The Swordsman of Devil

“ท่านพ่อ..ข้าผิดไปแล้ว” อี้เซียงกล่าวทั้งน้ำตา เมื่อเห็นบิดากำลังเดินเข้ามาหา
“ทำไมเจ้าถึงได้ทำเรื่องที่น่าอับอายเช่นนี้ พ่อเคยสอนให้เจ้าทำตัวแบบนี้รึไง”อำมาตย์ไป๋โกรธจนหน้าเป็นสีแดง เดินตรงเข้าไปหาอี้เซียง ท่าทางที่น่ากลัวเช่นนั้นทำให้อี้เซียงยิ่งร้องไห้
“ท่านพ่อใจเย็นๆนะค่ะ มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันนะค่ะ” อี้หลานรีบเข้าไปขวางไว้ก่อน กลัวว่าพ่อจะตีน้อง แต่ท่านก็บอกให้อี้หลานหลีกไป ยังไงวันนี้ก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง
“เจ้าบอกพ่อมา..ผู้ชายคนนั้น มันเป็นใคร” อำมาตย์ไป๋นั่งลงคุกเข่าต่อหน้าของอี้เซียงและจับไหล่ของนางไว้แน่น คาดคั้นกับลูกสาวด้วยเสียงดุอย่างต้องการคำตอบ
“อี้เซียง..พ่อบอกให้เจ้าพูดมาว่ามันเป็นใคร พ่อจะไปลากตัวผู้ชายคนนั้นให้มารับผิดชอบในสิ่งที่มันทำไว้กับเจ้า” ท่านไป๋ถามซ้ำอีกครั้งแต่คำตอบที่ได้รับจากลูกสาวมีเพียงเสียงสะอื้น ยิ่งพ่อต้องการคำตอบมากเท่าไหร่ อี้เซียงก็ยิ่งร้องไห้จนตัวสั่น ปิดปากเงียบไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น
“น้องเซียง..บอกพ่อกับพี่มาเถอะจ้ะ เราจะได้ช่วยกันหาทางแก้ไขนะจ๊ะ” อี้หลานช่วยพูดอีกคน ทั้งที่นางก็พอจะเดาได้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เพียงแต่ต้องการให้น้องสาวเป็นคนพูดออกมาด้วยตัวเองเท่านั้น
“ท่านพ่ออภัยให้ข้าด้วย ข้าไม่รักดี ข้าทำให้ท่านพ่อผิดหวัง ข้าไม่สมควรเป็นลูกของท่านอีกต่อไปแล้ว” อี้เซียงร้องไห้สะอึกสะอื้น สวรรค์ลงโทษให้นางผิดหวังในความรักไม่พอ ยังให้นางต้องมาอุ้มท้องเลือดเนื้อเชื้อไขของคนที่หมดรักนางไปแล้ว แล้วแบบนี้นางยังจะมีหน้าไปเรียกร้องให้คนๆนั้นมารับผิดชอบชีวิตที่กำลังจะเกิดมาได้อย่างไร ในเมื่อทั้งหมดมันก็เกิดขึ้นเพราะความใจง่ายของนางทั้งนั้น แล้วจะไปโทษใครได้
“อี้เซียงฟังพ่อนะลูก ไม่ว่าเจ้าจะทำเรื่องอะไรไว้ เจ้าก็ยังเป็นลูกของพ่อ ลูกของเจ้าก็เป็นหลานของพ่อ พ่อเพียงอยากรู้เท่านั้นว่าผู้ชายที่รังแกเจ้าคนนั้นมันเป็นใคร อี้เซียง..บอกพ่อมาได้ไหม” น้ำเสียงของท่านไป๋อ่อนโยน มือที่อบอุ่นของท่านช่วยเช็ดน้ำตาให้ลูกสาว
“ท่านพ่อ..อย่าพูดถึงคนๆนั้นเลย ลูกของข้า ข้าเลี้ยงเองได้ ไม่จำเป็นให้เขาต้องมารับผิดชอบ”
“ทำไมเจ้าพูดแบบนั้น ในเมื่อเขาเป็นพ่อ เขาก็ควรที่จะได้ทำหน้าที่ของความเป็นพ่อถึงจะถูกต้อง” อำมาตย์ไป๋พูดคำนี้ก็นึกสะท้อนไปถึงตัวท่านเอง ชีวิตของท่านทุ่มเทให้กับการงานจนลืมให้ความสำคัญกับครอบครัว เทียนเซิ่นกับอี้หลานโชคดีที่เกิดมาก็มีแม่คอยดูแล แต่อี้เซียงไม่เหมือนกัน นางเติบโตขึ้นมาโดยมีพี่ชายและพี่สาวคอยเฝ้าเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอม แม้ท่านจะมีความรักให้กับนางมากกว่าลูกอีกสองคน แต่ก็มิอาจพูดได้อย่างเต็มปากว่าท่านได้ทำหน้าที่ของพ่อได้อย่างสมบูรณ์แล้ว พออำมาตย์ไป๋นึกถึงหลานที่กำลังจะเกิดมา ไม่ว่าจะเป็นเพราะความพลาดพลั้งหรือตั้งใจก็ตาม ท่านก็อยากให้คนที่เป็นพ่อได้มาร่วมรับผิดชอบชีวิตน้อยๆที่กำลังจะลืมตาดูโลกในไม่ช้า ให้เขาได้รับความรักความอบอุ่นจากทั้งพ่อและแม่อย่างเต็มที่
“ท่านพ่อ..ข้าไม่อยากพูดถึงคนๆนั้นอีกแล้ว ท่านพ่ออย่าให้ข้าพูดอีกเลย ที่มันต้องเป็นแบบนี้เพราะความไม่รักดีของข้าทั้งนั้น ข้าไม่อยากให้เขาต้องจำใจมารับผิดชอบเพราะข้าเอาเรื่องลูกขึ้นมาอ้าง” อี้เซียงก้มหน้าร้องไห้ด้วยความเสียใจ “เด็กคนนี้เป็นลูกของข้าคนเดียว ถึงเขาจะเกิดมาไม่มีพ่อ ข้าก็สามารถเลี้ยงเขาได้” นางค่อยๆลูบหน้าท้องของตัวเองที่นูนขึ้นมาเพียงเล็กน้อยแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น ท่านไป๋ที่สงสารลูกสาวจับใจน้ำตาไหล ค่อยๆโอบกอดอี้เซียงไว้ดุจของรักที่หวงแหน
“พ่อไม่ถามแล้ว ไม่ต้องร้องนะลูก” บิดาค่อยๆลูบหัวลูกสาวอย่างปลอบโยน “ใครไม่รับก็ช่างมันประไร หลานคนเดียวพ่อเลี้ยงได้ ลูกรักของพ่อไม่ต้องร้องไห้นะ พ่อรักเจ้า และพ่อก็รักลูกของเจ้า” อี้เซียงได้ฟังคำปลอบโยนของบิดายิ่งร้องไห้ “อี้หลาน..เจ้าจะได้เป็นป้าแล้วนะ ส่วนพ่อก็จะได้เป็นตา เดี๋ยวอีกหน่อยบ้านเราก็จะไม่เงียบเหงาเพราะมีเด็กเล็กๆมาวิ่งเล่น เจ้าต้องช่วยพ่อเลี้ยงหลานด้วยนะ”
“ข้าจะดูแลหลานอย่างดี จะรักหลานให้มากๆไม่ให้น้อยไปกว่าที่ข้ารักน้องเซียงเลยค่ะท่านพ่อ” อี้เซียงที่ยังสะอึกสะอื้นมองหน้าพี่สาวที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “น้องเซียง เจ้ายังมีท่านพ่อ มีพี่อยู่เคียงข้างเจ้าเสมอนะจ๊ะ” อี้เซียงพอได้รับความรัก ความห่วงใยจากทั้งพ่อและพี่สาว หัวใจที่บอบช้ำของนางก็เหมือนได้รับการเยียวยา นางค่อยๆคลายอ้อมกอดจากบิดาโผเข้าหาพี่สาวที่อ้าแขนรอรับนางอยู่ สองพี่น้องสวมกอดกันและกันไว้ด้วยความรักภายใต้อ้อมแขนของพ่อ แม้ความเสียใจที่เกิดขึ้นมิอาจจางหายภายในวันเดียว แต่ความรักจากคนในครอบครัวคือยาขนานเอกที่จะช่วยรักษาหัวใจที่บอบช้ำให้ค่อยๆหายดี
----------------------------------------------

วันต่อมาภายในจวนแม่ทัพ จื่อหลงกำลังคิดหาวิธีขัดขวางมิให้งานใหญ่ของขุนพลเจิ้นสำเร็จลุล่วงหลังจากที่จื่อหลงคัดลอกตำรายุทธวิธีการทำศึกของต้าซ้องแบบผิดๆไปให้ขุนพลเจิ้นแล้ว แต่นั่นมันก็คงมิอาจทำให้แผนของขุนพลใหญ่ต้องยุติลงได้ ทำให้จื่อหลงต้องหาวิธีการอื่นเพื่อหาทางขัดขวางให้ได้โดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวได้ ในขณะกำลังนั่งใช้ความคิดอยู่นั้น เสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้น
“เจ้าไม่ควรมาที่นี่เลยนะ ในเมื่อฐานะของเจ้าถูกเปิดเผยแล้ว” จื่อหลงพอเห็นหน้าผู้มาเยือนท่านั้นก็รีบพูดตักเตือนก่อนจะเดินไปปิดประตูห้อง
“ฐานะของข้าถูกเปิดเผยแล้วเป็นยังไงล่ะค่ะ พี่ใหญ่คิดว่าคนอย่างหยูเยี่ยนจะต้องกลัวอะไรอีกรึไง ในเมื่อข้าก็คิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผลมันจะต้องเป็นแบบนี้” หญิงสาวยิ้มอย่างเย็นชา ใบหน้าของนางดูไม่เดือดร้อน
“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่กลัว เพื่อข้า..เจ้าทำได้ทุกอย่าง แต่นายท่านมิสู้จะพอใจนักเรื่องของน้องห้า ถ้าหากท่านมารู้เรื่องของเจ้าอีกคน จะยิ่งทำให้ท่านไม่พอใจมากขึ้น ถึงตอนนั้นข้าก็ไม่รู้ว่านายท่านจะลงโทษเจ้าอย่างไรบ้าง”
“พี่ใหญ่เป็นห่วงข้า แสดงว่าข้ายังมีความสำคัญในสายตาของพี่ใหญ่อยู่ใช่ไหม” สายตาของหยูเยี่ยนแสดงความปลาบปลื้ม นางคิดว่าจื่อหลงจะโกรธนางที่เปิดเผยฐานะของเขาให้อี้หลานรู้ จนทำให้จื่อหลงไม่ยอมให้อภัยนางเสียแล้ว พอมาได้ฟังแบบนี้ ทำให้ใบหน้าที่เย็นชาปรากฏรอยยิ้มหวาน
“ข้าห่วงใยน้องๆทุกคนเหมือนกัน ไม่มีใครสำคัญเป็นพิเศษ” คำพูดของจื่อหลงทำให้หยูเยี่ยนหุบยิ้ม จื่อหลงช่างใจแข็งต่อนางยิ่งนัก “แล้วเจ้ามาหาข้าเพราะมีเรื่องอะไรกันแน่ เพราะยังไงที่นี่ก็ไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าจะมาปรากฏตัวอยู่ได้นานนัก”
“ข้าทราบว่าที่นี่เป็นจวนแม่ทัพ ไม่ใช่สถานที่ที่จะให้ข้ามาเสนอหน้า แต่ที่ข้าต้องมาก็เพราะเป็นห่วงพี่ใหญ่”
“เจ้าจะต้องห่วงข้าด้วยเรื่องอะไรอีก ก็ในเมื่อข้ากับอี้หลานตัดขาดจากกันจนสมใจของเจ้าแล้ว ยังมีเรื่องอะไรที่ทำให้เจ้าต้องกังวลอีกรึไง” จื่อหลงเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงาน ทำทีเป็นหยิบเอกสารขึ้มาอ่านดู
“มีสิ หรือท่านไม่กลัวว่าน้องสามจะลอบแทงท่านข้างหลังเป็นครั้งที่สอง” จื่อหลงยังทำเป็นไม่สนใจเมื่อได้ยินคำพูดของหยูเยี่ยน ทำให้นางขมวดคิ้วแน่นรู้สึกหงุดหงิดที่พี่ใหญ่ของนางมองคนอื่นในแง่ดีเกินไปนัก “เขาถึงขนาดให้ร้ายท่าน ไม่สำนึกบุญคุณที่ท่านเคยช่วยเหลือตั้งหลายครั้ง พี่ใหญ่ยังจะอภัยให้เขาได้อยู่อีกรึไง ถึงให้อภัยได้แต่ก็ควรหาทางป้องกันคนอย่างน้องสามไว้บ้าง คนอย่างเขาถนัดที่สุดคือพูดเอาความดีใส่ตัว แต่ถ้าเป็นความชั่วกลับป้ายให้คนอื่น ถ้าเกิดเขาไปพูดใส่ไฟพี่ใหญ่กับนายท่านในยามที่นายท่านกำลังหวาดระแวงพี่ใหญ่อยู่แบบนี้ ท่านจะทำยังไง ท่านมิต้องเดือดร้อนรึไง” หยูเยี่ยนยันมือไว้บนโต๊ะโน้มหน้าเข้าไปหาจื่อหลงที่ยังทำเฉย พอนางพูดจบประโยคเข้าถึงได้เงยหน้าขึ้นมาและวางเอกสารไว้ที่เดิม
“เขาอยากจะพูดอะไรก็ให้เขาพูดไปสิ นิสัยของน้องสามข้ารู้จักดีอยู่แล้ว ไยข้าต้องกลัวว่าจะรับมือไม่ได้” จื่อหลงรู้ว่าหยูเยี่ยนโกรธเคืองลี่หูแทนตัวเขาอยู่ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่โกรธลี่หูที่ให้ร้ายเขาถึงขนาดนี้ เพียงแต่จื่อหลงสามารถให้อภัยลี่หูได้ ก็เพราะเรื่องทั้งหมดเขาก็มีส่วนต้องรับผิดชอบ หากวันนั้นจื่อหลงไม่ไปขอร้องนายใหญ่ให้มอบงานชิ้นนี้ให้ลี่หูเป็นคนทำ คนที่ฆ่าไป๋เทียนเซิ่นก็ย่อมเป็นจื่อหลง ลี่หูต้องกลายเป็นคนที่ลงมือเพียงเพราะเขาไม่อยากทำให้ลี่หูไม่พอใจที่ตัวเขาได้งานชิ้นใหญ่ไปทำ มันเป็นความลับที่ไม่มีใครรู้นอกจากนายใหญ่ ลี่หูและจื่อหลงเท่านั้น แต่วันนี้มันกลับต้องมาเปิดเผยอย่างไม่มีทางเลี่ยง
“ถึงพี่ใหญ่จะหาทางป้องกันน้องสามไว้แล้ว แต่ข้าก็ไม่อยากให้พี่ใหญ่ประมาทหรือมองน้องสามในแง่ดีจนเกินไปนัก คนอย่างเขาไว้ใจไม่ได้”
“ข้ารู้ แต่ตอนนี้เจ้าควรจะเก็บตัวสักระยะนึง อย่าได้ออกไปไหนมาไหนส่งเดช แล้วอย่างวันนี้ข้าว่าเจ้าจะออกมานานจนเกินไปแล้ว ควรจะรีบกลับไปก่อนที่จะมีคนอื่นมาเห็น เจ้าจะมีอันตราย” ชายหนุ่มออกปากไล่หยูเยี่ยนทางอ้อม เขาไม่อยากให้นางอยู่ที่นี่นานเกินไปนักเพราะเกรงว่านางจะมารู้ว่าเขากำลังคิดที่จะทำอะไรอยู่ และถ้านางรู้หยูเยี่ยนจะต้องรีบขัดขวาง หญิงสาวพอได้ฟังคำพูดประโยคนั้นของจื่อหลงก็รู้ได้ทันทีเช่นกันว่าเขาไม่ต้องการให้นางอยู่ที่นี่แล้ว แต่แทนที่หยูเยี่ยนจะหันหลังกลับนางกลับเดินอ้อมไปทางด้านหลังเก้าอี้ที่จื่อหลงนั่งอยู่และจึงโน้มตัวเข้ามาหาโอบกอดเขาไว้และเอาหน้าซบไปที่แผ่นหลัง
“หยูเยี่ยน” จื่อหลงไม่เคยคิดว่าหยูเยี่ยนจะทำเช่นนี้มาก่อน น้ำเสียงของเขาบอกให้หยูเยี่ยนรู้ว่านางกำลังถูกปฏิเสธ “เจ้าไม่ควรทำแบบนี้นะ” ชายหนุ่มแกะมือของหยูเยี่ยนออกและจึงรีบลุกขึ้น หญิงสาวสีหน้าผิดหวังแต่ยังคงนิ่งเฉยไว้ มีเพียงแต่รอยยิ้มที่เย็นชาที่มุมปากเท่านั้น

“ทำไมล่ะค่ะ ข้าก็แค่อยากแสดงให้พี่ใหญ่เห็นเท่านั้น ว่าข้ารู้สึกยังไงกับท่านบ้าง หรือว่ามีแต่อี้หลานคนเดียวที่ทำแบบนี้ได้” จื่อหลงเห็นสายตาอ้อนวอนของหยูเยี่ยนกลับยิ่งปฏิเสธ
“หยูเยี่ยนพอสักทีเถอะ ในเมื่อเจ้าก็รู้ว่าข้าเห็นเจ้าเป็นเพียงน้อง เจ้าก็อย่าคาดหวังในตัวของข้าอีกเลย มันไม่มีประโยชน์”
“ข้ารู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ ในใจของท่านมีอี้หลานอยู่เพียงคนเดียว แต่ท่านอย่าลืมสิว่าตอนนี้นางเห็นท่านเป็นฆาตกรที่ฆ่าพี่ชายของนางไปแล้ว นางรู้ฐานะที่แท้จริงของท่าน แล้วท่านยังคิดว่านางจะยังยอมรับท่านได้อยู่อีกรึไง” ใบหน้าของหยูเยี่ยนเรียบเฉยมิได้แสดงความเสียใจออกมาให้เห็น หากแต่น้ำเสียงกลับตัดพ้อต่อว่าอย่างน้อยใจและเสียใจ นางทำดีมาเท่าไหร่ เขากลับไม่เคยมองเห็นสักครั้ง
“นางจะยอมรับได้หรือไม่เป็นสิ่งที่ข้าย่อมรู้ดีว่าใคร คงไม่ต้องให้เจ้ามาช่วยตัดสิน หยูเยี่ยน..เจ้าเป็นเป็นน้องสาวที่ดี เป็นเพื่อนที่รู้ใจของข้าเสมอ ข้าหวังว่านับจากนี้ความสัมพันธ์ของเราสองคนจะไม่เปลี่ยนแปลงไปจากนี้อีกแล้ว” หญิงสาวพอได้ฟังคำพูดตัดรอนค่อยๆฝืนยิ้มให้อย่างปวดร้าวในฐานะที่จื่อหลงมีให้
“ในเมื่อมันเป็นความต้องการของพี่ใหญ่ ไหนเลยที่ข้าจะกล้าปฏิเสธได้ล่ะค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจออกมายาวๆอย่างปลงตก “ข้ามาอยู่ที่นี่นานแล้ว คงต้องกลับไปได้เสียที แต่พี่ใหญ่อยู่ทางนี้ก็ดูแลตัวเองด้วย อีกไม่นานท่านก็ต้องนำทัพแล้ว ศึกครั้งนี้สำคัญมากเพราะมันเป็นหนึ่งในแผนการของนายท่าน พี่ใหญ่ค่ะ..ข้าอยากเตือนท่านอีกครั้ง นายท่านต้องการใช้งานชิ้นนี้เพื่อจะลองใจของท่าน หากท่านทำตามคำสั่งนั่นเท่ากับทรยศต่อบ้านเมือง หากถ้าไม่ทำนั่นคือทรยศต่อนายที่มีบุญคุณให้ชีวิต ข้าอยากให้ท่านตรองดูให้ดี ข้าไม่ได้พูดเพื่อชี้แนวทางให้ท่านเลือกเดิน เพราะไม่ว่าท่านจะเลือกทางไหนข้าย่อมเลือกที่จะยืนข้างของพี่ใหญ่เสมอ เพียงแต่ข้ากลัว..หากวันนั้นมาถึง วันที่ข้ากับพี่ใหญ่ต้องอยู่กันคนละฝ่าย ข้าคงมิอาจทำร้ายท่านได้ หากแต่เมื่อมันจำเป็นต้องแลก ข้ายินดีที่จะมอบชีวิตของตัวเองให้พี่ใหญ่ ถึงตอนนั้นข้าก็หวังว่าพี่ใหญ่จะไม่ลังเลที่จะลงมือ” คำพูดทุกคำของหญิงสาวทำให้จื่อหลงรู้ซึ้งในความรักที่นางมีให้เป็นอย่างดี แม้เขาจะมิอาจยอมรับความรักจากนางได้ แต่ก็มิอาจตัดใจที่จะลงมือตามคำขอของนางได้เช่นกัน จื่อหลงรู้ดีว่าหยูเยี่ยนกำลังหมายถึงอะไรอยู่ นางถึงได้พูดแบบนี้
“หยูเยี่ยน..เรื่องเลวร้ายแบบนั้นมันจะไม่มีวันเกิดขึ้น ข้าจะไม่มีวันทำร้ายเจ้าเป็นอันขาด ต่อให้สถานการณ์มันบีบบังคับเพียงใด ข้าก็จะไม่ลงมือ” หญิงสาวที่เย็นชา ไม่เคยแสดงความรู้สึกอ่อนไหวให้ใครเห็น หากแต่วันนี้คำพูดของจื่อหลงทำให้ขอบตาทั้งสองข้างของหยูเยี่ยนกลับมีน้ำตามาเอ่อล้น
“พี่ใหญ่..ข้ารู้ว่าท่านจะต้องเลือกทางเดินที่ตรงข้ามกับความคิดของข้า ซึ่งข้าไม่ต้องการแม้แต่น้อย พี่ใหญ่..ถ้าท่านไม่อยากทำก็วางมือได้ไหม” หยูเยี่ยนโผเข้าสวมกอดซบหน้าลงบนอกกว้างของจื่อหลงโดยที่ชายหนุ่มเพียงแต่ยืนนิ่ง ไม่ตอบสนองแต่ก็ไม่ปฏิเสธ
“ข้าเดินทางมาไกลจนเกินไปแล้วหยูเยี่ยน หากเจ้าหวังดีต่อข้าจริง ข้าก็อยากให้เจ้าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นจะได้ไหม” หยูเยี่ยนยังคงเป็นหยูเยี่ยน ไม่ว่าเขาคิดจะทำอะไรก็มิอาจปิดบังนางได้เลยแม้แต่น้อย ในเมื่อปฏิเสธไม่ได้ก็ต้องยอมรับกับนางตามตรงในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ หญิงสาวพอได้ฟังคำพูดของชายหนุ่มที่บอกเป็นนัยเช่นนี้รีบเงยหน้าขึ้นมาสบตากับจื่อหลง
“ถอยกลับมาตอนนี้ก็ไม่ทันอย่างงั้นหรือค่ะ” นางค่อยๆคลายอ้อมกอดจากจื่อหลงช้าๆ
“ข้าเดินมาไกลจนถอยหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว หากข้าไม่ทำแบบนี้มันจะกลายเป็นตราบาปติดตัวข้าไปตลอดชีวิต หรือเจ้าต้องการเห็นข้าไม่มีความสุข” หยูเยี่ยนส่ายหน้าปฏิเสธ นางไม่ต้องการให้เขาเลือกที่จะภักดีต่อชาติบ้านเมือง และก็ไม่ต้องการเห็นเขาไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต ความสับสนในใจกลายเป็นข้อขัดแย้งให้กับตัวเอง จนหยูเยี่ยนมิอาจเลือกได้ว่านางควรจะยืนอยู่ข้างจื่อหลงต่อไปหรือก้าวถอยออกมากันแน่
“ท่านทำเพื่ออี้หลานใช่ไหม ถ้าไม่มีนางสักคน ท่านก็คงไม่ทำแบบนี้” ความขัดแย้งในใจของนาง ทำให้หยูเยี่ยนโยนความผิดไปที่อี้หลาน กล่าวโทษอี้หลานเป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับอี้หลาน ข้าตัดสินใจด้วยตัวเอง” จื่อหลงปฏิเสธเสียงหนักแน่น ทำให้คนฟังอย่างหยูเยี่ยนน้ำตาไหล
“ไม่ใช่ ท่านทำเพื่อนาง เพราะท่านรักนาง ท่านถึงต้องการทำความดีเพื่อชดเชยความผิดในอดีต ท่านอยากให้นางกลับมายอมรับท่านอีกครั้ง แต่ข้าจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น ไม่ยอมให้นางต้องมาทำลายชีวิตของท่านแบบนี้ ข้าไม่ยอมเด็ดขาด” หยูเยี่ยนค่อยๆถอยหลังออกมาพร้อมรอยยิ้มที่ดูน่ากลัว “ถ้าไม่มีนางสักคน ท่านจะต้องไม่เลือกทางเดินแบบนี้” สายตาที่แข็งกร้าวปรากฏบนใบหน้าที่เย็นชา ความเยือกเย็นของนางทำให้จื่อหลงหวาดหวั่นใจ
“เจ้าจะทำอะไร..เจ้าจะทำร้ายอี้หลานไม่ได้นะ” จื่อหลงสั่งห้าม แต่มิทันได้รับคำตอบจากหยูเยี่ยน หญิงสาวก็หันหลังวิ่งออกไปจากห้อง ทำให้ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังและรีบติดตาม แต่เพียงก้าวเท้าพ้นประตูห้อง จื่อหลงก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของหยูเยี่ยนอีกแล้ว ถึงแม้วิชาตัวเบาของวิหคเหินจะเป็นหนึ่งในแผ่นดิน ก็ใช่ว่าจะสามารถลดละความพยายามของจื่อหลงที่รีบติดตามหยูเยี่ยนออกไปได้ ทั้งสองคนกำลังทำเพื่อคนที่ตนเองรัก ถึงแม้จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันก็ตาม

ในยามเที่ยงจวนอำมาตย์ไป๋ อี้หลานเพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวโดยมีเสี่ยวจูเดินถือถาดอาหารตามหลังมาด้วย ตอนนี้อี้เซียงกำลังแพ้ท้องจึงไม่ค่อยเจริญอาหาร ทำให้คนเป็นพี่สาวเข้าครัวด้วยตัวเองเพื่อทำอาหารที่น้องรักชอบมาให้เผื่อว่าอี้เซียงจะได้รู้สึกอยากรับประทานอาหารขึ้นมาบ้าง หลังจากอี้หลานเตรียมอาหารเสร็จแล้วก็เดินมาตามทางเดินพร้อมเสี่ยวจู เพียงเลี้ยวตรงมุมตึกข้างหน้าก็จะเรือนชั้นในที่เป็นห้องพักของอี้เซียงอยู่แล้ว แต่ทว่าเมื่ออี้หลานเลี้ยวพ้นมุมตึกมาได้เท่านั้นก็ปรากฏหญิงสาวนางหนึ่งมายืนรออยู่ สีหน้าของอี้หลานมิได้แสดงความตกใจเมื่อเห็นอีกฝ่าย หากแต่น้ำเสียงของนางที่ร้องทักแสดงความแปลกใจเท่านั้น ที่เห็นคนที่อยู่เบื้องหน้ากลับมาเยือนที่นี่
“หยูเยี่ยน เจ้าไม่ควรกลับมาที่นี่อีกแล้วนะ” สายตาของอี้หลานมองคนตรงหน้า ในขณะที่เสี่ยวจูขยับตัวมายืนข้างนายสาวเมื่อเห็นท่าทางของหยูเยี่ยนที่ไม่น่าไว้ใจ
“ข้ารู้ แต่ที่ข้าต้องมาเพราะข้าต้องการชีวิตของเจ้า” เพียงพูดจบประโยคหยูเยี่ยนก็จู่โจมเข้ามาโดยที่ไม่เปิดโอกาสให้อี้หลานได้ตั้งคำถามว่าเหตุใดหยูเยี่ยนถึงต้องการชีวิตของนางเช่นนี้ ด้านเสี่ยวจูเมื่อเห็นนายสาวมีภัยก็โยนถาดอาหารที่ถือไว้ใส่หยูเยี่ยน นางใช้จังหวะที่หยูเยี่ยนหันตัวหลบก็รีบจูงมือของอี้หลานให้วิ่งหนี ปากของนางก็ร้องตะโกนให้พวกทหารเข้ามาช่วย บรรดาทหารพอได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเสี่ยวจูก็รีบเข้ามารับมือกับหยูเยี่ยนที่ไล่ตามหลังมาอย่างกระชั้นชิด แม้ฝ่ายตรงข้ามจะมีพวกมากกว่าแต่ก็หาได้ทำอันตรายหยูเยี่ยนได้แม้เพียงปลายผม นางใช้เวลาไม่นานก็จัดการพวกทหารได้ทั้งหมดและรีบตามติดอี้หลานอย่างไม่ลดละ หญิงสาวพร้อมสาวใช้รีบวิ่งหนีไปทางระเบียงทางเดินโดยมีหยูเยี่ยนไล่ตามมา แม้ระหว่างทางจะมีทหารเข้ามาขัดขวางแต่ก็ยังไม่อาจทำอะไรหยูเยี่ยนได้ และเมื่อหยูเยี่ยนใช้วิชาตัวเบาทะยานร่างตามมาเป็นแนวขนานกับระเบียงที่อี้หลานใช้เป็นทางหนี หยูเยี่ยนก็พุ่งตัวกลับเข้ามาในระเบียงขวางหน้าอี้หลานเอาไว้ได้ ทำให้หยูเยี่ยนกลับมาเผชิญหน้ากับอี้หลานอีกครั้ง โดยมีเสี่ยวจูมายืนขวางหน้าเอาไว้
“ในที่สุดเจ้าก็หนีข้าไม่พ้น ไป๋อี้หลาน” น้ำเสียงของหยูเยี่ยนเย็นยะเยือก กลิ่นไอของความเป็นนักฆ่าแผ่กระจายจนทั่ว แต่ความน่ากลัวของนางก็มิอาจทำให้อี้หลานหวาดหวั่นได้
“ถ้าท่านคิดจะทำร้ายพี่สาวของข้า ก็ต้องมาเจอกับข้าก่อน” เสียงของอี้เซียงดังขึ้นจากด้านหลังของอี้หลาน นางได้ยินเสียงการต่อสู้จากข้างนอกจึงรีบออกมาจากห้อง จนได้มาเห็นหยูเยี่ยนที่นางเคยนับถือกำลังจะทำร้ายพี่สาวอันเป็นที่รัก หยูเยี่ยนเห็นท่าทางที่ขึงขังของอี้เซียงก็นึกขำ หัวเราะเบาๆในลำคอ
“เจ้ามีปัญญาจะขวางข้าได้รึไง”
“แล้วถ้าเป็นข้าล่ะ จะสามารถขัดขวางเจ้าได้ไหม” น้ำเสียงนี้ทำให้หยูเยี่ยนหันไปมองอย่างที่คาดการณ์ไว้แล้ว ว่าเขาจะต้องตามมา
“พี่จื่อหลง..นางจะทำร้ายพี่รองของข้า พี่ต้องจัดการนางด้วยนะค่ะ” อี้เซียงพอเห็นคนที่มาช่วยเท่านั้นก็รีบบอกชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามา
“ข้าบอกแล้วว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับอี้หลาน ทำไมถึงไม่รู้จักฟัง หรือว่าเจ้าต้องการให้ข้าลงมือ”
“ถ้าท่านอยากจะลงมือก็เชิญ ในเมื่อที่ท่านเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ก็เป็นเพราะนางทั้งนั้น” หยูเยี่ยนชี้นิ้วไปทางอี้หลานอย่างนึกโกรธ
“แต่ข้าไม่อยากสู้กับเจ้า หยูเยี่ยนพอสักที” หญิงสาวไม่ฟังคำห้ามปรามของจื่อหลง เข็มเงินที่ถูกซ่อนไว้โผล่พ้นมาจากปลายแขนเสื้อเพื่อเตรียมจะลงมือกับอี้หลาน
“หยูเยี่ยน..ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายอี้หลาน ข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าไปตลอดชีวิต” จื่อหลงยืนบังอี้หลานเอาไว้พร้อมทั้งพูดห้ามปรามหยูเยี่ยน
“พี่ใหญ่..หลีกไป ข้าไม่อยากใช้มันทำร้ายท่าน”
“หยูเยี่ยน..หากเจ้าซัดเข็มเงินออกไป ข้าจะไม่ตอบโต้หากแต่จะใช้ร่างของข้ารับเข็มเงินของเจ้าแทนอี้หลาน ถ้าเจ้ายังคิดจะลงมือก็เชิญได้เลย” จื่อหลงยืนบังอี้หลานไว้ทั้งร่าง สีหน้าและคำพูดของเขาจริงจังและหนักแน่นจนหยูเยี่ยนไม่กล้าคิดที่จะขยับตัวทำอะไรทั้งนั้น

“ทำไมพี่ใหญ่ต้องทำเพื่อนางขนาดนี้ มันไม่คุ้มค่ากันเลย”
“เป็นเพราะอะไรเจ้าก็น่าจะรู้ดี แล้วมันคุ้มค่ากันไหม เจ้าก็น่ายิ่งจะรู้ หยูเยี่ยน..พอเถอะ เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะข้าเป็นคนเลือกเอง ไม่ได้เกี่ยวกับอี้หลาน” จื่อหลงหันหน้าไปหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหลัง และจึงหันไปหาหยูเยี่ยน “เจ้าอย่าทำร้ายนาง ขอให้เห็นแก่ข้าจะได้ไหม” หยูเยี่ยนใช้สายตาชำเรืองมองอี้หลานที่กำลังก้าวขาออกมาจากด้านหลังของจื่อหลง
“ข้าไม่ใช่คนที่รักตัวกลัวตาย หากเจ้าต้องการชีวิตของข้าก็ควรจะบอกเหตุผลกับข้าก่อน อย่างน้อยข้าจะได้รู้ว่าข้าต้องตายเพราะเรื่องอะไร” อี้หลานที่ใจเด็ดเดี่ยวกล่าวกับหยูเยี่ยนอย่างไม่นึกหวาดกลัว ทำให้จื่อหลงที่ยืนอยู่ด้วยคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวที่บอบบางจะกล้าพูดเช่นนี้
“เจ้ารู้เรื่องมากเกินไป ข้าจะปล่อยเจ้าเอาไว้ไม่ได้” หยูเยี่ยนกล่าวจบก็ตัดสินใจซัดเข็มเงินออก จื่อหลงเห็นเช่นนั้นก็รีบเบี่ยงตัวดึงร่างของอี้หลานเข้ามาในอ้อมกอดและใช้แผ่นหลังของตนเองรับเข็มเงินของหยูเยี่ยนที่ซัดเข้าใส่ตามคำพูดที่เขาบอกไว้ในคราวแรกที่จะไม่ตอบโต้ เสียงของวัตถุที่พุ่งฝ่าอากาศเข้ามาอย่างเร็วกระทบแผ่นหลังของจื่อหลงทำให้อี้หลานที่อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มมีสีหน้าตื่นตระหนก นางรีบประคองร่างของเขาเอาไว้ไม่ให้ล้ม อี้เซียงเห็นหยูเยี่ยนเดินใกล้เข้ามาก็รีบไปขวางหน้าไว้พร้อมกับเสี่ยวจู แต่ทว่าหญิงสาวกลับเดินผ่านหน้าสองคนไปอย่างไม่ใยดีเข้าไปหาจื่อหลง แม้อี้เซียงกับเสี่ยวจูจะตามมากันท่า นางก็หาได้สนใจไม่
“พี่ใหญ่..หัวใจของท่าน ชีวิตของท่านเป็นของนางโดยแท้จริง ข้ายอมให้ท่านแล้ว” หยูเยี่ยนกล่าวกับจื่อหลงด้วยน้ำเสียงเศร้าและจึงเดินผ่านจื่อหลงกับอี้หลานไปอย่างไม่ใยดี อี้หลานที่คิดว่าจื่อหลงถูกเข็มเงินของหยูเยี่ยนทำร้ายยังคงประคองชายหนุ่มเอาไว้ จนกระทั่งเขากระซิบเบาๆที่ข้างหูของอี้หลาน
“นางไม่ได้ใช้เข็มเงินทำร้ายข้า นางทำเพื่อข้า เจ้าปลอดภัยแล้วอี้หลาน” แท้จริงแล้วเมื่อครู่นี้ในจังหวะที่จื่อหลงคิดว่าหยูเยี่ยนซัดเข็มเงินออกมาเพื่อทำร้ายอี้หลาน เขาจึงเอาตัวเข้าบังไว้นั้น หยูเยี่ยนที่รู้ว่าจื่อหลงจะต้องทำแบบนี้จึงไม่ได้ซัดเข็มเงินออกมาจริงๆ หากแต่นางก็ใช้ช่วงเวลาที่จื่อหลงหันหลังให้ เปลี่ยนเป็นซัดลูกหินออกมาแทน ทำให้จื่อหลงไม่ได้เป็นอะไร อี้หลานพอได้ยินชายหนุ่มบอกแบบนี้ก็รีบผละออกจากอ้อมกอดของเขาทันที
“เสี่ยวจู ข้ารู้สึกเพลียๆช่วยพาข้ากลับไปพักที่ห้องหน่อยสิ” อี้เซียงเห็นพี่สองคนยืนจ้องหน้ากันแต่ไม่ยอมพูดอะไรก็เตรียมจะขอตัวไม่อยู่เป็นก้าง ถึงนางจะผิดหวังในความรักแต่ก็ไม่อยากให้พี่สาวต้องมาเป็นเหมือนนางไปด้วย พี่ทั้งสองคงมีเรื่องไม่เข้าใจกันเท่านั้น ไม่ได้หมดรักสิ้นเยื่อใยต่อกันสักหน่อย นางก็ควรจะสนับสนุนให้พวกเขาได้มีโอกาสได้คุยด้วยกันตามลำพังมันถึงจะถูก
“น้องเซียง..เดี๋ยวพี่พาเจ้ากลับไปพักนะจ๊ะ ส่วนเสี่ยวจูก็เข้าไปเอาอาหารที่ในครัวมาใหม่แล้วกัน เมื่อกี้ที่พี่ทำไว้ให้มันหกหมดแล้ว” อี้หลานตรงเข้าไปประคองน้องสาวที่หันหน้าไปทางจื่อหลงที่ยังยืนนิ่งเฉย
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ข้าเดินกลับไปคนเดียวก็ได้ แต่พี่จื่อหลงคงมีเรื่องอยากคุยกับพี่นะค่ะ”
“แต่พี่ไม่มีอะไรต้องคุยกับเขา” อี้เซียงหันไปมองจื่อหลงอีกรอบแล้วกระพริบตาให้
“โอ๊ย...พี่รอง ข้าเจ็บท้อง” อยู่ดีๆอี้เซียงก็งอตัวเอามือกุมท้องไว้แน่น ทำให้พี่สาวตกใจรีบประคองไว้พร้อมกับเสี่ยวจู “พี่รอง..ข้าเจ็บ ข้ากลัว” อี้เซียงทำท่าจะร้องไห้ค่อยๆทรุดลงไปกับพื้น อี้หลานที่กลัวว่าน้องสาวกับหลานจะเป็นไรไปถึงกลับหน้าซีด ทำอะไรไม่ถูก
“เสี่ยวจู ไปตามหมอมาเร็วเข้า” นางหันไปสั่งสาวใช้ เสี่ยวจูที่ตกใจไม่แพ้กันรีบทำตามคำสั่งของนายสาว “น้องเซียงไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ เดี๋ยวหมอก็มา” อี้หลานปลอบใจอี้เซียงที่อยู่ในอ้อมแขน สายตาของนางก็มองหาให้คนมาช่วย โดยที่หารู้ไม่ว่าอี้เซียงที่ทำทีเป็นเจ็บกำลังแอบโบกมืออยู่ข้างหลังให้จื่อหลงเดินเข้ามาหาพี่สาว
“ให้ข้าช่วยได้ไหม” จื่อหลงย่อตัวลงข้างๆอี้หลาน “ให้ข้าช่วยอุ้มอี้เซียงกลับไปพักที่ห้องก็ได้นะ”
“ก็ได้ค่ะ ระวังด้วยนะค่ะ” อี้หลานยอมพูดกับจื่อหลงแล้วจึงค่อยๆประคองอี้เซียงให้จื่อหลงอุ้มนางขึ้นมาจากพื้น อี้เซียงแสร้งทำเป็นหลับตาระหว่างที่จื่อหลงอุ้มนางจนมาถึงที่ห้องและวางลงบนเตียงนอนเรียบร้อยแล้ว เสี่ยวเจาที่ไม่รู้เรื่องในแผนการของอี้เซียงมาก่อนก็แตกตื่นตกใจ ตีโพยตีพายกล่าวโทษตัวเองที่ปล่อยให้อี้เซียงออกไปข้างนอกตามลำพัง
“เสี่ยวเจาไม่ต้องร้องแล้ว ข้าไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” อี้เซียงกระซิบบอกเสี่ยวเจาในตอนที่อี้หลานเดินไปหยิบถุงหอมมาให้นาง ตอนแรกเสี่ยวเจาก็ไม่เชื่อแต่พอเห็นอี้เซียงขยิบตาให้และหันไปทางจื่อหลง เสี่ยวเจาก็เลยยิ้มออกแต่ก็ทำเป็นบีบน้ำตาต่อไป จะได้เป็นไปตามแผนของอี้เซียง

“น้องเซียงนอนนิ่งๆนะจ๊ะ เดี๋ยวหมอก็มา” อี้หลานไม่กล้าให้น้องสาวขยับตัวมาก กลัวว่านางจะแท้งลูก พอรู้สึกกลัวแบบนี้ก็ยิ่งมือไม้สั่น เป็นห่วงทั้งน้อง เป็นห่วงทั้งหลาน
“พี่รอง ข้าไม่เป็นไรแล้วค่ะ พี่ไม่ต้องห่วงนะค่ะข้าจะนอนนิ่งๆอยู่บนเตียง” อี้เซียงจับมือพี่สาวไว้ แล้วหันไปมองจื่อหลงอีกรอบ “พี่จื่อหลงมีอะไรอยากจะคุยกับพี่รองรึเปล่า ถ้ามีก็คุยได้นะค่ะ ข้าจะหลับแล้ว แต่ถ้าพี่กลัวว่าข้าจะแอบฟังจะออกไปคุยกันข้างนอกก็ได้นะค่ะ” อี้เซียงหันหน้ากลับมาพี่สาว “ข้าไม่รู้ว่าพวกพี่สองคนโกรธกันเรื่องอะไร แต่ข้าก็อยากให้พวกพี่ได้ปรับความเข้าใจกันนะค่ะ พี่รอง..พูดกับพี่จื่อหลงหน่อยนะ”
“แต่พี่ไม่มีอะไรต้องพูดกับเขาอีกแล้ว น้องเซียงนอนพักเถอะนะจ๊ะ พี่จะอยู่เป็นเพื่อน” อี้เซียงเห็นพี่สาวใจแข็งก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่งแล้วบ่นว่าเจ็บท้องขึ้นมาอีกรอบ
“พี่รอง..พี่ดูหลานของพี่สิ เขาอยากให้ป้าได้คุยกับลุง ถ้าพี่ไม่คุยกับพี่จื่อหลงแบบนี้ หลานของพี่คงกวนแม่ของเขาไม่เลิกแน่ๆ พี่ดูสิ เขาดิ้นใหญ่เลย ดิ้นจนข้าเจ็บจนนอนไม่ได้แล้ว” อี้เซียงกระซิบบอกพี่สาวเบาๆแล้วจับมือของอี้หลานมาวางไว้บนท้องของนางแล้วหัวเราะคิกคัก พี่สาวที่ตอนแรกทำหน้าตกใจกลัวว่าน้องกับหลานจะเป็นอะไรไป พอได้ยินคำพูดประโยคนี้ของอี้เซียงเท่านั้น อี้หลานก็แทบอยากจะหยิกน้องสาวเสียให้ได้
“เด็กคนนี้ดูท่าทางจะแสบเหมือนแม่ของเขาเลยนะ ไม่ทันไรก็แผลงฤทธิ์ใส่ป้าซะแล้ว” อี้เซียงยิ้มๆ นางรู้ว่าอี้หลานรักนาง รักลูกของนาง ถ้านางใช้ไม้นี้เข้าอ้อน พี่สาวจะต้องใจอ่อน
“พี่รอง ข้าอยากให้พี่ได้ปรับความเข้าใจกับพี่จื่อหลง พวกพี่แค่โกรธกันทั้งที่ยังมีความรักให้ต่ออยู่ ข้าไม่อยากให้พี่เหมือนข้าที่ไม่มีแม้โอกาส เพราะผู้ชายคนนั้นเขาได้หมดรักข้าไปแล้ว” อี้เซียงน้ำตาไหลแต่ยังฝืนยิ้ม
“ก็ได้จ้ะ แต่เจ้าก็นอนพักผ่อนนะจ๊ะ พี่จะให้เสี่ยวเจาคอยอยู่เป็นเพื่อน” พี่สาวยอมรับปากในที่สุด ทำให้อี้เซียงยิ้มดีใจ รอยยิ้มที่แม้จะไม่สดใสแต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจของคนที่เป็นน้องทั้งสิ้น พออี้หลานห่มผ้าให้น้องรักพร้อมทั้งกำชับให้เสี่ยวเจาคอยดูแลอี้เซียงเป็นอย่างดีแล้ว นางถึงค่อยเดินออกมาจากห้องพร้อมกับจื่อหลง สองคนหยุดยืนอยู่ที่ระเบียง ต่างฝ่ายต่างเงียบไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มต้นอย่างไร
“เจ้าไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม” ในที่สุดจื่อหลงก็เป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน แม้คำถามจะดูโง่เขลา แต่มันก็เป็นประโยคที่เขาสามารถคิดได้ในตอนนี้
“ข้าไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณท่านมากที่อุตส่าห์มาช่วย”
“ไม่เป็นไรหรอก ข้าตั้งใจจะมาช่วยเจ้าจากใจจริง มิได้หวังผลตอบแทน” จื่อหลงตอบเชิงตัดพ้อ เขาไม่ได้อุตส่าห์มาช่วยแต่ตั้งใจมาช่วย เหตุใดอี้หลานถึงได้พูดแบบนี้
“ยังไงข้าก็ต้องขอบคุณท่าน พี่หลง..ความจริงใจของท่านข้ารับรู้ ความเสียสละของท่านข้าสัมผัสได้ แต่เรื่องที่ท่านได้เคยทำเอาไว้ ถ้าจะให้ข้าลืมเลือนภายในวันเดียวมันคงจะเร็วจนเกินไปนัก ท่านคงเข้าใจที่ข้าพูดใช่ไหมค่ะ” แววตาของอี้หลานว่างเปล่ายามที่มองจื่อหลง ชายหนุ่มเข้าใจดีและไม่คิดที่จะบังคับให้นางหันกลับมามองเขาในทางที่ดีขึ้น
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าคงต้องขอตัวก่อน เจ้าก็..รักษาตัวให้ดีด้วย” เมื่อหญิงสาวจำใจพูดคุยกับเขาเพื่อตามใจน้องสาวของนางเท่านั้น มันก็คงไม่เหตุผลที่จะอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแล้ว จื่อหลงกำลังถอยหลังเพื่อจะหันหลังเดินจากไป แต่อี้หลานที่ไม่ได้หันหน้ามามองกลับพูดรั้งเขาไว้ด้วยประโยคที่ทำให้จื่อหลงไม่ก้าวเท้าต่อแต่ก็ไม่หันกลับไปหาอี้หลาน
“รอบกายของข้ากับท่านพ่อมีคนเฝ้าดูอยู่ ท่านอยู่ใกล้ข้ามากแบบนี้ไม่กลัวว่าจะถูกคนเอาไปรายงานหรอค่ะ”
“เจ้ารู้เรื่องนี้แล้ว” ชายหนุ่มเบือนหน้าไปเล็กน้อย
“ข้ายังไม่รู้เรื่องทั้งหมดแต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้อะไรเลย พี่หลง..ท่านกลับไปเถอะค่ะ กลับไปทำหน้าที่ของท่าน” จื่อหลงยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยทั้งที่ยังหันหลังให้อี้หลาน
“เจ้าพูดถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าข้ายังไม่ยอมกลับไปก็คงจะไม่ได้สินะ”
“ถ้าท่านเข้าใจก็ดีแล้ว ข้าไม่ส่งนะค่ะ” จื่อหลงพยักหน้าอย่างยอมรับและเข้าใจ ใบหน้าที่เคร่งขรึมไร้รอยยิ้มไม่ยอมแม้แต่จะกลับไปมองอี้หลาน หญิงสาวก็เช่นกันที่ไม่ยอมแม้แต่จะชายตาไปมอง จนกระทั่งเสียงฝีเท้าของจื่อหลงค่อยๆดังไกลออกไป

กลางดึกของค่ำคืนที่มืดมิดไร้แสงจันทร์ของคืนข้างแรม จื่อหลงแฝงตัวมาในความมืดแอบเข้ามาในจวนอำมาตย์ไป๋อีกครั้ง จอมยุทธ์หนุ่มที่อยู่ในชุดสีดำสังเกตการณ์อยู่บนกำแพงเห็นทหารยามที่มีการกวดขันในการตรวจตราความปลอดภัยรอบๆจวนมากขึ้น นี่ก็คงเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันที่หยูเยี่ยนบุกเข้ามาทำร้ายอี้หลาน ทำให้อำมาตย์ไป๋ต้องขอกำลังทหารมาเพิ่ม จื่อหลงเฝ้ารอจนมีโอกาสเมื่อทหารยามชุดหนึ่งเดินผ่านไป เขาก็รีบกระโดดลงมาและรีบซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ที่อยู่ใกล้ๆเมื่อเห็นทหารอีกชุดหนึ่งกำลังเดินผ่านมาทางนี้ พอทหารชุดนั้นผ่านไปแล้ว เขาก็ออกจากซ่อนค่อยๆลัดเลาะไปตามทางเดินที่คุ้นเคยจนไปถึงห้องทำงานของอำมาตย์ไป๋ เห็นข้างในยังมีไฟสว่างอยู่ ทำให้จื่อหลงลังเลว่าควรจะเข้าไปเผชิญหน้ากับคนที่อยู่ข้างในดีไหม แต่เมื่อเขาตัดสินใจมาแล้วไยต้องถอยหลัง จอมยุทธ์หนุ่มจึงเปิดประตูห้องเดินเข้าไปอย่างองอาจ โดยที่ไม่เกรงกลัวว่าภายในนั้นอาจจะมีทหารถือดาบดักรอเขาอยู่ก็ได้ แต่เมื่อเข้ามาภายในห้องมีเพียงอำมาตย์ไป๋ที่ยังคงนั่งทำงานอยู่คนเดียว และดูเหมือนว่าท่านจะรู้ตัวแล้วว่ามีคนเข้ามาในห้อง แต่สีหน้าของท่านก็ยังคงเรียบเฉยไม่ได้นึกหวาดกลัว
“จอมยุทธ์ผู้นี้มาหาข้ากลางดึก ไม่ทราบว่ามาด้วยเรื่องร้ายหรือว่าเรื่องดี” ผู้อาวุโสเงยหน้าขึ้นไปทักชายหนุ่มในชุดสีดำที่ยังยืนอยู่ตรงมุมเสา “แต่ถ้าจะให้เดา เจ้าคงไม่ได้มาเพื่อคิดร้ายต่อข้าใช่หรือไม่ เพราะถ้าเจ้าคิดร้ายต่อข้าจริง เจ้าคงไม่ปล่อยให้ข้าได้พูดคุยกับเจ้าอยู่ได้ตั้งหลายประโยค” อำมาตย์ไป๋ยิ้มพร้อมทั้งลูบหนวดช้าๆ ท่าทางที่สงบนิ่งของท่านไป๋ทำให้จื่อหลงเลื่อมใส และไม่แปลกใจเลยว่าอี้หลานได้บุคลิกนี้มาจากใคร
“ข้ามาดี ไม่ได้คิดร้ายต่อไต้เท้า”
“งั้นจอมยุทธ์มีเรื่องอะไรกับข้ารึ” ท่านไป๋ถามต่อในขณะที่จื่อหลงค่อยๆหยิบแผ่นกระดาษบางอย่างออกมาจากอกเสื้อส่งให้อำมาตย์ไป๋ ในเมื่อเขาไม่อาจพูดตามตรงจึงได้แต่เขียนเป็นอักษร
“เจ้าอยากให้ข้าทูลเสนอกับฝ่าบาทให้ทรงมีรับสั่งยกเลิกการทำศึกกับแคว้นเหลียวอย่างงั้นรึ เพื่ออะไร”น้ำเสียงของผู้อาวุโสแปลกใจอยู่มิใช่น้อย เพราะท่านเพิ่งคุยกับลูกสาวถึงเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน เพื่อจะล่อให้ใครบางคนเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมาให้ได้ แต่ไม่นึกว่าพอตกกลางคืนจอมยุทธ์หนุ่มชุดดำที่ไม่รู้ว่าเป็นใครก็จะมาเสนอให้ท่านทำแบบนี้เหมือนกัน
“ข้าแค่อยากจะยุติสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้นเท่านั้น ถ้าไม่มีสงครามเรื่องร้ายๆก็จะไม่ตามมา”
“แล้วไยข้าต้องทำตามที่เจ้าขอร้อง”
“ไต้เท้าจะทำตามหรือไม่สุดแล้วแต่ท่าน ข้าคงมิอาจไปบังคับท่านได้” จื่อหลงกล่าวเพียงเท่านั้นก็หันหลังกลับออกไป โดยอำมาตย์ไป๋ไม่ได้รั้งเขาไว้แม้แต่น้อย เมื่อจื่อหลงออกพ้นประตูไปแล้ว อำมาตย์ไป๋ก็รีบเผากระดาษแผ่นนั้นทิ้งเพื่อทำลายหลักฐาน
“นี่เจ้าเป็นใครกันแน่” ผู้อาวุโสเอ่ยออกมาเบาๆอย่างไม่เข้าใจ จอมยุทธ์ผู้นี้มีวรยุทธ์สูงจนสามารถเล็ดรอดสายตาของทหารยามที่มีอยู่ในจวนอย่างแน่นหนามาได้ขนาดนี้ หากเป็นฝ่ายตรงข้ามท่านไป๋คงไม่อาจมีชีวิตรอด แต่ถ้าหากเป็นฝ่ายเดียวกันก็ไม่ควรปิดบังหน้าตา นอกเสียจากเขาจะมีความจำเป็น

จื่อหลงเมื่อทำหน้าที่ที่เขาสามารถทำได้เรียบร้อยแล้วก็เตรียมจะกลับออกไปจากนอกจวน แต่ในขณะที่เขากำลังจะออกไปนั้นสายตาของจื่อหลงพลันเห็นเงาร่างสายหนึ่งเพิ่งจะผ่านหน้าไปเมื่อครู่ ทำให้เขาเกรงว่าจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นจึงได้ตัดสินใจติดตามเจ้าของร่างนั้นไปที่มองดูแล้วเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งแต่ใส่ชุดสีดำอำพรางร่างกายเหมือนจื่อหลงไม่มีผิด จื่อหลงติดตามไปอย่างไม่ลดละจนไล่ตามมาจนทัน จึงได้เห็นเจ้าของร่างนั้นหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงหลังพุ่มไม้ตรงข้ามกับห้องนอนของอี้เซียง หญิงสาวภายในห้องยังไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ เพราะนางรู้สึกร้อนไม่สบายตัว จนเสี่ยวเจาที่อยู่เป็นเพื่อนภายในห้องต้องหาพัดมาช่วยพัดเรียกความเย็นให้
“เสี่ยวเจา ข้าร้อนจนทนไม่ไหวแล้ว เจ้าไปเตรียมน้ำมาให้อาบเถอะ”
“แต่นี่มันดึกมากแล้วนะค่ะคุณหนู มันไม่ดีหรอค่ะ โบราณเขาถือไม่ให้คนท้องอาบน้ำหลังพระอาทิตย์ตกดินนะค่ะ” เสี่ยวเจาค้านไม่เห็นด้วย สองคนนายบ่าวพูดคุยกันอยู่ภายในห้องโดยที่คนที่อยู่ด้านนอกมิอาจได้ยินคำสนทนานั้นแม้แต่น้อย สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงสีหน้าของอี้เซียงที่หม่นหมอง นางค่อยๆเอามือลูบท้องเบาๆจากนั้นนางก็ร้องไห้ค่อยๆเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง เสี่ยวเจาที่หันหลังไปหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้นายสาว พอเห็นอี้เซียงร้องไห้ก็รีบพูดจาปลอบโยน ชายหนุ่มคนนั้นเฝ้ามองดูด้วยแววตาที่เจ็บช้ำโดยที่มิอาจรู้ว่าจื่อหลงยังคงมองอยู่ไม่ห่างไกลนัก ตอนนี้จื่อหลงได้รู้แล้วว่าชายหนุ่มชุดดำอีกคนไม่ใช่ใครอื่น เขาก็คือลี่หูที่แอบมาหาอี้เซียงเพราะยังมิอาจตัดใจจากนางไปได้ เหตุใดความรักของลี่หูถึงได้ถูกกีดกันจากบิดาของเขาถึงเพียงนี้ แม้ลี่หูจะให้ร้ายจื่อหลงแต่พอเห็นเขาต้องเจ็บปวดในความรัก จื่อหลงก็อดไม่ได้ที่จะเห็นใจ

จอมยุทธ์หนุ่มค่อยๆเดินเลี่ยงออกมาทำให้เดินผ่านหน้าต่างห้องนอนของอี้หลาน ไฟในห้องยังคงติดสว่าง อี้หลานกำลังนั่งเขียนกลอนแต่ทว่าปลายพู่กันมิอาจขยับจนเป็นตัวอักษรได้ จื่อหลงรู้ว่าอี้หลานชอบแต่งกลอนยามค่ำคืนเพราะบรรยากาศที่เงียบสงบทำให้นางมีสมาธิ แต่ในยามนี้แผ่นกระดาษมีเพียงความว่างเปล่า ทั้งหมดคงเป็นเพราะเขาใช่ไหมถึงทำห้างต้องทุกข์ใจถึงขนาดนี้ จื่อหลงเฝ้าถามตัวเองและมองหญิงสาวผู้เป็นที่รัก หากสามารถย้อนเวลากลับคืนไปได้เขาจะไม่เลือกทางเดินสายนี้ ที่มุมคนละฝั่งของตึก ชายหนุ่มสองคนต่างเฝ้ามองหญิงสาวอันเป็นที่รักโดยที่มิอาจเข้าไปหาเพื่อที่จะสวมกอดให้หายคิดถึง มิอาจแสดงความรักด้วยรสจูบที่แสนหวาน แต่ที่พวกเขาทำได้มีเพียงแสดงความรักให้นางด้วยแววตาที่ห่วงหาและอาวรณ์

------------------------------------
จบตอนที่ 23

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

ตอนใหม่มาแล้วจ้า ออนแอร์ให้ก่อนเวลาเล็กน้อย ตอนนี้เศร้าหน่อยนะค่ะ สงสารน้องเซียงมรสุมเข้าหลังจากโดนเลื่อยขาเก้าอี้ ฮ่าๆ ส่วนพี่หลงของเรางานก็เข้าอยู่เรื่อยๆอี้หลานก็ใจแข็ง แต่ความใจแข็งของนางซ่อนความฉลาดเอาไว้ เป็นกำลังใจให้ตาหลงกับยายหลานในตอนต่อๆไปด้วยนะค่ะ

ป.ล. เจอคำผิดอีกแน่นอน ช่วงท้ายๆไม่ได้ตรวจคำผิดเลยค่ะ รบกวนแผนกพิสูจน์อักษรเหมือนเดิมนะค่ะ แล้วเด๋ยวจะยกพี่เจี้ยนให้ไปนอนกอด 2 คืน

น้ำเย็นๆ สำหรับผู้แต่งค่ะ


ทะเลมาดูแลพี่ลี่หูแล้วค่ะ

ตอนนี้เศร้าเลยค่ะ ดีนะที่เตรียมน้ำแข็งมาด้วย ก็เลยได้ใช้ประคบตา น้องเซียงน่าสงสารมากๆค่ะ พอรู้ว่าท้องก็ต้องอกหักก่อนซะแล้ว ส่วนพี่ลี่หูกรรมเริ่มตามมาติดๆ นี่ล่ะนะ เค้าว่าผู้หญิงเป็นจุดอ่อนของผู้ชาย พี่ลี่หูอะไรก็โหดหมด ฉลาดด้วย พอมารักน้องเซียง ก็เลยมีอาการเป๋ พลาดพลั้งอย่างที่เห็น แต่น้องเซียงโชคดีมากๆ ที่ได้ครอบครัวน่ารักและรักน้องเซียงมากขนาดนี้ ทั้งพ่อทั้งพี่สาวก็พร้อมจะช่วยปลอบใจ แบบนี้กำลังใจของน้องเซียงคงจะกลับมาได้เร็ววันค่ะ ตอนยายหลานนั่งเป่าเพลงใบไม้ก็น่าสงสารมากค่ะ ทำเอาผู้อ่านน้ำตาปริ่ม ยิ่งเป่าก็ยิ่งทำให้คิดถึงคนสอน โธ่ ยายหลานทำไมไม่ไปทำอย่างอื่นจะได้ลืมง่ายค่ะ

ส่วนพี่ลู่ฟง ไม่รู้ว่าเห็นคนที่ตัวเองรักเจ็บปวด จะทำให้ความแค้นความชิงชังลดลงบ้างรึป่าว ตอนนี้ไม่แน่ใจแล้วพี่ลู่ฟงจะดีหรือร้ายค่ะ

แม่นางหยูเยี่ยน ก็เป็นอีกหนึ่งนางที่น่าสงสารค่ะ ต่อให้อีกฝ่ายไม่รักตอบก็พร้อมมอบชีวิตให้ รักแท้จริงๆค่ะ ว่าแต่แม่นางหยูจะไปทำอะไรอี้หลานอ่ะเนี่ย แบบนี้ตาหลงก็งานเข้าอ่ะดิ ศึกนอกศึกใน ศึกหัวใจชุลมุนไปโม้ดดดด
รออ่านตอนต่อไปนะคะผู้กินกับทับทิม

น้ำบัวบกแก้อกหักกลัดหนองให้น้องเซียง ตาหลง ยายหลาน แม่นางหยู พี่ลี่หู พี่ลู่ฟง ดื่มได้ทุกคน แก้ร้อนใน

ขอบคุณสำหรับน้ำดื่มนะคะ ทั้งทะแลแล้วก็พี่หลิน ดดยเฉพาะน้ำใบบัวบกเหมาะกับหนุ่มสาวในตอนนี้จริงๆ

อ้าวววว จ๊ากกก ทับทิม เมื่อกี้พี่อ่านยังไม่จบเลยง่ะ ถึงตอนที่แม่นางหยูวิ่งออกไป แล้วพี่หลงไล่ตามไม่ทัน เกรงว่าจะไปทำไรน้องหลาน อะไรกันเนี่ย ตาลาย เด๋วขอย้อนไปอ่านอีกรอบค่ะ

กำ...มีอีกหน้ายังไม่ได้อ่านอ่ะ รีบอ่านข้ามเม้นต์ทับทิมข้างบนเลยคะ กลัวสปอย เด๋วอ่านจบแล้วจะมาอ่านเม้นต์อีกทีค่ะ แหะๆ

เอ่อ...เศร้าดี....แต่เจ็บปวดแบบนี้....มันกดดันเกินไปหรือเปล่า....ชอบตอนท้ายค่ะ...อัดอั้นอยู่ในอก...พูดไม่ได้แต่แสดงที่การกระทำ

อ่านจบแล้วค่า ทีนี้จบจริงๆ อิอิ ก็งงว่าทำไมตอนนี้สั้นจัง ตอนแม่นางหยูมาหาอี้เหลานเพื่อฆ่า ไม่อยากเชื่อว่านางจะกล้าฆ่าจริงๆ เพราะรู้ว่าถ้าทำไปแล้ว พี่หลงต้องไม่ให้อภัยไปชั่วชีวิต คิดว่านางทำเพราะความโกรธชั่ววูบและต้องการพิสูจน์ว่าพี่หลงจะขวางมั้ย แล้วก็มาขวางจริงๆ แล้วแม่นางหยูก็ยอมยกให้ ช่างมีน้ำใจเป็นนักกีฬาจริงๆค่ะ หาได้ยากในหมู่ผู้หญิงที่เป็นคู่แข่งทางความรักกัน แต่พี่หลงน่ะดิ น่าจะตกกระไดพลอยโจน ใช้ลูกไม้ตามน้ำซักหน่อย ทำทีเป็นบาดเจ็บอ้อนอี้หลานก็จะได้คืนดีแระ แต่ดั๊นนนน สารภาพซะนี่ว่าไม่ได้ถูกเข็มเงิน แต่เป็นก้อนหิน โธ่...พี่หลงหนอพี่หลง ต้องจับเข้าคลอสมายาร้อยเล่มเกวียนซะแระ
น้องเซียงก็แสนจะน่ารัก กำลังเศร้าอยู่แท้ๆ ยังมีกระจิตกระใจจะช่วยพี่สาวกับพี่เขยให้คืนดีกันอีก แต่มุขเด็กดิ้นตอน 2-3 เดือนนี่ น้องเซียงคิดได้ไงอ่ะคะ อิอิ
พี่ลี่หูแอบมาดูน้องเซียงด้วยความคิดถึง คงยังไม่รู้ใช่มั้ยคะว่าน้องเซียงท้องแล้ว อยากรู้ว่าถ้าพี่ลี่หูรู้เรื่องนี้ จะกล้าฝืนคำสั่งพ่ออีกมั้ย ลุ้นๆค่ะ

ของกินทะเลทำเอาพี่น้ำลายหกเลยค่ะ น่ากิ๊นน่ากิน

มาตั้งโต๊ะอ่านฟิคลำดับที่ 2 ค่ะ

รักสามเศร้า ลี่หู-อี้เซียง-ลู่ฟง ช่างน่าเศร้า ทางเดียวที่ทุกอย่างจะยุติ
ก็คงต้องรอว่าเมื่อไหร่ที่ลู่ฟงจะตาสว่าง มีสติ และรู้ว่ารักแท้คืออะไร
หวังว่าลู่ฟงจะกลับตัวกลับใจได้นะคะ

ฟู่เจี้ยนนับว่าฉลาดและมีสติไม่น้อยนะคะ ที่ไม่ปล่อยให้ความแค้นครอบงำความคิด
เค้ายังสามารถวิเคราะห์เหตุและผลได้ . . ยอดมาก

อำมาตย์ไป๋ก็เป็นพ่อที่ดีจริงๆ ค่ะ อภัยให้ลูกสาวและสามารถยอมรับหลานได้
เป็นคนที่มีความคิดก้าวหน้ามาก ถ้าเทียบกับจารีตประเพณีและขนบธรรมเนียมในยุคสมัยนั้น
ว่าแต่ .. อำมาตย์ไป๋คะ ท่านไม่คิดจะให้อี้หลานออกเรือนเลยรึไง
เล่นสั่งให้อยู่ดูแลหลาน ก็ของแบบนี้เป็นใครเค้าก็ต้องช่วยดูแลอยู่แล้ว
ที่ท่านเล่นกำชับแบบดักคอ ท่านจะให้ลูกสาวคนโตขึ้นคานหรือไงคะ ฮึ

พี่หลงเอ๋ย อำมาตย์ไป๋พลาดท่าปล่อยให้ลูกสาวคนเล็กท้องไม่มีพ่อไปคนนึงแล้ว
ต่อไปท่านอำมาตย์คงเข้มงวดกับลูกสาวมากขึ้น
ท่านจะมาง้อ มาจีบลูกสาวเขา ท่าจะต้องทำการบ้านหนักขึ้น 10 เท่าแล้วค่ะ


ตอนนี้สงสารหยูเยี่ยนมากๆ นึกภาพนางตอนน้ำตาเอ่อที่ขอบตา
ก็ทำเอาจะร้องไห้ตาม ความรักของนางที่มีต่อจื่อหลงนั้นยิ่งใหญ่นัก
นางทำได้เพื่อคนรัก แต่ไม่เคยได้ความรักตอบกลับมา นางก็ยังคงรักเขาต่อไป
ถึงหยูเยี่ยนจะร้ายแค่ไหน แต่ก็สงสารนางจับใจจริงๆ ค่ะ

ตอนที่พี่จื่อหลงเอาตัวขวางไม่ให้หยูเยี่ยนทำร้ายอี้หลาน
แต่เค้าก็จะไม่ทำร้ายหยูเยี่ยนเช่นกัน ช่างเท่ห์มากจริงๆ ค่ะ
อ่านไปก็ลุ้นระทึกไป ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับหยูเยี่ยนคนเดียวเลย
ใครมารับบทนี้นี่บีบคั้นน่าดูเลยนะเนี่ย แล้วสุดท้ายหยูเยี่ยนก็ยอมตัดใจ
ความรักของนางนับว่าเป็นรักแท้จริงๆ แม้นางจะไม่ร้องไห้
แต่ในใจของนางก็คงเจ็บปวด อ่านถึงตอนนี้ก็ทำเอาเสียน้ำตาให้หยูเยี่ยนไปเลยค่ะ

กำลังร้องไห้อยู่ ก็มาขำตรงที่อี้เซียงจะช่วยให้พี่สาวคืนดีกับพี่เขย
คนท้อง 2-3 เดือนจะรู้สึกว่าลูกดิ้นได้ไงเล่า

อี้หลานกับจื่อหลงก็ช่างรู้ใจกันจริงๆ รักกันแต่ก็ไม่อาจรักกันได้
น่าเศร้าและทำให้ลุ้นตามอีกคู่นึงค่ะ
คู่นี้มีออร่าแห่งความเข้าใจเปล่งประกายมากๆ แม้นไม่พูดแต่ก็เข้าใจความคิดกัน
ยอดเยี่ยมที่ซู้ด . . รอวันที่ทั้งสองจะได้รักกันอย่างเปิดเผยนะคะ


ปล. ตอนนี้ยกอี้หลานให้อี้เซียงชั่วคราวค่ะ
เห็นแก่ที่กำลังช้ำใจที่โดนพี่ลี่หูตัดรัก แต่ย้ำว่าชั่วคราวนะ
ช่วงนี้อี้โหยวจะไปดูแล พี่ Sam Ho ก่อน แล้วค่อยมายึดพี่อี้หลานคืนวันหลัง

พี่หลิน..นั่นไงๆนึกแล้วว่าพี่หลินต้องยังอ่านไม่จบแน่ๆ ไม่งั้นพี่หลินจะไม่ถามหรอกว่าหยูเยี่ยนมาหาอี้หลาน จะมาทำอะไรอี้หลานรึเปล่า ตอนแรกทับทิมกะให้จบตอนฉากนั้นค่ะ คนอ่านจะได้ลุ้นระทึกต่อว่าพี่หลงจะตามมาช่วยทันหรือไม่ แต่เปลี่ยนใจเฉลยไปเลยว่าพี่หลงมาช่วยทันแล้วหยูเยี่ยนก็ยอมตัดใจไม่ทำร้ายน้องหลานเพราะพี่หลง คนอ่านจะได้นอนหลับอย่างหมดกังวล ก็ตอนนี้มันเศร้ามาตลอด บีบคั้นกันสุดๆเพราะบทโศกของน้องเซียงคนเดียวเลย ไหนจะอกหัก ไหนจะท้องไม่มีพ่ออีก น่าสงสารมากๆ แต่ความน่าสงสารของน้องเซียงก็ยังมีความน่ารักให้เห็น มุขตื่นๆของสาวน้อย เด็กดิ้นตอนท้องอ่อนๆมันมีด้วยหรือเนี่ย พอพี่สาวรู้ว่าโดนน้องแกล้ง เลยเกือบถูกพี่สาวหยิกเลยไหมล่ะ

แต่พี่หลงเค้าแมนนะค่ะ ทั้งที่มีโอกาสใช้มารยาอ้อนน้องหลานแต่ก็ไม่ยอมทำ แต่ว่าถึงกระนั้นพี่หลงก็รู้ตัวนะว่าไม่ได้ถูกเข็มเงินของหยูเยี่ยนทำร้าย พี่เค้ายังอุตส่าห์เนียนให้น้องหลานกอดอยู่พักนึงเลยค่ะ อิอิ พอได้ใช่เปล่าค่ะ หยูเยี่ยนยังดีกว่าพี่ลู่ฟงที่รู้จักรักแท้ คือรู้ว่าเค้าไม่รักก็ยังรู้จักให้อภัยและเลือกที่จะถอยออกมา แต่พี่ลู่ฟงแกไม่ค่ะ ความผิดหวังเปลี่ยนเป็นความแค้น คงอย่างที่พี่โย่ววิเคราะห์มาก่อนหน้านี้ พี่ลู่ฟงถูกหลอกใช้ความรัก เคยคิดว่าจะสมหวัง พอรู้ความจริงเลยแค้น ไม่เหมือนกับหยูเยี่ยนที่รู้มาตลอดว่าพี่หลงไม่เคยรักนางเลย ก็ตอนแรกพี่หลงไม่ยอมลืมเมียเก่า พอลืมได้ก็มารักน้องหลาน หยูเยี่ยนเลยไม่ได้ถูกหลอกใช้เหมือนพี่ลู่ฟง ถึงจะโกรธยังไงก็ไม่หันกลับมาทำร้ายคนที่ตัวเองรัก ถ้า....ไม่ถึงคราวจำเป็น

พี่ลี่หูตอนนี้ยังไม่รู้ว่าน้องเซียงท้องค่ะ คือพี่เค้าออกจะโง่เรื่องนี้สุดๆไปเลย ไม่ใช่ๆหรอกค่ะ ไม่ได้โง่แต่พี่เค้าไม่รู้จริงๆ แต่พอพี่เค้ารู้แล้ว ทุกคนจะอึ้ง โหะๆ (มันเป็นฉากเรียกคะแนนนิยมจาก ผกก.ให้พี่ลี่หูค่ะ)

ทะเล..ขอบคุณสำหรับผ้าเช็ดหน้านะค่ะ แต่น้องเซียง พี่ลี่หูแล้วก็หยูเยี่ยนอยากได้ผ้าขนหนูมากกว่าค่ะ โดยเฉพาะน้องเซียงขอหลายๆผืนหน่อย แบบว่าน้องเค้าเตรียมเอาไว้ห่อตัวลูกด้วยค่ะ (ใช้คุ้ม) แล้วก็ขอบคุณสำหรับของกินที่เอามาฝากน้องเซียงด้วยนะค่ะ คนท้องต้องดื่มนมเยอะๆจะได้แข็งแรงทั้งแม่และลูกค่ะ


พี่งี้..มันบีบคั้น กดดันสุดๆไปลยค่ะ แบบว่าแรงกดดันที่เกิดขึ้น อจจะทำให้ร้ายกลายเป็นดี (รึเปล่า) ตอนนี้สงสารพี่หลง ปกติพี่แกก็ไม่ค่อยแสดงออกว่ารักน้องหลานอยู่แล้ว ยิ่งมาตอนนี้ยิ่งแสดงออกมากไม่ได้ เดี๋ยวคนอื่นรู้หมด เอาน่า..มันต้องมีวันที่ฟ้าจะแจ่มใสแน่ๆ


พี่โย่ว..รักสามเส้าเคล้าน้ำตา ทรมานหัวใจเราสามคน พี่ลู่ฟงเห็นทีต้องส่งไปให้มามิช่วยอบรมสักหน่อยค่ะ พี่เค้าคงยังไม่ยอมหยุดแค่นี้ ถ้าหากรู้ว่าน้องเซียงท้องลูกของพี่ลี่หู น่ากลัวมากๆผู้ชายที่ผิดหวังในความรักจนเปลี่ยนเป็นความแค้นได้เนี่ย

พี่เจี้ยนฉลาด สุขุม ไม่ปล่อยให้ความแค้นมาครอบงำ อันนี้ต้องยกความดีให้แฟนของพี่เจี้ยนค่ะ ที่ทำให้พี่เจี้ยนเย็นเป็นน้ำได้ขนาดนี้ อ๊ะๆ อยากรู้ใช่ไหมค่ะ แฟนพี่เจี้ยนคือใคร ก็แม่นางมลเยี่ยไงค่ะ ฮ่าๆ คือพี่เจี้ยนถึงจะแค้นคนที่ฆ่าพ่อ แต่ก็จะให้มาสียงานใหญ่ไม่ได้ค่ะ ก็พี่เจี้ยนอยากกระชากหน้ากากของคนที่เป็นหัวหน้ามากกว่าค่ะ ความจริงจะได้กระจ่าง

พูดถึงจารีตสมัยก่อน ถ้าลูกสาวท้องก่อนแต่งนี่เรื่องใหญ่แน่ๆ อย่างน้องเซียงถ้าไม่ถูกจับใส่ตระกร้าล้างน้ำ ก็ต้องถูกทำโทษหนักๆไปแล้ว แต่ที่ท่านไป๋ไม่ทำก็เป็นเพราะรักลูกมากๆก็เลยใจกว้างพอที่จะให้อภัยลูกสาวได้ค่ะ ความจริงท่านไป๋นี่ลำเอียงนะเนี่ยรักอี้เซียงมากจนจะให้อี้หลานเลี้ยงน้องไม่พอ ยังจะให้มาคอยเลี้ยงหลานอีก ขึ้นคานพอดี ก็อายุเท่าอี้หลาน สมัยก่อนเค้าต้องแต่งงานกันหมดแล้ว แต่นี่ยังไม่แต่งก็เพราะพ่อสั่งให้เลี้ยงน้องนี่ล่ะค่ะ อิอิ จริงๆอี้หลานไม่อยากแต่งเพราะจะรอพี่หลงค่ะ เพราะงั้นพี่หลงพยายามหน่อยนะ ต่อให้ท่านไป๋ออกกฎเข้มงวดแค่ไหน ก็ต้องผ่านมาให้ได้นะค่ะ พี่มีกองเชียร์เยอะอยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวน๊า..

แม่นางหยูตอนนี้ก็บีบคั้นไม่แพ้คนอื่น จริงๆค่ะ เรียกได้ว่าแม่นางหยูสมสโลแกนจริงๆ "หญิงสาวที่ทำทุกอย่างเพื่อชายอันเป็นที่รัก" ความรักของนางที่มีต่อพี่หลงได้ใจคนอ่านไปเต็มๆ แต่น้องเซียงฝากมาขอโทษนะค่ะที่ทำให้เศร้าอยู่ดีๆต้องมาสะดุดเพราะมุขลูกดิ้น แล้วน้องเซียงก็ฝากมาขอบคุณพี่อี้โหยวที่คืนพี่อี้หลานให้ชั่วคราวนะค่ะ

ความรักของคู่ตายายของเราเป็นประเภทที่ว่า "รักนะ แต่ไม่แสดงออก" กับ "มองตาก็รู้ใจ" ค่ะ

มารายงานตัวแล้วจ้า อย่างน้อยก้อยังไม่ใช่คนสุดท้ายเนอะ


ขอเริ่มทำหน้าที่เลยนะคะ เพราะกลัวผกก.จะเปลี่ยนใจไม่ยกพี่ฟู่เจี้ยนให้ อิอิ

“พี่รอง..ตอนนี้ข้าอยากบอกกับพี่ว่า..ถุงผ้าใบนั้นมันก็ไม่สำคัญไปกว่าพี่สาวที่แสนดีของข้าอีกแล้ว พี่รอง..ขออยากให้พี่กอดข้า อภัยให้ข้าได้ไหมค่ะ”


“เจ้าสบายดีนะ” น้ำเสียงของลี่หูราบเรียบ หากแต่สายตาชำเรืองมองอี้เซียงด้วยความคิดถึง



“พี่ลู่ฟงมานานแล้วเหรอค่ะ เอ่อ..กินขนมไหม วันนี้ข้าทำขนมลูกบัว” อี้เซียงรีบทักทายลู่ฟงแก้เขิน


ชายหนุ่มเดินยิ้มเข้าไปหาอี้เซียงที่ยังไม่สังเกตเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของลี่หู “แต่ข้าของนั่งคุยกับเจ้าก่อนดีกว่า” ลี่หูที่เห็นลู่ฟงจะนั่งข้างๆอี้เซียงก็รีบลุกขึ้น พอลู่ฟงที่ได้นั่งลงแล้วยังชำเรืองสายตาขึ้นไปมองลี่หูที่ยืนเงียบๆ เขากำลังถือไพ่เหนือกว่าจึงได้ยิ้มที่มุมปาก


ตั้งแต่ยอมรับความรักที่ให้นาง ลี่หูก็ไม่เคยใส่ใจกับนิสัยที่เป็นด้านลบของนางแม้แต่น้อย อี้เซียงในสายตาของชายหนุ่ม ถึงแม้นางจะดื้อรั้นเอาแต่ใจ แต่ความร่าเริงสดใจ ช่างพูดและขี้อ้อนของนาง กลับทำให้หัวใจของลี่หูที่แข็งกระด้างมาตลอดมีชีวิตชีวาขึ้น


เสียงครางเบาๆ ของคนเจ็บที่เพิ่งรู้สึกตัวบอกให้คนที่นั่งเฝ้าอยู่ในห้องรีบเข้ามาดูใกล้ๆ เสียงเรียกชื่อคนเจ็บเบาๆ ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงขยับเปือกตาขึ้นมาอย่างช้าๆ


ตอนนี้ข้าจะยังไม่ถามอะไรกับเจ้าทั้งนั้นว่ามันเกิดอะไรขึ้น เอาไว้ให้เจ้าหายดีเสียก่อน เราถึงค่อยมาคุยกันใหม่” ชายหนุ่มไม่เห็นด้วย พยายามที่เจ้าเล่าความจริงทุกอย่างว่าตนเองได้ไปเจออะไรมาบ้าง


“พี่เซี่ยงเข้าใจถูกต้อง ไม่เพียงพวกมันจะละเว้นข้าแต่ยังบอกข้าด้วยว่าใครเป็นคนสังหารท่านพ่อ ตอนนี้ทำให้ข้าเริ่มคิดขึ้นมาได้อย่างหนึ่งก็คือ พวกมันคงกำลังหักหลังกันเอง จึงได้บอกความลับนี้ให้ข้ารู้ เพื่อที่จะได้ยืมมือพวกเรากำจัดคนที่ทรยศคนนั้น”


เพราะคนที่กำลังสงสัยมีทั้งอำนาจและบารมี ใช่ว่าจะเข้าถึงตัวได้ง่ายๆ และถ้าหากเขาคือนายใหญ่ของพวกปีศาจเงิน คนผู้นี้ก็ยิ่งอันตาย


หยูเยี่ยนยันมือไว้บนโต๊ะโน้มหน้าเข้าไปหาจื่อหลงที่ยังทำเฉย พอนางพูดจบประโยคเข้าถึงได้เงยหน้าขึ้นมาและวางเอกสารไว้ที่เดิม


“เจ้าอย่าทำร้ายนาง ขอให้เห็นแก่ข้าจะได้ไหม” หยูเยี่ยนใช้สายตาชำเรืองมองอี้หลานที่กำลังก้าวขาออกมาจากด้านหลังของจื่อหลง


“พี่จื่อหลงมีอะไรอยากจะคุยกับพี่รองรึเปล่า ถ้ามีก็คุยได้นะค่ะ ข้าจะหลับแล้ว แต่ถ้าพี่กลัวว่าข้าจะแอบฟังจะออกไปคุยกันข้างนอกก็ได้นะค่ะ” อี้เซียงหันหน้ากลับมาหาพี่สาว


“พี่รอง ข้าอยากให้พี่ได้ปรับความเข้าใจกับพี่จื่อหลง พวกพี่แค่โกรธกันทั้งที่ยังมีความรักให้ต่อกันอยู่



เมื่อเห็นทหารอีกชุดหนึ่งกำลังเดินผ่านมาทางนี้ พอทหารชุดนั้นผ่านไปแล้ว เขาก็ออกจากที่ซ่อนค่อยๆ


“ข้ามาดี ไม่ได้คิดร้ายต่อไต้เท้า”


“ไต้ เท้าจะทำตามหรือไม่สุดแล้วแต่ท่าน ข้าคงมิอาจไปบังคับท่านได้”


“เสี่ยวเจา ข้าร้อนจนทนไม่ไหวแล้ว เจ้าไปเตรียมน้ำมาให้ข้าอาบเถอะ”
“แต่นี่มันดึกมากแล้วนะค่ะคุณหนู มันไม่ดีหรอค่ะ โบราณเขาถือไม่ให้คนท้องอาบน้ำหลังพระอาทิตย์ตกดินนะค่ะ”


แต่ในยามนี้แผ่นกระดาษมีเพียงความว่างเปล่า ทั้งหมดคงเป็นเพราะเขาใช่ไหมถึงทำห้างต้องทุกข์ใจถึงขนาดนี้

ชำเลือง ใช้ "ล" ค่ะ ไม่ใช่ "ร" นะคะ

ทำยังไงดี หลงรักหยูเยี่ยนแล้วสิคะ ชอบความรักแบบเสียสละแบบนี้จังคะ

ความรักแบบผู้ใหญ่ของอี้หลานกับพี่จื่อหลงนี่ดีนะคะ ให้ความรู้สึกอบอุ่น มั่นคง เข้าอกเข้าใจซึ่งกันและกัน

ว่าแต่น้องเซียงกับเสี่ยวเจาทำไมทำตัวได้น่ารักอย่างนี้ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยดีจัง เดี๋ยวส่งชิงออสการ์คู่เลยละกัน
ด้วยบทคิวปิดดีเด่น

ชอบฉากที่หยูเยี่ยนมาหาเรื่องอี้หลานจังคะ มันส์ดี จิ้นได้แบบช่งเช่งดี ถ้าสร้างเป็นละครท่าจะมันส์มาก

ปล.ผกก.ออกปากยกพี่ฟู่เจี้ยนให้มลเยี่ยแล้ว อย่าลืมเพิ่มบทให้เค้านะ

พี่โหยวระหว่างที่พี่โหยวจะไปดูแล Sam Ho งั้นเดี๋ยวมลดูแลอี้หลานให้เอง ไม่ต้องไปรบกวนน้องเซียงหรอกคะ

ขอบคุณแผนกพิสูจน์อักษรค่ะ คำว่า ชำเลือง พี่ชอบใช้สับไปมา แบบว่าตกภาษาไทยขึ้นมากะทันหัน สะกดไม่ถูกเอาดื้อๆ เดี๋ยวจะไปแก้ไขตามน้องมลนะค่ะ มีผิดเยอะเหมือนเดิม ฮ่าๆ

มล..หลงรักหยูเยี่ยนซะแล้วหรอค่ะ ความรักของนางน่ายกย่องนะค่ะ แบบว่ารักแต่ไม่ทำร้าย ถึงพี่หลงไม่มีใจให้ ก็ไม่เกลียดพี่หลง ส่วนคู่ตายาย คู่นี้มาแนวผู้ใหญ่จีบกันจริงๆค่ะ แบบว่าไม่หวือหวา ไม่ร้อนแรง แต่มั่นคง เข้าอกเข้าใจกัน

ป.ล. ผกก.ยกพี่เจี้ยนให้แล้ว ไม่กลับคำหรอกค่ะ เตรียมตัวเป็นฮูหยินของขุนนางระดับ 4 แห่งต้าซ้องได้เลย อิอิ

พี่เจี้ยนต้องเป็นคนมาสู่ขอแน่นอนจ๊ะ ส่งเกี้ยวเจ้าสาวมารับแบบนี้ ตามธรรมเนียมจีนเลยค่ะ