้ายยืนไม่ติดที่เลยทีเดียว
“ที่แท้ก็เรื่องแค่นี้เอง องรักษ์เหอไม่น่าต้องรบกวนฝ่าบาทมาถึงนี่เลย” อ๋าวป้ายรีบพูดออกตัวให้ดูกลายเป็นเรื่องเล็กน้อย เขาเองไม่กล้าตำหนิฮ่องเต้ตรงๆ จึงใช้องครักษ์เหอเป็นทางผ่าน
“เราต้องขอโทษเสนาฯ ทุกท่านด้วย ที่เรื่องนี้รบกวนการประชุมของพวกท่าน แต่หากเป็นเรื่องความทุกข์ร้อนของราษฎรแล้ว เราก็ไม่อาจมองเป็นเรื่องเล็กน้อยได้ หวังว่าท่านเสนาฯ คงเข้าใจนะ” คังซื่อเองก็ตั้งใจกัดอ๋าวป้ายกลับเหมือนกัน แม้ตอนนี้เขายังไม่มีอำนาจเต็มตัว แต่ถ้าปล่อยให้คนชั่วได้ใจ สถานการณ์ของเขาจะยิ่งแย่ลงไปใหญ่
“งั้นเรื่องนี้ ปล่อยให้หม่อมฉันเป็นคนจัดการเองนะพะยะค่ะ”
“แต่เราเห็นว่า...”
“อย่าทรงปฏิเสธเลย ในเมื่อเรื่องนี้คนของหม่อมฉันเป็นฝ่ายผิด หม่อมฉันก็ควรจะเป็นคนจัดการ ถือว่าเป็นการแสดงความรับผิดชอบ อีกอย่างตามรับสั่งของอดีตฮ่องเต้ เรื่องการบริหารงานราชกิจก็เป็นหน้าที่ของหม่อมฉันโดยตรงอยู่แล้ว ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องมาเหนื่อยกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้หรอกพะยะค่ะ” อ๋าวป้ายรีบมัดมือชก เอาคำพูดของอดีตฮ่องเต้มาอ้างทำให้ฮ่องเต้เถียงไม่ได้ ฝ่ายเสนาฯ คนอื่นๆ ก็ไม่มีใครกล้าแสดงความคิดเห็น ฮ่องเต้รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาคงทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ เนื่องจากมันไม่ใช่หน้าที่ของเขาจริงๆ สู้ถอยไปตั้งหลักเพื่อรับสถานการณ์จะดีกว่า
“ในเมื่อท่านเสนามีเจตนาที่ดีเช่นนี้ เราคงไม่อาจปฏิเสธได้ แต่สรุปเรื่องนี้อย่างไร เราอยากให้ท่านทำหนังสือทูลเกล้ารายงานเราด้วยก็แล้วกัน” ว่าแล้วคังซื่อก็เสด็จกลับตำหนัก พอฮ่องเต้ก้าวพ้นประตูเท่านั้น บรรดาขุนนางก็พากันถอนหายใจเป็นแถวๆ ปกติฮ่องเต้ก็ดูเงียบๆ เรียบร้อยอยู่ในโอวาสดี เพิ่งเห็นจะมีวันนี้ที่กล้าฉะกับอ๋าวป้ายอย่างโจ่งแจ้ง ดูท่าการเมืองในราชสำนักแห่งนี้คงจะเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงแล้ว ใครจะอยู่ข้างใครคงต้องดูตาม้าตาเรือให้ดี

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

“ปัง!” คังซื่อกลับเข้ามาที่ห้องหนังสือแล้วก็ทุบโต๊ะอย่างหงุดหงิด
“เจ็บใจจริงๆ เลย ไม่นึกว่าอ๋าวป้ายมันจะเหิมเกริมถึงเพียงนี้ เป็นความผิดของมันชัดๆ ยังยืนทำหน้าเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น มิน่าหล่ะชาวบ้านถึงได้ว่ามีฮ่องเต้เหมือนไม่มี ข้าจะเป็นฮ่องเต้ได้อย่างไร ในเมื่อแค่เสนาบดีคนเดียวยังจัดการไม่อยู่เลย”
“องครักษ์เหอท่านไปเอาหนังสือทูลเกล้าที่เหลือทั้งหมดมาให้ข้า แล้วก็เอากฏหมายกับกฎมณเทียรบารของอดีตฮ่องเต้มาด้วยนะ” องครักษ์เหอได้ยินเช่นนั้นก็พาองครักษ์รุ่นน้องไปนำหนังสือทั้งหมดมาให้ฮ่องเต้ ฝ่ายคังซื่อพอเห็นกองหนังสือก็รีบเปิดอ่านแทบจะสามเล่มในเวลาเดียวกัน จนเวลาผ่านไปสามชั่วโมงฮ่องเต้ก็ยังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างนั้น ทำให้องครักษ์เหอรู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก แต่ก็รู้ว่าขัดใจฮ่องเต้ไม่ได้ จึงสั่งให้ขันทีไปเตรียมอาหารอย่างดีมาให้ฮ่องเต้เสวยในห้องหนังสือ

tomtam พิมพ์ว่า:: เมื่ออาหารมาถึง องครักษ์เหอก็รับถาดอาหารไว้ ตั้งใจจะนำเข้าไปเอง เพราะฮ่องเต้ไม่ยอมให้ใครรบกวนนอกจากเขา แต่ทว่าพอหันหลังกลับมาก็ต้องผงะ เมื่อพบว่าไฮเฮาเสด็จมา
“ถวายพระ...” องครักษ์เหอทำท่าจะถวายระพรแต่ถูกไทเฮาห้ามไว้ก่อน
“ท่านองครักษ์ไม่ต้องมากเรื่อง ฮ่องเต้อยู่หรือเปล่า” ไทเฮากระซิบเบาๆ องครักษ์เหอก็พยักหน้าตอบ ไทเฮาจึงรับถาดอาหารเอาไว้ แล้วถือเข้าไปวางในห้องหนังสือเอง คังซื่อกำลังง่วนกับการอ่านหนังสืออยู่ จึงบอกว่ายังไม่หิว ให้องครักษ์เหอเอาอาหารออกไปเถิด แล้วยังไล่ให้องครักษ์เหอไปพักผ่อนอีกด้วย
“ดูท่าแม่คงจะตำหนิเจ้าผิดไปเสียแล้ว” ไทเฮายิ้ม ฝ่ายคังซื่อพอเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าเป็นไทเฮาก็ตกใจ ลุกจากเก้าอี้แทบไม่ทัน
“เสด็จแม่!!!”
“ทีแรกแม่ว่าจะมาตำหนิเรื่องที่ฝ่าบาทหนีออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก แต่เมื่อเช้าได้ยินข่าวลือมาว่า ฮ่องเต้มีปากเสียงเรื่องราชการกับเสนาอ๋าวป้าย เป็นความจริงหรือไม่” ไทเฮาถามและยิ้มอย่างพึงใจ นางจัดเป็นคนที่บุคลิกนิ่งและดูดีเอามากๆ ใครๆ ก็รู้ว่าฮ่องเต้รักและเกรงใจไทเฮาที่สุด
“เป็นความจริงพะยะค่ะ แต่หม่อมฉันไม่เอาไหน สู้อะไรอ๋าวป้ายไม่ได้เลย เจ็บใจจริงๆ”
“ใครว่าสู้ไม่ได้หล่ะ แต่ฮ่องเต้คิดที่จะสู้จริงหรือเปล่า” ไทเฮายิ้ม
“คิดจะสู้แล้วมีประโยชน์อะไร ในเมื่อหม่อมฉันยังไม่มีอำนาจในการปกครอง” คังซื่อตอบสีหน้าเศร้า ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนกำลังเป็นแค่ฮ่องเต้หุ่นเชิดให้อ๋าวป้ายเท่านั้น ไม่ว่าจะตัดสินใจอะไร ทุกคนก็พากันกลัวอ๋าวป้ายไปหมด
“ก็แล้วฮ่องเต่อยากได้อำนาจคืนไหมหล่ะ” ไทเฮาถาม นางพยายามชักจูงฮ่องเต้เข้าสู่บทสนทนาที่เตรียมเอาไว้ ฮ่องเต้เองก็รู้ว่าไทเฮากำลังจะพูดอะไร
“อภิเษก” คังซื่อเอ่ยเบาๆ ชายหนุ่มรู้ว่ายังไงเขาก็คงหนีการแต่งงานครั้งนี้ไม่พ้น แต่มันคงจะดีไม่น้อยหากได้แต่งกับคนที่เขารัก
“หากฮ่องเต้ 20 พรรษาแล้ว แต่งงานแล้ว ดูซิว่าบรรดาเสนายังจะมีข้ออ้างอะไรมาขัดขวางการคืนอำนาจครั้งนี้อีก” ไทเฮากล่าว
“งั้นถ้า...” คังซื่อมีเรื่องในใจอยากจะขอร้องไทเฮา แต่เขาก็อึกอักไม่กล้าพูดออกมา
“ถ้าอะไรหรือ”
“ถ้าหม่อมฉัน จะขอเป็นคนเลือกผู้เข้าคัดเลือกตำแหน่งฮองเฮา แทนบุตรสาวแม่ทัพหลินเองจะได้ไหมพะยะค่ะ” คังซื่อพูดจบก็หลับตาแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในที่สุดเขาก็พูดออกไปจนได้ ฝ่ายไทเฮาเห็นอาการพิรุธของฮ่องเต้ก็นิ่งคิด นี่ฮ่องเต้ไปถูกใจสาวที่ไหนกันแน่ หากจะปฏิเสธไปเลยตอนนี้ก็มีหวังต้องทะเลาะกันอีก จะกล่อมฮ่องเต้องค์นี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เสียด้วย สู้ตอนนี้ยอมรับปากไปก่อน รอจนเตรียมการทุกอย่างพร้อมแล้ว ค่อยหาทางพูดจากล่อมเขาอีกทีจะดีกว่า
“ได้สิ แม่ก็ไม่อยากขัดใจฝ่าบาทมากไปกว่านี้แล้ว ขอเพียงหญิงผู้นี้มีชาติตระกูลที่ดีและไม่ผิดกฎมณเทียรบาร แม่ก็จะไม่ว่าอะไร” ไทเฮาตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ ฝ่ายคังซื่อได้ยินเช่นนั้นก็ห่อเหี่ยวลงไปทันที หากไทเฮารู้ว่าเขารู้จักกับเส่เยี่ยที่หอคณิกา คงได้เถียงกันวังแตกแน่ๆ
“ว่าแต่คุณหนูคนนี้เป็นใครกัน” ไทเฮาเดินเข้ามาถามใกล้ๆ หมายจะเอาคำตอบจากบุตรชาย ชายหนุ่มได้แต่หลบตา
“ตอนนี้หม่อมฉันยังไม่พร้อมจะบอกเสด็จแม่ ไว้หม่อมฉันพร้อมแล้วจะพามาเข้าเฝ้านะพะยะค่ะ” ไทเฮาได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ต้องการรบเร้าฮ่องเต้ จึงปล่อยให้ชายหนุ่มอ่านหนังสือต่อไป

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

“อึยยย... อะไรกัน ข้าไม่ยอมลอดไปหรอกนะ” หลินกุเหนียงโวยวายลั่น
“นี่เจ้าอย่าส่งเสียงดังไปสิ เดี๋ยวพวกองครักษ์ก็แห่กันมาหมดวังหรอก” องครักษ์จั๋วดุแล้วก็มองไปรอบๆ
“ก็นี่มันทางสุนัขลอดชัดๆ จะให้ข้ามุดไปในนี้เนี้ยนะ” หลินกุก้มลงมองโพรงดินที่รกไปด้วยสุมทุมพุ่มไม้แบบแหยงๆ แถมอีกด้านนึงก็เป็นป่าทึบ มองอย่างไรก็ไม่เหมือนทางที่จะพาเข้าไปในวังหลวงได้เลย
“เจ้าเป็นขอทาน สกปรกแค่นี้ทำไมต้องกลัวด้วย” องรักษ์จั๋วตำหนิ เด็กผู้ชายอะไร ดูไม่สมชาติชายชาตรีเอาเสียเลย แบบนี้ต้องจับไปสั่งสอนที่บู๊ตึ๊งเสียให้เข็ด
“ก็ตั้งแต่เกิดมา ข้าไม่เคย.... ฮ้อย ช่างเถอะๆ ก็แล้วตัวท่านหล่ะ เป็นถึงราชองรักษ์ วรยุทธก็สูงนี่ ทำไมไม่พาเราเข้าทางอื่นหล่ะ” หลินกุเหนียงชักสีหน้าไม่พอใจ งอนเหมือนกับผู้หญิง ตั้งแต่เกิดมานางไม่เคยลำบากขนาดนี้เลย เพราะหนีตำแหน่งฮองเฮามาแท้ๆ แต่สุดท้ายก็ต้องมาลักลอบเข้าวังเพื่อไปหาคนที่ตัวเองเกลียด สวรรค์ทำไมช่างใจร้ายกับนางเช่นนี้
“ลำพังข้าคนเดียวไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่นี่มีพวกเจ้าสองคนมาด้วย ขืนพาเดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไป ถูกจับได้ ก็ตายกันหมดพอดี”
“นี่พี่สาว ท่านว่าไงหล่ะ” หลินกุเหนียงเดินไปเกาะแขนเส่เยี่ยที่ยืนเหม่ออยู่
“ข้ามองไม่เห็นหรอก แต่ดูท่า เราคงไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสินะ ท่านองครักษ์ว่าอย่างไร เจ้าก็เชื่อเขาเถิด” เส่เยี่ยเข้าใจว่าชีเส้าเฟยกำลังถูกจับตัวมาที่วังหลวง ดังนั้น หากนางสามารถเข้าวังหลวงได้ โอกาสที่จะได้พบกับชีเส้าเฟยก็ยังมีอยู่
“เจ้าเห็นไหม ขนาดแม่นางเส่เยี่ยเป็นสตรีแท้ๆ ยังไม่เรื่องมากเท่ากับขอทานอย่างเจ้าเลย” ว่าแล้วองครักษ์จั๋วก็ผายมือให้หลินกุเดินนำเข้าไปก่อน หญิงสาวทำหน้าเหย่เก แต่แล้วก็ยอมคลานเข้าไปในที่สุด จากนั้นองรักษ์จั๋วก็ค่อยๆ ประคองเส่เยี่ย ลอดตามเข้าไป

tomtam พิมพ์ว่า:: หลินกุเหนียงลอดทางลับมาได้สักระยะ นางเห็นแสงสว่างรำไรอยู่ที่ปลายทาง จึงรีบวิ่งออกมาข้างนอกด้วยความดีใจ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าป่าช้าทึบๆ เมื่อกี้นี่จะสามารถพานางลอดทะลุมายังวังหลวงอันใหญ่โตแห่งนี้ได้ หลินกุเหนียงได้แต่ยืนอ้าปากค้างกับความอลังการของวังหลวงที่ตั้งอยู่ตรงหน้า
“โอ้โห.. ฮ่องเต้อยู่สบายขนาดนี้ แล้วจะเสด็จออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกทำไมอีกนะ” นางมองไปรอบๆ เห็นทัศนียภาพอันสวยงาม ตำหนักล้อมไปด้วยสระน้ำขนาดมหึมาและยังมีสวนดอกไม้ที่มองไปจนลับตา
“ฮ่องเต้ไม่ได้ประทับที่นี่หรอก นี่คือหอเทียนไต้” องครักษ์จั๋วประคองเส่เยี่ยขึ้นมาจากทางลับแล้วก็ปัดฝุ่นดินที่เปื้อนอยู่เต็มตัว
“งั้นใครพักที่นี่เหรอคะ” เส่เยี่ยถามขึ้น ตอนนี้นางมองไม่เห็นคงต้องหลอกถามเพื่อเก็บข้อมูลเกี่ยวกับวังหลวงเอาไว้ก่อน เผื่อวันหน้าจะได้หาทางหนีทีไล่ได้ถูก ฝ่ายองครักษ์จั๋วไม่ได้ให้คำตอบใดๆ กับหญิงสาว เขาพาคนทั้งสองออกจากหอเทียนไต้ มุ่งหน้าไปยังตำหนักถูจิ้นอ๋องตามที่ฮ่องเต้สั่งไว้

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

กว่าจะถึงตำหนักถูจิ้นอ๋องก็ทำเอาองครักษ์จั๋วหอบแฮก เพราะต้องพาสองสาวหลบกององครักษ์มาร่วมสิบด่าน พอเขาเข้ามายังบริเวณตำหนักก็ยิ้มด้วยความดีใจเมื่อเห็นเจ้าหยาจือภรรยาของอ๋องถูจิ้นกำลังเซ่นไหว้บรรพบุรุษอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีผู้ติดตาม
“พวกเจ้ารออยู่นี่นะ” องครักษ์จั๋วสั่งให้หลินกุเหนียงกับเส่เยี่ยยืนรออยู่ที่พุ่มไม้ก่อน ส่วนตัวเขาก็เดินเข้าไปทักทายเจ้าหยาจือ
“เอ๋ องครักษ์จั๋วมาหาข้าแต่เช้ามีอะไรหรือเปล่า” เจ้าหยาจือปักธูปเสร็จก็หันมาเจอองครักษ์รูปหล่อยืนอยู่พอดี
“เอ่อคือ...” องครักษ์จั๋วอึกอักเล็กน้อย ไม่รู้จะเริ่มอธิบายอย่างไรดี เรื่องมันก็ช่างสับสนเหลือเกิน
“ตายจริง แล้วนี่ไปทำอะไรมา ทำไมถึงได้ตัวเลอะเทอะแบบนี้” จ้าวหยาจือรีบเดินเข้ามาปัดฝุ่นบนตัวให้องครักษ์เหอ
“ฮูหยิน.. คือว่า.. ฝ่าบาทมีเรื่องขอร้องฮูหยินนิดหน่อยหน่ะครับ”
“ขอร้องงั้นเหรอ เกิดเรื่องอะไรกับฮ่องเต้หรือเปล่า” เจ้าหยาจือทำหน้าตกใจ
“เปล่าครับเปล่า คือว่าฮ่องเต้รู้จักเพื่อนคนนึง เขากำลังเดือดร้อนก็เลย อยากให้ฮูหยินช่วยดูแลเพื่อนคนนี้ให้” องครักษ์จั๋วพยายามพูดให้ตรงประเด็นที่สุด (แล้วนะเนี้ย) เพราะกลัวว่าพอเจ้าหยาจือพบเส่เยี่ยแล้วจะตกใจจนเป็นลมไปเสียก่อน
“งั้นเหรอ แล้วเขาอยู่ไหนหล่ะ ไปพามาสิ แหมเรื่องแค่นี้เอง ทำไมฮ่องเต้ต้องเกรงใจกันด้วยนะ” เจ้าหยาจือถอนหายใจโล่ง นึกว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับฮ่องเต้เสียอีก ที่แท้ก็เรื่องแค่นี้เอง นางชอบช่วยเหลือคนอื่นอยู่แล้ว
“เอ่อแต่ว่า...” องรักษ์จั๋วอ้ำอึ้ง
“มีอะไรอีกหล่ะองครักษ์จั๋ว”
“คือ นาง...”
“เอ๊ะ เพื่อนฮ่องเต้คนนี้เป็นผู้หญิงงั้นหรือ” เจ้าหยาจือถามขึ้น
“ใช่แล้ว นางเป็นผู้หญิง แถมยังหน้าตาเหมือน....” คนพูดหน้าเริ่มซีดเผือด
“เหมือนอะไรงั้นเหรอ” เจ้าหยาจือเองก็สงสัยมากยิ่งขึ้น ทำไมองครักษ์จั๋วต้องทำท่ามีพิรุธขนาดนี้ด้วยนะ
“เหมือนองค์หญิงปิงเยี่ย!!!” เจ้าหยาจือพอได้ยินชื่อลูกสาวก็แทบล้มทั้งยืน หมายความว่าอย่างไร เพื่อนฮ่องเต้คือใคร ทำไมถึงได้หน้าตาเหมือนปิงเยี่ย นางงงไปหมดแล้ว
“องครักษ์จั๋ว ท่านอย่าล้อข้าเล่นหน่า”
“ข้าไม่ได้ล้อเล่นนะ ฮูหยินตั้งสติดีๆ ไว้ก่อน ข้าจะพานางออกมา” ว่าแล้วองครักษ์จั๋วก็ค่อยๆ เดินถอยหลังไปที่พุ่มไม้ซึ่งหลินกุเหนียงกับเส่เยี่ยยืนอยู่ เขาดึงมือข้างหนึ่งของหญิงสาวไว้ แล้วค่อยๆ พานางออกมา พอเจ้าหยาจือเห็นหญิงสาวก็หัวเราะ
“เนี้ยนะเพื่อนของฮ่องเต้” นางยิ้มให้ พอองครักษ์จั๋วหันไปมอง ก็พบว่าในมือของเขาไม่ใช่แม่นางเส่เยี่ย กลายเป็นเจ้าเด็กขอทาน เขาจึงรีบปล่อยมือหลินกุทันที (เดี๋ยวฟ้าฝ่า) ฝ่ายเส่เยี่ยยังคงยืนหลบอยู่หลังพุ่มไม้ องครักษ์จั๋วจึงเดินเข้าไปพูดด้วย
“ไม่ต้องกลัวนะแม่นาง ฮูหยินใจดีมาก นางจะดูแลเจ้าเอง” องครักษ์จั๋วกล่าว หลินกุที่ยืนดูอยู่ แอบคิดในใจว่าองครักษ์จั๋วนี่ช่างใจดีจัง อยากรู้จังว่าเขามีแฟนหรือยังนะ

จากนั้นเส่เยี่ยก็ค่อยๆ เดินตามองครักษ์จั๋วออกมา ทันทีที่นางก้าวออกมาจากพุ่มไม้ เจ้าหยาจือก็หายใจแทบไม่ออก นางจับไปที่หน้าอกของตนเอง “เป็นไปไม่ได้”
“ข้าคงต้องฝากนางไว้ที่นี่ก่อน ไม่ทราบว่าฮูหยินจะสะดวกไหม...” องครักษ์จั๋วพูดยังไม่ทันจบประโยคดี เจ้าหยาจือก็โผเข้าไปหาเส่เยี่ย
“แม่นางเจ้าชื่ออะไร”
“ข้าชื่อเส่เยี่ย” เจ้าหยาจือได้ยินเช่นนั้นก็น้ำตาคลอเบ้า พรางเอามือปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้ร้องไห้ออกมา
“เจ้าแซ่อะไร แล้วพ่อเจ้าหล่ะ พ่อเจ้าอยู่ที่ไหน” เจ้าหยาจือรีบซักถามต่อเป็นชุด ฝ่ายเส่เยี่ยพอได้ยินคนแปลกหน้าถามถึงชื่อแซ่และบิดาของตนก็แปลกใจ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้ถามถึงพ่อของนาง หรือว่าเขารู้จักพ่อของนาง แต่เป็นไปไม่ได้ คนพวกนี้เป็นคนของฮ่องเต้ ต้องไม่ใช่คนดีแน่ หรือว่าคนพวกนี้เป็นพวกเดียวกับคนชุดดำที่ต้องการทำร้ายนางกับพ่อ พวกเขาคงกำลังเล่นละครเพราะต้องการหลอกถามเรื่องพ่อของนาง เส่เยี่ยคิดในใจจนสับสนไปหมด นางค่อยๆ ถอยห่างออกมาจากจ้าวหยาจือ
“ไม่ต้องกลัวนะแม่นาง ข้าขอโทษด้วย ข้าไม่ได้ตั้งใจทำให้เจ้าตกใจ” เจ้าหยาจือเห็นเส่เยี่ยถอยไปด้วยความกลัวจึงรีบอธิบาย
“คือลูกสาวข้าเพิ่งจะแต่งงานจากไป พอเห็นเจ้า ข้าก็เลยคิดถึงลูกสาว หวังว่าเจ้าคงไม่ถือสานะ” เจ้าหยาจือรีบอธิบายด้วยน้ำตาอาบแก้ม เส่เยี่ยได้ยินเช่นนั้นก็ยังลังเลอยู่ ว่าจะเชื่อนางดีหรือไม่
“เอาหล่ะเรื่องอื่นไว้ค่อยคุยกันเถิด ดูพวกเจ้าสิมอมแมมขนาดนี้ มา ข้าจะพาไปหาชุดมาเปลี่ยนให้นะ” ว่าแล้วเจ้าหยาจือก็ดึงมือเส่เยี่ยเข้าไปในตำหนัก หลินกุเห็นเช่นนั้นก็ทำท่าจะเดินตามเส่เยี่ยเข้าไป แต่แล้วองครักษ์จั๋วก็คว้ามือนางไว้ก่อน
“เจ้าจะไปไหน”
“ก็ไปเปลี่ยนชุดไง”
“พวกนางเป็นผู้หญิงนะ เจ้าจะไปเปลี่ยนชุดกับนางได้อย่างไร”
“เออ จริงด้วยสิ แฮะๆ ข้าลืมไป แล้วถ้างั้นจะให้ข้าไปเปลี่ยนที่ไหนหล่ะ” เฮ้อ ปลอมตัวเป็นผู้ชายนี่วุ่นวายจัง หญิงสาวคิด
“ก็ไปที่จวนข้า เดี๋ยวหาชุดให้ใส่นะ” หา..... อะไรนะ กรี๊ดดดดด ไปที่จวนพี่อี้หังงั้นเหรอ แค่คิดก็น้ำหมากหกแล้ว หญิงสาวเดินตามองครักษ์จั๋วไปพร้อมกับซับน้ำลายไปตลอดทาง (ฮ่าๆ)

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

tomtam พิมพ์ว่า:: ณ ห้องหนังสือ ตำหนักใน ฮ่องเต้ยังคงง่วนอยู่กับการเปิดเอกสารราชการที่กองอยู่เต็มโต๊ะ สักครู่หนึ่งองครักษ์จั๋วก็เดินเข้ามา
“ถวายบังโคมฝ่าบาท”
“องครักษ์จั๋วตามสบาย” ฮ่องเต้กล่าวทักทายแล้วก็ก้มลงอ่านหนังสือต่อ ทำเอาองครักษ์จั๋วยืนทำหน้าไม่ถูก
“ท่านมีอะไรกับเราหรือเปล่า” คนถามยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไป
“เอ่อ ดูเหมือนฝ่าบาทจะทรงลืมอะไรไปหรือเปล่าพะยะค่ะ”
“จริงด้วย!!!” พอฮ่องเต้นึกขึ้นได้ก็รีบปิดหนังสือทันที
“แล้วตอนนี้นางอยู่ที่ไหน”
“ตำหนักอ๋องถูจิ้นพะยะค่ะ”

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

เจ้าหยาจือพาเส่เยี่ยเข้ามาในตำหนัก โชคดีที่ปกติอ๋องถูกจิ้นไม่ค่อยอยู่บ้านสักเท่าไหร่ เขาเป็นที่ไว้ใจของไทเฮา จึงเดินทางไปเป็นฑูตอยู่เสมอ สามสี่เดือนจะได้กลับบ้านสักที
“โอ๊ะ” เส่เยี่ยเดินตามเจ้าหยาจือไม่ทันจึงสะดุดล้มลง
“ตายจริง ข้าขอโทษนะ ข้าคงเดินเร็วเกินไป เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า” เจ้าหยาจือเห็นหญิงสาวล้มลงก็รีบเข้ามาประคอง ถามไถ่อาการด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ใช่เพราะท่านหรอก ข้ามองไม่เห็นเองหน่ะ” หญิงสาวค่อยๆ คลำเก้าอี้ข้างๆ แล้วพยายามจะลุกขึ้นเอง เจ้าหยาจือเห็นเช่นนั้นก็ตกใจ เอามือปิดปากตัวเอง นางไม่รู้มาก่อนเลยว่าหญิงสาวตาบอด
“นี่เจ้า...”
“ข้าตาบอด มองไม่เห็น” เจ้าหยาจือได้ยินเช่นนั้นก็น้ำตาไหลพราก ทำไมสวรรค์ถึงได้กลั่นแกล้งกันเช่นนี้ นางโผเข้ากอดเส่เยี่ยแล้วร้องไห้ไม่หยุด
“ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ฮือๆๆๆๆ”
“ฮูหยิน ก็ท่านไม่รู้เรื่องนี่ แล้วข้าก็เดินสะดุดล้มเอง ทำไมต้องขอโทษข้าด้วย” หญิงสาวตกใจที่เห็นเจ้าหยาจือร้องห่มร้องไห้ขนาดนี้ อีกใจหนึ่งก็รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก นอกจากผู้เป็นบิดาแล้วไม่เคยมีใครกอดนางเช่นนี้
“งั้นข้าจะพาเจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” เจ้าหยาจือตั้งสติได้ก็รีบซับน้ำตา นางค่อยๆ ประคองเส่เยี่ยไปเช็ดเนื้อเช็ดตัว ระหว่างที่เช็ดหน้าให้หญิงสาว เจ้าหยาจือก็มองใบหน้าของเส่เยี่ยตลอด แทบจะไม่กะพริบตาเลยทีเดียว จากนั้นนางก็พาเส่เยี่ยเข้ามายังห้องนอนของปิงเยี่ย นางจัดแจงหาเสื้อผ้าและเครื่องประดับอย่างดีที่ปิงเยี่ยเคยใส่มาให้อย่างครบชุด
“นี่เป็นเสื้อผ้าที่ลูกสาวข้าไม่ได้เอาไปด้วย ข้าเก็บเอาไว้อย่างดีทุกชิ้น เวลาคิดถึงนางข้าก็จะเข้ามาในห้องนี้” ฮูหยินมองไปรอบๆ ด้วยแววตาหมองเศร้า แม้เส่เยี่ยจะมองไม่เห็น ก็รับรู้ได้ถึงความรักที่เจ้าหยาจือมีต่อบุตรสาว
“นางช่างโชคดีที่มีแม่อย่างท่าน” เส่เยี่ยกล่าว
“จริงสิแล้วแม่ของเจ้า... นางใจดีไหม” เจ้าหยาจือเห็นเส่เยี่ยเริ่มไว้ใจนางมากขึ้น จึงลองถามเรื่องของนางบ้าง แต่ยังไม่ทันที่เส่เยี่ยจะได้ให้คำตอบใดๆ ก็มีเสียงขันทีดังแทรกเข้ามา
“ฮ่องเต้เสด็จแล้วววววววววววว”
“ฮ่องเต้มาเร็วจัง เจ้าแต่งตัวไปก่อนนะ เดี๋ยวข้าจะกลับมารับ” เจ้าหยาจือลูบหัวเส่เยี่ยเบาๆ แล้วก็ส่งชุดผ้าให้บนตักหญิงสาวก่อนจะเดินออกมาพบกับฮ่องเต้

» Series : Who's the Hero