The Swordsman of Devil

จอมยุทธ์เซี่ยงให้สหายชาวยุทธ์ช่วยกันสืบจนทราบได้ว่าเมื่อสองปีก่อนหยูเยี่ยนได้มาเป็นนางเอกงิ้วของคณะงิ้วของลุงฟุ ในปีต่อมาคณะของนางก็ได้มาเปิดการแสดงที่เมืองหลวงและในคืนที่เปิดแสดงวันแรกจอหงวนบู๊คนใหม่ที่เพิ่งได้รับตำแหน่งได้เข้ามาดูการแสดงของนาง และจอหงวนบู๊คนนั้นก็มีท่าทางพอใจหยูเยี่ยนตั้งแต่แรกพบ ถึงขนาดจะนัดเจอนางเพื่อเลี้ยงอาหาร เพียงแต่หยูเยี่ยนไม่เล่นด้วย หลังจากนั้นจอหงวนบู๊ก็ยังคงมาดูการแสดงทุกวัน จนกระทั่งวันที่เปิดการแสดงวันที่เจ็ดซึ่งเป็นวันสุดท้ายที่คณะของนางจะแสดงที่เมืองหลวง คืนนั้นหยูเยี่ยนยังคงแสดงตามปกติโดยมีจอหงวนบู๊มาชมเหมือนเดิม จอหงวนบู๊ยังคงพยายามจะนัดพบหยูเยี่ยนตามลำพังอีกครั้งแต่ก็ยังมิเป็นผล จนเช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนก็เตรียมเก็บของเพื่อจะเดินทางออกจากเมืองหลวง ทุกคนในคณะจึงได้ยินข่าวว่าจอหงวนบู๊ที่มานั่งชมการแสดงงิ้วอยู่ทุกคืนถูกฆ่าตาย
“ข้าไปถามเรื่องนี้จากลุงฟุเจ้าของคณะงิ้ว ลุงฟุจำเรื่องนี้ได้แม่นเพราะใครๆต่างก็รู้ว่าจอหงวนบู๊คนนี้พอใจหยูเยี่ยนขนาดไหน ถึงขนาดที่ว่าพอนางแสดงจบก็ส่งของมีค่ามาให้เป็นรางวัล มิหนำซ้ำยังเกี้ยวพาราศีนางต่อหน้าทุกคนในคณะ พอเขามาตายไปลุงฟุยังเป็นห่วงว่าทางการจะสอบถามนางถึงเรื่องนี้บ้างรึเปล่า แต่ผิดคาดเรื่องนี้เงียบหายไม่มีใครสนใจแม้แต่น้อย”
“ที่เจ้าเล่ามาหมายความว่าหยูเยี่ยนก็คือคนที่ฆ่าจอหงวนบู๊คนใหม่ แล้วเพื่ออะไร” ท่านไป๋ถามด้วยความสงสัย ในเมื่อยังไม่พบเหตุจูงใจให้นางต้องลงมือแม้แต่น้อย
“นางทำไปเพื่ออะไรข้ายังมิอาจทราบได้ แต่ที่ข้ามั่นใจว่าเกี่ยวกับนางก็เป็นเพราะฟู่เจี้ยนเคยพูดถึงคดีนี้ขึ้นมาก่อนและขอให้ข้าช่วยสืบ จนกระทั่งเมื่อวานนี้แม่นางหยูเยี่ยนจะใช้อาวุธลับประจำตัวทำร้ายคุณหนูใหญ่ ทำให้ข้ารู้สึกว่าเรื่องที่สืบมาได้ พอมาประติดประต่อแล้วเริ่มมีมูลความจริงมากขึ้นครับ” จอมยุทธ์เซี่ยงกล่าวต่อไปว่าก่อนหน้านี้เขาได้ไปสอบถามคนในคณะงิ้วคนอื่นด้วยจนทำให้ทราบว่าในคืนที่จอหงวนบู๊ตาย มีคนเห็นหยูเยี่ยนยืนคุยกับจอหงวนบู๊ ซึ่งมันก็เหมือนจะเป็นเรื่องปกติเพราะเขามักจะมาหาหยูเยี่ยนหลังการแสดงจบลงแล้ว เพียงแต่คืนนั้นแปลกตรงที่ว่าจอหงวนบู๊ดูจะดีใจเป็นพิเศษเหมือนมีเรื่องให้พอใจบางอย่างจนรีบกลับออกไป ซึ่งหลายคืนที่ผ่านมาเขาจะตามหยูเยี่ยนเป็นเงาตามตัวรอจนกว่านางจะกลับบ้านไปพักผ่อน เขาถึงจะกลับ และเพราะมีคนเห็นหยูเยี่ยนได้คุยกับจอหงวนบู๊ก่อนตาย ลุงฟุถึงเป็นห่วงว่าคนจะสงสัย ทั้งที่ก็ยังไม่มีใครรู้ว่าหยูเยี่ยนแอบรับนัดกับจอหงวนบู๊หรือไม่ จนกระทั่งเพื่อนของจอมยุทธ์เซี่ยงตามไปเจอผู้ติดตามของจอหงวนบู๊ เขามีชื่อว่าจงเป่า ใครๆก็คิดว่าเขาตายไปแล้ว เพราะหลังจากเกิดเรื่องก็ไม่มีใครพบเขาอีก แต่แท้จริงแล้วจงเป่าที่บังเอิญมาเห็นเหตุการณ์ตอนที่จอหงวนบู๊ถูกฆ่าตายพอดี เขาเกิดความกลัวว่าจะถูกฆ่าปิดปากถึงได้รีบหนีไป แต่ถึงกระนั้นก็ยังมิวายที่จะถูกไล่ล่าตามที่เขาเคยนึกหวาดกลัว จนในระหว่างที่หลบหนีเขาได้พลัดตกหน้าผา คนร้ายที่ตามมาคิดว่าเขาตายไปแล้ว แต่ความจริงเขายังไม่ตาย ร่างของเขาไปติดกับต้นไม้ใหญ่ก่อนจะร่วงหล่นสู่พื้นจนมีจอมยุทธ์คนหนึ่งมาพบเข้าและช่วยชีวิตของจงเป่าไว้ หลังจากรอดตายมาได้เขาก็เปลี่ยนชื่อแซ่ และจอมยุทธ์คนนั้นก็พาเขาไปอยู่ในหมู่บ้านที่ห่างไกล ไม่มีคนรู้จักเพื่อหลบซ่อนตัว
“นับว่าโชคเข้าข้างเรามากที่เพื่อนของข้าก็คือจอมยุทธ์ผู้มีพระคุณของจงเป่า ข้าถึงได้รู้มาว่าก่อนที่จอหงวนบู๊จะถูกฆ่าตาย เขาได้นัดแม่นางคนหนึ่งมาพบที่ศาลาเย็นใจซึ่งอยู่ภายในเรือนรับรอง ตอนนั้นจอหงวนบู๊ได้จัดเตรียมอาหารและสุราชั้นดีไว้รอรับนางอยู่ และยังกระตือรือร้นในการเอาใจใส่แม่นางคนนั้นเป็นอย่างมาก มิหนำซ้ำก่อนที่แม่นางคนนั้นจะมาถึงจอหงวนบู๊ยังไล่คนทั้งหมดออกไป ห้ามผู้ใดมารบกวนเด็ดขาด แต่ด้วยความอยากรู้ของจงเป่าถึงได้แอบไปดูทำให้ได้เห็นตอนที่จอหงวนบู๊คนนั้นกำลังจะขาดใจตายพอดี โดยที่แม่นางคนนั้นก็ยืนมองดูอยู่อย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านแม้แต่น้อย จนกระทั่งแน่ใจว่าเขาสิ้นใจแล้วนางถึงได้กลับออกไป”
“เหลวไหล ในเมื่อจงเป่ารู้ว่าใครเป็นคนทำ ทำไมถึงไม่ไปแจ้งความ ไยถึงได้เก็บงำเรื่องนี้มาได้ถึงหนึ่งปี มิหนำซ้ำตอนที่เกิดเรื่องเขายังหลบหนีเพราะกลัวคนจะฆ่าปิดปาก ถ้าตอนนั้นเขาไปบอกทางการ อย่างน้อยพวกมือปราบก็ยังจะคุ้มครองเข้าได้ไม่ใช่รึ” อำมาตย์ไป๋แสดงความคิดเห็นด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้จะพอใจนัก ถ้าจงเป่ามีความกล้าหาญพอคดีของจอหงวนบู๊ที่ถูกฆ่าตายคงได้รับความกระจ่างไปนานแล้ว
“จงเป่าเป็นคนขี้กลัว กว่าเพื่อนของข้าจะกล่อมให้เขายอมพูดก็ใช้เวลาอยู่ตั้งนานนะครับ เขายังบอกอีกว่าตอนที่จอหงวนบู๊ได้ตำแหน่งใหม่ๆมีขุนนางคนหนึ่งมาหาจอหงวนบู๊ ซึ่งเหมือนจะมีเรื่องกันด้วยและต่อมาก็ไม่เห็นขุนนางคนนั้นอีกจนกระทั่งจอหงวนบู๊ถูกฆ่าตายครับ” ท่านไป๋ถอนหายใจและยังถามต่อไปด้วยความสงสัยว่าขุนนางคนนั้นเป็นใคร แต่จอมยุทธ์เซี่ยงบอกว่าจงเป่าไม่รู้จักชื่อ เพียงแต่จำได้ว่าขุนนางคนนี้เคยไปที่สนามสอบคัดเลือกเท่านั้น
“ขุนนางที่จะเข้าไปในสนามสอบคัดเลือกได้ นอกจากกรรมการผู้คุมสอบกับเจ้าหน้าที่สองสามคนแล้วก็ไม่มีใครเข้าไปได้อีก ถ้าจงเป่าหมายถึงขุนนางก็อาจจะเป็นใต้เท้ากู้อย่างงั้นหรอ เป็นไปไม่ได้” ท่านไป๋ส่ายหน้า ใต้เท้ากู้เป็นกรรมการคุมสอบในปีนั้นจริง ซึ่งอีกหนึ่งปีต่อมาท่านก็ถูกกล่าวหาว่ารับสินบน ทำให้ใครๆก็ต่างพากันเข้าใจไปว่าจอหงวนบู๊คงไม่ยอมจ่ายเงินให้ใต้เท้ากู้ทั้งหมด ใต้เท้ากู้จึงแค้นใจส่งคนไปฆ่าจอหงวนบู๊คนนั้น แล้วพอมีเรื่องที่ท่านรับสินบนและยักยอกเงินหลวงออกมา คนส่วนใหญ่จึงได้พูดกันว่าเป็นผลกรรมที่ทำไว้นั่นเอง
“เดี๋ยวนะค่ะ ข้ามีข้อสงสัย ในเมื่อจงเป่าเห็นแม่นางคนที่มาหาจอหงวนบู๊คนนั้น แล้วเขามั่นใจได้ยังไงว่านางเป็นคนลงมือ แล้วจอมยุทธ์เซี่ยงมั่นใจได้ยังไงว่าแม่นางคนนั้นคือหยูเยี่ยน” อี้หลานที่ยืนฟังอยู่นานนึกสงสัยจึงได้ถามขึ้นมาบ้าง จอมยุทธ์เซี่ยงจึงตอบไปว่าจากบันทึกของคดีที่ผู้ตายตายเพราะถูกยาพิษนั้น หลังจากตรวจสอบสุราพบพิษของดอกเจียเยี่ยเจือปนอยู่ ในกระเพาะของผู้ตายก็พบพิษชนิดนี้ ทำให้คดีสรุปไปว่าเขาถูกคนวางยาพิษ แต่แท้จริงแล้วเขาถูกคนฝังเข็มก่อนแล้วจึงจับเขากรอกยาพิษในภายหลัง

“ข้าไปตรวจดูศพของจอหงวนบู๊มาเรียบร้อย ที่กระดูกบริเวณสันคอข้อที่สี่มีเข็มเงินยาวขนาดยี่สิบสี่หุนฝังอยู่ (8 หุน เท่ากับ 1 นิ้ว) ซึ่งจุดนี้จะทำให้ผู้ที่ถูกฝังเข็มรู้สึกชาในตอนแรกและจึงสิ้นใจในอีกสองนาทีต่อมา แล้วคนที่ลงมือจะต้องมีทั้งความเชี่ยวชาญในการใช้เข็มเงินเป็นอย่างดี ในตอนนั้นข้ายังไม่ปักใจเชื่อว่าหยูเยี่ยนกับวิหคเหินจะเป็นคนเดียวกัน จนกระทั่งเมื่อวานนี้นางได้เปิดเผยฐานะที่แท้จริงกับคุณหนูใหญ่โดยใช้เข็มเงินของนางทำร้ายคนหนู ทำให้ข้ามั่นใจว่าคงไม่มีใครอีกแล้วที่สามารถลงมือแบบนี้ได้”
“ท่านหมายความว่าหยูเยี่ยนใช้โอกาสที่จอหงวนบู๊คนนั้นเผลอ ใช้เข็มเงินทำร้ายเขาก่อน หลังจากนั้นก็ใช้พิษเจียเยี่ยผสมในเหล้าเพื่อจับกรอกใส่ปากในตอนที่จอหงวนบู๊ไม่มีทางขัดขืนเพื่อเบนความสนใจไปว่าเขาถูกวางยาตายอย่างงั้นหรอค่ะ แต่ข้าคิดว่านางไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ แค่วางยาพิษก็คงจะเพียงพอแล้วนี่ค่ะ” อี้หลานแสดงความคิดเห็นค้านกับจอมยุทธ์เซี่ยง จอมยุทธ์หนุ่มเพียงยิ้มและอธิบายต่อ
“แต่จากที่จงเป่าบอกข้า จอหงวนบู๊คนนี้เป็นคนที่ระวังตัวมาก ก่อนที่เขาจะดื่มหรือกินอะไรสักอย่างจะต้องตรวจสอบให้แน่ใจเสียก่อนว่ามันไม่มีพิษจริงๆ นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้หยูเยี่ยนมิอาจใช้พิษกับจอหงวนบู๊ได้โดยตรงก็ได้นะครับ” อี้หลานพยักหน้าใช้มือข้างหนึ่งกอดอก อีกข้างหนึ่งยกขึ้นมาเท้าคาง
“ถ้าเป็นแบบนั้นแสดงว่าในตอนแรกนางก็คงคิดจะใช้ยาพิษ แต่นางคงไม่มีโอกาสที่จะลงมือถึงได้เปลี่ยนมาใช้การฝังเข็ม และเพื่อไม่ให้คนสงสัยถึงสาเหตุการตายของจอหงวนบู๊ นางจึงต้องใช้ยาพิษที่เตรียมมาผสมในเหล้าแล้วจับกรอกปากจอหงวนบู๊ที่ตอนนั้นไม่มีทางขัดขืนไปแล้ว นับได้ว่านางเป็นคนที่ฉลาดมากๆ”
“เท่าที่ข้ารู้มาการฝังเข็มในตำแหน่งที่หยูเยี่ยนใช้ หากไม่สังเกตให้ดีจะไม่มีใครเห็น มิน่าตอนนั้นคนชันสูตรศพถึงได้ตรวจสอบไม่พบ แต่สุดท้ายก็ไม่อาจหลุดรอดสายตาของจอมยุทธ์เซี่ยงจนได้” ท่านไป๋พูดเสริมต่อพร้อมทั้งกล่าวชมจอมยุทธ์หนุ่ม ซึ่งเขาก็เพียงยิ้มแต่ไม่กล้ารับว่าเป็นความชอบของเขาทั้งหมด เพราะหากเรื่องนี้ฟู่เจี้ยนไม่พูดนำขึ้นมาก่อน เขาก็คงไม่สงสัยถึงขนาดต้องไปขุดศพคนที่ตายไปแล้วขึ้นมาดูให้รู้เรื่อง “แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าการตายของจอหงวนบู๊ปีที่แล้วมีประโยชน์อย่างไร ทำไมต้องฆ่าเขาด้วย ยังมีใต้เท้ากู้อีกคน” คำถามของท่านไป๋คำนี้ทำให้ทั้งจอมยุทธ์เซี่ยงและอี้หลานต่างเงียบเพื่อใช้ความคิดไต่ตรองหาเหตุผลขึ้นมารองรับ
“ท่านพ่อค่ะ ถ้าจอหงวนบู๊จะถูกขุนนางที่จงเป่าเห็นมาซื้อตัวไป แต่เขาไม่ยอมเป็นพวกถึงได้ถูกฆ่าตายล่ะค่ะ จะเป็นไปได้ไหม ส่วนใต้เท้ากู้ก็อาจจะรู้ความลับอะไรเข้ารึเปล่า ถึงได้ถูกฆ่าปิดปาก”
“เรื่องของใต้เท้ากู้พ่อก็คิดเหมือนกับเจ้านะ แต่สำหรับจอหงวนบู๊พ่อคิดเท่าไหร่ก็ยังคิดไม่ออก เขาจะถูกซื้อตัวไปเพื่ออะไร แล้วขุนนางคนนั้นเป็นใครก็ยังไม่รู้ พ่อก็เลยไม่รู้ว่าจะหาเหตุอะไรมาเป็นแรงจูงใจในเรื่องนี้ได้” ท่านไป๋สีหน้าเคร่งเครียดใช้ความคิดอย่างหนัก จอมยุทธ์เซี่ยงที่ยืนใช้ความคิดอยู่เหมือนกันก็พอเครียดไปด้วย เขาเป็นจอมยุทธ์ถนัดแต่เรื่องต่อสู้ จะให้มาคิดวิเคราะห์รูปคดีมันก็เป็นเรื่องที่น่าปวดหัว
“ข้าคิดขึ้นมาได้อีกอย่างค่ะ แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดดีไหม” อี้หลานยิ้มและเดินเข้ไปหาบิดาที่เก้าอี้ ท่าทางของนางกระตือรือร้นเหมือนคิดอะไรออก ท่านไป๋เห็นเช่นนั้นจึงบอกให้นางพูดมาได้ “ข้ากำลังคิดอยู่ว่าถ้าขุนพลเจิ้นคือคนที่เรากำลังสงสัย จะเป็นไปได้ไหมว่าขุนนางที่ไปหาจอหงวนบู๊ก็คือขุนพลเจิ้น เพราะอย่างน้อยท่านก็เป็นถึงขุนนางฝ่ายบู๊ชั้นผู้ใหญ่ หากจะไปที่สนามคุมสอบก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทำไม่ได้ และถ้าท่านต้องการให้จอหงวนบู๊มาเป็นพวกเพื่อเหตุผลอะไรสักอย่างจึงได้คิดซื้อตัวให้จอหงวนบู๊ แต่พอเขาไม่ยอมท่านก็กลัวว่าเขาจะพูดออกไปก็เลยจัดการฆ่าเขาปิดปาก เพราะคนที่ตายไปแล้วย่อมพูดเรื่องของคนอื่นไม่ได้ หรือถ้าเหตุผลนี้ไม่ใช่ท่านอาจจะต้องการให้ตำแหน่งนี้ว่างลงเพื่อให้คนของท่านขึ้นมาแทนก็ได้นะค่ะ แล้วหลังจากนั้นขุนพลเจิ้นคิดจะทำอะไรย่อมทำได้โดยง่ายขึ้น” ท่านไป๋พอได้ฟังความเห็นของลูกสาวก็เริ่มพยักหน้าอย่างคิดตามไปด้วย
“ใช่..หลังจากจอหงวนบู๊คนนั้นตายไปตำแหน่งนี้ในปีนั้นก็วางลง จนต้องมีการสอบใหม่อีกครั้งแล้วคนที่ได้ตำแหน่งครั้งนี้ก็คือ...” ท่านไป๋หยุดมองหน้าลูกสาว “ลี่หูอย่างงั้นหรอ..เป็นเขา?” หญิงสาวที่ไม่ได้คิดถึงลี่หูมาก่อนถึงกลับหน้าถอดสี ถ้าลี่หูมีส่วนรู้เห็นกับแผนการของบิดา สิ่งที่ขุนพลเจิ้นคิดไว้ก็นับว่าถูกต้องที่สุด เพราะคงไม่มีใครที่ไว้ใจและเชื่อใจได้เท่ากับลูกชายของตนเองอีกแล้ว “ตอนนี้ลี่หูเป็นองครักษ์ข้างกายของฝ่าบาท หากขุนพลเจิ้นคิดร้ายต่อพระองค์ ขอเพียงให้ลี่หูลงมือมันก็จะเป็นเรื่องที่ง่ายดายนัก ทำไมพ่อถึงลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปได้” อำมาตย์ไป๋กำมือแน่น ที่ผ่านมาท่านมองข้ามสองพ่อลูกคู่นี้มาโดยตลอด จนเกือบจะได้ลี่หูมาเป็นลูกเขยคนโตด้วยซ้ำ ถ้าถึงตอนนั้นมิเท่ากับว่าท่านจะต้องกลายเป็นพวกของขุนพลเจิ้นอย่างไม่มีทางเลือกรึไง
“ท่านพ่อค่ะ บางทีพี่ลี่หูอาจจะไม่รู้เห็นเรื่องที่ขุนพลเจิ้นทำอยู่ก็ได้นะค่ะ” อี้หลานพูดแก้ต่างให้ลี่หู ทั้งที่มันคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่ลี่หูจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่จะให้ทำเช่นใดได้ในเมื่อเขาเป็นพ่อของหลานที่กำลังจะเกิดมา หากอี้เซียงต้องรู้เรื่องนี้ ก็ไม่แน่ว่าอี้เซียงยังจะทนรับความจริงต่อไปได้

“พ่อลูกกัน ยังไงก็ต้องรู้ ลำพังขุนพลเจิ้นอยากจะได้เจ้าเป็นสะใภ้เพื่อดึงให้พ่อเข้าไปเป็นพวก ก็พอจะเดาได้แล้วว่าลี่หูรู้เรื่องดีทุกอย่าง เขาถึงได้พยายามเอาใจเจ้ามาโดยตลอด แต่โชคดีที่เจ้าก็คอยปฏิเสธ มิเช่นนั้นพ่อก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาหักล้างได้ว่าพ่อไม่ได้คิดจะร่วมมือกับขุนพลเจิ้นได้” คำพูดของบิดาทำให้อี้หลานรู้สึกจุกในอกมากว่าเดิมจนไม่รู้จะหาคำใดมาพูดแก้ต่างให้ลี่หูได้อีกแล้ว ท่านไป๋เห็นลูกสาวนิ่งเงียบไป แม้ในใจจะนึกสงสัยหากแต่ไม่ได้ถาม ท่านจึงได้หันไปคุยกับจอมยุทธ์เซี่ยงต่อ ถามถึงฟู่เจี้ยนว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง จอมยุทธ์เซี่ยงจึงบอกว่าอาการบาดเจ็บของฟู่เจี้ยนตอนนี้ทุเลาลงมากจนเกือบจะเป็นปกติดีแล้ว ท่านไป๋พอรู้แบบนั้นก็สบายใจและเอ่ยขอบคุณจอมยุทธ์เซี่ยงที่ช่วยสืบเรื่องของปีศาจเงินจนได้รับความกระจ่างมากขึ้น ซึ่งจอมยุทธ์ก็ยินดีที่จะช่วยเหลืออย่างเต็มที่ เมื่อพูดคุยกันเรื่องงานที่จะต้องทำต่อไปอีกสักพัก จอมยุทธ์หนุ่มก็ขอตัวกลับไปทำงานที่ควรจะต้องทำต่อ พอภายในห้องเหลือเพียงสองพ่อลูกเหมือนเดิม ท่านไป๋ที่ยังมีเรื่องคาใจอยู่จึงได้มีโอกาสถามลูกสาวให้หายสงสัย
“อี้หลาน..เจ้ายังไม่ได้บอกพ่อเลยนะ เรื่องของน้องสาวของเจ้า” อี้หลานที่คิดว่าพ่อจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วถึงกลับสะดุ้ง แต่ก็ยังข่มใจไว้ไม่ให้ตื่นตระหนก “ตกลงว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร หวังว่าจะไม่ใช่ลี่หูใช่ไหม” คำถามที่สองทำให้อี้หลานจับมือทั้งสองข้างไว้แน่น “บอกพ่อมาเถอะ ถึงพ่อจะไม่ค่อยได้อยู่บ้าน แต่ก็ใช่ว่าพ่อจะไม่รู้ว่าอี้เซียงหายไปไหนกับใครมาบ้าง และถ้าเป็นเขาจริง พ่อจะได้รีบหาทางแก้ไข” ลูกสาวได้ฟังคำพูดของบิดาในประโยคที่สามก็ถอนหายใจและจึงเดินเข้าไปหาท่านใกล้ๆ
“ท่านพ่อค่ะ น้องเซียงช่างน่าสงสารนัก ถ้าหากท่านพ่อรู้ความจริงแล้ว ท่านพ่ออย่าตำหนิน้องอีกเลยนะค่ะ”
“เจ้าบอกพ่อมาก่อนสิว่าใช่หรือไม่ใช่” ท่านไป๋ถามเสียงแข็งกับลูกสาว ในใจของท่านหวังว่าจะได้คำตอบที่ไม่ใช่
“ใช่ค่ะ พี่ลี่หู..คือผู้ชายคนนั้น” อี้หลานกลั้นใจบอกความจริงกับบิดา ความจริงที่ทำให้หัวใจของคนที่ชื่อว่าเป็นพ่อเหมือนถูกบีบอย่างรุนแรง ด้วยเพราะสิ่งที่ท่านกำลังกังวลมันได้เกิดขึ้นโดยมิทันได้ตั้งตัว

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

ยามสายของวันต่อมา อี้หลานไปไหว้พระที่วัดเซี่ยงกั๊วะกับเสี่ยวจูตามลำพัง ในตอนแรกนางก็ตั้งใจจะชวนน้องสาวมาด้วย แต่น้องรักกำลังแพ้ท้องแค่ได้กินอาหารอี้เซียงก็รู้สึกเหม็นไปหมดแล้ว ถ้าหากให้อี้เซียงออกมาเจอคนพลุกพล่านเดี๋ยวจะพาลเป็นลมเสียแต่โดยง่าย สองคนนายบ่าวมาถึงตัวอารามใหญ่ที่อยู่ในวัดก็เดินตรงเข้าไปไหว้พระขอพร ในขณะที่อี้หลานคุกเข่าลงเพื่อจะตั้งจิตอธิษฐานก็รู้สึกได้ว่ามีชายคนหนึ่งไว้หนวดเครามานั่งคุกเข่าไหว้พระอยู่ใกล้ๆ แต่นางก็แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ พนมมือไหว้พระจนเรียบร้อยแล้วจึงลุกขึ้นไปปักธูปที่กระถาง ซึ่งคนที่นั่งไหว้พระอยู่ข้างๆก็ลุกตามขึ้นมาด้วย อี้หลานรู้ตัวแล้วว่าเหมือนมีคนตั้งใจจะเดินตามจึงหันไปบอกเสี่ยวจูให้รอนางอยู่แถวนี้ก่อน ส่วนนางจะไปทำบุญปล่อยปลาที่ลำธารหลังวัด ตอนแรกเสี่ยวจูทำท่าจะไม่ยอมด้วยความเป็นห่วงนายสาว แต่พอเห็นสายตาของอี้หลานในเชิงออกคำสั่ง เสี่ยวจูจึงจำใจต้องทำตาม

หญิงสาวเดินถือถังขนาดเล็กที่มีปลาอยู่สี่ตัวเดินไปทางลำธารที่อยู่หลังวัด ในตอนที่นางกำลงเทน้ำในถังไม้เพื่อปล่อยปลาลงในลำธาร คนที่พยายามติดตามอี้หลานในตอนแรกก็ย่อกายลงเพื่อปล่อยปลาอยู่ด้านข้าง
“ข้านึกไม่ถึงเลย เพียงเพื่อต้องการจะพบข้า ท่านถึงขนาดต้องปลอมตัวเช่นนี้” หญิงสาวพูดขึ้นมาโดยที่สายตายังคงมองปลาตัวน้อยที่กำลงแหวกว่ายอยูในลำธารอย่างยินดี เมื่ออี้หลานมอบความเป็นอิสระให้
“ในเมื่อเจ้าเป็นคนบอกกับข้าเองว่ารอบกายของเจ้ามีคนคอยเฝ้าจับตาดูอยู่ ข้าจึงต้องจำเป็นปิดบังหน้าตาที่แท้จริงไว้” ชายหนุ่มที่กำลังปล่อยปลาตอบโดยที่สายตาก็ไม่ได้ชำเลืองมาทางอี้หลานแม้แต่น้อย
“แต่ข้าก็ยังจำท่านได้”
“นั่นคือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว หากเจ้าจดจำข้าไม่ได้ นั่นสิถึงจะเป็นเรื่องแปลก” ชายหนุ่มไว้เครายิ้มที่มุมปากและจึงยืนขึ้น สายตาของเขามองออกไปข้างหน้าเมื่ออี้หลานลุกขึ้นยืนตามขึ้นมา
“เมื่อคืนก่อนท่านไปหาท่านพ่อใช่ไหมค่ะ บอกท่านพ่อให้ไปกราบทูลฝ่าบาทเรื่องทำศึกกับแค้วนเหลียว”
“ใช่ เจ้าช่วยบอกให้ท่านรีบหน่อยนะ ข้าได้ยินมาว่าภายในสัปดาห์นี้ ฝ่าบาทจะมีรับสั่งให้เคลื่อนทัพ และถ้าถึงตอนนั้นเราจะไม่มีทางยุติเรื่องเลวร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นได้” หญิงสาวทำทีเป็นหยิบอาหารปลาที่นางซื้อติดตัวมาด้วย โยนให้ปลาที่อยู่ในลำธารหากแต่ตั้งใจฟังทุกคำพูดของชายหนุ่มทุกประโยค
“วันนี้ท่านพ่อจะไปเข้าเฝ้าเพื่อกราบทูลเรื่องนี้ แต่ไม่แน่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ซึ่งถ้าท่านพ่อทำไม่ได้ ท่านจะช่วยจัดการเรื่องนี้ยังไงบ้าง” ชายหนุ่มไว้เคราเลิกคิ้วขึ้นและก้มหน้าลงต่ำ
“ข้า..อย่างงั้นหรอ ข้ายังมีทางเลือกใดให้ทำได้อีก” ชายหนุ่มถอนหายใจเอามือไขว้หลัง “ถ้าถึงคราวจำเป็นข้าคงต้องเลือกความถูกต้อง เจ้าก็อย่าห่วงไปเลย ถึงข้าจะเคยทำเรื่องที่มิอาจทำให้เจ้าให้อภัยข้าได้ แต่สำหรับเรื่องนี้ข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องผิดหวังในตัวข้าเป็นครั้งที่สอง แม้ว่าการตัดสินใจของข้าครั้งนี้มันอาจจะต้อง..แลกด้วยชีวิต” คำพูดประโยคสุดท้ายของชายหนุ่มทำให้หัวใจของอี้หลานเย็นวาบ แต่นางก็ยังคงเก็บสีหน้าและความรู้สึกเอาไว้ได้เป็นอย่างดี ยกเว้นสายตาของนางที่แสดงความหวั่นไหวออกมาให้เห็น
“ยังไงท่านก็ระวังตัวด้วย” หญิงสาวเดินเลี่ยงไปอีกด้านของลำธรเมื่อเห็นมีคนเดินมาปล่อยปลาทางนี้ ชายหนุ่มที่ไว้เคราคนนั้นก็เดินตามไปด้วยหากแต่ทิ้งระยะห่างจากอี้หลานพอสมควร
“ข้ายังมีเรื่องที่ไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าถ้าถามไปแล้ว ข้าจะได้รับคำตอบจากท่านหรือไม่” หญิงสาวหยุดยืนที่ใต้ต้นไม้ถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ต้นเดียวกนหากแต่เป็นคนละข้างของลำต้น
“ถ้าเจ้าไม่ลองถามดูแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าจะไม่ได้คำตอบ”
“เจิ้นลี่หูมีเบื้องหลังเหมือนกับท่านใช่หรือไม่” อี้หลานถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ในขณะที่คนฟังก็หาได้ตื่นตระหนกในสิ่งที่นางเอ่ยถามแม้แต่น้อย “ข้าไม่ได้อยากรู้เพื่อตัวเอง แต่ข้าอยากรู้เพื่อน้องสาว นางเสียใจมามากพอแล้ว ข้าไม่อยากเห็นนางต้องเป็นทุกข์ไปมากกว่านี้”

“ขอโทษนะที่คำถามนี้ข้าคงตอบเจ้าไม่ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ เพราะข้าคิดว่าข้าคงได้รับคำตอบแล้ว” หญิงสาวถอนหายใจ นึกสงสารน้องสาว หากอี้เซียงรู้ว่าลี่หูก็เป็นมือสังหาร เคยฆ่าคนมานับไม่ถ้วน อี้เซียงก็คงเหมือนกับนางตอนนี้ที่คงทำใจลำบากที่จะยอมรับอดีตของคนที่รักได้ “ข้าหวังว่าทั้งท่านและลี่หู จะไม่ใช่คนที่สังหารพี่ชายของข้านะค่ะ” อี้หลานเอ่ยออกมาเบาๆหากแต่คนฟังที่อยู่อีกด้านของต้นไม้ได้ยินอย่างชัดเจน
“เรื่องบางเรื่อง หากรู้แล้วทำให้เป็นทุกข์ก็ไม่สมควรที่จะรู้เสียดีกว่า” ชายหนุ่มก้มลงเก็บก้อนหินปาลงลำธารจนเกิดเป็นคลื่นเล็กๆกระเพื่อมขึ้นลงช้าๆ “ตอนนี้ท่านอำมาตย์คงเริ่มสงสัยขุนพลเจิ้นมากขึ้นแล้วสินะ คนผู้นี้ฉลาดมากเจ้าก็คอยบอกให้ท่านอำมาตย์คอยระวังตัวด้วย” หญิงสาวพยักหน้ารับคำและจึงยืนหันหลังพิงกับต้นไม้ใหญ่
“ท่านพอจะบอกข้าได้บ้างไหมว่าตอนนี้คนผู้นั้นวางแผนอะไรไว้บ้าง” ชายหนุ่มไว้เคราเอามือยันกับต้นไม้ไว้ข้างนึง ส่วนอีกข้างเอามาไขว้หลัง
“แผนของเขาคือศึกครั้งนี้ มันถูกเดิมพันด้วยแผ่นดินของต้าซ้อง”
“และตอนนี้มันก็อยู่ในกำมือของท่าน” อี้หลานพูดตามขึ้นมา ชายหนุ่มไว้เครายิ้มที่มุมปากและก้มลงดูมือของตนเองที่กำไว้ “ข้าคงจะต้องกลับไปแล้ว ท่านก็รักษาตัวด้วยนะค่ะ” หญิงสาวเอ่ยคำลากับชายหนุ่มไว้เคราและกำลังจะก้าวเท้าไปข้างหน้า แต่สายตาของนางพลันไปเห็นลี่หูกำลังเดินมาที่ลำธาร ในมือของเขาก็ถือถังไม้ไว้ ทำให้นางต้องหยุดฝีเท้าลงก่อนและเฝ้ามองลี่หู
“แปลกจัง ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่ได้” ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หลังต้นไม้พูดออกมาเบาๆในขณะที่อี้หลานก็เกรงว่าลี่หูจะเห็นนางยืนอยู่ตรงนี้จึงรีบไปยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ข้างๆชายหนุ่ม โดยที่ลืมไปว่าทั้งสองคนมิอาจยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ได้สองคนพร้อมกันได้ กว่าอี้หลานจะรู้สึกตัวร่างของนางก็ยืนเบียดอยู่กับร่างของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวรีบขยับตัวออกมา “ในเมื่อเจ้ากลัวว่าเขาจะเห็น ข้าจะเดินเลี่ยงกลับออกไปก่อนก็ได้” ชายหนุ่มชายหางตามาบอกหญิงสาวที่กำลังสนใจกับชายหนุ่มอีกคนที่กำลังยืนอยู่ที่ลำธาร
“ท่านคิดเหมือนข้าไหมว่าเขาดูเหมือนคนที่กำลังมีเรื่องทุกข์ใจ” อี้หลานพูดคนละความหมายกับชายหนุ่มไว้เคราโดยสิ้นเชิง ทำให้เขาต้องหันไปมองลี่หูบ้าง “พ่อของพี่ลี่หูต้องการที่จะให้เขาแต่งงานกับข้า เพื่อจะดึงให้ท่านพ่อไปเป็นพวก แต่ตอนนี้เขาก็รักกับน้องสาวของข้าอยู่ นั่นก็เป็นผลดีไม่ใช่หรอ อย่างน้อยก็ยังได้แต่งงานเป็นเขยบ้านไป๋อยู่ดี แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงได้บอกเลิกกับ...”
“เขาโดนพ่อบังคับ โดนกีดกันมาตั้งแต่แรกแล้ว ซึ่งข้าก็ไม่เคยเข้าใจมาตั้งแต่ต้นว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้” ชายหนุ่มไว้เคราพูดแทรกขึ้นทำให้อี้หลานหันไปมองหน้า “เจ้าอาจจะไม่เชื่อ แต่มันเป็นเรื่องจริง พ่อของเขาต้องการให้เจ้าเป็นสะใภ้ หากแต่ตัวลูกชายกลับอยากได้น้องสาวของเจ้าเป็นภรรยา จุดมุ่งหมายที่สวนทางกัน มันยากที่จะอธิบายได้ถึงเหตุผลที่ชัดเจน” คำพูดของเขาทำให้อี้หลานคิดตามต่อ ถ้าหากนางได้บอกเรื่องลูกกับลี่หู ไม่แน่ว่าลี่หูอาจจะยอมเปลี่ยนใจมายืนอยู่ข้างเดียวกับนางก็ได้
“ถ้าข้าบอกเขาเรื่องลูก ท่านคิดว่าเขาจะยอมกลับใจได้ไหม” อี้หลานไม่เพียงพูดอย่างเดียวหากแต่กำลังจะเดินเข้าไปหาลี่หูที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่ลำธารตรงนั้นด้วย
“อะไรนะ ลูก..?” ชายหนุ่มจับข้อมือของอี้หลานไว้เพื่อให้นางหยุดคุยกับเขาให้รู้เรื่องก่อน “นี่จ้าหมายความว่าอี้เซียงกับลี่หูกำลังมีลูกด้วยกันใช่ไหม” ชายหนุ่มถามโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่ปนความตกใจ เขาไม่อยากให้เรื่องที่คาดคิดไว้จะเลวร้ายไปมากกว่านี้ หากวันหนึ่งอี้เซียงต้องรู้ความจริงหมดทุกอย่าง แม้แต่เรื่องที่ใครเป็นคนฆ่าไป๋เทียนเซิ่น “อย่าบอกให้เขารู้เด็ดขาด ถ้าเจ้าไม่อยากให้อี้เซียงกับลูกต้องมีอันตราย” แม้หญิงสาวคนตรงหน้าไม่ตอบคำถาม แต่เขาก็มั่นใจได้ว่าสิ่งที่พูดเดาไปนั้นมันถูกต้อง เขาถึงได้เอ่ยห้ามไม่ให้อี้หลานบอกความจริงเรื่องนี้ให้ลี่หูต้องมรับรู้
“ทำไมล่ะค่ะ ในเมื่อมันเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรอค่ะ” ชายหนุ่มดึงตัวหญิงสาวให้ไปพูดกับตนที่หลังต้นไม้ เพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจให้ใครสงสัย
“เจ้าไม่เข้าใจ เอาเป็นว่าอย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นลี่หูหรือว่าใครทั้งนั้น”
“แต่ข้าก็บอกให้ท่านรู้ไปแล้ว” นางถามพร้อมทั้งจ้องตาอีกฝ่ายอย่างหาคำตอบ
“ข้าจะไม่บอกใคร จะช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ แต่เจ้าต้องรับปากกับข้าก่อนว่าเจ้าจะเลิกล้มความคิดที่จะบอกให้ลี่หูรู้ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นพ่อก็จะให้เขารู้ไม่ได้” สายตาของอี้หลานยังคงไม่เข้าใจ ทำให้ชายหนุ่มไว้เคราสีหน้าเคร่งเครียด “เชื่อข้าสิ ลี่หูจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้” ชายหนุ่มมองอี้หลานอย่างออกคำสั่ง แค่หญิงสาวยังยืนกรานที่จะบอกเรื่องนี้ให้ลี่หูรู้ให้ได้ อี้หลานหันหลังเพื่อจะเดินไปหาลี่หู ทั้งที่ชายหนุ่มที่ไว้เครายังจับข้อมือของนางไว้แน่น แต่ทว่าเมื่อหันกลับมาคราวนี้ ลี่หูก็ไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นเสียแล้ว ทำให้อี้หลานรีบมองหาแต่ก็ไม่พบ
“เปลี่ยนความตั้งใจของเจ้าเสียเถิด ถ้าไม่อยากให้พวกเขาสามคนพ่อแม่ลูกต้องพบจุดจบอย่างน่าอนาถ” คำพูดประโยคนี้ทำให้อี้หลานหันกลับไปในทันที จ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจมากขึ้น ชายหนุ่มรู้หากไม่อธิบายให้หมดหญิงสาวก็คงไม่ยอมเป็นแน่ “ข้ารู้ว่าเจ้ารักน้อง สงสารน้อง และข้าก็รู้ว่าลี่หูจริงใจต่ออี้เซียงแค่ไหน และถ้าเขาได้รู้เรื่องนี้จริง ข้าก็กลัวว่าเขาจะทำอะไรโง่ๆลงไป ถึงตอนนั้นผลที่ตามมาจะเลวร้ายกว่าที่คิด ข้าไม่อยากให้เจ้าทำอะไรโดยวู่วาม แต่อยากให้เจ้ารอจนกว่าจะถึงเวลาอันสมควร”
“แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะค่ะ หรือว่าท่านจะให้ข้าปิดบังเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆ ซึ่งข้าก็คงจะทำไม่ได้” อี้หลานเริ่มพูดเสียงดังขึ้น แต่พอนางนึกขึ้นมาได้ก็ทำน้ำเสียงและปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ชายหนุ่มเข้าใจจิตใจของหญิงสาวได้ดีจึงยกมือขึ้นทั้งสองข้างอย่างยอมแพ้

“เจ้าฟังข้านะ แล้วลองคิดตามข้า หากคนผู้นั้นต้องการบังคับให้อำมาตย์ไป๋มาเป็นพวกทางอ้อมด้วยการให้ลี่หูได้แต่งงานกับลูกสาวคนใดคนหนึ่งของท่าน ซึ่งตอนนี้ก็เรียกได้ว่าลี่หูทำสำเร็จแล้ว แต่ทำไมเขายังถูกคนผู้นั้นกีดกันอยู่ นั่นแสดงว่าคนผู้นั้นไม่เคยเห็นด้วยที่จะให้ลี่หูมีความรัก เพราะความรักจะทำให้ลี่หูใจอ่อนและเมื่อใจอ่อนเขาย่อมทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่คนผู้นั้นต้องการ และถ้าลี่หูรู้เรื่องลูกเขาย่อมทำเหมือนกับข้า ซึ่งผลลัพธ์ที่ตามมามันอาจจะรุนแรงกว่าข้าไม่รู้กี่เท่า เจ้าคงไม่ต้องการให้หลานต้องกำพร้าพ่อ ไม่ต้องการเห็นน้องสาวต้องเป็นหม้ายใช่ไหม” ชายหนุ่มพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ ซึ่งอี้หลานก็คิดตามทุกประโยคและคิดมากกว่าที่ชายหนุ่มไว้เคราคิดด้วยซ้ำ
“แล้วท่านล่ะ ผลของการกระทำของท่านในครั้งนี้ มันจะเป็นอย่างไร จะเหมือนของพี่ลี่หูหรือไม่” หญิงสาวมองหน้าของชายหนุ่มอย่างต้องการคำตอบ ในขณะที่เขากลับหลบสายตาก้มหน้าลงต่ำ
“ถ้าเจ้าอยากจะบอกลี่หูเรื่องนี้จริง ก็จงรอให้งานของข้าสำเร็จเสียก่อน และถึงตอนนั้นข้าจะไม่ขัดขวางเจ้าแม้แต่น้อย”
“ข้าถามท่านว่าผลลัพธ์ที่ตามมาของท่านจะเป็นอย่างไร” อี้หลานถามซ้ำอีกครั้ง “พี่หลง ตอบข้ามาสิค่ะ” ในที่สุดอี้หลานก็ยอมเรียกชื่อของชายหนุ่มที่ไว้หนวดเคราจนได้ สายตาของนางมีแต่ความห่วงหา จื่อหลงเมื่อได้เห็นความห่วงใยของหญิงสาวที่มีต่อตนเองก็จับไหล่ทั้งสองข้างของนางไว้ และสบตาของนางตอบ
“เจ้าอย่าห่วงไปเลย ในเมื่อข้าเลือกที่จะทำเช่นนี้ ข้าย่อมรู้ดีว่าผลที่ตามมาจะเป็นเช่นไร ข้าหวังว่าตอนนั้นเจ้าจะยอมรับและให้อภัยกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าเคยทำไว้ทั้งหมด”
“ข้าให้อภัยเรื่องที่ท่านเคยทำในอดีตไปหมดแล้ว” อี้หลานพูดความในใจออกมา ที่นางต้องทำเย็นชากับเขา ก็เพื่อให้เขาทำหน้าที่ของตนเองได้อย่างหมดห่วง โดยที่เคยนึกเลยว่าจะทำให้เขาต้องเสียสละตนเองถึงขนาดนี้
“อี้หลาน..วางใจเถอะ ข้าจะดูแลตัวเองและจะไม่ทำให้เจ้าต้องผิดหวัง” จื่อหลงเลื่อนมือลงมากุมมือที่เย็นเฉียบของอี้หลานเอาไว้ “เราพบกันนานเกินไปแล้ว เจ้ารีบกลับไปเถอะ รอบกายของเจ้ามีคนจับตาดูอยู่ อย่าให้ต้องผิดสังเกต” หญิงสาวข่มความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้ในใจและจึงทำเหมือนไม่เคยมีความรู้สึกใดๆเกิดขึ้น ในขณะที่จื่อหลงก็ค่อยๆคลายมือที่กุมมือบางของหญิงสาวออกอย่างช้าๆและจึงค่อยเดินจากไปเสียก่อน อี้หลานรอจนจื่อหลงเดินจากไปแล้ว แววตาที่ไร้ความรู้สึกเมื่อครู่กลับมีน้ำตาคลออยู่ทั้งสองข้าง
“พี่หลง..รักษาตัวด้วย” นางเอ่ยขึ้นมาเบาๆและจึงค่อยๆหันหลังเดินจากไปคนละทางกับจื่อหลงที่เพิ่งเดินจากไป ดั่งคนละเส้นทางที่ต้องเลือกเดิน หากแต่มีจุดมุ่งหมยเดียวกัน

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

ศาลาพักร้อนในสวนบ้านไป๋ สายลมที่กำลังเย็นสบายทำให้อี้เซียงที่มานั่งเล่นรู้สึกสดชื่นขึ้นมาไม่น้อย ที่บนโต๊ะหินตอนนี้มีทั้งผลไม้และขนมหวานที่เสี่ยวเจาจัดหามาให้อยู่เต็มโต๊ะ แต่ทว่าอี้เซียงกลับกินได้เพียงกี่ชิ้นเท่านั้น ในระหว่างที่อี้เซียงกำลังนั่งพักผ่อนเสียงบ่าวในบ้านก็เดินเข้ามารายงานว่าลู่ฟงมาพบ ไม่ทันที่อี้เซียงจะบอกให้บ่าวไปเชิญเขาเข้ามา ลู่ฟงที่ในมือถือตะกร้าก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าของอี้เซียงเสียแล้ว
“อี้เซียง เป็นยังไงบ้าง หายป่วยรึยัง” ชายหนุ่มยิ้มหวานมาแต่ไกลเอ่ยทักอี้เซียงและจึงนั่งลงที่เก้าอี้หิน
“ข้าดีขึ้นแล้วค่ะ แล้วพี่ลู่ฟงสบายดีนะค่ะ” อี้เซียงถามบ้าง ซึ่งลู่ฟงก็ตอบไปว่าเขาสบายดี และวันนี้ยังมีของโปรดของอี้เซียงมาฝากอีกด้วย อี้เซียงเอ่ยถามเขาว่าเขานำอะไรมา ลู่ฟงจึงเปิดตะกร้าออกและหยิบของโปรดของอี้เซียงมาวางไว้บนโต๊ะ
“เจ้าดูดีสิ ข้าซื้อเต้าหู้ทอดมาฝากเจ้าด้วย อี้เซียง..เจ้ายังจำได้ไหมว่าเจ้าเคยทะเลาะกับข้าเพราะมันด้วยนะ นี่ข้าเห็นเจ้าไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว ก็เลยตั้งใจซื้อมาฝาก เจ้ากินเลยสิยังร้อนๆอยู่เลย” ลู่ฟงยื่นจานที่ใส่เต้าหู้ทอดไปตรงหน้าใกล้จมูกของอี้เซียง หญิงสาวพอได้กลิ่นน้ำมันที่ใช้ทอดเต้าหู้ก็รีบยกมือขึ้นมาปิดจมูก
“พี่ลู่ฟงข้าเหม็น เอาออกไปเถอะค่ะ”
“ทำไมถึงเหม็นล่ะ ก็ในเมื่อมันเป็นของโปรดของเจ้าไม่ใช่หรอ” ชายหนุ่มไม่พูดอย่างเดียวหากแต่หยิบเต้าหู้ทอดขึ้นมาหนึ่งชิ้นจะป้อนเข้าปากของอี้เซียงให้ได้ เพียงเต้าหู้ชิ้นนั้นแตะที่ริมฝีปากของนาง อี้เซียงที่เหม็นกลิ่นของน้ำมันอยู่แล้วก็รู้สึกคลื่นไส้จนต้องรีบลุกขึ้นไปอาเจียนทางด้านข้างของศาลาพักร้อน เสี่ยวเจาที่เห็นอาการแพ้ท้องของนายสาวก็รีบเข้าไปช่วยลูบหลัง พร้อมทั้งหาน้ำมาให้ดื่ม โดยที่ลู่ฟงเพียงยืนดูอี้เซียงด้วยแววตาที่แข็งกร้าว ไม่ยอมเข้าไปช่วย
“ในเมื่อเจ้าไม่ชอบก็อย่ากินมันเลย เสี่ยวเจาเดี๋ยวเจ้าช่วยเอาไปทิ้งด้วยนะ” ลู่ฟงทำทีเป็นช่วยประคองอี้เซียงกลับมานั่งที่เก้าอี้พร้อมทั้งยื่นตะกร้าที่ใส่จานเต้าหู้ทอดไว้เรียบร้อยแล้วให้เสี่ยวเจาเอาไปทิ้ง “เอาอย่างนี้ดีไหม ไหนๆวันนี้ข้าก็ว่างอยู่แล้ว ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวดีกว่า เจ้าเพิ่งจะหายป่วยควรได้รับอากาศที่บริสุทธิ์”
“แต่ร่างกายของคุณหนูยังไม่แข็งแรง ถ้ายังไงอย่าออกไปดีกว่านะค่ะ” เสี่ยวเจาพูดแทรกขึ้นมาจนลู่ฟงหันไปขึงตาใส่อย่างนึกโกรธจนสาวใช้แสนซื่อหวาดกลัวต้องรีบขออภัยกับชายหนุ่มที่นางเสียมารยาท
“ไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อย ข้าแค่จะพาอี้เซียงไปทางชายป่าหลังจวน เห็นว่าถ้าเข้าไปลึกอีกหน่อยก็จะมีน้ำตกเล็กๆที่นั่น บรรยากาศร่มรื่น ดอกไม้ก็สวย อี้เซียงจะได้พักผ่อน” ลู่ฟงบอกเสี่ยวเจาและหันมาถามความเห็นของอี้เซียง “เจ้าไปนะ ข้าอยากให้เจ้าไป ข้ารับรองว่าเจ้าจะต้องชอบ” อี้เซียงพอเห็นความตั้งใจของลู่ฟงพร้อมทั้งคำพูดที่รบเร้าทำให้อี้เซียงรับคำชวนของชายหนุ่มแต่โดยดี เสี่ยวเจาที่ไม่อยากให้อี้เซียงไปก็ห้ามไม่ได้
“พี่ลู่ฟงให้เสี่ยวเจาไปด้วยนะค่ะ” อี้เซียงที่เห็นสีหน้าของสาวใช้คนสนิทก็รู้ได้ในทันทีว่านางคิดอย่างไร พออี้เซียงเอ่ยปากกับลู่ฟงแบบนี้ ทำให้เสี่ยวเจาที่คิดค้านในตอนแรกถึงขนาดยิ้มหน้าบานขึ้นมา
“ให้นางไปด้วยทำไม หรือเจ้าไม่ไว้ใจข้า”
“ไม่ใช่นะค่ะ เพียงแต่เสี่ยวเจามีหน้าที่คอยดูแลข้า ถ้าไม่มีนางไปด้วยแบบนี้ พี่รองกลับมานางต้องโดนดุแน่ๆค่ะ” อี้เซียงรีบอธิบาย เสี่ยวเจาก็รีบพยักหน้าสนับสนุน
“แต่ข้าดูแลเจ้าได้ ให้นางอยู่นี่คอยรับหน้าอี้หลานดีกว่า ไม่ต้องห่วงหรอก เราไปกันไม่นาน” ลู่ฟงยืนยันเหมือนเดิมว่าเขาอยากพาอี้เซียงไปเที่ยวตามลำพัง จนในที่สุดอี้เซียงก็ใจอ่อนยอมไปกับลู่ฟงสองคน เสี่ยวเจาที่ทำหน้าบูดเพราะไม่ได้ตามไปด้วยกำชับกับชายหนุ่มว่าให้เอาเกี้ยวไป เพราะนางไม่อยากให้คุณหนูต้องเดินหรือว่านั่งรถม้า ซึ่งลู่ฟงก็ยอมทำตามนั้น

หลังจากอี้เซียงขึ้นเกี้ยวออกไปพร้อมลู่ฟงจนถึงชายป่าที่อยู่ด้านหลังจวน ลู่ฟงก็ให้คนแบกเกี้ยวเข้าไปส่งข้างใน จนเข้าไปลึกพอสมควรแล้วเขาถึงพาอี้เซียงลงมาจากเกี้ยวและจึงเดินเข้าไปต่ออีกหน่อยก็ถึงน้ำตกที่ลู่ฟงพูดถึง น้ำตกที่อยู่เบื้องหน้ามีความสูงเพียงสองชั้น แต่ละชั้นไม่สูงกว่ากันไม่มากนัก รอบๆของริมฝั่งของน้ำตกก็มีดอกไม้สีขาว สีเหลืองและสีส้มขึ้นอยู่โดยทั่ว
“เจ้าชอบที่นี่รึเปล่า ถ้าจ้าชอบข้าจะพาเจ้ามาบ่อยๆ” ลู่ฟงพาอี้เซียงเดินมาใกล้ๆกับน้ำตก
“สวยดีค่ะ ข้าไม่นึกว่าที่ชายป่าข้างหลังจวนจะมีสถานที่แบบนี้ด้วย” นางยิ้มพร้อมทั้งค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆโดยมีลู่ฟงคอยประคองอยู่ด้านข้าง “พี่ลู่ฟง..วันนั้นท่านจะบอกข้าว่าใครเป็นคนฆ่าพี่ใหญ่ไม่ใช่หรอค่ะ ไม่ทราบว่าวันนี้ท่านพอจะบอกกับข้าได้ไหม”
“เอ่อ..เรื่องนั้น เดี๋ยวข้าพาเจ้าขึ้นไปบนนู้นดีกว่า เวลามองลงมาจะเห็นวิวข้างล้างที่สวยมากๆ” ลู่ฟงชี้นิ้วไปทางน้ำตกชั้นที่สองเพื่อให้อี้เซียงไปสนใจเรื่องอื่น
“จะดีหรือค่ะ ข้ากลัวลื่น”
“ไม่เป็นไรหรอก เจ้ามีข้าคอยดูแลอยู่ทั้งคน ข้าไม่ยอมให้เจ้าพลัดตกลงมาแน่ๆ ไม่เช่นนั้นเสี่ยวเจามีหวังเล่นงานข้าตายพอดี” ลู่ฟงพูดหยอกล้อและประคองอี้เซียงให้ค่อยๆเดินตามเขาขึ้นมาบนน้ำตกชั้นที่สอง หญิงสาวจับแขนของลู่ฟงไว้แน่นในยามที่นางก้าวขาไปแต่ละก้าว ตัวลู่ฟงเองก็คอยเลือกทางเดินที่เป็นโขดหินที่ไม่มีตะไคร้น้ำมาเกาะ จนกระทั่งเขาพาอี้เซียงขึ้นไปถึงชั้นบนอย่างปลอดภัยและให้นางยืนอยู่โดยมีเขาคอยประคองอยู่ใกล้ๆ
“เป็นไง สวยใช่ไหม” อี้เซียงยืนมองจากตรงนี้ สายน้ำที่ไหลลงสู่พื้นน้ำเบื้องล่างตามแรงโน้มถ่วงของโลกกระทบกับโขดหินกระจายเป็นละอองน้ำบางๆที่ยามนี้กระทบกับแสงแดดเป็นประกาย แม้น้ำตกแห่งนี้จะเป็นน้ำตกเล็กๆแต่ด้วยบรรยากาศโดยรอบกลับดูร่มรื่นและงดงามยิ่งนัก จนสามารถสร้างรอยยิ้มให้กับอี้เซียงขึ้นมาได้
“สวยมากเลยค่ะ ข้าชอบที่นี่” อี้เซียงยิ้ม แต่ยิ้มได้เพียงครู่เดียวรอยยิ้มของนางก็หายไป เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า ณ ชายป่าแห่งนี้นางกับลี่หูเคยมาติดอยู่ในป่าด้วยกัน และเขายังบอกรักกับนางที่แห้งนี้ แม้ที่ที่นางยืนอยู่จะเป็นอีกมุมหนึ่งของชายป่าอีกด้าน แต่มันก็เป็นสถานที่เดียวกันที่ทำให้อี้เซียงระลึกถึง
“เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า หรือว่าเจ้าคิดถึงพี่ลี่หู เจ้ายังไม่ลืมเขาใช่ไหม” ลู่ฟงถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติ หากแต่ใจกำลังนึกโกรธ ใช่ว่ามีแต่เพียงอี้เซียงคนเดียวที่นึกถึงความหลังขึ้นมาได้ แต่ลู่ฟงก็นึกขึ้นมาด้วย ชายป่าแห่งนี้มิใช่หรือที่เป็นสถานที่ที่หัวใจของเขาได้ถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี ความเจ็บปวดที่เขาได้รับในครานั้นจะไม่มีวันลบเลือนไปจากจิตใจของเขาได้ และวันนี้มันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อผู้หญิงที่เขารักกำลังมีลูกให้กับคนที่เขาคิดแค้น แม้อี้เซียงจะไม่ได้ตอบคำถามหากแต่สายตาของนางที่มองไกลออกไปก็ทำให้ลู่ฟงมั่นใจแล้วว่าอี้เซียงยังรักลี่หู และไม่มีวันลืมลี่หูได้ ในเมื่อในกายของนางยังมีตัวแทนความรักของลี่หูอยู่อีกทั้งคน ในยามนี้สายตาของลู่ฟงได้เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวด้วยเพลิงแค้นที่สุมแน่น ฝ่ามือหนาของเขาเลื่อนขึ้นมาจนถึงหัวไหล่ของอี้เซียง แค่เขาออกแรงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อี้เซียงกับลูกก็จะต้อง....
“กรี๊ด!!!”

***************************************
จบตอนที่ 24

โปรดติดตามตอนต่อไป

มาดูแลพี่ลี่หูกับแม่นางหยูเยี่ยน แล้วค่ะ

ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับต้น ป๋ายฮัวตาน ตามชื่อในภาษไทยเรียกว่าต้นเจตมูลเพลิงขาว สรรพคุณจากรากแห้งใช้ทำเป็นยาสำหรับหญิงสาวที่ประจำเดือนมาไม่ปกติ ถ้าคนท้องกินเข้าไปจะให้แท้งลูกได้ เพราะมีสารบางชนิดที่คล้ายกับต้นเจตมูลเพลิงแดง แต่ฤทธิ์จะอ่อนกว่า ซึ่งสารที่ว่าก็คือจะบีบมดลูก ทำให้แท้งได้ค่ะ

http://202.129.0.133/createweb/00000//00000-1674.html

แหม่ๆ ตากับยายเค้ามาเจอกัน อย่างกับพวกสายลับแน่ะ

55 ถึงจะเป็นตากะยาย แต่จะเจอกันทีก็ทำให้ตื่นเต้นดีแท้

ตาปลอมตัวไว้หนวดไว้เครา แหม่ . . อยากเห็นภาพจริงๆ


เรื่องราวของขุนพลเจิ้นเป็นไปตามที่คาดไว้เลยค่ะ

คนๆ นี้รักตัวเองที่สุด รักตัวเองมากเกินไปจริงๆ


อำมาตย์ไป๋ช่างเป็นพ่อที่แสนดีจริงๆ ค่ะ น่าเคารพนับถือจริงๆ

แต่ถ้าเกิดรู้ว่าเขยคนเล็ก คือคนที่ฆ่าลูกชายตัวเอง หัวใจคงสลายแน่ๆ


พี่ลู่ฟงก็นะ ใจร้ายเหลือทน ลงมือซื้อยาแบบไม่ลังเล

เหี้ยมนักเชียวทำได้แม้กระทั่งทารก แบบนี้ต้องฟ้ององครักษ์พ่อลูกอ่อน

ให้มาช่วยปกป้องลูกในท้องของอี้เซียง

ท่านองครักษ์เค้ารักเด็กมาก หากรู้เรื่องพี่ลู่ฟงแย่แน่ๆ


อีกคนที่เท่ห์เหลือใจในตอนนี้ ยกให้พี่เซี่ยงค่ะ แอบปลื้ม


ต้นเจตมูลเพลิงแดง กับ เจตมูลเพลิงขาว ฟังชื่อแล้วไม่รู้จัก

แต่พอเข้าไปดูรูปแล้วคุ้นมากเลย ไม่คิดว่าต้นสวยๆ ก็มีสรรพคุณหลากหลายนะเนี่ย

ไปยืมตัวองครักษ์พ่อลูกอ่อนมาจัดการพี่ลู่ฟงค่ะ

ภาพตอนคุณหนูเซียงคุยกับเสี่ยวเจา ค่ะ




ภาพตอนพี่ลู่ฟง กำลังคิดจะทำร้ายคุณหนูเซียงค่ะ

-----------------------------------



ผู้กำกับค่ะ พี่ลี่หูกับคุณหนูเซียง จะได้จัดพิธีแต่งงานไหมค่ะ

มาแล้ววววค่ะ ตอนนี้เครียดนิดหน่อย สงสารทั้งน้องเซียง พี่ลี่หู แต่น้องเซียงยังโชคดีที่มีพ่อที่ใจกว้างและใจดีมากขนาดนี้ เชื่อแน่ว่าแม้อำมาตย์ไป๋จะรู้ว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้อง ก็ต้องยอมรับอยู่ดี แม้คงเสียใจมากแต่ความรักที่ยิ่งใหญ่ของพ่อก็จะทำให้ยอมรับได้ค่ะ

ส่วนพี่ลู่ฟง โอ ไม่คิดว่าพี่ลู่ฟงจะใจร้ายได้ขนาดนี้ ความจริงตอนแรกพี่ลู่ฟงก็จะใจอ่อนแล้วเชียว แบบเห็นความรักของสองหนุ่มสาวที่รักกันจริงๆไม่ไหว แต่พอถูกหัวหน้าขู่เท่านั้นเองก็กลับมาเหี้ยมได้อีก
นี่ชะตาของน้องเซียงจะเป็นไงต่อไปเนี่ย ไม่ทันได้กินยาขับเลือด ก็จะถูกผลักตกเหวก่อนแล้ว ใครจะเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยมั๊ยน้อ ลุ้นค่ะลุ้น

แล้วก็ตาหลงกับยายหลาน โอ้ว...ตาหลงนะช่างมีไอเดียเจ๋งๆ ขนาดนี้ ปลอมเป็นคนชรา แถมยายหลานยังจำได้ซะอีกแหน่ะ แบบนี้สมแล้วที่เกิดมาคู่กัน ยายหลานฉลาดมากๆ ตอนแอบอยู่ใต้ต้นไม้ต้นเดียวกัน ก็ใจตุ้มๆต่อมๆ กลัวใครมาเห็น แต่ตาหลงยังแอบเนียนได้จับมือยายหลานด้วย อิอิ

ผกก.คะ รออ่านตอนหน้ามากๆค่ะ ก็อยากเห็นตาหลงงานเข้าซะที

ขอบคุณภาพปลากรอบของโหยวสตูดิโอ ทะเลสตูดิโอมากค่ะ ทำให้จิ้นได้ดีเลย แต่ตาหลงไม่รู้จะไปหาภาพชราได้ที่ไหนอ่ะจิ

พี่โย่ว ตอนนี้ตากับยายเวลาเจอกันต้องเป็นความลับนิดนึง ตาเลยต้องปลอมตัวมาหายาย คือตาเค้าคอยตามยายอยู่ห่างๆพอเห็นยายมาไหว้พระก็เลยใช้โอกาสนี้เข้าไปหายายค่ะ ภาพตาไว้หนวดเคราหรอค่ะ แบบนี้คงพอใกล้เคียง



พี่ลู่ฟงตอนนี้โหดได้ใจจริงๆ ต้องลำบากให้องครักษ์พ่อลูกอ่อนมาจัดการ แบบว่ารักมากก็แค้มากค่ะ เอาแต่น้องเซียงไว้ แต่ลูกของพี่ลี่หู ยังไงก็ไม่เอา เพราะมันจะเหมือนเป็นหนามแทงใจของพี่ลู่ฟงค่ะ

คดีขอจอหงวนบู๊ที่ถูกเข็มเงินฆ่าตาย ทับทิมได้ไอเดียมาจาก ปมปริศนาฯ 2 ค่ะ นึกถึงพี่ซ้งฉือ ในฟิคไม่มีพี่ซ้งฉือมาไขความกระจ่าง ทับทิมเลยจำเป็นต้องส่งพี่เซี่ยงมาแทนค่ะ

ขอบคุณสำหรับภาพประกรอบเหมือนเดิมนะค่ะ


ทะเล ทับทิมเห็นภาพการ์ดงานแต่งพี่ลี่หู+น้องเซียงแล้ว นึกถึงเรื่องที่แล้วเลยค่ะ ก็ตอนนั้นทะเลก็เตรียมทำไว้ให้พี่จิงกะน้องฟ่งไปรอบนึงแล้ว เอาเป็นว่ารอบนี้ทับทิมจะให้ทะเลได้สมหวังแล้วกันนะค่ะ แต่งก็ได้แต่งอยู่ค่ะ แต่งานคงจัดไม่ใหญ่นะค่ะ น้องเซียงท้องแล้ว จัดใหญ่โตไม่ดีค่ะ อายเค้า


พี่หลิน ตาหลงไม่ได้แลอมเป็นคนแก่นะค่ะ สงสัยพี่จิ้นจะชินเพราะพวกเราชอบเรียกตาหลงกันใช่ม๊า จริงๆตาหลงหรือพี่หลงแค่ปลอมตัวไว้หนวดเครามาเท่านั้นเองค่ะ อย่างภาพพี่หลี่ฮ่วยข้างบน แต่หนวดเคราคงจะต้องยาวกว่านี้อ่ะค่ะ เพื่อที่จะได้ดูภูมิฐานขึ้นมาหน่อย ตอนนี้ตาหลงตัดสินใจแล้วว่าจะเสียสละตนเอง คือไม่ว่าอำมาตย์ไป๋จะขัดขวางสำเร็จหรือไม่ ตาหลงก็จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง เพื่อหวังให้ยายจะให้อภัยในสฃทุกสิ่งที่ผ่านมา แต่ปรากฏว่ายายให้อภัยไปก่อนหน้านี้แล้ว เลยแอบซึ้งกันจิ๊ดนึง (ตาได้เนียนจับมือยาย) แต่ว่าหลังจากนี้ตาจะงานเข้าซะแล้ว สิ่งที่ยายให้อภัยไป อาจจะกลับมาโกรธกันอีกก็ได้ค่ะ พี่ลี่หูเค้าจ้องทิ้งระเบิดลูกสุดท้ายอยู่ค่ะ ตาก็อดทนหน่อยนะค่ะ

ความรักของพ่อที่มีต่อลูก อำมาตย์ไป๋สมควรได้รับรางวัล "พ่อดีเด่น" ค่ะ คือยังไงก็ลูก แล้วก็ยังมีหลานอีกคน ต่อให้เสียใจแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องยอมรับได้ ไม่เหมือนขุนพลเจิ้นที่ไม่เคยรักลูกตัวเองเลย น่าสงสารพี่ลี่หูค่ะ ตอนนี้พี่เค้าเริ่มเบลอๆลอยๆแล้วด้วย เพราะขุนพลเจิ้นทำร้ายจิตใจของพี่ลี่หูแท้ๆเลยค่ะ

เอ่อ..พี่ลู่ฟงไม่ได้ผลักน้องเซียงตกเหวนะค่ะ แค่จะผลักตกจากน้ำตกชั้นที่ 2 ลงมา ถ้าผลักตกเหว น้องเซยงไม่รอดแน่ค่ะ จุดประสงค์ของพี่ลู่ฟงแค่อยากให้น้องเซียงแท้งลูกเท่านั้นนะค่ะ แต่น้องเซียงพี่เค้าเก็บไว้ค่ะ ก็รักนี่นา จะปล่ยให้ตายได้ไง

ว้าวๆ ตาหลงไว้หนวดไว้เครา ก็ยังเท่ห์ ใกล้เคียงค่ะ






เรื่องพี่ลู่ฟงเนี่ย พี่อ่านแล้วรู้สึกขัดนิดนึงค่ะ คือคนที่หลอกลวงหัวใจ

คนที่ทำให้พี่ลู่ฟงเสียใจ ผิดหวัง ก็คืออี้เซียง จะชิ่งไปอิจฉาพี่ลี่หูก็ไม่แปลก

แต่ที่จริงแล้วลี่หูไม่ได้ผิดเลย ถึงเค้าจะมารักอี้เซียง แต่ว่าพี่ลี่หู

ไม่ได้เป็นคนบอกให้อี้เซียงไปหลอกหรือไปคบกับพี่ลู่ฟงนี่น่า

จะอิจฉาริษยา แล้วพาลแค้นก็ไม่แปลก แต่ถ้าเทียบกันแล้ว

น่าแค้นใจอี้เซียงมากกว่าลี่หูค่ะ เพราะคนเรานั้นเมื่อรักมากก็แค้นมาก

แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าแค้นลี่หูมากกว่าร้อยเท่าพันเท่า แต่กับอี้เซียง พี่ลู่ฟงก็แค่โกรธเท่านั้น

การที่ไปแค้นพี่ลี่หูมากกว่า พี่รู้สึกว่าน้ำหนักยังไม่มากพอน่ะในเชิงเหตุผล


แต่ไม่เป็นไร มีอีกกรณีนึงก็คือ รักจนแค้นก็จริง แต่ความรักก็ยังบังตา

ยังไงถ้ากำจัดพี่ลี่หูไปซะ พี่ลู่ฟงก็คงคิดว่าเค้าสามารถเปลี่ยนใจอี้เซียงได้

เพราะตอนนี้อี้เซียงก็ญาติดีกับพี่ลู่ฟงอยู่ตลอด อันนี้อาจเป็นประกายความหวังให้ลู่ฟงไงล่ะ

คนเราเวลารักแล้ว ต่อให้ความหวังน้อยนิดแค่ไหน ก็ยากจะตัดใจ



55 ขำสำนวนทะเลจริงๆ แต่ง 1 ได้ถึง 2

จริงๆ ด้วย พี่ลี่หูได้กำไรนะเนี่ย รีบแต่งเหอะพี่ลี่หู

พี่โย่ว..เหตุผลอันที่สองของพี่วิเคราะห์มาได้ถูกทางแล้วค่ะ พี่ลู่ฟงรักมากแค้นมาก อยากให้น้องเซียงต้องเจ็บปวดมากกว่าเค้าเป็นร้อยเท่าเพื่อระบายแค้น แต่ความรักของพี่ลู่ฟงที่มีต่อน้องเซียงมันไม่เคยลดลงเลย พอเค้าแค้นคิดจะทำร้ายน้องเซียง ความรักที่มีอยู่ก็ทำให้พี่ลู่ฟงใจอ่อนได้ทุกครั้ง ก็พอเห็นน้องเซียงเสียใจ แทนที่จะพอใจเค้ากลับนึกสงสารนั่นล่ะค่ะ แล้วอีกอย่างหนึ่ง ตั้งแต่แรกแล้วที่พี่ลู่ฟงรู้ว่าถูกน้องเซียงหลอกใช้ความรัก แต่เค้าก็ยังมั่นใจว่าจะสามารถทำให้น้องเซียงมารักเค้าได้ เพราะตั้งแต่ต้นพี่ลี่หูไม่เคยแสดงออกว่ารักน้องเซียงเลย จนพี่ลู่ฟงแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่ารักน้องเซียง แล้วน้องเซียงก็หันความสนใจมาที่เค้า ถึงตอนนั้นพี่ลี่หูถึงได้แสดงความหึงหวงออกมา แสดงความเป็นเจ้าของกับน้องเซียง สุดท้ายก็สารภาพรัก ทำให้ตอนนั้นน้องเซียงเปิดเผยความรู้สึกที่มีต่อพี่ลี่หูออกมาในทันที ด้วยสาเหตุนี้พี่ลู่ฟงเลยจ้องที่จะเล่นงานพี่ลี่หูมากกว่า เพราะถ้าไม่มีพี่ลี่หูสักคน น้องเซียงก็จะต้องกลับมาหาเค้าจนได้ ทำให้ความแค้นที่ควรจะลงที่อี้เซียง กลับกลายเป็นว่าไปลงที่พี่ลี่หู ลูกของพี่ลี่หูทั้งหมด เหลือเพียงความโกรธที่มีต่ออี้เซียงเท่านั้นค่ะ

ทะเล..พี่ลี่หูรู้จ๊ะว่าแต่งคราวนี้มีแต่กำไร แต่ง 1 แต่ได้ถึง 2 โปรโมชั่นนี้มีไม่บ่อย พี่ลี่หูรีบคว้าไว้แน่ๆค่ะ

มามิ..แม่ยกของพี่ลู่ฟงมาเองเลย การิเคราะห์ของมามิก้ชัดเจนดีค่ะ ทับทิมทิ้งข้อความให้มามิที่บอร์ด 3 นะค่ะ

ป.ล. ฝนมัวตกเลยกว่าจะได้ reply เม้นท์ (พิมพ์ไว้แล้วนะค่ะ) ปรากฏแม่ยกพี่ลู่ฟงมาพอดี

เห็นด้วยกับมามิในประเด็นที่ว่าลู่ฟงกับลี่หูไม่กินเส้นกันตั้งแต่ตอนทำงาน

และอาจทำให้ลู่ฟงพาลแค้นลี่หูได้ แต่ในประเด็นที่ว่าลู่ฟงคิดว่าลี่หูไม่จริงใจกับอี้เซียง

คิดว่าลู่ฟงน่าจะรู้แล้วนะคะ ว่าลี่หูรักและจริงใจกับอี้เซียงแค่ไหน

ก็ไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมเลิกกับอี้เซียงหรอก เพราะพี่ลี่หูกลัวอี้เซียงเกลียด กลัวอี้เซียงเป็นอันตราย

ดังนั้นจึงคิดว่าลู่ฟงน่าจะรู้ว่าพี่ลี่หูจริงใจแล้วล่ะ แต่พอมาอ่านที่ทับทิมเล่า

ก็เริ่มเข้าใจแล้วว่า ตอนแรกลู่ฟงคิดว่าลี่หูไม่ได้แสดงความจริงใจ

จึงแค้นลี่หูยิ่งนัก ครั้นรับรู้แล้วว่าลี่หูจริงใจ แต่คนเราความแค้นบังตาไปแล้ว

ก็คงไม่สามารถดึงเหตุผลมาไตร่ตรองได้อีก ส่วนอี้เซียงคิดว่าลู่ฟงคงรักนางมากจริงๆ


นึกถึงตอนท้ายที่ทับทิมบอกไว้ในบอร์ด 3 ว่าอี้เซียงจะเฉลยว่านางมีใจต่อลู่ฟงหรือไม่

พี่เชียร์ให้นางไม่เคยมีใจค่ะ เพราะหากตอบว่ามีใจก็คงทำให้ลู่ฟงเกิดความหวัง

และความหวังเนี่ยแหล่ะ คือยาพิษที่ทรมานที่สุดในโลกสำหรับคนมีความรัก

หากลู่ฟงมีความหวัง เค้าก็คงคิดอีกว่าที่อี้เซียงไม่รักเค้าก็เพราะมีลี่หู

หรือหากเค้าทุ่มเทกว่านี้ ใจของอี้เซียงก็คงเป็นของเค้า คิดไปไม่จบไม่สิ้น

งานนี้ลู่ฟงคงทรมานไปอีกนานเชียวล่ะ สู้เป็นแบบแม่นางหยูเยี่ยนดีกว่า

ที่พี่หลงไม่เคยให้ความหวังแก่นางเลย คอยปฏิเสธมาตลอด มองเผินๆ เหมือนพี่หลงใจร้าย

แม้หยูเยี่ยนอาจจะขมขื่น แต่ความขมก็เป็นยาที่ช่วยให้หยูเยี่ยนได้ตาสว่าง

หากลู่ฟงได้รับความหวัง แม้ตอนแรกอาจจะรู้สึกหวานแต่เป็นความหวานที่เป็นยาพิษเนี่ยซี่


ถึงลู่ฟงจะร้ายแค่ไหน แต่ก็ไม่อยากให้เค้าต้องทรมานค่ะ

แล้วก็อยากเห็นบทอี้เซียงที่โตขึ้น มีวุฒิภาวะ รักเป็นคิดเป็น

อยากเห็นอี้เซียงเป็นคนที่ปลดปล่อยลู่ฟงจากความทุกข์ทรมานน่ะค่ะ



ปล. พี่ก็ต้องพิมพ์ข้อความใหม่เหมือนกันทับทิม คือพิมพ์ใน word ไปแล้ว

ฝนก็ตกแล้วไฟก็ตกตาม คอมรีสตาร์ทอยู่สองรอบ กว่าจะปิดคอมได้

แล้วหลังจากนั้นก็ไปดับ ทำอะไรไม่ได้เลย พอไฟมาก็รีบมาโม้เนี่ยแหล่ะ กำลังติดพัน

ตามมาให้กำลังใจตาหลงค่ะ...ตอนนี้ยาวมั๊กมาก นั่งอ่านเสียนานเลย แต่ติดใจตอนต้นๆ ในความรักของครอบครัวจังค่ะ
ว่าแต่ อยากอ่านแบบรวมเล่มจริงเชียว

พี่โย่ว..อี้เซียงโตเป็นผู้ใหญ่แล้วค่ะ นางรักเป็นแล้วก็คิดเป็นแล้ว คนที่อี้เซียงรักจนหมดหัวใจก็คือพี่ลี่หู ความรักของสองคนนี้ไม่มีใครมาแยกพวกเขาสองคนออกจากกันได้ แม้แต่ความตายค่ะ ส่วนคำสารภาพที่นางบอกกับพี่ลู่ฟงไม่ได้ทำร้ายพี่ลู่ฟงค่ะ แต่เป็นการช่วยให้พี่ลู่ฟงได้พบรักแท้ค่ะ ได้พบความสุขที่แท้จริง

พี่งี้..ขอให้ได้รวมเล่มจริงๆเถอะค่ะ อยากได้เป็นที่ระลึก อยากเห็น SOD วางอยู่บนแผงหนังสือค่ะ

แอบเชียร์หยูเยี่ยนลู่ฟงค่ะ แม้จะเป็นรักต่างวัย

แต่คิดว่าสองคนนี้น่าจะเข้าใจกันและกันได้ดีที่สุด

อีกอย่างลู่ฟงเจ้าชู้แบบนี้ เจอเจ้าแม่พิษอย่างหยูเยี่ยน

งานนี้ลู่ฟงไม่กล้าแน่ แค่นึกก็ขำแล้วล่ะค่ะ



คำว่ารักเป็น ไม่ใช่แค่รู้จักรักแค่อารมณ์ แต่ต้องรักอย่างมีเหตุผล

รู้จักคิดไตร่ตรอง พี่ว่าอี้เซียงเริ่มโตขึ้นก็จริงแต่ยังไม่ถึงจุดนี้

ลองให้อี้เซียงได้รับรู้ความลำบากของลี่หูเป็นบททดสอบดูซี่คะ

พี่ว่าหากอี้เซียงรับรู้ว่าลี่หูต้องทุกข์ใจแค่ไหน ลำบากแค่ไหนเพื่อจะได้มาเจออี้เซียง

จุดนี้อาจทำให้อี้เซียงได้รู้จักคิด ไม่แง่งอนอาละวาดแบบเด็กๆ อีก


จำได้ว่าเคยอ่านการ์ตูน ที่ตัวละครตอนแรกๆ ก็จะเด็กๆ ยังไม่มีวุฒิภาวะแบบอี้เซียง

แต่เมื่อประสบเหตุการณ์สะเทือนใจ และได้ผจญภัยเจอผู้คนมากมาย

ได้เรียนรู้จากประสบการณ์ ตัวละครนั้นก็โตขึ้น สุขุมขึ้น เริ่มคิดเป็น

แต่ก็ใช่ว่าจะละทิ้งความซุกซน เพียงแต่เป็นการซนที่แฝงวุฒิภาวะด้วย

ทำให้คนอ่านได้เห็นถึงพัฒนาการของตัวละคร น่าประทับใจทีเดียว

พี่ก็เลยอยากให้อี้เซียงเป็นแบบนี้บ้างค่ะ

พี่โย่ว..ทับทิมชอบประโยคนี้ของพี่โย่วมากๆเลยค่ะ

"คำว่ารักเป็น ไม่ใช่แค่รู้จักรักแค่อารมณ์ แต่ต้องรักอย่างมีเหตุผล

รู้จักคิดไตร่ตรอง พี่ว่าอี้เซียงเริ่มโตขึ้นก็จริงแต่ยังไม่ถึงจุดนี้

ลองให้อี้เซียงได้รับรู้ความลำบากของลี่หูเป็นบททดสอบดูซี่คะ

พี่ว่าหากอี้เซียงรับรู้ว่าลี่หูต้องทุกข์ใจแค่ไหน ลำบากแค่ไหนเพื่อจะได้มาเจออี้เซียง

จุดนี้อาจทำให้อี้เซียงได้รู้จักคิด ไม่แง่งอนอาละวาดแบบเด็กๆ อีก"

ขอบคุณพี่โย่วมากๆเลยค่ะ สำหรับคอมเม้นท์ดีๆ แบบนี้ค่ะ


ทะเล..ลืมตอบทะเลเลย หยูเยี่ยนต้องเก็บตัวค่ะ เพราะฐานะถูกเปิดเผยแล้วค่ะ

แต่เดี๋ยวนายใหญ่จะให้ทำคุณไถ่โทษ ก็จะปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งค่ะ