Series: Shade of turth / คู่พยัคฆ์สองภพ 2004

เซี้ยซ้งอิง (จางจื้อหลิน) คือโจร แต่ความจริง เขาเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบที่ปลอมตัวเข้ามาเป็นสมุนของเจ้าพ่อนามซ้งปอ (หยวนหัว) หลินจื่อชง (หวังสี่) คือนายตำรวจผู้ปฏิญาณที่จะลากคอซ้งปอเข้าคุกให้ได้ ในอุบัติเหตุครั้งหนึ่งที่กระทบกระเทือนถึงสมองของเซี้ยซ้งอิง ทำให้เขาระลึกชาติได้ว่าในอดีตภพนั้นเขาคือบู๊ซ้ง หนึ่งในยอดวีรบุรุษผู้เป็นตำนาน และเชื่อว่าหลินจื่อชงคือหลินชง ยอดวีรบุรุษในอดีตซึ่งกลับชาติมาเกิดเช่นเดียวกัน แต่หลินจื่อชงเห็นว่าเป็นเรื่องที่เหลวไหล ในเรื่องของหัวใจ เซี้ยซ้งอิงต้องการความรักที่เรียบง่ายแต่จริงใจ ขณะที่หลินจื่อชงเป็นหนุ่มเจ้าชู้ชอบความฟู่ฟ่า แต่ทั้งคู่ต้องมาพัวพันโยงใยกับผู้หญิงสองคน คนแรกคือว่านฟ่งเหลียน (หลี่จือ) หญิงสาวผู้กลัวในความรัก และคังจึซาน (หยังอี้) ผู้จับจดต่อความรัก ยิ่งเซี้ยซ้งอิงคลุกคลีกับหลินจื่อชงมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมั่นใจว่าหลินจื่อชง คือหลินชงในอดีตชาติ นั่นทำให้เซี้ยซ้งอิงมุ่งมั่นที่จะทำให้หลินจื่อชงจำเรื่องเมื่อชาติก่อนให้ได้ ด้วยความหวังว่าพวกเขาจะกลับมาต่อสู้พิทักษ์สันติราษฎร์ด้วยกันอีกครั้ง

source : http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=linguniang&month=09-2006&date=30&group=3&gblog=13

ดูเหมือนว่าสำหรับจางจื้อหลินแล้ว ทุกครั้งที่เขาต้องรับบทบาทในการแสดงกับภาพยนตร์ชุดแนวสากลมักจะหนีไม่พ้นบทบาทแนวตำรวจ สืบสวน สอบสวน เสียส่วนใหญ่ และสำหรับ คู่พยัคฆ์สองภพก็เช่นกัน สำหรับบทเซี่ยซ้งอิงที่เขาสวมบทบาทแนวตำรวจ ต่างกันตรงที่ เซี่ยซ้งอิง ไม่ใช่เป็นบุคคลประเภทตำรวจจับผู้ร้ายแต่เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ หรือพูดเป็นภาษาชาวบ้านเรียกได้ว่าเป็นสายลับนั่นเอง

บุคลิกที่ต่างไปของจางจื้อหลิน สำหรับคู่พยัคฆ์สองภพ คือการเป็นตำรวจนักสืบที่ไม่ได้อาศัยเพียงแค่ความว่องไว หรือความเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์โดยทั่วไป แต่ยังคงรวมถึงความมีไหวพริบ รู้จักเอาตัวรอด ความฉลาดหลักแหลม หรือความสามารถในการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า รวมไปถึงความสามารถในเชิงบู๊ที่ต้องเผชิญกับเหล่ามาเฟียทั้งหลาย เหล่านี้ล้วนเป็นคุณสมบัติของตำรวจนักสืบที่ต้องมีและโดดเด่นกว่าตำรวจผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ทั่วๆ ไป ซึ่งแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับ ทีมพยัคฆ์หน่วยกู้วิกฤต ที่ใช้เพียงแค่ความสามารถทางด้านการเจรจาต่อรองเป็นหลัก ตรงนี้ จางจื้อหลิน ก็สามารถสวมบทบาทของความเป็นเซี่ยซ้งอิง ได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นการแสดงออกทางร่างกาย หรือการสื่อสารด้านอารมณ์ของตัวละครในแต่ละสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

จุดสำคัญอีกจุดหนึ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับการเป็นตำรวจนักสืบคือ ความฉับไว ทันคน หรือจะต้องคาดเดาสถานการณ์ที่อาจเกิดขึ้นล่วงหน้าให้รัดกุมที่สุดเพื่อป้องกันความผิดพลาดที่จะเกิดขึ้น...จากความใกล้ชิดของเซี่ยซ้งอิง กับ ซ้งปอ ซึ่งภายนอกซ้งปอดูเหมือนเป็นบุคคลอันตรายที่ใครๆ เข้าใจกัน แต่เซี่ยซ้งอิงไม่คิดเช่นนั้น จากการสังเกตของเซี่ยซ้งอิง เห็นว่าซ้งปอ เป็นคนที่รักพวกพ้อง หรือไม่ใช่มาเฟียประเภทบุคคลอันตรายจึงไม่คิดทำอะไรเกินเลยจนกว่าจะแน่ใจในสถานการณ์นั้นๆ รวมไปถึงบางครั้งยังพูดเข้าข้างพฤติกรรมของซ้งปอให้หัวหน้าฟังด้วยซ้ำ ด้วยความที่เซี่ยซ้งอิงจะต้องใช้ความรอบคอบและการตัดสินใจที่แม่นยำก่อนที่จะกระทำลงไป เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการจับผิดตัว หรือเป็นการจับแพะมารับปาบ เป็นต้น....พฤติกรรมของเซี่ยซ้งอิงเหล่านี้ จางจื้อหลินก็สามารถสื่อสารให้ผู้ชมเข้าใจได้อย่างชัดเจน

สิ่งที่ต้องพูดถึงอีก 1 ประเด็นได้แก่บทประพันธ์ของเรื่อง สำหรับคู่พยัคฆ์สองภพ ก็เป็นภาพยนตร์ชุดแนวสากลอีก 1 เรื่องที่มีความน่าสนใจตรงที่กล่าวถึงความผูกพันธ์ของคนคู่หนึ่งจากอดีตชาติ ไม่ธรรมดาตรงที่ไม่ใช่ความผูกพันธ์ฉันชู้สาว ซึ่งโดยปกติบทประพันธ์ทั่วๆ ไปมักเน้นความผูกพันธ์จากอดีตชาติของคน 1 คู่ในแนวชู้สาวมากกว่า แต่คู่พยัคฆ์สองภพเป็นความผูกพันธ์ฉันท์พี่น้องร่วมชาติ ที่มีความเคารพ นับถือให้แก่กัน จนกระทั่งในยุคปัจจุบันที่เซี่ยซ้งอิงเป็นผู้ระลึกชาติได้ก่อน และพยายามตามหาวีรบุรษผู้ที่ตนเคารพนับถือคือหลินชง และเมื่อเขาพบก็พยายามที่จะทำให้ หลินจื่อชง จำอดีตชาติให้ได้เพื่อเขาทั้งคู่จะได้กลับมาร่วมงานกันอีก ซึ่งจางจื้อหลินก็สามารถสื่อสารบุคลิกของเซี่ยซ้งอิง ที่ต้องการสื่ออารมณ์หรือความรู้สึกที่มีต่อ หลินจื่อชง ในแบบที่เป็นความเคารพนับถือ ได้เป็นอย่างดีเช่นกัน

สำหรับการแสดงออกในเรื่องของความรักระหว่าง เซี่ยซ้งอิง กับว่านฟ่งเหลียน และคังจิซาน...พูดถึงความรักของเซี่ยซ้งอิงที่มีแต่วัยเยาว์นั้น เขารู้สึกผูกพันธ์กับคังจิซาน มากกว่าว่านฟ่งเหลียน ซึ่งในครั้งแรกที่เขาพบว่านฟ่งเหลียนนั้นเขามองว่าพฤติกรรมหลายๆ อย่างของหล่อนไม่ใช่หญิงในอุดมคติของเขา ที่สำคัญเขาคงยังฝังใจว่าในอดีตชาติว่าว่านฟ่งเหลี่ยนเป็นหญิงแพศยา ทำให้เขาเกิดอคติกับหล่อนนับแต่นั้น แต่ด้วยเรื่องราวหลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นทำให้เขาเข้าใจในตัวตนของว่านฟ่งเหลี่ยนจนเกิดเป็นความรักขึ้น

และเช่นกันด้วยความที่เขาทราบมาว่าหลินจื่อชงก็มีความรักให้กับว่านฟ่งเหลียนเช่นกัน ด้วยความที่คนหนึ่งเป็นพี่ชายที่เขาให้ความเคารพนับถือและอีกหนึ่งคนเป็นหญิงที่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตนเองว่าคิดอย่างไรกับหล่อนกันแน่...การที่ต้องสื่อสารถึงอารมณ์ความขัดแย้งระหว่างความเสียสละกับความรักนั้น เข้าใจว่าไม่ใช่เรื่องยากสำหรับจางจื้อหลินเป็นแน่ ซึ่งเขาก็ได้พิสูจน์ให้ผู้ชมเห็นแล้วว่าเขาสามารถสื่อสารอารมณ์ความรู้สึกในแต่ละช่วงแต่ละตอนออกมาได้เป็นอย่างดี แยกแยะความรู้สึกที่มีต่อ คังจิซาน และ ว่านฟ่งเหลียน เพื่อสื่อสารให้ผู้ชมเข้าใจได้อย่างลึกซึ้ง ที่สำคัญก็สามารถสื่อสารให้เข้าใจความรู้สึกของเซี่ยซ้งอิง ที่มีต่อตัวละครแต่ละตัวได้อย่างชัดเจน

บทส่งท้าย

นับได้ว่าภาพยนตร์ชุดแต่ละเรื่องของจางจื้อหลินที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นแนวสากลหรือในแนวโบราณย้อนยุค เขามีพัฒนาการในการแสดงที่ดีขึ้นเป็นลำดับ นับได้ว่าเขาสามารถก้าวขึ้นมาเป็นนักแสดงชั้นแนวหน้าได้อย่างยอดเยี่ยมโดยอาศัยความสามารถของตนเอง จนมีงานเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ผิดกับนักแสดงในบ้านเราที่บางคนต้องอาศัยหน้าตาเพื่อก้าวขึ้นมาในวงการนักแสดงได้ จุดเด่นของจางจื้อหลินอีกข้อหนึ่งคือ นอกจากความสามารถทางการแสดงซึ่งเป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปแล้วนั้น ความสามารถในวงการเพลงเขาก็ไม่น้อยหน้าคนอื่นอีกเช่นกัน โดยทั่วไปการเป็นนักแสดงมักมาก่อนการร้องเพลง แต่จางจื้อหลินความจริงแล้ว เขาได้ก้าวสู่วงการบันเทิงโดยเริ่มจากการเป็นนักร้องก่อน โดยไม่อาศัยหน้าตา แต่เป็นพรสวรรค์ด้านเสียงอย่างแท้จริง เขาสามารถมีอัลบั้มเป็นของตนเอง พลังและน้ำเสียงของเขาเป็นที่ยอมรับในวงการเพลงควบคู่กับการเป็นนักแสดง จึงถือได้ว่าจางจื้อหลินเป็นศิลปินคุณภาพของวงการบันเทิงคนหนึ่ง ที่เรียกได้ว่าเป็นทั้งนักร้องและนักแสดงที่ประสบความสำเร็จมาช้านาน ซึ่งดูจากผลงานของเขาที่มีเข้ามาให้ชื่นชมได้อย่างต่อเนื่อง และเขาไม่เพียงประสบความสำเร็จด้านวงการบันเทิงเท่านั้น จางจื้อหลินยังประสบความสำเร็จในด้านชีวิตรักและครอบครัวอีกด้วย ถึงแม้ในบางครั้งจะมีข่าวค(ร)าวที่ไม่น่าชื่นชมออกมาบ้าง แต่เขาก็ไม่เคยย่อท้อกับจุดนั้น มิหนำซ้ำยังนำประสบการณ์ต่างๆ ที่เขาเคยได้รับมาประยุกต์ใช้ในผลงานของเขาทุกๆ ครั้งอีกเช่นกัน
เหล่าสาวกของจางจื้อหลินคงภูมิใจได้ที่เขาสามารถรักจางจื้อหลินได้อย่างไม่ต้องคิดเลยทีเดียว

Create and Credit by Phanit A. …..ซ้อจางงี้